สำหรับเรื่องนี้ ปัญหานี้ เย้นหว่านคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี
เธอพยักหน้า “อืม”
เลขาหลิวกับเลขาหลิวเซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก นึกไม่ถึงเลยว่าจะร้ายแรงยิ่งกว่าข่าวลือที่แพร่หลายในบริษัทซะอีก เย้นหว่านอยากจะฮุบบริษัท ตี้เหา จำกัดจริงๆ ด้วย
นี่มันไม่ใช่ตั้งแก๊งในห้องเลขาแต่อย่างไร แต่ว่ามันเป็นการเปลี่ยนเจ้าของของบริษัท ตี้เหา จำกัด
สีหน้าของทั้งสองคนนั้นค่อนข้างจะซับซ้อน และสับสน
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เลขาหลิวก็เหมือนกับว่าตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วพูดกับเย้นหว่านว่า
“คุณนายคะ จากการที่เราได้อยู่ด้วยกันในช่วงนี้ ฉันก็เห็นคุณเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ในเมื่อคุณเห็นฉันเป็นเพื่อน ฉันก็จะร่วมมือกับคุณ คุณอยากทำอะไร ฉันก็จะช่วยคุณ”
เย้นหว่านยิ้มให้กับเธอ แล้วก็หันไปมองเลขาหลิว
เลขาหลิวขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ว่าสีหน้ากลับมั่นคงมาก
แล้วก็กล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “คุณนาย ช่วงเวลาที่ผ่านมาคุณดีกับฉันมากเลย ฉันก็ชอบเพื่อนอย่างคุณด้วยใจจริง แต่ว่า……ยังไงฉันก็ได้รับเงินเดือนจากท่านประธาน หลายปีมากนี้ ประธานก็ดูแลฉันอย่างลึกซึ้ง ฉัน……ขอโทษด้วยนะคะ ฉันช่วยให้คุณจัดการกับท่านประธานไม่ได้หรอกค่ะ”
เย้นหว่านหรี่ตาลง “เลขาหลิว คุณน่าจะรู้ดีนะว่า ตอนนี้เก่อหรูซวนไม่พาคุณไปด้วยแล้ว คุณไม่อยู่ฝั่งฉัน คุณก็ไม่มีที่อยู่ที่ตี้เหาแล้ว”
เลขาหลิวหน้าซีด เธอถูกย้ายมาจากโห้ถิงกรุ๊ป แล้วก็เป็นเลขาของโห้หลีเฉินมามากมายหลายปี
สวัสดิการที่นี่ดีและเงินเดือนก็สูง เธอกลัวว่าถ้าออกจากที่นี่ไป จะหางานแบบนี้ได้ไม่ง่ายเลย
ถึงแม้ว่าจะเพื่ออนาคตในอาชีพการงาน เธอก็ไม่ควรจะยอมแพ้ต่องานที่ได้ทำมาตั้งหลายปี แต่ว่า……
เลขาหลิวหัวเราะอย่างข่มขืน “ถ้าเกิดว่าตึกใหญ่ถล่ม ก็ไม่สามารถเกาะติดอะไรไว้ได้ ฉันทนไม่ได้ที่จะเป็นศัตรูคู่ตรงข้ามกับคุณนาย แต่ก็ยิ่งไม่สามารถหักหลังท่านประธานได้ ถ้าเกิดว่าจากที่นี่ไปในตอนนี้ บางทีมันอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดก็ได้”
“เลขาหลิว คุณต้องคิดให้ดีนะ ถ้าเกิดว่าคุณไปจากที่นี่ตอนนี้ ออกไปจากตี้เหา บริษัทส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครกล้าใช้งานคุณแล้ว”
เย้นหว่านเตือนเธอด้วยสีหน้าที่เย็นชา แต่ว่าในสายตาของเธอนั้น กลับไม่มีร่องรอยของความเย็นชาอยู่เลย
เลขาหลิวหัวเราะขมขื่นอย่างไม่มีทางเลือก “ขอโทษด้วยนะคะคุณนาย ที่ทำให้คุณผิดหวัง”
เย้นหว่านถอนหายใจอย่างผิดหวัง “คุณไปเถอะ”
“คุณนาย ลาก่อนนะคะ คุณ……ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าอวดดีเกินไปในทุกๆ เรื่องนะ”
เลขาหลิวเตือนเย้นหว่านด้วยความจริงใจ
และหลังจากนั้นก็บอกลาเลขาหลิว พร้อมกลับเก็บข้าวของของตัวเอง แล้วก็จากไป
เลขาหลิวมองดูเก็บข้าวของจากไปด้วยแววตาที่ซับซ้อน มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน โชคดีที่เธอเลือกตัวเลือกที่ถูกต้อง ยืนอยู่ข้าวเย้นหว่าน ไม่อย่างนั้น คนที่ต้องเก็บข้าวของกลับบ้านตอนนี้ก็คงมีเธออยู่ในนั้นด้วย
“คุณนาย ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อคุณ ถ้าเกิดว่ามีอะไรให้ทำ ก็มอบหมายฉันมาได้เลยนะคะ”
“เดี๋ยวฉันจะให้เว่ยชีบอกคุณอีกที”
เย้นหว่านยิ้มให้กับเธอ แล้วก็เดินไปที่ห้องทำงานของประธาน เดินไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วยว่า “คุณไปบอกประธานว่า ฉันรอให้เขาประชุมเสร็จอยู่ที่ห้องทำงานประธานนะ”
นี่คือภารกิจแรกหลังจากเข้าร่วมฝ่าย เลขาหลิวก็ตอบรับในทันที “ได้เลยค่ะคุณนาย”
เธอรีบเดินไปยังสถานที่ที่กำลังประชุมกันอยู่ในทันที
เว่ยชีเดินนำ ไปเปิดประตูห้องทำงานประธานให้กับเย้นหว่าน
ตอนที่เย้นหว่านเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขานั้น ก็กระซิบพูดว่า “ช่วงนี้ แอบช่วยเลขาหลิวหน่อยนะ อย่าให้เธอถูกรังแก หลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ถ้าเกิดว่าแผนการสำเร็จ ค่อยให้เธอกลับมาเป็นหัวหน้าเลขา”
เว่ยชียิ้มอย่างรู้ทัน “ได้ครับ”
ภายใต้ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เลขาหลิวเลือกที่จะถอยออกไป เป็นการแสดงความรักและความภักดี เย้นหว่านปลดเธอออกไป ที่จริงแล้วก็ถือว่าเป็นการปกป้องเธออยู่
ถ้าต้องยืนอยู่ตรงกลาง แถมยังอยู่ที่บริษัท ตี้เหา จำกัด จะต้องปากกัดตีนถีบ และต้องกลายเป็นทหารที่ตายเนื่องจากทุกชนชั้นปกครองบังคับให้เข้าร่วมสงคราม
ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้น สู้จากไปชั่วคราวยังจะดีซะกว่า
คนที่รักและภักดี ซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อโห้หลีเฉิน เย้นหว่านจะเก็บเธอไว้ตลอดไป
หลังจากที่ส่งเย้นหว่านเข้าไปในห้องทำงานของประธานแล้วนั้น เว่ยชีก็กลับไปจัดแจงธุระที่ห้องของเลขาต่อ
สำหรับการกระทำที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลเย้นในครั้งนี้ เขาเข้ามามีส่วนร่วมเป็นอย่างมาก เติมเชื้อเพลิงให้ได้มากมาย เปิดเผยอย่างเห็นได้ชัดว่าเขาอยู่กับเย้นหว่าน ยืนหยัดสุดยืน ก็ถูกต่อต้านจากลูกน้องที่อยู่ภายใต้ ฝั่งของเก่อหรูซวน
เขามีอำนาจที่สำคัญและเป็นคนที่ยุ่งที่สุด
ตรงกันข้ามกับเย้นหว่าน ที่จริงแล้วเธอไม่ค่อยเข้าใจเรื่องทางการเงินกับเรื่องบริษัทเท่าไหร่นะ ไม่สามารถช่วยอะไรพวกเว่ยชีได้เลย
เธอนั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องทำงานประธาน ในมือถือแท็บเล็ต กำลังออกแบบเสื้อผ้าของเด็กๆ อยู่
การออกแบบแฟชั่นเป็นความสามารถพิเศษของเธอ แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันได้หายไปอย่างสิ้นเชิง
แต่ว่าเธอก็ยังคงชอบอยู่ เราก็ยิ่งชอบออกแบบเสื้อผ้าให้เด็กๆ
รอว่าอีกหน่อยจะทำให้พวกเขาได้ใส่
เย้นหว่านออกแบบอย่างตั้งใจมาก ตั้งใจออกแบบอย่างดี โดยที่ไม่รู้ตัว เวลาก็ผ่านมาจนถึง 02:30 น แล้ว
เธอเขานอนด้วยความเหนื่อยล้า
พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองดูประตูของห้องทำงานประธาน โห้หลีเฉินก็ยังคงไม่ได้กลับมา
เธอเดินออกไปอีกครั้ง ไปชงกาแฟที่ห้องครัว
ตอนที่เดินผ่านห้องเลขานั้น ก็เห็นเว่ยชีกับเลขาหลิวกำลังทำงานล่วงเวลากันอยู่ ดวงตาของพวกเขาดูล้าไปหมด
เย้นหว่านพูด “พวกคุณเลิกงานไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ฎ
เลขาหลิวง่วงจนแทบจะไม่ไหวแล้ว ดวงตาแดงก่ำ แต่ว่าเว่ยชีไม่กลับเธอก็ไม่กล้าบอกว่าจะกลับเหมือนกัน
เว่ยชีส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอกครับ นี่เพิ่งจะกี่โมงเอง ยังไม่ถึงกับง่วงหรอก เดี๋ยวถ้าง่วงจริงๆ ก็งีบหลับกับตัวแป๊บเดียวก็พอแล้ว คุณนายไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก”
“คุณนั่นแหละ ถ้าเกิดว่าเหนื่อย ก็ไปนอนในห้องพักผ่อนในห้องทำงาน หรือว่าให้ผมพาคุณกลับบ้าน”
พอเห็นว่าเว่ยชีแน่วแน่ขนาดนี้ เย้นหว่านก็ไม่ไปเกี่ยวกับอะไรเขาอีก
“งั้นถ้าเกิดว่าง่วงแล้วก็รีบกลับไปสักหน่อยนะ ฉันไม่ชงกาแฟให้พวกคุณแล้ว อย่าฝืนจนเกินไปนะ”
พอพูดจบ เย้นหว่านก็เดินเข้าไปที่ห้องครัว
เธอชงกาแฟให้ตัวเองแก้วหนึ่ง แล้วก็ขนมชิ้นหนึ่ง พร้อมกับถือกลับเข้าไปในห้องทำงานของประธาน
พอดื่มกาแฟเข้าไป ก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย แล้วก็เลยออกแบบเสื้อผ้าเด็กต่อไป
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เพียงพริบตาเดียวก็เกือบจะตี 4 แล้ว
การประชุมครั้งนี้ของโห้หลีเฉิน ประชุมค่อนข้างจะนานพอสมควรเลย เย้นหว่านทั้งสงสารทั้งไม่รู้จะทำตัวยังไง
เธอง่วงมากจนต้องหานอนอีกครั้ง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะต้องไปชงกาแฟอีกแก้วเพื่อให้ดำเนินชีวิตต่อไปได้
ตอนที่เดินผ่านห้องเลขาอีกครั้ง เว่ยชีก็ยังคงทำงานหนัก ส่วนเลขาหลิวก็นอนฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน
เย้นหว่านเดินกลับมาที่ห้องทำงานของประธานอีกครั้ง ชื่อกาแฟมาแล้วตั้งวงบนโซฟา มองดูท้องฟ้าที่มืดมิดนอกหน้าต่าง ความมืดดูเหมือนจะกดทับหัวใจของเธอ
ความมืดความดำดิ่งนั้น มันกดดันจนทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ออก
เมื่อไหร่จะรุ่งเช้า?
เธอคิดอย่างเศร้าใจ และในตอนนี้เอง ประตูของห้องทำงานประธานก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก
พร้อมกับเสียงของเก่อหรูซวน “คุณชาย แผนการนี้ต้องดำเนินการในทันที ล่าช้าไม่ได้เด็ดขาด ฉันจะช่วยเหลือคุณเป็นการส่วนตัวตลอด 24 ชั่วโมง”
“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันจะย้ายโต๊ะทำงานมาที่ห้องทำงานของคุณ……”
เก่อหรูซวนยังไม่ทันจะพูดจบ ก็เห็นเย้นหว่านที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างคาดไม่ถึง คำพูดถัดมาของเธอ ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
