ทั้งสามคนจึงถือของมากมายกลับบ้านไปแบบนี้
คุณป้าช่วยพวกเขาถือของแล้วเดินเข้าประตูใหญ่ไป เมื่อเห็นสไตล์การตกแต่งของที่นี่ก็ถึงกับตะลึงตาค้างอยู่ตรงนั้น ใบหน้าไม่กล้ามองไปตรง ๆ
มุมปากเธอยกขึ้น “วัยรุ่นจ้ะ นี่เป็นสไตล์การชอบแบบไหนกัน ช่างไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ”
โลกของวัยรุ่นนี่เธอตามไม่ทันจริง ๆ เข้าไม่ถึงการตกแต่ง เดินเข้ามาก็รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเดินเข้าสู่ขุมนรก วังเวงมาก
ป่ายฉีเห็นด้วยอย่างยิ่ง ได้แต่ยักไหล่อย่างจนปัญญา “ไม่รู้จะทำอย่างไรครับ เธอชอบ”
คุณป้าเข้าใจทันที “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เสี่ยวป่ายนี่ช่างตามใจภรรยาจังเลยนะ ภรรยาว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น แม้แต่การตกแต่งก็เช่นกัน ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริง ๆ”
ภรรยา?
ป่ายฉีกับหานจื่อตกใจกับคำนี้ และต่างคนต่างสบตากันด้วยความรังเกียจ
จึงทำการชี้แจงความสัมพันธ์ “เธอไม่ใช้ภรรยาผมครับ”
“หนูไม่ใช่ภรรยาเขาค่ะ”
“พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันครับ”
พูดจบ สีหน้าที่เรียบเฉยของหานจื่อก็นำถุงขนาดใหญ่โยนลงบนโต๊ะ
คุณป้ายิ้มแล้วกล่าวถามขึ้น :”อย่างนั้นการจัดเก็บของเข้าที่ก็เป็นไอ้หนูทำเหรอ ตอนนี้มีหลายครอบครัวต่างเป็นแบบนี้ ผู้หญิงมีหน้าที่ดูแลความสวยความงาม เรื่องงานบ้านปล่อยให้ผู้ชายเป็นคนทำ”
ป่ายฉีมองดูหานจื่อแล้วส่ายหน้าหนักแน่น
“ไม่ ให้เธอเป็นคนทำ”
หานจื่อที่กำลังเดินเข้าไปเท้าได้หยุดชะงักขึ้น มองป่ายฉีอย่างไม่คาดคิด
ให้เธอทำอะไร จัดเก็บของที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้เหรอ
เธอจะทำได้อย่างไร! ฆ่าเธอเสียให้ตายจะดีกว่า
ใบหน้าของป่ายฉีผุดรอยยิ้มจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ค่อยๆเดินตรงมาที่ด้านหน้าของหานจื่อ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้:
“นี่ก็เป็นหนึ่งในการทำวิจัย”
หานจื่อ:”……” บีบกรอบประตูแหลกด้วยมือเปล่า
คุณป้าตกใจเมื่อเห็นภาพนี้ แอบถอนหายใจ แม่สาวคนนี้แรงเยอะมาก
หานจื่อถูกควบคุมจนไม่สามารถปฏิเสธได้ ถูกบังคับจนหมดหนทาง เธอจึงยกถุงพลาสติกขึ้นมาใหม่ แล้วเทของที่อยู่ในนั้นออกมาทั้งหมด จากนั้น……
มองด้วยใบหน้าที่อึ้งตะลึง ไม่รู้ว่าจะจัดเก็บอย่างไรดี
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของเหล่านี้นำมาทำอะไร ทำไมต้องเอากลับมาบ้าน
ป่ายฉียิ้มตาหยีให้กับคุณป้า “คุณป้าครับ นี่เป็นครั้งแรกของเธอ เธอจึงทำไม่เป็น คุณป้าช่วยสอนเธอหน่อยได้ไหมครับ สอนเธอว่าต้องทำอย่างไร อะไรควรวางไว้ตรงไหนก็พอครับ”
คุณป้ายิ้มแล้วกล่าวว่า :”เรื่องแบบนี้ง่ายมาก เดี๋ยวป้าช่วยเธอทำ”
พลางพูดคุณป้าพลางจะลงมือทำ
ป่ายฉีนั้นกลับรีบห้ามเธอ “ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง ปล่อยให้เธอทำเอง ให้เธอได้เรียนรู้เองถึงจะทำเป็น คุณป้าแค่คอยบอกว่าวางไว้ตรงไหน ทำอย่างไรก็พอแล้วครับ เป็นผู้หญิงก็ต้องเรียนรู้การเป็นผู้ใหญ่ เรียนรู้การมีชีวิต จะมีชีวิตเป็นผู้พิการระดับสิบตลอดไปไม่ได้ ถูกไหมครับ”
พูดประโยคสุดท้ายนั้น ป่ายฉีได้หันไปมองหานจื่อและเต็มไปด้วยการท้าทายดูถูก
สีหน้าของหานจื่อฉับพลันก็เย็นยะเยือก มีดปอกผลไม้ที่ถืออยู่ในมือ ถูกบี้หักงอในทันที
คุณป้า :”……”หญิงสาวคนนี้เป็นผู้หญิงปกติธรรมดาจริงเหรอ ทำไมแรงถึงเยอะขนาดนี้
แล้วกลับมองป่ายฉีชายหนุ่มรูปหล่ออีกครั้ง อยู่กับหญิงสาวคนนี้ จะต้องสู้เธอไม่ได้อย่างแน่นอน วัน ๆจะต้องถูกรังแก
น่าเวทนา
น่าสงสาร
คุณป้ามองป่ายฉีด้วยแววตาที่เห็นอกเห็นใจ จากนั้นก็เริ่มสอนหานจื่อจัดวางสิ่งของเหล่านั้นอย่างอ่อนโยนและเอาใจใส่
ป่ายฉีที่นั่งทานผลไม้อยู่บนโซฟา มุมปากยกขึ้น
แววตาที่เห็นอกเห็นใจเมื่อสักครู่นั้นเกิดอะไรขึ้น เขาเป็นอะไร
หานจื่อถึงแม้ว่าจะไม่ชอบคลุกคลีกับคนอื่น แต่การเรียนรู้นั้นเร็วมาก การเคลื่อนไหวก็กระฉับกระเฉง
ทำตามคำแนะนำของคุณป้า ไม่นานก็นำของทั้งหมดวางเข้าที่
มองดูห้องครัวที่เดิมทีว่างเปล่า ตอนนี้ปรากฏเครื่องไม้เรื่องครัวต่าง ๆ ยังมีอาหารที่เต็มอยู่ในตู้เย็น หานจื่อในใจเกิดความรู้สึกแปลกอธิบายไม่ถูก
ป่ายฉีกล่าว:”โอเค ตอนนี้เริ่มทำอาหารได้เลย หานจื่อ คุณต้องการจะดูวิธีทำจากอินเทอร์เน็ต หรือให้คุณป้าเป็นคนสอน”
ป่ายฉีเอาใจใส่ให้หานจื่อเลือกเอง
ใบหน้าที่เยือกเย็นของหานจื่อฉับพลันถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็ง ยังต้องการให้เธอทำกับข้าวด้วยเหรอ
นี่ป่ายฉีทำการวิจัย หรือว่ากำลังกดขี่เธอ
ป่ายฉีมีภูมิคุ้มกันต่อดวงตาเธอที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตมานานแล้ว “รีบทำเถอะ ผมหิวแล้ว รอทานข้าวอยู่”
ถ้าหากสามารถฆ่าป่ายฉีได้ หานจื่อจะต้องจับป่ายฉีมาฉีกร่างให้แหลก
เธอทน
และก็ทน
ไม่ชอบการเสวนาคลุกคลีกับคนอื่นมากเกินไป เธอจึงเลือกที่จะอ่านขั้นตอนเอง
ป่ายฉีจึงดาวน์โหลดแอปที่เกี่ยวกับอาหาร ให้เธอหาอาหารที่เธออยากทำ และเรียนรู้เองจากในนั้น
เขาแทบจะเป็นคนที่ชี้นิ้วสั่ง อะไรก็ให้เธอเองเป็นคนลงมือทำ
คุณป้าค่อนข้างเป็นห่วง “เสี่ยวป่าย การทำอาหารก็เป็นความรู้ที่ลึกซึ้งเช่นกัน ไม่ง่ายหรอกนะ คุณให้เธอทำเองแบบนี้ วางใจได้เหรอ”
ป่ายฉีแทะเมล็ดทานตะวันอย่างไม่แยแส “ไม่เป็นไรหรอกครับ ทำออกมาอร่อยหรือไม่อร่อยนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือได้ลงมือทำ”
คุณป้าจนปัญญา วัยรุ่นคือลงมือทำโดยไม่รู้จักคุณค่า จะเป็นการสิ้นเปลืองนะสิ
เธอโน้มน้าวป่ายฉีไม่สำเร็จ จึงได้แต่มองหานจื่อตาปริบๆ ภาวนาให้เธออย่าผิดพลาด อย่าได้สิ้นเปลืองอาหาร
แต่ สิ่งที่ทำให้คุณป้าประหลาดใจคือ ถึงแม้ว่าจะเป็นการทำครั้งแรกของหานจื่อ แต่ว่าการเคลื่อนไหวของเธอกระฉับกระเฉง การหั่นผัก ฉับ ๆ ไม่กี่ที ก็หั่นออกมาอย่างสวยงามและสม่ำเสมอกัน
ถ้าหากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เห็นระดับชีวิตที่อ่อนหัดของหานจื่อแล้ว คุณป้าแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นครั้งแรกของการลงครัวของแม่สาวคนนี้
ใช้มีดเก่งมาก
เธอคุยโวกับป่ายฉีราวกับเจอขุมทรัพย์ก็ไม่ปาน
ป่ายฉียิ้มอย่างลึกซึ้ง “ไม่แปลกใจครับ เพราะนี่เป็นความสามารถพิเศษของเธอ”
คุณป้าแปลกใจ “ความสามารถพิเศษของเธอนั้นเกี่ยวกับมีดเหรอ ทำอะไรล่ะ”
ทำอะไรนะเหรอ
สังหารคน
พูดออกมากลัวว่าคุณป้าจะต้องตกใจเป็นแน่แท้ ป่ายฉีจึงยกมั่ว ๆ มาหนึ่งอย่าง “เป็นพนักงานตรวจสอบคุณภาพของมีดว่าดีหรือไม่ดีครับ”
“เหรอ งานแบบนี้มักจะคลุกคลีกับมีดบ่อย ๆ คลุกคลีจนสันทัด”
คุณป้าเข้าใจแล้ว
ป่ายฉีอมยิ้ม
ไม่นาน หานจื่อที่วุ่นอยู่กับในครัว เธอได้ทำอาหารเสฉวนและซุปออกมา
อีกทั้งอาหารแต่ละอย่างล้วนดูน่ารับประทาน ดมแล้วกลิ่นก็หอมฟุ้งมาก ทำให้ต้องกลืนน้ำลาย
ดูแล้วไม่เหมือนกับคนที่อ่อนหัดทำเลย
ป่ายฉียกนิ้วโป้งให้กับหานจื่อ “ยัยคิงคอง คุณช่างมีพรสวรรค์จังเลย คุณรู้ตัวหรือเปล่า บางทีคุณอาจจะเกิดมาเพื่อเป็นเชฟก็ได้”
หานจื่อมองดูอาหารบนโต๊ะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
แล้วกล่าวอย่างเย็นชา:”มนุษย์พันธุ์แกร่ง นอกจากพละกำลังแล้ว ยังต้องเสริมสร้างความแข็งแกร่งทุกด้านการตอบสนองของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกไว การเรียนรู้ ฉันก็แตกต่างจากคนทั่วไป”
“เครื่องจักรที่ซับซ้อนฉันก็สามารถควบคุมได้อย่างรวดเร็ว คอมพิวเตอร์ก็ใช้เวลาเพียงสั้นๆในการเรียนรู้ ทำกับข้าว ยิ่งเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก”
สำหรับเธอ นี่เป็นการเรียนรู้ทักษะใหม่ ไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน
และก็ไม่ได้มีพรสวรรค์อะไรทั้งนั้น
นี่ล้วนเป็นสิ่งที่องค์กรให้เธอมา นี่ล้วนเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับเธอ
มุมปากป่ายฉียกขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ ๆ ก็รู้สึกอิจฉา……
เขามีพรสวรรค์ด้านทางการแพทย์เท่านั้น แต่การลงครัว ชาตินี้กลับเป็นทักษะที่ไม่มีวันได้เรื่อง
ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ป่ายฉีกับกล่าวอย่างบึ้งตึง :
“การทำอาหารนั้นไม่เหมือนกับเครื่องจักรอาวุธหรือคอมพิวเตอร์ สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่เย็นเยือก ส่วนอาหารนั้นเป็นสิ่งที่อบอุ่น มา มานั่งลงแล้วลองชิมดู อาหารที่ตัวเองทำกับมือนั้นมีรสชาติอย่างไร”
สิ่งที่เขาต้องการโจมตี ก็คือหัวใจของหานจื่อ
