“ดูจากระดับคนแล้ว ดูเหมือนการทำวิจัยหนึ่งเลย สองปีก่อน มนุษย์พันธุ์แกร่งพวกนี้ยังไม่เก่งมากพอ ตลอดทางก็มาได้แค่นี้ ดังนั้นเลยตายที่นี่กันหมด และตอนนี้มนุษย์พันธุ์แกร่งที่สร้างขึ้นมาก็แกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไกลออกไปมากขึ้น ความสามารถก็จะเยอะมากขึ้น น่าจะเป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งหนุ่มที่พวกเราเห็นคนแรกเมื่อกี้”
วิจัย?
เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ตลอดทางที่เดินมานั้น มนุษย์พันธุ์แกร่งที่ตายอยู่ในหลุมกับดัก มีทั้งคนหนุ่ม วัยรุ่น แต่ละคนควรจะมีชีวิตที่ดี เติบโตและเรียนในโรงเรียน แต่กลับตายอยู่ที่นี่อย่างไม่มีสาเหตุ
กลายเป็นหนูทดลองของการวิจัยนั้น
ต้องโหดเหี้ยมและอำมหิตแค่ไหนกันถึงจะทำแบบนี้ออกมาได้
ป่ายฉีลุกขึ้น เขามองไปข้างหน้าด้วยแววตาที่เย็นชา “ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ ข้างหน้าอาจจะเป็นแหล่งกบดาน”
ครั้งนี้เขาไม่ได้ให้เย้นโม่หลินนำทาง แต่ตัวเองเดินนำหน้าไปก่อน
เดินไปสักพัก เขาก็เปิดประตูที่ดูลึกลับออก
ตอนที่เปิดออกนั้น ลมเย็นพัดออกมาพร้อมกับกลิ่นแปลกๆ ดมแล้วทำให้คนรู้สึกไม่สบายตัวมาก
เย้นหว่านอดทนไม่อ้วกแล้ว แต่พอได้กลิ่นนี้ เธอก็อดไม่ไหวอ้วกอีกครั้ง
เธออ้วกจนแทบจะหมดตัวแล้ว พิงอยู่บนตัวโห้หลีเฉินแล้วก็บ่นว่า “ฝู้ยวนสกปรกจริงๆ เขาใช้ชีวิตในที่เหม็นเน่าแบบนี้ได้ยังไงกันนะ”
โห้หลีเฉินลูบหลังเธอด้วยสีหน้าตึงเครียด ให้เธอหายใจสะดวกหน่อย
ป่ายฉีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเริ่มเกร็งตัวและเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
หลังจากที่เดินเข้าไปแล้ว ด้านในก็เหลือเพียงความมืดมิด บนกำแพงเปิดไฟไว้อยู่
ห้องนี้ใหญ่มาก ยังคงใช้กำลังคนขุดและสร้างกำแพงเอง ไม่มีร่องรอยการก่อสร้างจากเครื่องยนต์เลย
ทุกอย่างในนี้ดูธรรมดามาก เหมือนเป็นสังคมของยุคหินไม่มีผิด
แต่ห้องนี้กลับมีของที่หรูหราปรากฏขึ้น
ภายในห้องนี้มีถังเหล็กทรงกลมสองแถวที่สูงมากกว่าคน ครึ่งหนึ่งเป็นกระจกใสที่สามารถมองเห็นของด้านในได้
อีกครึ่งก็เป็นน้ำยาที่ไม่ทราบที่มา และภายในน้ำก็มีเด็กกับวัยรุ่นมากมาย
พวกเขาหลับตา สีหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วกันแน่
ดูไปแล้ว ถังเหล็กนี้ก็มีจำนวนไม่น้อยเลย นับได้ประมาณห้าถึงหกสิบถัง
ป่ายฉีขมวดคิ้วเป็นปม แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งว่า “คนพวกนี้เป็นมนุษย์พันธุ์แกร่งที่กำลังอยู่ในขั้นตอนการพัฒนา”
ต่างกับมนุษย์พันธุ์แกร่งที่เจอครั้งก่อนในห้องปฏิบัติการใต้ดินทะเลทราย มนุษย์พันธุ์แกร่งในเมื่อก่อน สร้างจากการฉีดยาเข้าไป กระตุ้นขีดจำกัดทั้งหมดของร่างกาย เด็กหนึ่งหมื่นคนอาจจะสำเร็จหนึ่งคนก็ได้
หลังจากที่สำเร็จแล้ว ยังต้องผ่านการทดสอบสลบไสล ถ้าอดทนผ่านไม่ได้ ก็ต้องตายสถานเดียว
มนุษย์พันธุ์แกร่งที่สร้างในตอนนั้น อัตราความสำเร็จต่ำมาก ดังนั้นมนุษย์พันธุ์แกร่งของพวกเขาถึงได้น้อยมาก และพวกเขาก็ยังหวงแหนมากด้วย
ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว มีประมาณห้าถึงหกสิบคน ที่มีร่างกายของมนุษย์พันธุ์แกร่งแล้ว
แต่พวกเขาถูกแช่ไว้ในน้ำยา ก็เหมือนกับว่ากำลังอยู่ในขั้นตอนการพัฒนา อาจจะขาดอะไรไปสักอย่าง
แต่ขาดอะไรไปนั้น ดูแค่ตาเปล่า ป่ายฉีก็ดูไม่ออกหรอก
ในตอนที่เขากำลังครุ่นคิดว่าจะเปิดถังเหล็กหนึ่งถังออกมาตรวจสอบดีไหม ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเท้าเดิน
“มีคนมา”
พวกเขารวมไปถึงเย้นหว่านก็รีบเข้าไปแอบในที่มืด
พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูด แค่สบตากันก็รู้แผนการคร่าวๆแล้ว
รอพวกนั้นมาแล้ว ก็ค่อยลงมือฆ่าพวกนั้นเงียบๆ
ที่นี่มีกล้องวงจรปิด แต่ด้วยเทคนิคการแฮ็กขั้นสูงของถังจุ้ย เปลี่ยนการแสดงของจอภาพกล้องวงจรปิด ภาพบนกล้องวงจรจะไม่แสดงพวกเขาออกมา
พวกเขาหลบอยู่ในที่มืด เตรียมตัวอย่างตึงเครียด และมีดที่แหลมคมเตรียมพร้อมออกรบ
เสียงเท้าเดินนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
พร้อมด้วยเสียงดันประตูเบาๆ ประตูหนึ่งเปิดออก หญิงสาวร่างสูงเพรียวเดินเข้ามา
และพอทุกคนเห็นเธอแล้ว พวกเขาที่กำลังจะเตรียมฆ่านั้นก็หายไปทันที
คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น เป็นหานจื่อเอง
ป่ายฉีมองเธอด้วยแววตามืดมน มือกำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าโกรธจนกัดฟันกรอด หรือเป็นห่วงกันแน่
แววตาของหานจื่อยังคงเย็นชาเหมือนเดิม ดวงตาของเธอเหมือนเคลือบด้วยน้ำแข็ง ไม่มีใครในสายตาด้วย
เธอเดินไปตรงหน้าถังเหล็กหนึ่งด้วยสีหน้าเย็นชา ยกนิ้วมือขึ้น จิ้มตรงกระจุกด้านบน
กระจกนั้นก็มีหน้าจอขึ้นมา และมีปุ่มให้กด
หานจื่อจิ้มรหัสชุดหนึ่งเสร็จแล้ว ก็ถอยหลังออกมา
จากนั้นน้ำในถังเหล็กก็ลดลงเรื่อยๆ กระจกก็เปิดออกช้าๆ หลังจากที่ชายหนุ่มได้รับอากาศจากด้านนอก เขาก็ลืมตาขึ้น
สายตาเขาดูโหดเหี้ยมมาก เป็นเหมือนกับสัตว์ร้ายที่เพิ่งตื่นจากการจำศีล
แต่สักพัก สายตาเขาก็เปลี่ยนเป็นสับสนและว่างเปล่า เขาเดินออกมาจากถังเหล็กและยืนอยู่ตรงหน้าหานจื่อนิ่งๆ
แล้วเรียกเธอด้วยเสียงที่แข็งทื่อว่า “นายท่าน”
หานจื่อมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนเรื่องนี้ไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอสนใจได้ หรือพูดอีกอย่างว่า เรื่องแบบนี้เธอเคยเห็นมานับไม่ถ้วนแล้ว
หานจื่อชี้ไปทางที่พวกเย้นโม่หลินเดินเข้ามา แล้วออกคำสั่งว่า “วิ่งออกไป”
ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที
หานจื่อเดินตามไปช้าๆ เธอไม่ได้เดินไปตรงทางเดิน แต่แค่ยืนมองอยู่ตรงหน้าประตูเท่านั้น
สายตาเยือกเย็นนั้นกำลังมองทางที่พวกเย้นโม่หลินเดินเข้ามา กับดักทั้งทางนั้น
สักพัก เธอก็ไม่ได้ดูต่ออีก กลับหลังหันแล้วปิดประตูลง
เธอเดินกลับไปตรงๆ
เสียงเท้าเดินของเธอดังออกไปไกลเรื่อยๆ
เย้นโม่หลินอยู่ด้านหลังเธอ แล้วตอนที่แอบเปิดประตูบานนั้น พอมองออกไปด้านนอก ก็เห็นกับดักตรงทางเดินมีเลือดสดๆติดอยู่บนกำแพง และชายหนุ่มคนนั้นก็หายไปแล้วด้วย
สีหน้าเขาตึงเครียดมากกว่าเดิม เขากัดฟันแล้วพูดว่า “ป่ายฉีพูดถูกแล้วล่ะ พวกเขากำลังทำการทดลองมนุษย์พันธุ์แกร่ง ชายหนุ่มเมื่อกี้ เป็นคนเดียวที่เดินไปถึงจุดสุดท้าย”
สีหน้าของเย้นหว่านดูแย่มากกว่าเดิม มองดูถังเหล็กอีกสิบกว่าถึง กับคนที่อยู่ด้านใน ล้วนแล้วแต่มีโชคชะตาเดียวกันทั้งหมด
แต่เมื่อกี้ตอนที่ชายหนุ่มคนนั้นเดินออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่
ยังมีชีวิตอยู่ แต่กลับไม่ได้สติ
เย้นหว่านตัวสั่นเทา เธอพูดเสียงเบาว่า “ป่ายฉี ยังช่วยคนพวกนี้ได้ไหม?”
พวกเขาช่วยอะไรคนที่ตายก่อนหน้านั้นไม่ได้ แต่คนที่ยังอยู่ในถังเหล็กนี้ยังไงก็ยังมีชีวิตอยู่
ป่ายฉีขมวดคิ้วเป็นปม “ฉันไม่แน่ใจน่ะ ต้องดูว่าฝู้ยวนควบคุมพวกเขาถึงระดับไหนแล้ว”
“เมื่อกี้หนุ่มคนนั้นเรียกหานจื่อว่านายท่าน ฉันว่ามันต้องไม่ใช่ข้อมูลที่กำหนดว่าหานจื่อเป็นเจ้านายของเขา และการทดลองคนพวกนี้ยังไม่สำเร็จทั้งหมด ยังคงอยู่ในระดับนกน้อย ที่พอฟักไข่ออกมาลืมตาเห็นคนแรกก็จะคิดว่าเป็นเจ้านายทันที”
“ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ ฉันอาจจะมีวิธีช่วยพวกเขาได้”
