คนพวกนี้ดูเหมือนตายมานานมากแล้ว ขนาดเสื้อผ้ายังขาดหลุดลุ่ยไปหมด แทบจะมองไม่ออกเลยว่าเป็นชายหรือหญิง
“ระวังหน่อย”
เย้นโม่หลินเตือน จากนั้นก็เดินต่อไปด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดขึ้นกว่าเดิม
ทางเดินเส้นนี้ แต่ละก้าวแทบจะมีแต่กับดัก และภายในกับดักก็ยังมีโครงกระดูกเยอะขึ้นกว่าเดิม
พวกเขาก็เริ่มเห็นว่า ด้านล่างโครงกระดูกมีของอย่างอื่นด้วย
เช่น อุปกรณ์ก่อสร้างอย่างค้อนและพลั่ว……
เย้นหว่านเห็นของพวกนั้นขึ้นสนิมหมดแล้ว ก็รู้สึกเย็นวายจนตัวสั่น เธอปิดปากไว้ น้ำตารื้นเต็มขอบตา
“คนพวกนี้ พวกเขาคือ คือ…….”
เธอสะอื้นอย่างเจ็บปวด แทบจะพูดไม่ออกแล้ว
โห้หลีเฉินสีหน้าตึงเครียดมากกว่าเดิม เขากอดเย้นหว่านไว้แน่น แล้วปลอบใจเธอเสียงเบาว่า “ฝู้ยวนเจ้าคนชั่วนั่น ฉันจะแก้แค้นแทนคนงานพวกนี้เอง”
ใช่ อุปกรณ์เล็กๆพวกนี้ แสดงถึงตัวตนของพวกเขาได้เป็นอย่างดีเลย
ตอนนั้นไม่รู้ว่าถูกบังคับมาหรือสมัครใจมา พวกเขาถูกนำตัวมายังป่าลึก คนงานพวกนี้ขุดหลุมใต้ดินนี้ด้วยมือเปล่า
พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดา มีครอบครัวต้องดูแล หาเงินโดยพึ่งกำลังตัวเอง แต่ไม่รู้ว่า หลังจากที่ขุดหลุมใต้ดินนี้เสร็จแล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญกับจุดจบที่โหดร้ายยังไง
พวกเขาตายอย่างไม่เป็นธรรม พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ?
ถึงยุคนี้แล้ว ฝู้ยวนกลับกล้าฆ่าคนเยอะมากมายขนาดนี้อีก
เขาควรตาย เขาสมควรตายจริงๆ เขามันไม่ใช่คนแล้ว
เย้นหว่านซุกหน้าอยู่ในอ้อมกอดของโห้หลีเฉิน เธอกำหมัดไว้แน่น ความโกรธและอาฆาตทำให้เธอกัดฟันกรอด พร้อมฆ่าคนได้ทุกเมื่อ
ทุกคนต่างก็มีสิทธิ์มีชีวิตอยู่ แต่ฝู้ยวนกลับเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน เขาไม่มีสิทธิ์มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
นานมากกว่าจะทำใจได้ เย้นหว่านกัดฟันพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรแล้ว พวกเราเดินต่อไปเถอะ”
ประสบการณ์หลายปีมานี้ ฝึกฝนจิตใจและความกล้าหาญของเย้นหว่านได้มาก ทำให้เธอสามารถข่มอารมณ์ตัวเองไว้ได้อย่างรวดเร็ว
โห้หลีเฉินมองเธออย่างเจ็บปวดใจ ร่างสูงโปร่งของเขาเดินนำหน้าเย้นหว่าน ปกป้องและสู้ไปพร้อมกับเธอ
เขาจะทำให้เธอสบายใจด้วยการกระทำเอง
เย้นโม่หลินเดินต่อไปข้างหน้า ตอนที่ผ่านกับดักตรงหน้า เขาก็เห็นถึงความผิดปกติและร้องออกมาอย่างประหลาดใจ
เย้นหว่านและคนอื่นๆก็รีบมองเข้าไป ทุกคนต่างตกตะลึงกันไปหมด
“นี่คือคนที่เพิ่งตายไม่นานเองนี่”
โครงกระดูกบนกับดักนั้น มีชายหนุ่มสูงเกือบสองเมตรนอนอยู่ในนั้น รูปร่างเขาดูกำยำ สวมแค่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว
เขาดูแล้วเหมือนจะเพิ่งตายได้ไม่นานเองนะ ศพยังไม่เน่าเลย แม้จะเริ่มส่งกลิ่นเหม็นแล้วก็ตาม แต่ดูท่าแล้ว เวลาตายอาจจะไม่นานมาก
นั่นก็หมายความว่า สิบวันก่อนชายหนุ่มคนนี้แอบเข้ามาที่นี่เหรอ?
เย้นหว่านกำลังสงสัยอยู่นั้น ตอนนี้เอง เธอกลับได้ยินป่ายฉีพูดเสียงเบาว่า: “เขาเป็นมนุษย์พันธุ์แกร่ง”
“ว่าไงนะ?”
เย้นหว่านตะลึง เธอไม่อยากจะเชื่อเลย “มนุษย์พันธุ์แกร่งน่าจะต่อสู้เก่งและฉลาดมากนะ ทำไมถึงมาตายในที่อันตรายแบบนี้ได้ล่ะ?”
ไม่มีหลักการเลย
กับดักแบบนี้แม้จะอันตรายมาก คนธรรมดาเข้ามาก็คงมีแต่ตายกับตาย แต่ขอแค่เป็นคนมีความสามารถ ละเอียดอ่อนหน่อย ก็จะหลบได้ทั้งหมดแน่นอน
เช่นตลอดทางที่เย้นโม่หลินเดินมานั้น ก็สามารถจัดการกับกับดักได้ทั้งหมด แม้จะเปลี่ยนเป็นเย้นหว่านที่ความสามารถน้อยสุด ก็คงทำได้
ป่ายฉีมองดูศพที่อยู่ข้างล่างนั้นอยู่นาน จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “ฉันเคยวิจัยร่างกายของหานจื่อ และเคยวิจัยมนุษย์พันธุ์แกร่งด้วย ฉันแน่ใจว่าศพนั้นคือมนุษย์พันธุ์แกร่ง แต่ก็ยังแตกต่างกับมนุษย์พันธุ์แกร่งอยู่บ้าง”
“แตกต่างยังไงเหรอ?”
ป่ายฉีส่ายหน้า เขาขมวดคิ้วแน่นเป็นปม สีหน้าดูตึงเครียดมากขึ้น
“แต่ตอนนี้ดูไม่ออกจริงๆว่าเป็นยังไง”
ยากมากที่จะฝึกฝนมนุษย์พันธุ์แกร่งได้สักคน หลังจากที่ห้องปฏิบัติการใต้ดินบนทะเลทรายถูกทำลายเมื่อสามปีก่อน นอกจากหานจื่อแล้ว มนุษย์พันธุ์แกร่งคนอื่นก็ตายหมดแล้ว
ด้วยเหตุนี้ ภารกิจครั้งนี้ แม้หานจื่อจะเคยทรยศมาก่อน เจมส์กับฝู้ยวนก็ต้องจำใจใช้งานเธอก่อน เพราะเธอเป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งเพียงคนเดียวที่รอดชีวิต
แต่ตอนนี้ ศพชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เหมือนเพิ่งตายไปสิบวันก่อน นั่นก็พิสูจน์ได้ว่า โลกนี้ไม่ได้มีเพียงหานจื่อที่เป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งอีกแล้ว
แม้จะไม่รู้ว่าชายหนุ่มมีปัญหาอะไร แต่ถ้าหานจื่อไม่ใช่คนเดียวที่เป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งแล้ว งั้นชีวิตของเธอก็ไม่สำคัญสำหรับฝู้ยวนอีกต่อไป หานจื่ออาจจะถูกฝู้ยวนฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้
รู้แบบนี้แล้ว ทำให้ป่ายฉีกำหมัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเขาเหมือนถูกบีบรัดจนรู้สึกกระวนกระวายจิตใจ
เขาข่มความหวาดกลัวในใจนี้ไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า:
“เดินต่อไปเถอะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เดี๋ยวพวกเราก็คงรู้เอง”
เขาสามารถอยู่ชันสูตรศพที่นี่ได้ แต่จะเป็นการกระทบเวลาของกลุ่มมากกว่า และถ้าอยู่ต่อพวกเขาอาจจะถูกพวกนั้นจับได้เสียก่อน แม้เขาจะอยากรู้ความลับของมนุษย์พันธุ์แกร่งมากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็สามารถอดใจรอได้
เย้นโม่หลินมีสีหน้าตึงเครียดลง และเขาไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้ ก็เลยเดินต่อไปข้างหน้า
เย้นหว่านกลับฉลาดเฉลียว แค่แวบเดียวเธอก็รู้สึกแล้วว่าป่ายฉีคิดอะไรอยู่
เธอพูดเสียงเบาว่า “ชายมนุษย์พันธุ์แกร่งตายอยู่ที่นี่ได้ ก็พิสูจน์ได้ว่าเขาต้องมีปัญหาแน่นอน อย่างน้อยตอนนี้หานจื่อก็น่าจะเป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งเพียงคนเดียวนะ”
ป่ายฉีกะพริบตา ครั้งนี้ไม่ได้ปฏิเสธและปกปิดใดๆ แต่แค่ตอบอย่างเรียบเฉยว่า “อืม”
ตอนนี้ในความคิดจิตใต้สำนึกของป่ายฉี เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขากังวลหานจื่อมากแค่ไหนในสถานการณ์แบบนี้
แม้จะยืนอยู่คนละฝ่ายกัน แม้เธอจะเคยแทงเขาสองครั้ง เขาก็ยังไม่อยากให้เธอตายไปอยู่ดี
ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยากจะช่วยเธอออกจากนรกนั่นอีกครั้ง
ป่ายฉีครุ่นคิด นี่อาจจะเป็นความเคยชินในการจัดการปัญหาของเขา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องทำให้สำเร็จ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ การช่วยหานจื่อออกมาจากขุมนรก ใช้ชีวิตของคนธรรมดา เขาทำได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ตอนนี้หานจื่อตกลงไปในนรกขุมนั้นอีกแล้ว ดังนั้นเขาจะต้องรับผิดชอบช่วยเธอออกมาให้ได้อีกครั้ง
ความคิดแบบนี้ทำให้ป่ายฉียิ่งเด็ดเดี่ยวมากขึ้น
เขาไม่สนใจความหวาดกลัวและความไม่สบายที่ยากจะควบคุมได้อีกต่อไป
พวกเขาเดินต่อไปข้างหน้า เดินมาถึงกับดักหนึ่งอีกแล้ว ก็เห็นว่าภายในกับดักนั้น มนุษย์พันธุ์แกร่งที่ตายไปนั้นก็มีเยอะมากขึ้น
ตอนแรกมีแค่คนเดียว ต่อมาในหลุมหนึ่งก็มีมนุษย์พันธุ์แกร่งถึงสี่ห้าคน
และยิ่งเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ระยะเวลาการตายของมนุษย์พันธุ์แกร่งก็ยาวออกไปเรื่อยๆ บางคนสองปีก่อนก็ตายไปแล้ว ศพเน่าจนดำไปหมด
ตอนที่เปิดกับดัก ก็มีกลิ่นเหม็นเน่าลอยขึ้นมา ทำให้พวกเขาอดไม่ได้อยากอ้วกออกมา
เย้นหว่านสามารถอดทนกับภาพที่มีคนตายได้ แต่ไม่สามารถทนกับกลิ่นเหม็นเน่าของศพพวกนี้ได้ เธออ้วกจนหน้าซีดเซียวไปหมด
โห้หลีเฉินกอดเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอดูต่อ
เขาดึงเธอให้ห่างออกมาจากหลุมนั้น
ป่ายฉียังคงมีสีหน้านิ่งเฉย เขาดูและคอยชันสูตรศพไปด้วย
เขาขมวดคิ้วเป็นปมแน่น ไม่รู้ว่ากำลังโกรธหรือโล่งใจกันแน่
เขาพูด:
