บทที่ 120 ปัญหาที่เอาชีวิต
เย้นหว่านจิตใจกระสับกระส่ายราวกับจะเต้นออกมาจากหน้าอก
หากอยู่แบบนี้ต่อไป ทั้งตัวเธอต้องถูกไฟไหม้ไม่รอดแน่
เธอพยายามหันศีรษะหนีไปด้านข้างสักหน่อย “คุณโห้ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ถ้าไม่รีบ พรุ่งนี้คุณค่อยจัดการเอกสารก็ได้”
พรุ่งนี้ให้เว่ยชีช่วยเขาพลิกกระดาษ
พอดูก็มองความคิดของเย้นหว่านออก โห้หลีเฉินตอบอย่างเรียบนิ่งมาก “ยังรอใช้ทั้งหมด”
เย้นหว่าน “……”
ในเมื่อรีบร้อนขนาดนั้น ทำไมตอนเย็นยังไปกินกุ้งมังกรเล็กกับเธอได้? กินไม่อิ่มแถมยังเสียเวลาอีกด้วย
เย้นหว่านโกรธเคืองแต่ไม่กล้าพูด ได้แต่นั่งตัวแข็งบนตักของโห้หลีเฉิน กะดูเวลาพลิกเอกสารไป
เธอกลับไม่รู้ว่าตั้งแต่แรกจนจบโห้หลีเฉินไม่อ่านเนื้อหาในเอกสารสักนิด สายตาอยู่บนหน้าของเธอเสมอ อาลัยรักอย่างลึกซึ้ง
เย้นหว่านพลิกไปให้โห้หลีเฉินแบบนี้ พลิกๆ อยู่ เนื้อหาเอกสารช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ไม่นานมาก ศีรษะน้อยของเธอก็ผงกนิดหน่อย
“กึก”
ศีรษะของเธอหกคะเมนลงไปหน่อยหนึ่ง
โห้หลีเฉินตาเฉียบมือไว ฝ่ามือหนาแข็งรองไว้บนโต๊ะ ยันหน้าผากของเธอเอาไว้
จากนั้นกอดที่เอวของเธอ ให้เธอพิงมาในอกของเขา
ศีรษะพิงที่ไหล่ของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านถูๆ เหมือนลูกแมว หาตำแหน่งที่สบายตัว แล้วหลับต่อไป
โห้หลีเฉินมองเธอที่อยู่ในอก สายตาล้ำลึก
ถ้าเธอสามารถอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างเชื่อฟังแบบนี้ไปตลอด……
เขาค่อยๆ ก้มหน้า ริมฝีปากบางประทับไปบนหน้าผากเธอสักนิด จากนั้นอุ้มเธอขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปทางเตียงใหญ่
……
ตอนที่เย้นหว่านลืมตาขึ้น พบปัญหาที่เอาชีวิตอย่างหนึ่งเข้า เธอนอนอยู่บนเตียงของโห้หลีเฉินอีกแล้ว
ในใจเธอแน่นขึ้น มองไปทางด้านข้างโดยจิตใต้สำนึก
เห็นเพียงหมอนด้านข้างว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่ เธอโล่งอกไปทีหนึ่ง อยากท้าวตัวลุกขึ้น กลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เหลืออยู่บนผ้าปูด้านข้าง
นี่หมายความว่าโห้หลีเฉินพึ่งลุกขึ้นไปสักพัก
เมื่อคืนพวกเขายังนอนอยู่ด้วยกันจริง อยู่บนเตียงเดียวกัน
เย้นหว่านแก้มแดงขึ้น ยื่นมือลูบขมับที่ปวดขึ้นอีกแล้ว
“ยังนึกถึงเมื่อคืนนี้เหรอ?”
เสียงทุ้มต่ำมอมเมาของชายหนุ่มดังขึ้นมาจากทางหน้าประตู โห้หลีเฉินใส่ชุดสูทอยู่ ไม่ได้ผูกเนกไท ทั่วทั้งตัวแผ่กระจายกลิ่นอายสบายๆ ออกมา
เขากึ่งพิงที่ขอบประตู น้ำเสียงเย้ายวน “ถ้าไม่อย่างนั้นให้ฉันขึ้นไปนอนกับเธออีกสักพักไหม?”
“ไม่ ไม่ต้องแล้ว”
เย้นหว่านรีบปฏิเสธ เธอกำลังนึกถึงอารมณ์เมื่อคืนอะไรที่ไหนกัน?
แม้จะมองเธอก็ไม่กล้ามองโห้หลีเฉิน ดึงผ้าห่มออก ลงจากเตียง
ไม่นานก็อาบน้ำแต่งตัวออกมา เย้นหว่านมองเห็นโห้หลีเฉินยืนอยู่ในห้อง ในมือเขาถือเนกไทเส้นหนึ่ง เงยหน้ามองเธอแล้ว
จากนั้นยื่นเนกไทมาให้เธอแบบควรจะเป็นเช่นนั้นสุดๆ
เย้นหว่านสงสัย “ทำไม?”
“ผูก”
โห้หลีเฉินหลุดคำหนึ่งออกมาแบบง่ายดาย
เย้นหว่านอึ้งทึ่งไป สังเกตโห้หลีเฉินขึ้นลงอยู่รอบหนึ่ง
ลังเลอยู่หน่อย เธอพูดขึ้น “คือว่า……ในเมื่อคุณใส่เสื้อผ้าเองได้ เนกไทก็ควรผูกได้มั้ง”
“เสื้อผ้าใส่มือเดียวได้ เนกไทเธอเคยเห็นใครผูกมือเดียวได้?”
โห้หลีเฉินถามกลับอย่างรังเกียจ
เย้นหว่านสำลัก “ฉันไม่เคยผูกเนกไทให้ผู้ชาย ฉันจะรู้ได้ยังไง”
ประโยคนี้ โห้หลีเฉินชื่นชอบอย่างน่าประหลาด
เขาจับมือของเธอไว้ วางไว้กระดูกไหปลาร้าของเขา ทุกคำเย้ายวนด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ฉันจะสอนเธอเอง”
นิ้วมือของเขาร้อนนิดหน่อย เหมือนเปลวไฟดวงน้อย ลวกจากผิวหนังถึงหัวใจของเย้นหว่านมาตลอดทาง
เธอดึงมือกลับมาด้วยความสับสน สายตาประกายแวววาวไม่กล้ามองเขา
“อย่า อย่าขยับ ฉันจะผูกให้คุณ”
โชคดีที่เธอเป็นนักออกแบบ จึงรู้มาบ้างว่าผูกเนกไทอย่างไร หลังจากทรมานมาสักพัก ในที่สุดเนกไทของโห้หลีเฉินก็ผูกเสร็จ เพียงแต่ไม่ได้สมบูรณ์แบบ เรียบร้อยขนาดนั้น
โห้หลีเฉินมองเนกไทของตนเอง แววตาเผยแสงริบหรี่ที่ซับซ้อน
เขาพูดแต่ละคำแต่ละประโยค “ต่อไป ฝึกมากๆ หน่อย”
ทำไมต้องฝึก? หรือว่าต้องผูกเนกไทให้เขาทุกวัน……
ความคิดนี้โผล่ ในสมองเย้นหว่านเหมือนระเบิดไปชั่วพริบตา ว่างเปล่า ความสับสนเด้งขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจชั่วขณะนั้น
เธอไม่กล้าคิดมาก จึงเดินไปข้างนอกด้วยความรีบร้อน
อยู่ด้วยกันกับโห้หลีเฉิน ทุกนาทีทุกวินาทีล้วนอันตรายอย่างมาก
โห้หลีเฉินมองภาพด้านหลังของเย้นหว่านที่ลุกลี้ลุกลนตรงๆ มุมปากค่อยๆ ยกขึ้น โค้งเส้นรัศมีวงกลมที่ดื้อดึงจนชนะขึ้น
จากนั้นเขาถึงก้าวขายาวๆ เดินตามเธอไป
พอลงมาด้านล่าง ที่จริงเย้นหว่านอยากไปทันที แต่เห็นที่ไม่ไกลนักมีกับข้าวจัดวางที่ห้องอาหาร ทั้งยังมีชามและตะเกียบสองที่
โห้หลีเฉินไม่ใช่มือเจ็บเหรอ? ทำไมแม้แต่อาหารเช้าเขายังเตรียมไว้หมดแล้ว
“นี่เป็นของที่เว่ยชีส่งมา”
เหมือนมองความคิดเย้นหว่านออก โห้หลีเฉินจึงพูดอย่างเป็นธรรมชาติมาก
เขาเดินมาด้านข้างเย้นหว่าน ยื่นมือดึงมือน้อยๆ ของเธอไว้ “ไปเถอะ กินข้าวเช้ากัน”
“……ได้”
เย้นหว่านรีบดึงมือกลับมา
โห้หลีเฉินในตอนนี้ช่างใช้ไม่ได้จริงๆ เลย ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ลงไม้ลงมือ
ทำอย่างกับพวกเขาเหมือนกับเป็นคู่รักกันจริงๆ เย้นหว่านยังต้องนั่งรถของโห้หลีเฉินไปทำงาน
แต่ตอนที่ยืนอยู่หน้ารถ ถือกุญแจรถที่โห้หลีเฉินยัดเข้ามา ทั้งตัวเธอก็งงงวยไป
“เว่ยชีล่ะ?”
โห้หลีเฉินตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “เธอตื่นสายเกินไป เว่ยชีกลัวโดนหักเงินเดือน ไปก่อนแล้ว”
เย้นหว่านสำลักแล้ว เธอไม่ถือว่าตื่นสายเกินไปมั้ง มากที่สุดก็ช้าไปไม่กี่นาที
แต่ถ้าเธอขับรถตอนนี้ ไม่ต้องเข้าไปบริษัทด้วยกันกับโห้หลีเฉินเหรอ แบบนี้จะโดนคนเห็นเข้าง่ายมาก
เย้นหว่านสองจิตสองใจอยู่บ้าง
โห้หลีเฉินยักคิ้ว มองเธอด้วยสายตาริบหรี่ “หรือเธออยากให้ฉันขับรถไปเอง?”
เขาส่ายมือของตนเองที่พันแผลราวกับบ๊ะจ่าง “มือข้างเดียวก็ไม่ใช่ไม่ได้ ขอเพียงไม่เจอสถานการณ์คับขันที่ปกติจะเกิดอุบัติเหตุ”
เย้นหว่าน “……”
“ฉันขับ ฉันขับเอง”
จากนั้นนั่งไปยังที่นั่งคนขับอย่างหมดอาลัยตายอยาก
โห้หลีเฉินยกมุมปาก นั่งไปที่นั่งข้างคนขับเป็นธรรมชาติมาก
ตำแหน่งนี้เขานั่งเป็นครั้งแรก กลับรู้สึกว่าก็ไม่เลวเลยทีเดียว
หลังจากเย้นหว่านทำความคุ้นเคยสักหน่อย กำลังจะสตาร์ทรถ สังเกตเห็นโห้หลีเฉินยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย
เธอเตือนสติแล้ว “คุณโห้ คาดเข็มขัดนิรภัย”
โห้หลีเฉินแกว่งผ้าพันแผลที่เจ็บของเขา ทำหน้าเหมือนเรื่องราวควรจะเป็นเช่นนั้น
“ไม่สะดวก”
เย้นหว่าน “……” มือขวาคุณใช้ได้นี่
จริงๆ เลย เจ็บมือข้างเดียวก็กลายเป็นคนพิการเลยเหรอ
เย้นหวานหงุดหงิดถลึงตาใส่เขา และอารมณ์เสียแล้ว ได้แต่เอียงตัวเข้าไป ช่วยเขาคาดเข็มขัดนิรภัย
จู่โจมเข้าไปใกล้ก่อน เธอก็สัมผัสถึงร่างกายที่แข็งแกร่งของโห้หลีเฉิน และกลิ่นอายสดชื่นที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัวอีกครั้งหนึ่ง วนเวียนอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ ยั่วยวนคนที่สุด
หัวใจเย้นหว่านเต้นแรงขึ้นมาอย่างควบไม่อยู่ หันไปดึงเข็มขัดนิรภัยอย่างลนลาน
ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ โห้หลีเฉินถึงขยับตัวแล้ว ชั่วขณะนั้นแขนของเย้นหว่านโดนตัวของเขา ท่วงท่าที่เธอยื่นมือมาเหมือนจะกอดเขาไว้
