บทที่ 261 ยังชอบอยู่มั้ย
ทีน่าหัวเราะแล้วพูดว่า “ทุกคนลองพยายามอีกหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะคิดวิธีออกได้ อีกอย่างอาจารย์ฟีโรเจ๊กบอกแล้ว ถ้าใครสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ ชุดนี้จะส่งให้คนนั้นไปด้วย”
“จริงเหรอ?”
ทุกคนประหลาดใจยกใหญ่ ราวกับได้ยินเนื้อหาที่ว่าได้รับเงินห้าล้าน
การออกแบบของอาจารย์ฟีโรเจ๊ก ทุกครั้งที่ลงมือทำล้วนเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยม จำนวนงานก็น้อยมากด้วย และเสื้อผ้าที่นำมาแสดงของเขา ยิ่งเป็นเขาลงมือตัดด้วยตนเอง สามารถพูดได้ว่าแม้แต่รายละเอียดยังสมบูรณ์แบบจนทำให้คนเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง
ยิ่งเพราะมีเอกลักษณ์ จึงล้ำค่าเป็นพิเศษ
สมัยก่อน เสื้อผ้าชุดแรกของเขาล้วนจะเก็บรักษาไว้เอง เพียงแค่ชุดสองชุดที่คิดว่ามีเหตุผลพิเศษถึงนำออกไปข้างนอก และถูกคนพิเศษเก็บรักษาไว้
ส่วนคนทั่วไปอย่าพูดถึงเก็บรักษาเลย แม้แต่ดูยังดูไม่ได้สักแวบ
ส่วนเสื้อผ้าชุดนี้ในเวลานี้ ขอเพียงแก้ไขปัญหาได้ ก็สามารถให้คนนั้นได้ สามารถพูดได้ว่าเป็นเรื่องที่เมื่อก่อนแม้จะคิดยังไม่กล้าคิด
เป็นเกียรติยศ เป็นของขวัญ และยิ่งเป็นของล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้
ชั่วขณะหนึ่งความกระตือรือร้นทั้งหมดยิ่งสูงขึ้น
เย้นหว่านใจเต้นจนพูดไม่ออก ชุดของอาจารย์ฟีโรเจ๊ก ถ้าเธอเก็บรักษาไว้ชุดหนึ่ง ต่อให้นอนหลับเธอก็หัวเราะออกมาได้
ทว่าอยากจะแก้ไขปัญหานี้ ช่างยากเหลือเกิน
เย้ยหว่านขมวดคิ้ว มองเสื้อผ้าชุดนี้อย่างละเอียดอีกที คิดหาวิธีจนแทบล้มประดาตาย แต่ต้นจนจบยุ่งเหยิงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก
คล้ายกับในผลงานที่สมบูรณ์แบบชิ้นหนึ่ง การจะหาข้อบกพร่องทางเทคนิคของมันออกมานั้น เดิมทีเป็นไปไม่ได้เลย
“เฮ้อ”
เย้นหว่านถอนหายใจเบาๆ ทีหนึ่ง แอบรู้สึกปวดขมับอยู่บ้าง
ผลงานขั้นเทพขนาดนี้ ถ้าเพราะแก้ไขปัญหาไม่ได้แล้วเสียของไป ในใจเธอกลัวว่าชาตินี้จะผ่านหลุมนี้ไปไม่ได้ ต้องปวดใจไปหมื่นปีล่ะมั้ง
โห้หลีเฉินมองท่าทางลำบากใจของเย้ยหว่านอยู่ เม้มริมฝีปาก ใบหน้าหล่อเหลาขยับมาข้างใบหูของเธอ พูดเสียงทุ้มต่ำ
“เธออยากแก้ไขปัญหานี้มากใช่ไหม?”
“แน่นอนสิ”
เย้นหว่านตอบอย่างไม่คิด พูดจบ ถึงสังเกตว่านี่โห้หลีเฉินกำลังถามเธอ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเข้ามาใกล้เธออย่างมาก เกือบจะเหมือนโอบเธอไว้ในอ้อมอก ส่วนริมฝีปากของเขา ยิ่งเหมือนแนบมาที่ใบหูของเธอ ไอร้อนที่พูดจาเป่าถึงในหูรอบนอก
ทำให้เธอสั่นเทาไปทั้งตัว ชั่วขณะนั้นความคิดที่ศึกษาวิจัยมาทั้งหมดหายไปเลย
แก้มเธอแดงขึ้น ไม่สะดวกอยากถอยขยับไปด้านข้างหน่อย กลับได้ยินเสียงที่โห้หลีเฉินพูดต่อมาอย่างตกตะลึง
เขาว่า “ฉันมีวิธี”
ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านไม่ขยับแล้ว หันหน้ามองไปทางเขาด้วยความตกใจ
ความเร็วของเธอทั้งไวทั้งรีบ ระยะห่างกับโห้หลีเฉินยิ่งใกล้ หันหน้าฉับพลัน ริมฝีปากของเธอก็แนบไปบนริมฝีปากของเขา
ทันใดนั้นเย้นหว่านแข็งทื่อ
เวลาราวกับหยุดลงไปในชั่วขณะนั้นเลย ผู้คนรอบด้านต่างกลายเป็นอากาศ สมองเย้นหว่านขาวโพลน สายตามีเพียงชายหนุ่มตรงหน้าที่ขยายใหญ่อยู่
ทั้งยังมีสัมผัสที่อ่อนนุ่มของริมฝีปากทำให้หวั่นไหว
“ตุ๊บ……ตุ๊บ……ตุ๊บ”
เสียงหัวใจเต้นดังเหมือนเสียงตีกลอง สั่นสะเทือนภายในใจ เขย่าตัวที่แข็งบางส่วนจนพัง
ความรู้สึกที่แตกต่างกระเพื่อมในใจ ทำให้คนรับมือไม่ทัน
เย้นหว่านจิตใจว้าวุ่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนด้วย
พอเธอได้สติกลับมา ก็ถอยหลังออกไปทันใด แก้มแดงจนเหมือนจะมีเลือดหยดออกมา
สายตาเธอเป็นประกาย ไม่กล้ามองเขา “ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
โห้หลีเฉินสายตาอึมครึม แววตาประกายอารมณ์ที่ไม่สามารถหยั่งรู้ เขาจ้องมองเย้นหว่านไปตรงๆ เหมือนจะยังสัมผัสได้ถึงความหวานที่ริมฝีปาก
ถึงแม้จะสัมผัสเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว แต่อารมณ์ยังดีเหลือเกิน
เขาอารมณ์ล่องลอย ริมฝีปากบางอดไม่ได้ที่จะยกเส้นรัศมีวงกลมที่น่าดึงดูดและน่าหลงใหลขึ้นมา
“ฉันไม่ถือสา”
เสียงทุ้มต่ำ ทั้งเซ็กซี่และโปรดปราน
หัวใจของเย้นหว่านยังไม่ทันสงบลง ชั่วขณะนั้นก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ราวกับมีอารมณ์อะไรจะพุ่งออกมา
ทำให้เธอสับสนจนจัดการไม่ถูก
เย้นหว่านเกือบไม่มีทางควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้ได้ เธอไม่เข้าใจว่านี่ตนเองเป็นอะไร ถึงได้เหมือนเป็นโรคหัวใจเต้นเร็วกะทันหันเช่นนี้
เธอทั้งสับสนทั้งยุ่งเหยิง รีบเปลี่ยนหัวข้อทันที
“คุณมีวิธีแก้ไขปัญหาของชุดตัวนี้?”
เห็นสายตาเย้นหว่านประกายระยิบระยับ โห้หลีเฉินอยากดำเนินการหัวข้อนั้นต่อไปอีกสุดๆ บรรยากาศที่งดงามแบบนี้ไม่ได้มีมากนัก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเป็นเย้นหว่านที่จู่โจมจูบเขาเองด้วย
ถึงแม้ไม่ยินยอมขนาดนั้น แต่สรุปก็ทนไม่ได้ที่จะทำให้เธอลำบากใจ โห้หลีเฉินพยักหน้า
“เธอดูเอาไว้นะ”
พูดแล้วเขาก็เดินไปทางชุดตัวนั้น
ผู้คนต่างล้อมรอบอยู่ แต่ยังรักษาระยะห่างนิดหน่อย ทันใดนั้นโห้หลีเฉินก็เดินเข้าไป จนกลายเป็นจุดจับจ้องขึ้นมากะทันหัน
ผู้คนมองเขาด้วยความตกใจ แม้กระทั่งคนมากมายอยากตำหนิเสียงดังโดยจิตใต้สำนึก
แต่ว่าเห็นออร่ารอบตัวโห้หลีเฉินที่สูงส่งเย็นยะเยือก กลับไม่มีใครสักคนที่กล้าพูดคำไม่สุภาพออกมา
คนที่นิสัยแย่มากหน่อย ก็กล้าเพียงแค่ถามอย่างหงุดหงิด
“คุณผู้ชาย คุณจะทำอะไร?”
โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจพวกเขา เดินตรงไปยังด้านหน้าหุ่นเสื้อผ้า
ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ห่างจากหุ่นสักครึ่งก้าว นิ้วมือที่ข้อต่อกระดูกอันเด่นชัดยื่นไปข้างหน้า ก่อนจะตกลงบนคอเสื้อของชุดนั้น
ชั่วขณะนั้นผู้คนประหม่าจนลมหายใจแทบหยุดชะงัก
พวกเขาที่นี่ ยังไม่มีใครสักคนที่กล้าไปแตะต้องผลงานของอาจารย์ฟีโรเจ๊ก ถึงแม้จะอยากจนนับครั้งไม่ถ้วน
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยความแปลกใจ ตื่นเต้นจนหัวใจเต้นเร็วขึ้น
เขาคิดจะทำอะไร? เขาสามารถแก้ไขเสื้อผ้าชุดนี้ได้จริงเหรอ?
ข้อสงสัยมากมายวนเวียนในสมองของเย้นหว่าน เธอมองโห้หลีเฉินชนิดตาไม่กะพริบ เฝ้ารอคำตอบของโห้หลีเฉินอย่างมาก
เปรียบเทียบกับความประหม่า ความรู้สึกไม่สบายใจของผู้คน แต่เห็นได้ชัดว่าโห้หลีเฉินยังคงสงบนิ่งแบบนั้น จิตใจมั่นคงไม่สะทกสะท้าน
ถึงเขาจะกำลังทำเรื่องที่ทำให้คนทั้งงานพะว้าพะวังก็ตาม
โห้หลีเฉินมองชุดตรงหน้าด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง สำหรับเขาแล้วถึงผลงานชุดนี้จะสวยแค่ไหน ก็เป็นเพียงแค่ผลงานชุดหนึ่ง
แต่สิ่งที่ให้เขาสนใจมากขึ้น เพียงเพราะเย้นหว่านชอบ
ในเมื่อเธอชอบ เขาจะทำให้เธอดีใจหน่อย
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง นิ้วมือที่ข้อกระดูกอันชัดเจนจับเนื้อผ้าที่คอเสื้อ ก่อนจะใช้แรงฉีก
แคว่ก……
เสียงฉีกขาดเสมือนเสียงฟ้าร้องสะเทือนขวัญระเบิดดังขึ้นข้างหูของผู้คน
ชั่วพริบตาเดียวคนที่อยู่ในงานเหมือนจะเป็นบ้าแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าโห้หลีเฉินจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้!
นี่เป็นผลงานขั้นเทพที่อาจารย์ฟีโรเจ๊กออกแบบด้วยตนเอง โห้หลีเฉินฉีกมันตามชอบใจแล้ว นี่ไม่ใช่ทำลายสิ่งของให้เสียหายตามอำเภอใจหรือทำลายของสาธารณะเหรอ นี่เป็นสิ่งที่ทั้งเทพทั้งคนโกรธเคือง รวมทั้งสวรรค์ไม่ยินยอมอย่างยิ่ง
ผู้คนพ่นไฟด้วยความแค้นเคือง เสียงด่าทอจากท้องพุ่งถึงลำคอ ทว่าพอมองร่างชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ กลับไม่มีสักคนกล้าเอ่ยปาก
ด่าโห้หลีเฉิน? พวกเขายังไม่มีนิสัยฉุนเฉียวนี้
ทีน่าในฐานะผู้ชมมาตลอด ผู้จัดงานก็กำลังมองอยู่ กลับคาดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะทำการกระทำที่ใจกล้าขนาดนี้ออกมา
ท่าทางบนหน้าสง่าผ่าเผยของหล่อนเกือบพังทลาย หัวคิ้วยิ่งบิดแน่นขึ้น
ชั่วขณะนั้นในสมองของหล่อนคิดเรื่องราวมากมาย เกี่ยวกับผลงานชิ้นเอกชุดนี้โดนคนทำพัง เกี่ยวกับภาพน่ากลัวที่กำลังเผชิญหน้ากับการตกงานในอนาคต แม้กระทั่งเกี่ยวกับเส้นทางในอนาคตของหล่อนอาจจะจบเห่ลงทั้งหมด
ขมับของหล่อนเต้นขยับอย่างแรง กลั้นความหวาดกลัวในใจสุดแรง ก่อนจะถามว่า
“คุณโห้ นี่คุณหมายความว่าอะไร?”
ในมือที่ยังจับผ้าของชุดที่ฉีกออกมา โห้หลีเฉินไม่ได้มองสักนิด กลับโยนทิ้งไปจากมือไปเลย
เขาเพิกเฉยต่อผู้คนที่ใช้สายตาแวววาวจ้องเขาอยู่ จากนั้นหมุนตัว ก้าวขายาวเดินตรงไปตรงหน้าของเย้นหว่าน
เขาจ้องมองเธอ มุมปากยกเส้นรัศมีวงกลมที่โปรดปรานขึ้น
“ยังชอบอยู่มั้ย?”
ฉีกผลงานชิ้นเยี่ยมของอาจารย์ฟีโรเจ๊กแล้ว กลับไม่ใส่ใจ ยังจะถามเย้นหว่านว่าชอบหรือไม่ชอบ? ผู้คนเหมือนจะระเบิดกันแล้ว
นี่เป็นการไม่สนใจโลกการออกแบบของพวกเขาอยู่ในสายตาสุดๆ
