หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ป่ายฉีก็เดินออกมาจากคอนโดที่หรูหราอีกที่หนึ่ง
เขาโยนกระดาษทิชชูที่เช็ดเลือดแล้วลงในถังขยะโดยลวกๆ และภายในเวลาสั้นๆ เสียงกรีดร้องอันสะเทือนสะท้านของแผ่นดินก็ดังขึ้นในชุมชน
“มีคนตาย มีคนถูกฆ่า มีคนถูกฆ่า!”
เรื่องแบบนี้ ถูกค้นพบ หรือว่าไม่ถูกค้นพบ ในคืนนี้ ในคอนโดระดับไฮเอ็นทุกที่ และในคฤหาสน์ ก็ต่างถูกจัดแสดงขึ้น
เพราะคนที่เสียชีวิต โดยที่ไม่มีข้อยกเว้น เหลือเป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับเก่อหรูซวนโดยตรงอย่างลับๆ
ในช่วงกลางดึกนั้น เก่อหรูซวนก็ได้รับข่าวนี้ เธอโกรธตอนทุบคอมทิ้ง
เธอจ้องเขม็งไปยังคนที่แจ้งข่าว “สรุปแล้วพวกแกอะไรกันแน่ พวกเขาต่างเป็นคนที่ยอดเยี่ยมในองค์กร แล้วทำไมถึงถูกฆ่าทีละคนในชั่วข้ามคืน พวกแกเป็นถังข้าวหรือยังไงกัน?”
“นักฆ่าลงเร็วมาก ไม่ให้พวกเราได้ตั้งตัวเลย คนพวกนั้น……คนพวกนั้นตายหมดแล้ว”
“แต่ว่า เราได้ค้นพบกฎเกณฑ์แล้ว เขาถูกฆ่าตายติดกันตามแผนที่ และอาจตัดสินได้ว่าใครคือคนต่อไปที่จะถูกฆ่า”
เก่อหรูซวน：”ในเมื่อรู้แล้ว ยังไม่รีบไปบอกให้พวกเขาหนีแล้วก็ซ่อนตัวอีก”
“บอกไปแล้วครับแต่ว่า……”
ชายหนุ่มก้มหน้าลง “หวางเฉิงกับจ้าวกางไปซ่อนตัวชั่วคราว แต่ผลก็คือ ทุกคนคนนั้นจัดการอีกทีเดียว”
เก่อหรูซวนโกรธจนเตะไปที่คนคนนั้น
“ความหมายของแกก็คือ ตอนนี้สถานที่ปลอดภัยของพวกเราก็ใช้ไม่ได้แล้วใช่ไหม? ”
“น่าจะ……เป็นแบบนั้นครับ ข่าวจากวงในของพวกเรา เหมือนกับว่า ถูกเปิดเผยออกมาหมดแล้ว……”
“จะเป็นไปได้ยังไง!”เก่อหรูซวนตกใจจนไม่อยากจะเชื่อ ข้อมูลของพวกบุคคลที่ยอดเยี่ยมพวกนี้ กลับจุดปลอดภัยชั่วคราว ต่างก็เป็นความลับของบริษัท แม้จะมีอะไรซ่อนอยู่มากมายแต่ แม้แต่โห้หลีเฉินก็ยังไม่รู้เรื่องนี้
“เล.. เลขาเก่อ ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไป บุคคลสำคัญที่พวกเราจัดไว้ในภายในองค์กรของบริษัท ตี้เหา จำกัด ปากก็ถูกฆ่าหมดแล้ว คุณต้องรีบคิดว่าพวกเราจะทำยังไงต่อ
“คนที่ขัดต่อกฎของธรรมชาติแบบนี้ ฉันจะมีวิธีอะไรได้อีกละ?”
เก่อหรูซวนทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด เมื่อครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว เขาก็หาวิธีแก้ไขไม่ได้ และสุดท้ายก็กัดฟันพูดว่า “บอกคุณท่าน ให้ส่งคนมา”
ที่นี่เธอทำงานหลักในการทำสงครามธุรกิจ การวางแผน และการเล่นกล เพราะเขาเป็นคนที่ทำงานโดยปากกา ไม่ใช่ศัตรูของฆาตกรเลย แต่กลับถูกไหมหัว
มีแต่คนเท่านั้น พี่พอจะมีลูกน้อง……
เวลาสี่ทุ่มครึ่ง
ป่ายฉีที่มีรูปร่างท่าทางเหมือนชูร่า เดินเข้าไปในคฤหาสน์ระดับสูงที่หนึ่ง ท่าทางเหมือนกับว่ากำลังกลับบ้านยังไงยังงั้น เขาผลักประตูบ้านออก
“แค่ก”เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก็เหมือนเสียงร้องเพลงของยมทูต
ในความมืดมิด เขาก้าวขึ้นบันไดและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสองทีละขั้น โดยที่แทบไม่มีเสียงฝีเท้าเลยด้วยซ้ำ
เขาเปิดประตูห้องนอนอย่างเงียบ ๆ และมองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเย็นชาเขาเดินไปที่เตียงและยกมีดคมในมือขึ้น
แทงเข้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย——
และแน่นอน ความผิดปกติก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
เสียงโลหะกระทบกันดัง “ตึง”มีดแทง 2 เล่มฟาดกัน หยุดยั้งการลอบสังหารของป่ายฉี ในตอนนี้เอง ก็มีมีดอีกเล่มหนึ่งผมมาจากใต้ผ้าห่ม มีดคมแทงเข้าไปที่ท้องของป่ายฉี
มันทั้งรวดเร็วและรุนแรง ถึงแม้ว่าปฏิกิริยาของป่ายฉีจะรวดเร็ว แต่ว่าเสื้อของเขาก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ และชั้นผิวหนังของเขาก็เปิดออก
เขาก้าวถอยหลัง จ้องมองไปที่คนบนเตียงอย่างระวัง และยกริมฝีปากขึ้นอย่างสนุกสนาน
“ในที่สุดก็ซ่อนตัวไม่ได้อีกต่อไป ส่งคนออกมาแล้ว คืนนี้ฉันจะได้เจอแก แล้วก็จับปลาตัวใหญ่ไป”
ป่ายฉีไม่ได้ส่งคนอื่นมาจัดการด้วยกัน แต่ว่าเขาไล่ฆ่าทีละคน ไม่ใช่แค่เพื่อฆ่าคนที่แทรกแซงอยู่ในบริษัท ตี้เหา จำกัดเพียงเท่านั้น แต่ว่าเป็นการล่อให้คนที่อยู่หลังม่านออกมาลงมือ
ตราบใดที่พวกมันเคลื่อนไหว พวกมันจะแสดงหางของจิ้งจอกและถูกเขาจับได้
นี่ต่างหากที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริง
แสงไฟในห้องสลัวและสลัว และสามารถมองเห็นภาพเงาของบุคคลได้เพียงเลือนรางเท่านั้น คนที่อยู่บนเตียงลุกขึ้นจากผ้าห่ม เป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างตรงและผอมเพรียว
เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าพุ่งเข้ามาโจมตีป่ายฉีอย่างเด็ดขาดและคมกริบ
การต่อสู้ของเซียน แค่พริบตาเดียวก็มองเห็นระดับของฝ่ายตรงข้ามแล้ว
คนคนนี้เก่งกาจมาก ภายในร้อยกระบวนท่า ก็เป็นการยากที่จะบ่งบอกผู้ชนะ
ตั้งแต่การต่อสู้กับหานจื่อในปีนั้น ก็เป็นเวลานานแล้วที่ป่ายฉีไม่ได้พบคู่ต่อสู้ ทันใดนั้นความสนใจของเขาก็เพิ่มขึ้นในทันที อยากจะลองดูหน่อย
“โอ้ เดี๋ยววันนี้กูจะเล่นกับมึงหน่อย เข้ามาเลย”
ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือดมาก เป็นการยากที่จะบอกว่าใครแพ้หรือชนะ
เพราะเขาเดินออกจากห้องมาที่ทางเดิน ตั้งแต่ชั้น 2 หันไปทำงานบ้าน
ป่ายฉีแต่สู้อย่างสนุกเป็นอย่างมาก เขายังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและโหดเหี้ยมมากขึ้นเรื่อยๆ และกลอุบายก็เป็นอันตรายถึงชีวิต
บนตัวของทั้งสองคน ได้รับบาดเจ็บแตกต่างกันออกไป
ค่ำคืนที่หนาและมืดมิด เต็มไปด้วยกลิ่นของเลือด
เมฆดำทะมึนลอยไปตามลม ค่อยๆ เผยให้เห็นดวงจันทร์ที่ปกคลุม และแสงโดยรอบก็สว่างขึ้นมาก
ตอนที่ป่ายฉีกำลังจะโจมตีนั้น ในที่สุดก็ได้เห็นใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามจากแสงสะท้อนของดวงจันทร์
แล้วใบหน้าของเธอ ก็ทำให้เขาค้างแข็งเหมือนกันโดนฟ้าผ่า
“หาน หานจื่อ”
ทำไมถึงเป็นเธอได้?
เขาไม่อยากที่จะเชื่อ แต่ว่าหลังจากใช้เวลากับเธอทั้งวันทั้งคืนตลอด 1 เดือน ป่ายฉีคุ้นเคยกับเธอมาก มากจนเข้ากระดูกดำ
ใบหน้าของเธอ แววตาที่เย็นชาของเธอ มันตรงตามกับที่เขาจำได้ทุกข้อ
“เธอ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง……”
ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็ดึงมีดที่ปักอยู่ที่ไหนของเธอออกได้ทันที เขาไม่อยากทำร้ายเธอตามจิตสำนึกของตัวเขาเอง
แต่ว่าเธอ กลับไม่มีความเมตตาแม้แต่นิดเดียว
วันที่ป่ายฉีกำลังใจร้ายและเวลาถอยนั้น เธอก็ก้าวขึ้นมาด้านหน้า แล้วก็แทงมีดเข้าไปตรงท้องของป่ายฉีโดยที่ไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว
ความเจ็บปวดแผลสั้นไปทุกโสตประสาท ป่ายฉีก้มหน้ามองด้วยความตกตะลึง มองดูมีสีขาวแทงเข้าไป แล้วก็ของเหลวสีแดงไหลออกมา
หัวใจของเขารู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในทันที “หานจื่อ เธอจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? พวกเราเคยเป็นเพื่อนกันไง!”
คำว่าเพื่อน เหมือนกับกระแสไฟฟ้า สัมผัสที่เส้นประสาทหานจื่อ
แต่มันเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง เร็วมากจนผู้คนจับไม่ได้ แม้แต่ตัวเธอเองด้วย
ดวงตาของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่ไม่เคยละลายเป็นเวลาหลายพันปี
แล้วเธอก็พูดต่ออย่างไร้ความปรานีมาก “ฉันได้รับคำสั่งมา ว่าให้แกตาย”
เธอดึงมีดออกมา แล้วก็ใช้มีดแทงเข้าไปที่จุดตายของป่ายฉีอีกครั้ง
ป่ายฉีตกใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ และถอยกลับทันที โดยหลบหนีห่างออกไปหลายเมตร
เขาจับแผลที่ท้องของเขา แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ได้รับคำสั่งจากใคร? เธอเป็นอิสระแล้วไม่ใช่เหรอ? ใครจะมาเป็นเจ้านายของเธอได้อีก”
เธอโหยหาอิสรภาพ เธอได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสันของคนธรรมดา และเลื่อมใสในชีวิตคนเรามานานแล้ว
เห็นได้ชัดว่าเธอใช้ชีวิตของคนธรรมดา และหายตัวไปในทะเลมนุษย์อันกว้างใหญ่
และด้วยร่างกายและสติปัญญาของเธอ ไม่มีใครสามารถกดขี่เธอได้อีกอย่างแน่นอน
แต่ว่าเรื่องที่มันไม่น่าเป็นไปได้แบบนี้ กลับเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของป่ายฉี ทำให้ป่ายฉีรู้สึกเหมือนฟ้าดินถล่มทลาย มุมมองต่อโลกพังทลายไปหมด
