บทที่ 273 ส่งให้เธอ
ช่วงเวลาแลกเปลี่ยนของเมืองหนานกับเมืองเจียงใกล้ถึงช่วงสิ้นสุดแล้ว
เวลานี้ บริษัทจัดงานเลี้ยงกล่าวลาครั้งหนึ่งขึ้น คนทั้งสองเมืองต่างมารวมตัวกัน สนุกกันในตอนท้าย
ในนั้นมีการเชิญชวนสุภาพบุรุษสุภาพสตรีของเมืองนี้มาด้วย งานเลี้ยงจัดอย่างยิ่งใหญ่และครึกครื้น
เย้นหว่านมาที่เมืองเจียง เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงงานฉลองมาสองครั้ง ในตู้เสื้อผ้าของเธอก็มีชุดราตรีสองตัวแล้ว
ชุดหนึ่งคือวันนั้นที่พึ่งมาถึง ฉูรั่วไป๋ส่งให้ ชุดหนึ่งเป็นช่วงก่อนหน้านี้ที่เธอซื้อเอง
เธอมองเสื้อผ้าสองชุดที่อยู่ด้านใน กำลังลังเลว่าจะใส่ชุดไหนดี หรือว่าไปซื้ออีกชุด
“ก๊อกๆๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เย้นหว่านยังไม่ได้ตัดสินใจว่าใส่ชุดไหนดี ใส่รองเท้าแตะเดินเข้าไปเปิดประตู
หน้าประตู เหมือนกับหลายวันมานี้ คนที่ยืนอยู่คือโห้หลีเฉิน
แต่วันนี้ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยง จึงไม่ได้อ่านหนังสือ เวลานี้โห้หลีเฉินมาทำอะไร?
เห็นเย้นหว่านยืนเหม่อลอยที่หน้าประตู โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางยิ้มแล้ว
“ไม่ให้ฉันเข้าไปเหรอ?”
“ไม่ใช่ เชิญคุณเข้ามา”
เย้นหว่านได้สติกลับมา รีบถอยไปด้านหลัง ให้โห้หลีเฉินเดินเข้าไปแล้ว
พอถอย เธอถึงมองเห็นว่าคนที่ตามโห้หลีเฉินมาด้วยนั้น ยังมีเว่ยชี
เว่ยชียิ้มกริ่มมองเย้นหว่าน นำถุงชุดราตรีสีดำใหญ่ๆ ในมือยื่นให้เย้นหว่านอย่างเคารพ
“คุณเย้น นี่ให้คุณครับ”
เย้นหว่านสงสัย “ให้ฉัน? ของอะไรกัน?”
เว่ยชี “คุณเปิดออกดูก็รู้แล้วครับ นี่คือของที่คุณผู้ชายเตรียมให้คุณโดยเฉพาะครับ”
เป็นโห้หลีเฉินเตรียมให้
เย้นหว่านมองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในห้องแล้วโดยจิตใต้สำนึก ในใจเต้นรัวอยู่นิดหน่อย จากนั้นถึงรับกล่องของขวัญเข้ามา
เว่ยชีส่งกล่องของขวัญเสร็จ ไม่ได้เข้าประตู เดินออกไปเลย ยังปิดประตูห้องสนิทอย่างใส่ใจ
ในห้องเหลือเพียงเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินแล้ว
เย้นหว่านอุ้มชุดราตรีไว้ มีความไม่สบายใจเท่าไร
โห้หลีเฉินเทเหล้าให้ตนเองแก้วหนึ่ง นั่งบนโซฟาอย่างสง่างาม จิบไปอึกหนึ่งอย่างเอื่อยเฉื่อย
เขาเงยหน้ามองเธอ “ไม่เปิดออกดูหน่อยเหรอ?”
เย้นหว่านใจเต้นเร็วหน่อยๆ
เธออุ้มกล่องของขวัญเดินเข้าไป เธอวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเปิดมันออก
พอเปิดออก สิ่งแรกที่สะท้อนเข้าม่านตาก็คือสีฟ้าน้ำทะเลที่งดงามผืนหนึ่ง
เย้นหว่านเบิกดวงตาโตอย่างตื่นเต้น
“นี่คือ นี่คือชุดนั้นของอาจารย์ฟีโรเจ๊ก?”
“อืม”
โห้หลีเฉินพยักหน้าเบาๆ
มองความดีใจและรอยยิ้มบนใบหน้าเย้นหว่านอยู่ มุมปากของเขาก็ยกขึ้นตามแล้ว
เวลานี้เขาถึงรู้สึกว่ามีบางครั้งของขวัญที่ล้ำค่าที่สุด ไม่ได้อยู่ที่ตัวของขวัญ แต่อยู่ที่ของขวัญนี้สามารถทำให้เย้นหว่านยิ้มแย้ม แบบนั้นถึงจะเป็นของล้ำค่าที่สุดและดีที่สุด
สายตาของเย้นหว่านถูกชุดราตรีตัวนี้ดึงดูดแล้ว เธอหยิบชุดราตรีออกมาด้วยความระมัดระวัง เหมือนประคองของล้ำค่าที่แตกง่ายชิ้นหนึ่ง
เธอนึกไม่ถึงว่าหลังจากงานแฟชั่นโชว์ เธอยังมีโอกาสเจอผลงานขั้นเทพชุดนี้อีก
บนคอเสื้อของชุดนี้ยังเป็นผลงานชิ้นเอกที่โห้หลีเฉินฉีกลงมาด้วยตนเอง
ตอนนี้มันเป็นชุดราตรีที่สมบูรณ์แบบชุดหนึ่ง
เย้นหว่านประคองมันไว้ ควบคุมความตื่นเต้นไม่อยู่เท่าไร ยังมองทางโห้หลีเฉินอย่างกังวลนิดหน่อย
“คุณโห้ คุณคิดจะเอามันให้ฉันใส่เหรอ?”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงพูดอย่างเรื่องราวสมควรจะเป็นเช่นนั้น
“นอกจากเธอแล้ว ฉันยังให้ใครได้อีก?”
หัวใจของเย้นหว่านเต้นระรัว คำพูดที่มีเพียงเธอแบบนั้น เย้ายวนระดับเอาชีวิต
คนคนนี้ จงใจสินะ!
เย้นหว่านแก้มแดงเล็กน้อย ตอนเขากำลังพูดมั่วๆ เธอก็กอดชุดราตรีเดินไปทางห้องน้ำแล้ว
เพิ่งเดินเข้าห้องน้ำ เตรียมปิดประตู เย้นหว่านก็ระลึกอะไรได้ทันใด
ทำไมเธอต้องไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำด้วย? หรือว่าโห้หลีเฉินไม่ควรออกไปเหรอ เปลี่ยนเสื้อผ้ากั้นด้วยประตูบานหนึ่งแบบนี้ ความจริงยังอับอายอยู่หน่อยๆ
เย้นหว่านสองจิตสองใจ พูดว่า “คุณโห้ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณออกไปก่อนไหม? งานเลี้ยงใกล้เริ่มแล้ว คุณก็ต้องเตรียมตัว”
“ไม่รีบ”
โห้หลีเฉินนั่งอย่างเหนียวแน่น สองคำที่เรียบๆ ทำให้เย้นหว่านงงงวย
เย้นหว่านหดๆ มุมปาก อยากจะพูดอะไรอีก แต่ก็เกรงใจแล้ว
โดยเฉพาะในมือยังถือชุดราตรีที่คนอื่นเขาส่งให้ล่ะ
ทำได้เพียงปิดประตูห้องน้ำลง เย้นหว่านถึงเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า
โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา เงยหน้ามองประตูห้องน้ำที่ มุมปากเม้มเส้นรัศมีวงกลมที่ดูดีอย่างยิ่งไว้
ความจริงเย้นหว่านคุ้นชินกับเขาแล้ว
นี่คือปรากฏการณ์ที่ดีอย่างหนึ่ง
เย้นหว่านให้ความสำคัญกับชุดราตรีนี้เป็นพิเศษ สักพักหนึ่งก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จด้วยความระมัดระวัง
จากนั้นเธอเปิดประตูห้องน้ำออก เดินออกมาจากด้านใน
พอได้ยินเสียงขยับ โห้หลีเฉินเงยหน้ามองไป เห็นภาพคนในชุดสีฟ้าน้ำปรากฏอยู่ในสายตาของเขา และภายในสีฟ้าน้ำนั้น เย้นหว่านเหมือนเป็นภูตที่มาจากในน้ำทะเลสีฟ้าคราม งามจนอกสั่นขวัญหาย ทำให้ย้ายสายตาไม่ได้เลย
เผชิญหน้ากับสายตาร้อนแรงแบบตรงไปตรงมาของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านโดนมองจนแก้มแดง ไม่ค่อยสะดวกเท่าไร
เธอยกชายกระโปรงเดินออกไป ถามอย่างกังวลนิดหน่อย
“พอได้มั้ย?”
โดยเฉพาะเป็นเสื้อผ้าชิ้นเยี่ยมที่อาจารย์ฟีโรเจ๊กออกแบบ สำหรับคนที่ใส่ก็ขอเรียกร้อง บุคลิกหน้าตาแย่ล้วนไม่คู่ควร
เริ่มแรกที่เย้นหว่านมองเห็นเสื้อผ้าชุดนี้ จินตนาการว่าคนที่สวมมันได้คงล้วนแล้วแต่เป็นนางแบบชื่อดังที่ไม่เป็นสองรองใครเหล่านั้น ทั้งยังเป็นดาราดังที่มีชื่อเสียงระดับโลกด้วย
เพียงแค่คาดไม่ถึงว่าคนที่ใส่เสื้อผ้าชุดนี้เป็นคนแรก จะเป็นเธอไปได้
โห้หลีเฉินวางแก้วเหล้าในมือลงมา ลุกขึ้นยืน เดินมาตรงหน้าของเย้นหว่านทีละก้าว
ตามมาด้วยการเข้าใกล้ของเขา กลิ่นหอมสดชื่นที่เป็นเอกลักษณ์บนตัวเขากระโจนมาที่เย้นหว่าน กระตุ้นอวัยวะสัมผัสของเธอ
เย้นหว่านประหม่าจนยืนตัวตรงดิ่ง
โห้หลีเฉินอยู่ตรงหน้าเธอระยะห่างก้าวเดียว ถึงหยุดลงมา
เขาก้มหน้าเล็กน้อย สายตามองเธอมาตรงๆ แววตาประกายความมันวาวที่เร่าร้อน
“เย้นหว่าน”
เขาเรียกชื่อของเธอ เสียงแหบแห้งพูดไม่ออก เหมือนอารมณ์บางอย่างพลิกกลับไปกลับมา
ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านยิ่งตื่นเต้นขึ้น ส่งเสียงตอบรับ “อืม” ต่ำๆ ออกมาจากลำคอ
โห้หลีเฉินยื่นมือ นิ้วมือที่ข้อกระดูกชัดเจนตกลงที่ไหล่ของเย้นหว่าน ค่อยๆ ไล้ผ่านไหล่ของเย้นหว่านเบาๆ ราวกับขนนก แผ่วเบาและจั๊กจี้
“ฉันเสียใจอยู่นิดหน่อยแล้ว”
เผชิญหน้าโห้หลีเฉินใกล้ขนาดนี้ เย้นหว่านประหม่าที่สุดเลย สมองก็ใกล้จะหมุนกลับ
เธอมองเขาด้วยความฉงน ยิ่งไม่เข้าใจว่าสรุปเขาเสียใจอะไรกัน
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก เสียงต่ำละมุนและเซ็กซี่
“ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นเธอแบบนี้”
แต่ละคำ แต่ละประโยค ลักษณะยึดครองเต็มที่
เธอสวยเหลือเกิน สวยจนทำให้เขาอยากนำเธอขึ้นมาซ่อนไว้ ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ เก็บไว้ให้อ้อมอก ใครก็ไม่สามารถมองได้มาก
แก้มของเย้นหว่านแดงแล้ว
อารมณ์ในสายตาชายหนุ่ม เหมือนโจมตีตรงที่หัวใจของเธออย่างไม่ปิดซ่อนสักนิด
นั่นเป็นความปรารถนาที่เจอกับสิ่งงดงามที่อยากยึดครอง
เย้นหว่านเคยเห็นท่าทางแบบนี้ในสายตาของโห้หลีเฉินมาก่อน และยืนยันจากคำตอบของเขา ลักษณะท่าทางของเธอเวลานี้ต้องดูดีมากแน่
ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้ชายหนุ่มสูงส่งไม่ธรรมดาคนนี้เสียอาการแล้ว
“เวลาเหลือไม่มากแล้ว ควรไปงานเลี้ยงได้แล้ว”
เย้นหว่านหน้าแดงเปลี่ยนหัวข้อ
โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตาตรงไปตรงมา เหมือนไม่อยากไปร่วมงานเลี้ยงอะไรทั้งนั้น ท่าทางนี้ของเธอควรอยู่แค่ต่อหน้าเขา ให้เขาดูเพียงคนเดียว
