“จะพูดอย่างไรดีล่ะ ฉู่หยุนซีก็เหมือนกับเพื่อนที่เรียนในมหาวิทยาลัย ทานข้าวด้วยกัน เดินเล่นด้วยกัน ไม่มีอะไรนอกเหนือไปกว่านี้ และสามปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ห้ามให้ฉันรับรู้เรื่องของภายนอก ดังนั้นในแต่ละวันฉันจึงคอยสนใจแต่เรื่องของคุณ ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ฉันจ้องมองคุณอยู่ตลอดเวลา”
ดังนั้น แม้จะห่างกันสามปี แต่ในชีวิตของเธอก็ยังคงมีโห้หลีเฉินอยู่ด้วยตลอดเวลา
โห้หลีเฉินแววตาเป็นประกาย อาการที่ไม่พอใจเล็กๆ น้อยๆ ฉับพลันก็ถูกพัดปลิดปลิว
เขาบีบจมูกเธออย่างภาคภูมิใจ “ถ้ำมอง”
เย้นหว่านแก้มแดงระเรื่อ เมื่อพูดแบบนี้ การเคลื่อนไหวของเธอในสามปีนี้ ดูบ้าคลั่งยิ่งกว่าซาแซงเสียอีก ที่คอยสอดส่องชีวิตประจำวันของโห้หลีเฉินอย่างละเอียด ขาดเสียแต่การรุกล้ำรบกวนเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เธอยังคงทำท่าเท้าสะเอวอย่างมั่นใจ
“ฮึ่ม นั่นเพราะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องศึกษาสถานการณ์รอบตัวคุณ ไม่ใช่การสอดส่องคุณ ต่อไปก็จะไม่ทำอีกแล้ว คุณอยากให้ฉันมองฉันก็จะไม่มอง”
โห้หลีเฉินก้มหน้าลงประทับรอยจูบริมฝีปากเธอ
“อืม ต่อไปก็จะต้องตัวติดกันทั้งวัน24ชั่วโมง และแอบมองอย่างเปิดเผย”
เย้นหว่านต่อยเขาหนึ่งหมัดอย่างดุดัน “นั่นไม่ได้เรียกว่าแอบดูสักหน่อย!”
“จ้ะ ไม่เรียกก็ไม่เรียก แล้วอย่างนั้นเรียกว่าอะไร”
ในน้ำเสียงของโห้หลีเฉินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พลางพูดพลางสตาร์ทรถ แล้วขับเคลื่อนไปข้างหน้า
เย้นหว่านจับที่คางแล้วคิด “อันนี้เหรอฉันต้องขอคิดดูดีๆ ก่อน……”
ทั้งสองคนคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข บรรยากาศที่ผ่อนคลายแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยในช่วงที่ผ่านมา
มองทิวทัศน์ข้างทางที่เคลื่อนผ่านนอกหน้าต่างรถ เย้นหว่านเหมือนรู้สึกได้กวาดฝุ่นที่ปิดบังท้องฟ้าบดบังแสงตะวันออก จนในที่สุดก็สว่างขึ้นอีกครั้ง
เธอกับโห้หลีเฉินก็ได้กลับไปสู่การเชื่อใจกันและกัน ยืนอยู่ในเส้นทางเดียวกัน ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งแสดง และถึงเวลาที่ซื่อสัตย์ต่อกันและกัน
เมื่อหาแรบบิทเจอ พวกเขาครอบครัวทั้งสี่คน ก็จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างมีความสุข
เย้นหว่านนึกอะไรบางอย่างขึ้น “คุณโห้ ฉันเองก็ได้ตรวจสอบดูแล้ว ยังไม่เห็นเครื่องดักฟังของพวกเขาเลยว่าซ่อนอยู่ตรงไหน คุณรู้ได้อย่างไร”
“คุณไม่เห็นเป็นเรื่องปกติ เครื่องดักฟังที่พวกเขาใช้ในครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา ขนาดเล็กจิ๋วมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น และจะกลมกลืนเข้าไปในเส้นผมเสื้อผ้าของคุณ หรือแม้แต่ในผนัง”
โห้หลีเฉินพลางอธิบายพลางขับรถ “ก่อนหน้านี้ เสื้อผ้าทุกชิ้น ผมเผ้า ผิวหนังและเล็บของผม เคยซ่อนด้วยสิ่งนี้”
ดังนั้นต่อให้จะอยู่ริมทะเล พวกเขาก็ไม่เคยสนทนากันอย่างจริงๆ จังๆ กันเลยสักครั้ง
เย้นหว่านกัดฟัน “ช่างระยำจริงๆ ทำแบบนี้แม้แต่อาบน้ำก็ถูกพวกเขาดักฟังหมดเลยสิ”
โห้หลีเฉินเม้มปาก ใบหน้ารูปงามของเขาเกิดอาการเขินอายเล็กน้อย
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าว “อาบน้ำใต้ฝักบัว เสียงน้ำไหลนั้นดังมาก พวกเขาน่าจะไม่ได้ยินอะไร”
“แต่ว่าคืนนั้นของพวกเรา……”
เย้นหว่านกล่าวมาถึงตรงนี้ แก้มของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นทันใด คืนที่เธอเพิ่งจะกลับมา คืนนั้นที่อยู่โรงแรมริมทะเล เธอกับเขาดุเดือดกันสุดขีด
เสียงที่ครวญคราง……
เย้นหว่านกุมใบหน้าแล้วมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถ “น่าอายชะมัด ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว!”
ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ เธอจะไม่ทำอย่างนั้นกับเขาอย่างแน่นอน
โห้หลีเฉินหัวเราะเย้าหยอกเบาๆ คิดถึงภาพเหล่านั้น แววตาก็ดำทะมึนทันที
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คนที่ได้ยิน ต่างตายหมดแล้ว”
คนตายก็ดุจกับไฟดับ ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
ความอายอันแรงกล้าของเย้นหว่านจึงได้บรรเทาลดลงเล็กน้อย แต่ว่าแรงอาฆาตกลับทวีเพิ่มขึ้น เธอกำหมัดแน่น แววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย
“ยังมีฝู้ยวนอีกคน ฉันจะต้องฆ่าปิดปากเขาให้ได้”
โห้หลีเฉินยิ้มอย่างเอ็นดู “ได้ ฆ่าเขาปิดปาก”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ในเมื่อเขากล้ามาทำร้ายแรบบิท ควบคุมโห้หลีเฉิน และเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย เขาจะต้องตายสถานเดียว
“จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ ถ้าต้องการหาเขาให้เจอโดยเร็ว บางทีหานจื่ออาจจะช่วยได้ เธอตอนนั้นอาศัยการติดต่อผ่านทางชีววิทยาพิเศษ จึงตามหาคุณเจอ ตอนนี้ก็น่าจะใช้วิธีเดียวกันได้ในการตามฝู้ยวน เพียงแต่ว่าจะโน้มน้าวเธออย่างไรดี”
เย้นหว่านครุ่นคิดไตร่ตรองอย่างละเอียด ถ้าหากว่าโน้มน้าวหานจื่อได้ ให้เธอช่วยเหลือ จะต้องตามหาคนได้เร็วกว่าเครือข่ายข่าวกรองอย่างแน่นอน
โห้หลีเฉินมองข้างหน้าที่ค่อยๆ เข้าใกล้วิลล่าส้ายน่า แววตามืดดำเล็กน้อย
“สถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนกัน บางทีอาจเป็นไม่ได้ที่จะโน้มน้าวหานจื่อ”
เย้นหว่านสงสัย แล้วคัดค้าน “ด้วยสถานการณ์ตอนนั้น ทำให้หานจื่อมีการเปลี่ยนแปลง ย่อมมีความรู้สึกบางอย่างต่อป่ายฉี ตามหลักแล้ว การโน้มน้าวยังง่ายกว่าครั้งนั้นอีกนะ”
ทำไมถึงคิดว่าเป็นไปไม่ได้ล่ะ
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ไม่ได้ตอบกลับเธอ แต่กลับมองไปยังด้านหน้า “เย้นหว่าน คุณดูสิ”
เย้นหว่านมองไปตามเสียง ก็เห็นวิลล่าของพวกเขา ที่ถูกรถขุดไถจนราบและเรียบไปหมดแล้ว!
เดิมทีบ้านที่อบอุ่น ตอนนี้เหลือเพียงซากปรักหักพัง
เมื่อพูดถึงวิลล่านี้ขึ้นมา นั่นคือสถานที่แรกที่เธอกับโห้หลีเฉินพักอยู่ด้วยกัน เธอเห็นวิลล่าหลังนี้เป็นบ้านเล็กๆ ของพวกเขามาโดยตลอด
แต่บ้านของตัวเองตอนนี้ถูกคนอื่นไถเรียบหมดแล้ว
ในใจของเย้นหว่านเย็นยะเยือก เย็นวาบสั่นเทาไปทั้งตัว เธอจับที่จับไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใคร ใครบังอาจมาพลิกบ้านของเรา!”
บ้านของเราสามคำนี้ ทำให้โห้หลีเฉินจิตใจรู้สึกถึงความอบอุ่น ดวงตาของเขามองเย้นหว่านอย่างอ่อนโยนไม่มีที่สิ้นสุด
แล้วกล่าวเสียงเบาๆ :”ที่รัก อย่าเพิ่งใจร้อน น่าจะเป็นเว่ยชีที่เป็นคนทำ ผมเคยบอกใบ้เขาเกี่ยวกับเรื่องเครื่องดักฟัง ว่าวิลล่าหลังนี้มีเต็มไปด้วยเครื่องดักฟังที่ขนาดเล็กจิ๋วมาก หากจะขจัดทิ้งทีละตัว พวกเราไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น การโค่นทิ้งทีเดียวจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด”
“ถ้าคุณชอบวิลล่าแบบเก่า เดี๋ยวผมจะออกแบบพิมพ์ แล้วสร้างให้เหมือนกับของเดิมทุกประการ”
คำพูดนี้ ทำให้เย้นหว่านที่กำลังโมโหจัดสงบลง แต่ว่าความผิดหวังนั้นยังคงมีอยู่เล็กน้อยบ้าง
ต่อให้จะสร้างใหม่แล้ว ก็ต้องมีความแตกต่างจากของเดิมอยู่บ้าง หรืออาจจะไม่มีกลิ่นอายเดิมหลงเหลืออีก
ความทรงจำของพวกเขาที่เคยพักอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ก็จะเปลี่ยนไปเช่นกัน
แต่ ของเก่าไม่ไปของใหม่ก็ไม่มา ขอเพียงคนรอบข้างยังอยู่ ก็จะมีความทรงจำใหม่ๆ เกิดขึ้น
ไม่นาน เย้นหว่านก็ควบคุมอารมณ์ได้ แล้วพยักหน้าให้กับโห้หลีเฉินอย่างจริงจัง “ก็ได้ ฉันขอเข้าร่วมในการก่อสร้างใหม่ด้วยนะ อันที่จริงโครงสร้างของเดิมนั้นก็มีบางส่วนที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ครั้งนี้พอดีเลยฉันจะได้เสริมเติมของใหม่ๆ เข้าไปด้วย”
“ฮึ่ม ต่อไปก็จะไม่ใช่แค่เพียงสไตล์ของคุณอย่างเดียวนะ ยังมีฉันและลูกๆ อีก”
รอยยิ้มของโห้หลีเฉินสุดอบอุ่น อบอุ่นราวกับจะทำให้เย้นหว่านละลาย
“ครับ คุณนายโห้”
กำลังคิดภาพที่สวยงามในอนาคตอยู่นั้น ความผิดหวังที่มีอยู่นั้นก็ค่อยๆ มลายหายไป
เย้นหว่านยกมุมปากยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข
แต่ว่า สักพักเธอก็ตระหนักเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นได้ ทันใดนั้นก็เกิดอาการลนลานฉับพลัน
“หานจื่อล่ะ”
ก่อนหน้านี้ที่เธอทะเลาะกับป่ายฉีที่บ้าน หลายวันไม่ได้ออกจากบ้าน ตอนนี้บ้านถูกรื้อถอนแล้วสร้างใหม่ ก็ไม่เห็นเธอกับป่ายฉี!
เย้นหว่านยังคงคิดวิธีในการโน้มน้าวหานจื่อ
นี่ถ้าหาไม่เจอเธอ แล้วจะโน้มน้าวอย่างไร
