บทที่ 130 วกวนแต่เช้าตรู่
เย้นหว่านถูกมองจนหวาดผวา อยากยอมศิโรราบโดยสัญชาตญาณ แต่สุดท้ายยังกัดฟันไว้ จ้องโห้หลีเฉินอย่างดื้อดึง
หลังจากนั้นสักพัก โห้หลีเฉินจึงถอนหายใจทีหนึ่งอย่างเลี่ยงไม่ได้
จากนั้นนอนอยู่ด้านหนึ่งของเตียง “ตามใจเธอ”
ระยะห่างทั้งสองคนดึงห่างกันแล้ว เตียงนี้กว้างสองเมตรกว่า ระหว่างพวกเขาจึงยังสามารถใส่คนได้อีกสองสามคน
ภายในเย้นหว่านโล่งอกขึ้น ระยะห่างนี้ทำให้เธอมีความรู้สึกปลอดภัยนิดหน่อยขนาดนั้น
จากนั้นเธอนำหมอนมาวางตรงกลางของสองคน ถึงนอนลงด้วยความสบายใจ
เธอแนบติดขอบเตียงแล้วนอนไป ไม่นานก็หลับแล้ว
ได้ยินข้างกายมีเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ โห้หลีเฉินที่หลับตากลับลืมตาท่ามกลางความมืดมิด เขายกมือนำหมอนที่ขวางอยู่ตรงกลางสองคนมาโยนขึ้น
จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ขยับเข้าไป เบาๆ ช้าๆ นำเย้นหว่านมากอดไว้ในอ้อมอก
เหมือนคุ้นเคยอ้อมกอดของเขามาแต่แรก เย้นหว่านไม่ได้ตื่น แต่ถูๆ เหมือนหนวดหมึกกอดเขาเอาไว้ ขลุกอยู่ในอ้อมอกเขาอย่างสบาย นอนหลับต่อไป
มองหญิงสาวที่อยู่ในอกอย่างไม่หวาดระแวง โห้หลีเฉินก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเบิกบาน
กอดเธอสบายใจมาก เพียงแค่ความอ่อนละมุนกำลังอยู่ในอก และควบคุมยากลำบากหน่อย……
เช้าวันต่อมา
เย้นหว่านลืมตาขึ้น พบเรื่องที่หลอกลวงมากอย่างหนึ่งเข้า
ระยะห่างตรงหน้าของเธอไม่เกินห้าเซนติเมตรนั้น คือหน้าหล่อเหลาเกินเหตุของโห้หลีเฉิน และเธอกำลังถูกเขากอดไว้ในอ้อมอก ไม่สิ พูดให้ถูกต้องหน่อย มือเท้าเธอพันอยู่บนตัวของคนอื่นเขา
เธอแก้มแดงแบบไม่รู้จะแดงแค่ไหน เมื่อคืนเธอหลับแล้ว สรุปทำอะไรไปบ้างแล้ว?
ไม่กล้าคิดอย่างยิ่ง
เธออยากดึงมือกลับมาอย่างหวาดผวา ชายหนุ่มกลับลืมตาขึ้นมาช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน
เขามองเธออยู่ สายตาเลือนรางอยู่หน่อย แต่อารมณ์เหมือนไม่เลวนัก ริมฝีปากบางนั้นยกขึ้นเล็กน้อย
แสงแดดยามเช้าตรู่อุ่นมาก ตกอยู่บนตัวของเขา เสมือนแสงสีอ่อนนุ่มชั้นหนึ่งพาดผ่าน ร่วมกับรอยยิ้มของเขา ชั่วขณะหนึ่งงามถึงขั้นสุด
เย้นหว่านเกือบจะสติหลุด มองเขาอย่างตกตะลึง
หล่อเหลา เป็นอันตราย
เหมือนชายหนุ่มที่จิตใจบริสุทธิ์งดงาม ทำให้ใจของรักแรกรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว
“อรุณสวัสดิ์”
โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่าน ก่อนจะค่อยๆ เข้ามาใกล้ด้านหน้า ริมฝีปากประทับจูบหนึ่งลงบนหน้าผากของเย้นหว่าน
จูบเบามาก แต่ทว่ากลับเหมือนไฟ ลวกบนหน้าผากของเย้นหว่าน
เย้นหว่านตะลึงทันใด หัวใจเต้นแรงไม่หยุด
เธอผลักเขาอย่างลนลาน “อะแฮ่ม ควรลุกขึ้นได้แล้ว”
โห้หลีเฉินไม่ปล่อยเธอออก พลิกตัวทันใด ทับเธออยู่ด้านล่าง
ร่างสูงใหญ่ของเขาดั่งภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง ทำให้เธอขยับเขยื้อนไม่ได้
เขาจ้องมองเธอตรงๆ สายตาค่อยๆ เปลี่ยนมาลึกมืด อันตราย มีการรุกรานอย่างเต็มที่
“ยังเช้าอยู่เลย ไม่สู้พวกเราหาอะไรทำสักหน่อย?”
น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง ริมฝีปากบางก็กดลงมา
เย้นหว่านตกใจนิ่งค้าง มองเขาด้วยความมึนงง วินาทีก่อนยังเป็นชายหนุ่มที่จิตใจบริสุทธิ์ แต่เวลานี้ดูเหมือนชั่วร้ายอันตรายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ชั่วพริบตาเดียวก็กลายร่างเป็นหมาป่า
แต่เพียงการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ กลับยั่วยวนถึงขั้นสุดแล้ว ทำให้คนจมลึกลงไป
เธอเกือบจะโดนเขาจูบอย่างมึนงง ในวินาทีที่สูญเสียภาษาพูดไป รู้สึกถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยและเผด็จการของเขาพุ่งเข้าในช่องปาก และอวัยวะสัมผัสของเธอ
สมองเลอะเลือนไป
ตอนเช้านั้นอารมณ์หวั่นไหวง่ายที่สุด รู้สึกได้ว่าเย้นหว่านคล้อยตาม โห้หลีเฉินก็เหมือนถูกกระตุ้นให้กำลังใจ จูบยิ่งลึกขึ้น พัวพันอุตลุด
และตอบสนองโดยสัญชาตญาณที่สุดของร่างกาย ยิ่งตรงไปตรงมาเพิ่มขึ้น
ฝ่ามือของเขาเกือบควบคุมไม่อยู่ล้วงไปด้านในชุดของเธอ
ฝ่ามือร้อนระอุราวกับจะลวกผิวพรรณของคนให้เสียหาย ตรึงเส้นประสาทของเธอขาด หลังจากเย้นหว่านตื่นตระหนก ก็รู้สึกถึงร่างกายที่กำลังจะลุกไหม้ขึ้นมาอย่างน่าอาย
มือเท้าเธอไร้เรี่ยวแรง ไม่มีทางปฏิเสธเขาได้
วกวนคดเคี้ยว
การรุกรานของโห้หลีเฉินยิ่งเพิ่ม……
“ปัง”
เวลานี้ ประตูห้องถูกคนผลักออก เย้นซินโผล่เข้ามาอย่างโจ่งแจ้ง
“พี่เขย พี่ กินข้าวได้……”
มองเห็นบนเตียงนั้น ใต้ผ้าห่มรวมตัวเป็นก้อน เย้นซินแน่นิ่งอย่างตื่นตะลึง
หล่อนจงใจพุ่งเข้ามา อยากเห็นอะไรสักหน่อย แต่กลับไม่ใช่อยากเห็นสิ่งนี้
หล่อนแก้มแดงขึ้น อิจฉาโกรธเคืองอย่างไม่มีอะไรเทียบได้
การกระทำของโห้หลีเฉินหยุดลงทันใด ใบหน้าหล่อเปื้อนความมึนเมานั้น ทันใดนั้นอึมครึมที่สุด
เขาดึงผ้าห่มขึ้นสูง บังเย้นหว่านกับเขาไว้ด้านใน เสียงเย็นยะเยือกทิ่มแทงเป็นพิเศษ
“ไสหัวออกไป”
เย้นซินแข็งฉับพลัน ราวกับมีไอเย็นพ่นขึ้นมาจากปลายเท้า ทำให้หล่อนเกือบแข็งเย็นเป็นน้ำแข็ง
ความหวาดกลัวที่มาจากสัญชาตญาณ คิดก็ไม่ต้องคิด หล่อนวิ่งออกไปอย่างลนลาน
ตามมาด้วยเสียงปิดประตู ในห้องตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง
กลิ่นอายกำกวม เปลี่ยนมาเป็นกระอักกระอ่วนชนกันอยู่บ้าง
เย้นหว่านแก้มแดง สายตามองไปรอบๆ ด้วยความสับสน คือไม่กล้ามองโห้หลีเฉิน
หัวใจของเธอยุ่งเหยิงที่สุด เมื่อสักครู่ถ้าไม่ใช่เย้นซินโผล่เข้ามากะทันหัน เธอกับโห้หลีเฉินกลัวว่าจะติดไฟขึ้นมาจริงๆ
ช่างอันตรายอย่างยิ่ง
โห้หลีเฉินจ้องเย้นหว่านตรงๆ ในลูกตาที่ลึกล้ำคู่นั้น มีความปรารถนาที่ไม่พอใจ
แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ก็ไม่มีทางทำต่อไปได้
ลมหายใจเขาหนักหน่วง หลังจากนั้นพักหนึ่ง ถึงควบคุมลงมาได้ ปล่อยเย้นหว่านออก พลิกตัวลงจากเตียง
พอได้รับอิสระ เย้นหว่านก็รีบห่อผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง จิตใจว้าวุ่นแม้กระทั่งไม่กล้ามองโห้หลีเฉินสักนิด
ความจริงยังกระอักกระอ่วนมาก
หลังจากทั้งสองคนต่างคนต่างอาบน้ำแต่งตัว ไปที่ห้องอาหารโดยคนหนึ่งอยู่หน้า คนหนึ่งอยู่หลัง
เย้นซินรออยู่ที่ห้องอาหารตั้งนานแล้ว เห็นในที่สุดทั้งสองคนลงก็มาแล้ว แววตาแฉลบผ่านความเกลียดแค้น บนหน้ายังคงมีรอยยิ้มราวกับดอกไม้
หล่อนพูดอย่างดีใจ “พี่เขย พี่ เช้านี้ฉันตั้งใจทำแซนด์วิชให้พวกพี่ด้วย”
ถึงแม้หล่อนจะทำอาหารไม่เป็น แต่อาหารตะวันตกพวกนี้ หล่อนกลับทำเป็นบ้าง
แซนด์วิชวางอยู่บนจาน คู่กับนมสดแก้วหนึ่ง ยังมีสลัดผลไม้บางส่วน หน้าตาก็ไม่เลว
เป็นครั้งแรกที่เย้นหว่านเห็นอาหารเช้าที่เย้นซินทำ กำลังคิดอยากลองชิมฝีมือของหล่อน
ผลสุดท้าย กลับได้ยินโห้หลีเฉินประณามอย่างเย็นชามาก
“ใครให้เธอทำ?”
รอยยิ้มของเย้นซินแข็งทื่อ ถูกโห้หลีเฉินต่อว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมเท่าไร
“ฉันอยากทำเอง……ฉันทำแซนด์วิชอร่อยมาก และทำบ่อยมาก พี่เขยชิมดูสิ……”
“ฉันไม่เคยกินอาหารที่คนอื่นทำ”
ท่าทางของโห้หลีเฉินหนาวเย็นมาก คำพูดยิ่งไร้เยื่อใย “ห้องครัวของฉัน ห้ามคนนอกเข้าไป”
ต่อต้านและรังเกียจอย่างเปิดเผย ทำให้เย้นซินหน้าซีดขาวราวกระดาษในชั่วพริบตาเดียว
หล่อนตื่นมาแต่เช้า ทุ่มเททำของพวกนี้ อยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนี้ล้วนกลายเป็นเรื่องตลกของความรักที่ขาดสติ
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจเท่าไร นี่เขามองเย้นซินไม่เข้าตาเหรอ? หรือแก้แค้นกลับเพราะเรื่องตอนเช้า?
โดยเฉพาะเธอก็เคยทำบะหมี่ที่ไม่อร่อยขนาดนั้นให้โห้หลีเฉินกิน แถมยังใช้ห้องครัวของเขา……
และไม่เคยเห็นเขารังเกียจ
โห้หลีเฉินกลับไม่เป็นห่วงท่าทางน่าสงสารเหลือทนของเย้นซินสักนิด แม้กระทั่งย้ายสายตาไปอย่างเย็นชา ราวกับมองอีกสักหน่อยก็ไม่ยินยอม
จากนั้น เขาต่อสายโทรศัพท์สายหนึ่ง
