เย้นหว่านยืนมองเขา แล้วรู้สึกอ่อนใจ
“คุณโห้คะ การเปลี่ยนชุดของคุณดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลอะไรนะคะ”
ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง พอเอามาใช้กับโห้หลีเฉิน กลายเป็นว่าเสื้อผ้าดูดีได้เพราะเขา
โห้หลีเฉินหันกลับไปมองเย้นหว่าน “คุณนายโห้มีคำชี้แนะอะไรไหมครับ”
พอเห็นโห้หลีเฉินขอคำชี้แนะอย่างนอบน้อม เย้นหว่านแทบอยากแสดงละครออกมาอย่างแรงกล้า เรื่องที่โห้หลีเฉินจัดการไม่ได้ มันหายากมากจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังขอความช่วยเหลือจากเธออีก
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ว่าจะทำได้ทุกอย่างนี่นา อย่างน้อยเสน่ห์ของเขามีมากแค่ไหน เขาก็ไม่รู้ตัวเลย
“คุณโห้ถามถูกคนแล้วค่ะ ฉันเป็นถึงแฟชั่นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังเลยนะคะ ฉันสามารถเปลี่ยนลูกเป็ดขี้เหร่ให้กลายเป็นหงส์ขาวได้ แล้วยังสามารถเปลี่ยนเทพบุตรให้เป็นคุณลุงข้างถนนได้”
โชคดีที่ร้านนี้มีทุกอย่างจริงๆ เย้นหว่านลงมือทำเอง เธอใช้วิกผม ตา เครา และอุปกรณ์อื่นๆ จัดการทำให้โห้หลีเฉินเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
ถ้าไม่ดูใบหน้าให้ดี เขาก็เหมือนนักศิลปะมอมแมมข้างถนน
เย้นหว่านมองดูผลงานของเธอด้วยความพึงพอใจ แล้วพูดว่า “ถ้าฉันเอาอุปกรณ์ปลอมตัวมาด้วย ฉันแน่ใจเลยว่าคุณจะจะกลายเป็นคนจรจัดจากภายในสู่ภายนอกเลยค่ะ แม้แต่ตัวคุณเองยังมองไม่ออกว่าเป็นคุณเลยล่ะ”
โห้หลีเฉินมองดูตัวเองในกระจก สภาพเลอะเทอะมอมแมมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จึงนิ่งเงียบไปหลายวินาที
แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่อยากยอมรับตัวเองแล้ว
แรบบิทที่อยู่ด้านข้างกะพริบตาปริบๆ มองไปทางโห้หลีเฉินซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลูบคางเล็กๆ ของตัวเองแล้วครุ่นคิดอย่างจริงจัง
“คุณคือปาปาของหนูจริงๆ เหรอคะ”
“คุณคือปาปาตัวปลอมใช่ไหมคะ”
โห้หลีเฉิน “…”
เย้นหว่านอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ นี่เป็นคำชมระดับสูงสุดสำหรับเทคนิคการแต่งหน้าของเธอเลยก็ว่าได้ เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ช่างน่ารักจริงๆ เลย
เย้นหว่านไม่เพียงแต่ปลอมตัวให้โห้หลีเฉินเท่านั้น แต่ยังปลอมตัวให้เด็กทั้งสองคน ใช้อุปกรณ์ประกอบเพื่อปกปิดความงามที่เพอร์เฟคของพวกเขา ส่วนเธอเองก็แต่งตัวอย่างธรรมดา
หลังจากจัดการเสร็จ ทั้งสี่คนก็เดินออกจากร้านขายเสื้อผ้ามา
เธอนึกว่าจะไปยังสถานที่ที่เฮลิคอปเตอร์จอดอยู่ แล้วกลับไปที่บ้านตระกูลเย้น แต่โห้หลีเฉินกลับไปในทิศทางตรงกันข้าม
เย้นหว่านงุนงง “คุณจะไปไหนคะ เราจะไม่กลับไปเหรอ?”
“กลับแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
โห้หลีเฉินพาพวกเธอไปยังที่ที่มีผู้คนอยู่น้อยนิด เดินไปด้วยอธิบายไปด้วย “คนของตระกูลหยูมาจากทุกทิศทาง ไม่ว่าจะทางทะเล พื้นดินและอากาศล้วนแต่ถูกจับตามอง ถ้าหนีไปตอนนี้ พวกเขาจะต้องถูกจับได้แน่ๆ
เป้าหมายของเฮลิคอปเตอร์นั้นใหญ่เกินไป สถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด
เราพักที่นี่สองสามวัน รอคนของตระกูลเย้นมาสนับสนุนแล้วเราค่อยกลับไป
เย้นหว่าน “คนของตระกูลหยูจะต้องค้นหาทั่วทั้งเมืองอย่างแน่นอน ถ้าพวกเราอยู่ที่นี่ แล้วถูก…”
ก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ ตายแน่ๆ
โห้หลีเฉินลูบผมของเย้นหว่าน แล้วยิ้มบาง “คุณนายโห้ มันก็ขึ้นอยู่กับฝีมือการปลอมตัวของคุณ ว่าจะปกปิดสายตาคนอื่นได้ดีแค่ไหน”
เย้นหว่าน “…”
อย่างเธอเขาเรียกว่าหยิบของรอบตัวมาเปลี่ยนแปลง แต่จะถือเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเธอไม่ถูกจับได้ไม่ได้
ความผิดนี้หนักเกินไป เธอไม่มีทางแบกรับความผิดไว้เด็ดขาด!
สุดท้าย เย้นหว่านก็เดินลดเลี้ยวเคี้ยวคดตามโห้หลีเฉินไป จนถึงถนนที่มีผู้คนเดินพลุกพล่าน
พอเห็นผู้คนเดินพลุกพล่านอยู่ตรงหน้า เย้นหว่านก็ตกตะลึงไปเลย
สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ยังไม่ออกไป เธอไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็หน้าจะเดินหลบคนบ้าง มาตรงที่คนพลุกพล่านแบบนี้ทำไมกัน?
แล้วยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอีกด้วย!
หรือจะให้ไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวในสถานการณ์เสี่ยงอันตรายแบบนี้?
“คุณนายโห้ วันนี้แตกต่างจากวันอื่นๆ ถ้าคุณอยากไปช้อปปิ้ง ครั้งหน้าผมจะพาคุณไปช้อปปิ้งให้หนำใจ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
เย้นหว่าน “…” คุณโห้คงรู้ว่าเธอกำลังนินทาเขาอยู่ในใจ ก็เลยจงใจพูดแบบนี้ออกมา
ผู้ชายคนนี้ร้ายที่สุดเลย
เย้นหว่านมองไปที่เขา “ตอนนี้เราต้องไปที่ไหนคะ”
ไม่เดินช้อปปิ้งแล้วมาที่ที่ผู้คนเดินพลุกพล่านแบบนี้ทำไมกัน ถึงแม้จะรู้จักเขาดี แต่เย้นหว่านก็ยังตามความคิดของเขาไม่ทันอยู่ดี
โห้หลีเฉินโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูของเย้นหว่าน ก่อนจะพูดออกมาทีละคำ น้ำเสียงทุ้มต่ำและลึกซึ้งมาก
“ไปนอนหลับ”
เย้นหว่านหูแดงหน้าแดงขึ้นทันที
ช่วงกลางวันแสกๆ คนเยอะขนาดนี้ เขาพูดอะไรบ้าของเขากัน?
เย้นหว่านเตะเขาด้วยความเขินอาย “คุณโห้ จริงจังหน่อยค่ะ เรากำลังหนีตายกันอยู่นะคะ”
“ผมก็จริงจังมาก”
โห้หลีเฉินท่าทางมั่นอกมั่นใจ เขาจับมือเล็กของเย้นหว่านไว้ แล้วเดินเข้าไปในกลุ่มฝูงชน
เขาพาเธอไปที่โรงแรมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
ข้างในมีคนเดินเข้าๆ ออกๆ แขกที่มาพักเยอะมาก
และอาจเป็นเพราะที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยว จึงมีชายหนุ่มและหญิงสาวจำนวนมากสวมชุดประจำชาติจีนหรือชุดที่แปลกประหลาด ทำให้โห้หลีเฉินที่อยู่ในสภาพคนจรจัด ดูไม่สะดุดตาจนเกินไป
“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าต้องการจะเข้าพักหรือเปล่าคะ”
พนักงานต้อนรับกล่าวทักทายพวกเขาอย่างกระตือรือร้น
เย้นหว่านกังวลเล็กน้อย เข้าพักจะต้องเอาบัตรประชาชนออกมา แต่ถ้าเอาบัตรประชาชนออกมา ตระกูลหยูจะต้องตามหาเจอแน่นอน
จะทำยังไงดี?
ในขณะที่เธอกำลังคิด เธอก็ได้ยินโห้หลีเฉินพูดออกมา “เราจองห้องไว้ล่วงหน้าแล้ว เราขึ้นไปเองได้ครับ”
พนักงานต้อนรับ “ได้ค่ะ คุณลูกค้า เชิญได้เลยค่ะ ถ้าต้องการอะไร สามารถโทรเรียกดิฉันได้ตลอดเวลานะคะ”
เย้นหว่านตกตะลึงจนตาค้าง
รอจนขึ้นลิฟต์ไป เธอก็รีบถามออกมา “คุณจองห้องพักที่นี่ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
โห้หลีเฉินตอบอย่างสง่า “เมื่อวานนี้”
เย้นหว่านตกตะลึงมาก เมื่อวานนี้? เมื่อวานพวกเธอยังไม่รู้เลยว่าวันนี้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วทำไมเขาถึงจองห้องพักในแหล่งท่องเที่ยวที่ไกลจากสวนสนุกไว้ล่วงหน้าแบบนี้ได้?
เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินก็ลูบผมของเธอแล้วพูดอธิบายให้เธอฟังอย่างอดทน
“ผมไม่ได้จองแค่ที่นี่ที่เดียว แต่โรงแรมอีกหลายแห่งในเมืองนี้ ผมได้ทำการจองห้องพักโดยใช้ชื่อไม่ซ้ำหน้ากัน เผื่อไว้ เราสามารถเข้ามาพักได้ทุกที่”
เย้นหว่านมองผู้ชายของเธอด้วยความตกตะลึง นับถือจนไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว
นี่เขา เตรียมทุกอย่างไว้รอบคอบขนาดนี้เลยเหรอ!
แม้แต่เรื่องจะหนีเอาตัวรอดยังไงก็คิดไว้หมดแล้ว
แล้วเวลาต่อจากนี้ ก็แค่ซ่อนตัวอยู่ในห้องเงียบๆ รอการช่วยเหลือจากตระกูลเย้นก็สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้แล้ว
ในที่สุดเย้นหว่านก็วางใจได้อย่างสมบูรณ์ “คุณโห้คะ โชคดีที่มีคุณอยู่ด้วย”
ถ้าต้องให้เธอคนเดียวพาลูกทั้งสองคนหนีออกมา แล้วมาเจอเรื่องแบบนี้ น่ากลัวว่าตอนนี้เธอคงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี
แต่พอเป็นคุณโห้ ทุกอย่างกลับถูกจัดการเตรียมการไว้อย่างเหมาะสม
แต่โห้หลีเฉินกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองไปทางเย้นหว่าน หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ก้มหน้าลงเข้าใกล้หูของเธอแล้วกระซิบด้วยเสียงที่บางเบา จนมีแค่สองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
“คุณนายโห้ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ ฉันอาจจะทนไม่ไหวจนทำอะไรกับคุณก็ได้ อยู่ต่อหน้าลูก มันคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
ลมร้อนพัดเข้าหู ทำให้แก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
ฟังไปแล้ว ทำไมถึงดูเหมือนเธออยากจะมีอะไรกับเขาจนแทบจะทนไม่ไหว
ความชื่นชมและซาบซึ้งใจในใจของเย้นหว่าน ถูกความอับอายชะล้างออกไปจนหมด ผู้ชายคนนี้ ช่วยไม่ได้แล้ว!
เธอไม่อยากแม้แต่จะสนใจเขาอีกเลย
