นี่เป็นเรือสำราญระดับไฮเอนด์ ปกติแล้วไม่ค่อยสั่นโยกมาก แต่ท่ามกลางฟ้าร้องดังกระหึ่ม และคลื่นทะเลที่ซัดกระหน่ำ เย้นหว่านก็นั่งนอนไม่ติดจนส่ายโยกเยกตาม
เธอรู้สึกส่ายโยกเยกจนเหมือนจะลอยขึ้น
น้ำฝนนอกหน้าต่างกระทบกระจกดังเกรียวกราว ราวกับกระแทกเข้ามาในจิตใจ ทำให้รู้สึกพะวงไม่สบายใจอย่างมาก
“เป็นเรื่องปกติที่จะเจอกับพายุแบบนี้ในท้องทะเล เรือลำนี้สามารถต้านทานได้ ไม่ต้องกลัวนะ”
โห้หลีเฉินกอดเย้นหว่านไว้แน่นในอ้อมกอด ใช้ร่างกายของตัวเองทำให้เธอสั่นโยกเยกน้อยที่สุด
เย้นหว่านย่อมเชื่อมั่นในตัวของโห้หลีเฉิน
ได้รับคำเตือนจากถังจุ้ย โห้หลีเฉินก็ได้ศึกษาตรวจสอบตั้งแต่เนิ่นๆ เกี่ยวกับลมพายุครั้งนี้ แล้วคาดคะเนระดับความแรงของมัน เขาบอกว่าไม่สามารถทำอะไรเรือได้ ก็จะต้องไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน
เพียงแต่การสั่นกระแทกนี้ช่างรุนแรงเหลือเกิน แม้ว่าเย้นหว่านจะไม่เมาเรือ แต่ว่าตอนนี้ก็ทรมานสุดเหลือทน
“ฉัน ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”
เย้นหว่านลุกขึ้นมาจากอ้อมกอดของโห้หลีเฉิน เท้าเพิ่งจะลงถึงพื้น ก็ถูกเหวี่ยงจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น
โห้หลีเฉินตาไวมือไวคว้าเธอมากอดไว้ได้ “ผมไปเป็นเพื่อนคุณ”
ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นอยากจะเข้าห้องน้ำหรือว่าอยากอาเจียนกันแน่ นี่ช่างทรมานจนเกินจะรับได้ เย้นหว่านที่อ้อนแอ้นยังคงกลั้นความรู้สึกแปลกๆ นั้นไว้
เธอส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้”
พลางพูดพลางดึงดันที่จะไปห้องน้ำด้วยตัวเอง
ถึงแม้ว่าจะอยู่บนเรือ แต่ความร่ำรวยก็คือความหรูหรา ห้องน้ำโอ่อ่ากว้างขวางมาก ในนั้นมีครบทุกอย่าง ไม่แตกต่างไปจากห้องน้ำบนบกแต่อย่างใด
ในห้องน้ำมีหน้าต่างบานใหญ่บานหนึ่ง มองออกไปก็คือผืนแผ่นทะเล ยามเวลาปกติวิวทิวทัศน์นั้นสวยงามมาก เห็นภาพแล้วตรึงตาตรึงใจตลอดไป
แต่ว่าราตรีนี้ กลับเห็นเป็นเพียงเม็ดฝนที่ตกหนักและความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้น
คลื่นลมแรงทำให้หน้าต่างที่ปิดสนิทถูกลมพัดตีกระทบกับกลอนล็อกประตู จนแทบจะเปิดทะลักออกมา
น้ำฝนก็คอยสาดผ่านเข้ามาตามรูช่องว่าง ทำให้พื้นห้องน้ำนั้นเปียกไปทั่ว
เย้นหว่านจึงต้องเดินไปแล้วเปิดกลอนล็อกออก แล้วทำการปิดใหม่
แต่แล้ว ในขณะที่เธอจะดึงกลอนเข้ามานั้น ฉับพลันมีวัตถุสีดำขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาหาเธอ เธอรีบถอยหลังทันที มองดูหน้าต่างตาปริบๆ ถูกกระแทกแตกเป็นเสี่ยงๆ
ไม่มีหน้าต่างคอยกำบัง ฝนที่ตกดัง “ซู่ซ่า” ฉับพลันสาดทะลักเข้ามาอย่างรุนแรง ราวกับจะท่วมห้องน้ำนี้ให้มิดก็ไม่ปาน
และวัตถุที่ขนาดใหญ่นั้นดูเหมือนจะทั้งมหึมา ทั้งหนาและมีความหนืดยืดหยุ่น หลังจากที่กระแทกบานหน้าต่างแตกแล้ว ก็หายวับไปกับความมืด
เย้นหว่านพิงติดอยู่กับกำแพง สีหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ มองไปทางหน้าต่างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
เมื่อสักครู่ เมื่อสักครู่นั้นคืออะไร
“เย้นหว่าน!”
ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว โห้หลีเฉินก็รีบบุกเข้ามาจากด้านนอก เขาเห็นเย้นหว่านไม่เป็นอะไร จึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้ววิ่งมากอดเธอไว้ในอ้อมกอด
จากนั้นก็มองไปยังรูหน้าต่างขนาดใหญ่ หน้าต่างตรงนั้นไม่เพียงแต่กระจกแตกละเอียด แม้แต่กำแพงเหล็กก็บุบเข้าไป ทำพื้นที่เสียหายขนาดใหญ่
เขาขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้”
โชคดีที่หลายปีมานี้เย้นหว่านแบกรับกับสิ่งต่างๆ มากมาย จึงทำให้ไม่ถึงกับตกใจจนเสียสติ เมื่อเธอรู้สึกตัว จึงได้รีบกล่าวขึ้น
“เมื่อกี้ฉันเห็นวัตถุสีดำตัวนุ่มนิ่ม แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร กระแทกเข้ามาฉับพลัน จนบานหน้าต่างแตกละเอียดไปหมด”
เย้นหว่านกลัวจนดึงเสื้อของโห้หลีเฉินไว้แน่น “มันตัวใหญ่มาก เมื่อกี้ที่คุณอยู่ในห้องคุณเห็นไหม”
เมื่อสักครู่โห้หลีเฉินเอาแต่สนใจสถานการณ์ในห้องน้ำ จึงไม่ทันสังเกตนอกหน้าต่าง
เขาส่ายหน้า “น่าจะเป็นวัตถุในทะเลที่ถูกคลื่นลมซัดขึ้นมากระแทกเรือ พวกเราออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
วัตถุในทะเลถูกซัดขึ้นมา?
แต่ว่าวัตถุที่เธอเห็นเมื่อสักครู่ รู้สึกจะเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตนะ
ทั้งขนาดใหญ่ยาวและก็หนา สามารถกระแทกบานหน้าต่างแตกได้ในทีเดียว ในทะเลมีวัตถุแบบนี้ด้วยเหรอ
เย้นหว่านสับสนกระวนกระวาย รู้สึกไม่สบายใจ
โห้หลีเฉินปลอบใจเธอ บอกให้เธอไม่ต้องกลัว กอดเธอแล้วพาออกจากห้องน้ำ
ปิดประตูห้องน้ำ จากนั้นมาที่ห้อง และก็ไม่รู้สึกถึงเหน็บหนาวจากลมพายุที่รุนแรงอีก
“คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปรินน้ำอุ่นมาให้คุณ”
โห้หลีเฉินที่กำลังจะไปรินน้ำนั้น เย้นหว่านกลับยื่นมือมาดึงเขาไว้
สีหน้าของเธอซีดเผือด ตื่นกลัวเล็กน้อย
“โห้หลีเฉิน ฉันไม่สบายใจเลย ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ฉันเห็นเมื่อกี้ มัน……ฉันไม่รู้ว่ามันอธิบายลักษณะอย่างไร แต่รู้สึกว่ามันอันตรายมาก พวกเรารีบไปตรวดเช็กกับกล้องวงจรปิดดีไหม”
“ด้านนอกคลื่นลมแรง กล้องวงจรปิดก็ถูกฝนสาดจนมัว ไม่น่าจะมองเห็นอะไร” โห้หลีเฉินเจ็บปวด แค่เพียงหันตัวไปครู่เดียว ถึงกับทำให้เย้นหว่านตกใจ รู้อย่างนี้เขาน่าจะตามเข้าไปเป็นเพื่อนเธอด้วย
เย้นหว่านแววตาเต็มไปด้วยความหนักแน่น “ต่อให้ฝนจะตกหนักมาก ฉันก็อยากจะไปดู”
เธอรู้สึกไม่สบายใจ
โห้หลีเฉินคิ้วขมวดครุ่นคิด แล้วกล่าว:”ตอนนี้เรือสั่นโยกเยกมาก ทำให้เดินเหินได้ไม่สะดวก ผมจะส่งคุณไปอยู่ที่ห้องของถังจุ้ยก่อน แล้วผมจะไปห้องควบคุมกล้องวงจรปิดเอง”
เย้นหว่าน “ฉันไปด้วย……”
“ผมไปเองดีกว่า จะรีบไปแล้วรีบกลับ คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ” โห้หลีเฉินขัดคำพูดของเธออย่างไม่ยอมให้ได้ปรึกษา
เย้นหว่านรู้นิสัยของเขาดี ถ้ายื้อไปยื้อมา สุดท้ายเขาก็จะยอมให้เธอไปด้วย แต่ช่วงเวลาที่ยื้อกันไปมานั้น ทำให้เสียเวลามากแค่ไหน
เงาดำเมื่อสักครู่นั้นทำให้เธอไม่สบายใจอย่างมาก เธอมักจะรู้สึกว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้น
“คุณต้องระวังตัวด้วยนะ แล้วรีบกลับมา” เย้นหว่านกล่าวกำชับ “ถ้าหากเห็นสิ่งที่ไม่ดี ก็ให้รีบเป่านกหวีดทันที ฉันจะรีบออกมารวมตัวกับคุณ”
เห็นเย้นหว่านที่ท่าทางกังวล โห้หลีเฉินขมวดคิ้วแล้วรับปากเธอ
เมื่อส่งเย้นหว่านไปที่ห้องของถังจุ้ยแล้ว โห้หลีเฉินก็สาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว
การสั่นสะเทือนรุนแรงเช่นนี้ แทบคร่าชีวิตของถังจุ้ย
เขาจึงไม่ได้นอนลงบนเตียง แต่กลับใช้เชือกมัดตัวเองยืนไว้กับเสา ในมือถือถุงไว้ ในนั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาอาเจียนอ้วกออกมา
ใบหน้าของเขาขาวซีด เสียงพูดเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน
“เกิดอะไรขึ้น”
เย้นหว่านได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนอยู่ในห้องน้ำกับสิ่งที่เธอเป็นกังวลออกมา และยื่นมือออกไปช่วยเขาแกะเชือก
“ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก รู้สึกว่าจะต้องเกิดเรื่อง พวกเราจะต้องเตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นกะทันหัน”
การผูกตัวเองติดกับเสามีแต่จะส่งผลต่อการหนีเวลาเกิดเรื่อง
“ใส่อุปกรณ์อุปกรณ์ชูชีพด้วย”
เย้นหว่านกล่าวเพิ่มอีก
ถึงแม้ว่ายังไม่ได้ข่าวการไปดูกล้องวงจรปิดจากโห้หลีเฉิน แต่ว่าเธอจะต้องเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า สถานการณ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำให้เธอชินกับการเฝ้าระวังอย่างสูงสุด
เธอใส่อุปกรณ์ชูชีพของตัวเองเสร็จสรรพ ขณะเดียวกันก็นำชุดอุปกรณ์ชูชีพของโห้หลีเฉินใส่ไว้บนตัวของตัวเอง
ถังจุ้ยปลอบใจเธอ “ไม่ต้องกลัว จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
คำพูดของเขาเพิ่งจะจบ เรือทั้งลำก็มีเสียงนกหวีดดังกระแทกเข้ามาที่ใบหู——
ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ส่วนตัวของเย้นหว่านก็ดัง “กริ๊งๆ ๆ ” ขึ้น เปิดออกมาดู เป็นโห้หลีเฉินที่โทรเข้ามา
สีหน้าของเย้นหว่านขาวซีดราวกับกระดาษ สิ่งที่ในใจกังวลสุดขีด ได้เกิดขึ้นจริงแล้ว
