โห้หลีเฉินยังไม่ทันได้ตอบกลับเธอ ตอนนี้เองเว่ยชีก็รีบเดินไปที่หน้าต่างที่นั่งหน้า แล้วพูดอย่างร้อนรนว่า:
“คุณนายครับ คุณมาสักทีนะครับ เร็วสิครับ รีบมาดูเร็ว คุณป่ายฉีบาดเจ็บหนักมากเลยครับ”
ป่ายฉีบาดเจ็บเหรอ?
ทำให้เว่ยชีตื่นตระหนกแบบนี้ คงไม่ใช้บาดแผลเล็กๆแน่
เย้นหว่านขมวดคิ้วเป็นปม แล้วรีบเดินลงจากรถทันที “ป่ายฉีอยู่ไหน? นำทางฉันไปเลย”
“อยู่ในคฤหาสน์นั้นครับ”
เว่ยชีชี้ไปที่คฤหาสน์ร้างหลังที่สาม แล้วรีบพาเย้นหว่านไปที่นั่นทันที
โห้หลีเฉินก็เดินตามลงมาจากรถ เห็นสองคนเดินด้วยกัน มองดูอดีตผู้ช่วยของตัวเอง เมื่อกี้จนถึงตอนนี้เขายังไม่เข้ามาทักทายอดีตเจ้านายคนนี้เลย โห้หลีเฉินก็รู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย
แผนการครั้งนี้ที่ไล่เว่ยชีออกไป เหมือนกำลังเอามือซ้ายและขวาของเขา เปลี่ยนไปเป็นมือซ้ายและขวาของเย้นหว่าน
ถึงแม้ นอกจากเว่ยชีจะเป็นผู้ชายแล้ว ก็ไม่มีจุดไหนที่เขาไม่ดีเลย
ได้ยินว่าป่ายฉีบาดเจ็บ เย้นหว่านก็ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น ตลอดทางเธอรีบวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ เจอป่ายฉีอยู่ในห้องนอนชั้นหนึ่ง
ป่ายฉีกำลังนั่งอยู่บนเตียง ผ้าปูที่นอนเต็มไปด้วยเลือด แขนขวาของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลหนาๆ และแขวนไว้ที่คอ
ดูท่าแล้ว น่าจะไม่ใช่ฝีมือการทำแผลของเขา น่าจะเชิญหมอมาทำแผลให้มากกว่า
ดูสีหน้าเขาอีกที นอกจากจะซีดขาวแล้ว ก็เหมือนจะไม่มีอาการป่วยใดๆอีก
เย้นหว่านสงสัย ป่ายฉีบาดเจ็บและรักษาได้แล้ว ทำไมเว่ยชีถึงมาหาเธออย่างรีบร้อนล่ะ เธอก็ตกใจคิดว่าป่ายฉีบาดเจ็บจนไม่ไหวแล้วเสียอีก
“เสี่ยวหว่าน เธอมาสักทีนะ เร็วเข้า รีบมาทำแผลให้ฉันใหม่เร็ว”
ป่ายฉีเห็นเย้นหว่านมา ก็รีบเรียกเธอทันที
เย้นหว่านเดินไปข้างเตียง แล้วถามเขาอย่างสงสัยว่า “ทำแผลแบบนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงให้ฉันทำแผลให้ใหม่ล่ะ?”
ป่ายฉีพูด “หมอธรรมดาจะมีฝีมืออะไร ทำแบบนี้ แขนฉันห้อยไว้หนึ่งเดือนถึงจะหาย เธอใช้วิธีทำแผลที่เร็วที่สุด ฉันจะแกะผ้าพันแผลออกภายในสามวัน”
เย้นหว่านที่กำลังจะแกะผ้าพันแผลให้ป่ายฉี ก็ต้องหยุดชะงักทันที
เธอขมวดคิ้วจ้องเขา “ไม่ได้ วิธีนี้ถึงแม้จะเร็วที่สุด แต่จะทำให้นายบาดเจ็บได้ในภายหลัง ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆจะใช้วิธีการนี้ไม่ได้”
“ตอนนี้มีเหตุจำเป็นจริงๆ”
ป่ายฉีกัดฟันพูด “ตอนแรกหานจื่อโดนฉันคุมตัวไว้แล้ว แต่เหมือนเธอจะถูกเรียกกะทันหัน แล้วลงมือหนักกับฉัน ฟันแขนฉันจนเป็นแบบนี้ แล้วก็หนีไปทันที”
“ฉันว่าเธออาจจะไปเจอฝู้ยวนนะ ขอแค่ตามเธอไป ก็จะหาฝู้ยวนเจอ ฉันจะต้องตามไปให้ได้”
เย้นหว่านถาม “นายสั่งให้คนตามไปหรือยัง? เธอต่อสู้เก่งขนาดนั้น คนของนายคงจะถูกสลัดทิ้งไปแล้วล่ะ”
“ฉันติดเครื่องติดตามไว้บนตัวหานจื่อ” ป่ายฉีพูด
เย้นหว่านอดไม่ได้ยกนิ้วโป้งให้เขา หานจื่อหนีไปแล้ว แผนการของเธอเลยต้องจบไป กำลังคิดอยู่ว่าจะหาฝู้ยวนจากหานจื่อได้ยังไง ป่ายฉีเอาเครื่องติดตามติดไว้บนตัวเธอ เป็นวิธีการตามหาฝู้ยวนจากหานจื่อได้ดีที่สุดเลย
เย้นหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม “นายวางใจได้ ฉันจะให้คุณโห้และพี่ชายฉันตามไปด้วยกัน พวกเขาสองคนฝีมือเท่าๆนาย จัดการหานจื่อง่ายมาก นายรักษาตัวอยู่ที่นี่นั่นแหละ ฉันรับรองว่า พวกเขาจะทำภารกิจนี้สำเร็จแน่นอน และจะพาหานจื่อกลับมาอย่างปลอดภัยด้วย”
“ไม่ได้”
ป่ายฉีปฏิเสธทันที แววตาเขาดูเด็ดเดี่ยวมาก “หานจื่อจะต้องเป็นฉันที่ไปจับมาเอง”
เขาเด็ดขาดจนเย้นหว่านรู้สึกแปลกใจ เพราะยังไงโห้หลีเฉินกับเย้นโม่หลินอยู่ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีป่ายฉีไปด้วย แล้วถ้าเขายืนยันจะรักษาอย่างรวดเร็ว ก็คงต้องทิ้งบาดแผลไว้ให้เขาตลอดชีวิตเลยนะ
เย้นหว่านตัดสินใจเด็ดขาด “ฉันจะไม่รักษาให้นายแน่นอน นายรู้ไหมว่านายจะต้องเจ็บแบบนี้ไปตลอดชีวิตน่ะ……”
“ให้เขาไปเถอะ”
เย้นหว่านยังพูดไม่ทันจบ เสียงของเย้นโม่หลินก็ดังมาจากหน้าประตู
เขายังคงสวมชุดสีดำตัวนั้นอยู่ บนตัวเขามีคราบเลือดและแรงอาฆาตเกาะอยู่ ดวงตาเฉียบคมของเขาจ้องมองป่ายฉีนิ่งๆ
เย้นหว่านหันหน้าไปมองเย้นโม่หลินอย่างสงสัย
“พี่คะ ทำไมถึงให้เขาไปล่ะคะ? ถ้ารักษาแบบเร่งด่วน จะทำให้เขาเจ็บภายหลังได้นะคะ”
“เทียบกับอาการเหล่านั้นแล้ว โสดตลอดชีวิตหนักกว่าอีก” เย้นโม่หลินพูด
เย้นหว่านอึ้ง อาการเจ็บกับความโสดเกี่ยวอะไรกันนะ?
แต่สักพัก เธอก็เข้าใจแล้วล่ะ ป่ายฉีคิดอะไรกับหานจื่อจริงๆด้วย
“อย่าฟังที่พี่เธอพูด ฉันแค่ไม่พอใจที่แพ้ให้กับหานจื่อ ฉันจะกลับไปทวงศักดิ์ศรีตัวเองคืนมา ไม่งั้นชีวิตนี้ฉันคงไม่มีความสุขแน่”
ป่ายฉีพยายามแก้ตัว ไม่รับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหานจื่อเลย แถมยังกัดฟันพูดด้วยนะ เหมือนกำลังโกรธที่หานจื่อทำร้ายเขาสาหัสแบบนี้และหานจื่อก็คือศัตรูของเขาเช่นกัน
มองดูการแสดงของป่ายฉีแล้ว เย้นหว่านก็ไม่เชื่อเขาเลย
แต่ว่าเธอก็ยังเป็นห่วงบาดแผลของเขาอยู่ดี
สำหรับเธอแล้ว ถ้ารักกันจริง ไม่ว่าครั้งนี้ป่ายฉีจะไปหรือไม่ไป ขอแค่จับตัวหานจื่อกลับมาได้อย่างปลอดภัย ป่ายฉีกับเธอก็มีโอกาสสานสัมพันธ์กันอยู่มาก ตอนนี้ไม่ต้องรีบก็ได้
แต่ถ้าป่ายฉีจะไป งั้นอาการเจ็บภายหลังเป็นเรื่องของตลอดชีวิต ไม่สามารถแก้ไขได้
ถ้าตามเหตุผลแล้ว เย้นหว่านไม่เห็นด้วย
“เป็นผู้ชายแมนๆ ไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอก ปล่อยให้เขาเจ็บแบบนี้ไปตลอดชีวิต จะได้จำไว้ว่าความเจ็บตอนจีบหญิงมันเป็นยังไง ต่อไปจะได้รักษาไว้ เธอไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก ให้เขาไปเถอะ”
เย้นโม่หลินพูดอีกครั้ง
เขาสนับสนุนป่ายฉีเต็มที่
เย้นหว่านพูดไม่ออก เพราะยังไงคนซื่อบื้ออย่างพี่ใหญ่ก็ยังสนับสนุนป่ายฉีเลย คงจะมีเหตุผลแน่นอน เธอลังเลปัญหาอาการในภายหลังของเขา ก็เหมือนกับการทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
เขายังไม่สนใจว่าจะเจ็บไปตลอดชีวิตหรือเปล่า เธอจะไปสนใจทำไมกัน
เป็นเหมือนที่เย้นโม่หลินพูด ให้เขาเจ็บและจำความรักครั้งนี้ไปตลอดชีวิตเหรอ? ฟังแล้วก็ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนะ
ครุ่นคิดสักพัก เย้นหว่านก็ฝืนใจตกลง “ก็ได้ๆ เพื่อความรักที่ยิ่งใหญ่ของนาย ครั้งนี้ฉันจะรักษาให้นายก็ได้”
ป่ายฉีแทบจะร้องไห้อย่างปลื้มปีติ
เขาอยากตอบโต้มาก ความรักบ้าอะไรกัน เขาแค่อยากไปแก้แค้นหานจื่อเท่านั้น แล้วจับตัวหานจื่อมาด้วยมือตัวเอง ถึงจะทำให้ความโกรธและความอัดอั้นตันใจจองเขาหายไปได้ เขาไม่มีความรู้สึกรักใคร่ต่อหานจื่อเลยจริงๆนะ
แต่กว่าจะพูดโน้มน้าวเย้นหว่านให้ยอมตกลงได้ เขาก็ไม่โง่ถึงขนาดพยายามตอบโต้ว่ามันไม่ใช่ความรักหรอก ถ้าเย้นหว่านได้ยินแล้วอาจจะไม่รักษาให้เขาอีก
เย้นหว่านพูดแล้วก็ทำเลย เธอเอายาออกมาจากกล่องยา แกะผ้าพันแผลออก แล้วรักษาให้ป่ายฉีทันที
และในตอนนี้เอง โทรศัพท์ส่วนตัวของเย้นโม่หลินก็ดังขึ้น
พอเปิดดู ก็เป็นสายจากกู้จื่อเฟย
แววตาที่เย็นชาของเย้นโม่หลิน ก็มีความอ่อนโยนที่น้อยครั้งจะเจอ เขารับสายวิดีโออย่างรวดเร็ว
