คำพูดนี้เมื่อฟังแล้ว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเรื่องราวนั้นเป็นเช่นนั้น
แรงอาฆาตของโห้หลีเฉินก็ยิ่งทวีเพิ่มขึ้น ดุร้ายราวกับจะใส่หมัดเข้าที่ขมับของฉู่หยุนซี
ฉู่หยุนซีที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง อีกทั้งร่างกายยังป่วยหนัก จึงไม่สามารถต่อต้านแม้แต่นิดเดียว
ทำได้เพียงใช้แรงในการพูด “โห้หลีเฉิน คุณใจเย็นก่อน ลูกสาวของคุณมีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ หากว่าคุณทำผมตาย คุณจะต้องใช้เวลาสิบกว่าปีในการตามหาพวกเขาเลยนะ”
“เครือข่ายข่าวกรองของสามีฉันนั้นเข้มแข็งมาก ใช้เวลาไม่ถึงสิบปีหรอก” เย้นหว่านใส่ไฟเต็มที่
ฉู่หยุนซีถึงกับสำลักเลือดอย่างจนปัญญา เห็นชัดว่าเย้นหว่านต้องการพูดใส่ร้ายเขา
ต่อให้โห้หลีเฉินจะยังมีสติ แต่ว่าจะมีผู้ชายคนไหนที่ยอมให้ภรรยาของตัวเองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายอื่น ยิ่งผู้ชายที่ขี้หึงหวงจนหัวร้อนอย่างโห้หลีเฉิน
วันนี้ต่อให้จะไม่สังหารเขา ก็จะต้องต่อยตีเขาอย่างแน่นอน
หลังจากที่ต่อยแล้ว ฉู่หยุนซียังไม่สามารถทำอะไรได้อีก เพราะว่ายังต้องอาศัยโห้หลีเฉินในการตามหาท่านอาวุโสเจ็ด
แต่ว่าเขานั้นกลัวเจ็บที่สุด
จึงครุ่นคิดไตร่ตรอง ฉู่หยุนซีภายใต้การบีบบังคับของโห้หลีเฉิน ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนนยกธงขาว
“ก็ได้ๆ เย้นหว่านคุณอย่าใส่ร้ายผมอีก ผมจะบอกคุณ ว่าตำแหน่งลูกสาวของพวกคุณอยู่ที่แอนตาร์กติก แต่ว่าตำแหน่งที่แน่นอนนั้นผมไม่มีทางบอก ถ้าเก่งจริงก็ไปตามหาเอง และผมก็ขอเตือนคุณว่าตำแหน่งนั้นหายากมาก ต่อให้จะเป็นเครือข่ายข่าวกรองของโห้หลีเฉินก็ยากจะทำการหาเจอ คุณช่วยผมตามหาท่านอาวุโสเจ็ด คือวิธีที่เร็วที่สุดในการตามเจอลูกๆ ของพวกคุณ”
เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น แอนตาร์กติก?
สถานที่หนาวเย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยน้ำแข็ง แม้แต่ผู้ใหญ่ไปยังต้องทุกข์ทรมาน แล้วแรบบิทกับหยูเซิงสองคนที่เป็นเพียงเด็กน้อย กลับถูกส่งตัวไปทนทุกข์ทรมานอยู่ในสถานที่แบบนั้น
เย้นหว่านหันมาจ้องโห้หลีเฉินตาเขม็ง
โห้หลีเฉินเองก็ขมวดคิ้ว “ผมให้พวกเขาไปในสถานที่ที่ลึกลับเพื่อแช่แข็งแรบบิท คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะพาไปที่แอนตาร์กติก”
แรบบิทไม่ได้รับผลกระทบเพราะถูกแช่แข็งไว้ แต่ว่าหยูเซิงที่ดีๆ อยู่ต้องมาทนทุกข์ทรมานไปด้วย
ถ้าเมื่อหาตัวพวกเขาเจอ โห้หลีเฉินจะต้องจัดการกับพวกเขาอย่างแน่นอน
“รีบจัดคนออกไปตามหา”
เย้นหว่านออกคำสั่งด้วยใบหน้านิ่ว แล้วหันหลังก้าวเท้ายาวเดินออกไปด้านนอก
ตอนนี้ต้องทำทั้งสองแนวทาง ทางแรกก็ต้องตามตัวท่านอาวุโสเจ็ด พาเขามาให้ฉู่หยุนซี ให้เขาบอกตำแหน่งที่แน่นอน และทางที่สองจะละเลยไม่ได้ ก็คือการส่งคนออกไปตามหาที่แอนตาร์กติกด้วยตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็นทางที่หนึ่งหรือสอง เป้าหมายก็คือการตามหาลูกสองคนให้เจอ
เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินคนหนึ่งเดินนำคนหนึ่งตามหลังเดินจากไป ฉู่หยุนซีถึงได้จัดคอปกเสื้อที่ถูกกระชากให้เข้าที่เป็นระเบียบ
ถูกคนปฏิบัติเช่นนี้ใส่ เขากลับไม่รู้สึกโกรธแม้แต่นิดเดียว อมยิ้มแล้วมองตาม ส่งเย้นหว่านจากไปด้วยสายตา
เย้นหว่านที่เจ้าเล่ห์ได้เปลี่ยนไปแล้ว สามปีมานี้ เธอที่มีเรื่องหนักอึ้งในใจเสมอ เหมือนที่บ่าแบกภูเขาทั้งลูกไว้ เธอในตอนนี้โล่งใจ รอยยิ้มบนใบหน้าดูผ่อนคลายขึ้นมาก
เหลือเพียงการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันกับลูกๆ เท่านั้น เธอก็จะสมบูรณ์แบบแล้ว
ส่วนเขา……
รอยยิ้มของฉู่หยุนซีขมขื่น ดวงตามืดมน มองขาพิการทั้งสองข้างของตัวเอง มองดูแหวนบนนิ้วก้อย หวนคิดถึงความแค้นความเกลียดชัง ที่ท่วมท้นอยู่ในใจ
เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินได้เดินออกจากปราสาท แล้วก็ขึ้นรถไป แต่โห้หลีเฉินที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับด้วยใบหน้าเคร่งขรึม นานสองนานก็ยังไม่เคลื่อนรถออกไป
เย้นหว่านสงสัย “คุณเป็นอะไรไป”
โห้หลีเฉินมือจับที่พวงมาลัย ความบึ้งตึงแผ่กระจายไปทั่ว ไม่ขยับเขยื้อน และก็ไม่พูดไม่จา
เย้นหว่านจึงลนลาน เธอจึงรีบจับเข้าที่ไหล่ของโห้หลีเฉิน
“มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเปล่า หรือว่าฉู่หยุนซีดูผิดปกติ มีปัญหา”
ถึงแม้ว่าสามปีมานี้จะถูกฉู่หยุนซีดูแลอย่างดี และก็เข้ากันได้ดี และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้มีบุญคุณในการช่วยเหลือชีวิต แต่เขาก็จับเธอมากักขังหน่วงเหนี่ยวถึงสามปีโดยไม่คำนึงจิตใจของเธอ เธอดูผู้ชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ และก็ย่อมไม่มีความเชื่อมั่นต่อเขาแต่อย่างใด
จนถึงขนาดที่เคยคิดว่า ถึงแม้ฉู่หยุนซีตอนนี้จะช่วยเหลือพวกเขา แต่ว่าเป้าหมายของเขานั้นไม่อาจจะคาดเดาได้ และก็เป็นไปได้ที่วันหนึ่งอาจกลายไปเป็นศัตรู
ความระแวงในใจของเธอ ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่น้อย
โห้หลีเฉินหันไปมองเย้นหว่านราวกับกำลังครุ่นคิด “ถ้าหากว่าฉู่หยุนซีนั้นผิดปกติจริงๆ คุณจะทำอย่างไร”
เธอจะทำอย่างไรน่ะเหรอ
เย้นหว่านลังเลครู่หนึ่ง เลิกคิ้วแล้วครุ่นคิด “เขามีบุญคุณที่ช่วยเหลือชีวิตฉัน จะสังหารเขาไม่ได้……”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็สัมผัสถึงความฉุนเฉียวของโห้หลีเฉิน ทันใดนั้นเขาได้เอนตัวไปหาเธอ ร่างที่ใหญ่ได้กดเธอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
น้ำเสียงของเธอแทบจะออกมาจากการกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความหงุดหงิด “อยู่กับเขามาตั้งสามปี จนเกิดเป็นความรักแล้วสิ ถึงไม่อยากจะฆ่าเขา”
ท่าทางของเขาดูดุร้ายมาก เหมือนกับสัตว์ประหลาดที่บ้าคลั่ง
น่ากลัวมาก
เย้นหว่านตกใจชะงัก สักพัก มุมปากกลับยกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
“คุณโห้ นี่คุณขี้หึงจริงๆ เหรอ”
คิ้วของโห้หลีเฉินยิ่งขมวดแน่นขึ้น “ผมไม่ได้หึง แค่หวงเท่านั้น”
บอกไม่ได้หึงได้อย่างสมเหตุสมผล และมั่นอกมั่นใจอีก คุณโห้ของเธอคงน่าจะหวงจริงๆ
รอยยิ้มบนใบหน้าของเย้นหว่านก็ยิ่งเบิกบาน ยกมือขึ้นคล้องคอของเขาไว้ แล้วหอมเข้าที่แก้มของเขา
“คุณโห้ คุณเป็นแบบนี้ช่างน่ารักมาก ฉันรักคุณจังเลย”
โห้หลีเฉินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธจนเกือบจะแตกยับ สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ ยังคงฝืนกัดฟัน “อย่ามาใช้คำหวานออดอ้อนที่ไม่จริงใจกับผม”
ถึงแม้ว่าจะได้ผลกับเขา
“ไม่ใช่คำหวาน แต่เป็นคำที่มาจากใจ ฉันชอบคุณที่เป็นแบบนี้จริงๆ ”
แก้มเย้นหว่านโน้มมาด้านหน้า ถูไถไซ้ที่แก้มของเขาราวกับแมวน้อยขี้อ้อนก็ไม่ปาน
เขาถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ช่างเถอะๆ ”
เรื่องที่ผ่านไปแล้ว จะไม่รื้อฟื้นอีก
ภรรยาก็อยู่ข้างๆ ตัวเองแล้ว เขาจะทำอะไรได้อีก การโจมตีด้วยความอ่อนโยนนี้เขาต้านทานไม่ไหวจริงๆ
เมื่อเห็นโห้หลีเฉินทำท่าจะลุกขึ้น เย้นหว่านก็กอดคอเขาไว้ด้วยสองมือ กอดไว้แน่น แล้วก็ดึงกลับมา
ปลายจมูกของเธอแนบที่ปลายจมูกของเขา แล้วยิ้มเบาๆ
“คุณโห้ คำพูดเมื่อสักครู่ตอนที่อยู่ชายหาด มีบางคำจริงบางคำเท็จ ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ชีวิตอยู่กับฉู่หยุนซีมาสามปี แต่ก็แค่ใช้ชีวิตในการทานข้าวร่วมกับเขาเท่านั้น ส่วนลากเขาออกมาเดินเล่น อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาอะไรนั้น ฉันไม่ได้เป็นคนทำ”
โห้หลีเฉินเยาะ “ถ้าหากว่าเขาให้คุณทำจริง ตอนนั้นผมก็คงจะฆ่าเขาตายไปแล้ว”
ที่ริมชายหาด โห้หลีเฉินใช้ความเจ้าเล่ห์ที่อาศัยการหึงหวง ก็แกล้งแสดงละครจริงบ้างเท็จบ้าง เพื่อบีบบังคับให้ฉู่หยุนซีบอกที่ซ่อนของลูกๆ ที่อยู่ในแอนตาร์กติก
แต่เรื่องที่ว่าหึงนั้น ก็หึงจริงๆ นั่นแหละ
เมื่อนึกถึงเย้นหว่านใช้ชีวิตอยู่กับฉู่หยุนซีถึงสามปี โห้หลีเฉินก็อยู่สึกขมขื่นใจ ชีวิตคนเราจะมีสามปีสักกี่ครั้ง และกลับไม่ใช่เขาที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ
แต่คนที่คอยอยู่เคียงข้างเธอ กลับเป็นผู้ชายแบบนั้น สิ่งที่ประสบพบเจอในช่วงเวลานี้ จะต้องอยู่ในความทรงจำของเย้นหว่าน คงจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
เย้นหว่านเข้าใจโห้หลีเฉินเป็นอย่างดี แค่มองตาก็รู้ว่าในใจของเขาใส่ใจเรื่องอะไร
สิ่งที่เจอในสามปีนี้ ฉู่หยุนซีคนนี้จะต้องสลักอยู่ในชีวิตของเย้นหว่านไปตลอดชีวิต ยากที่จะลืม
แต่ว่าก็เป็นเพียงเท่านี้ เธอเป็นเพียงเพื่อนของเขาเท่านั้น
ไม่มีเหนือสิ่งอื่นใด
เย้นหว่านถูปลายจมูกตัวเองกับปลายจมูกของโห้หลีเฉิน ยิ้มแล้วกล่าว:
