บทที่ 275 ราดน้ำสกปรกทั้งตัว
“คุณมีผู้หญิงที่ชอบแล้ว?”
เย้นหว่านเหมือนมองเห็นดวงอาทิตย์โผล่ออกมาทางทิศตะวันตกอย่างนั้น ประหลาดใจที่สุด เธอมองฉูรั่วไป๋ด้วยหน้าตาเต็มไปด้วยการรอคอย “รีบบอกมา เธอเป็นใคร?”
เท่าที่เธอรู้ ฉูรั่วไป๋คนนี้เป็นผู้ชายเจ้าชู้ แต่กลับเป็นผู้ชายที่ดีพอๆ กัน
ตอนที่เขาไม่ได้รักใครสักคน จะจีบสาวอย่างไม่มีหัวใจ ได้คนหนึ่งเปลี่ยนไปอีกคน แต่ผู้ชายแบบนี้ พอหลงรักใครสักคน จะจมลึกเข้าไป มอบทั้งใจออกไปรัก ประคบประหงมอีกฝ่ายในอุ้งมือ ให้ทั้งหมดใจและทั้งชาตินี้
หญิงสาวคนนั้นที่ฉูรั่วไป๋ชอบ จะต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมาก
ฉูรั่วไป๋จ้องมองเย้นหว่านด้วยสายตาริบหรี่ อารมณ์ในสายตาเกือบทะลักออกมา
เขาเม้มริมฝีปากบาง พูดเบามากๆ “ถ้าคุณรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร จะช่วยผมจีบเธอมั้ย?”
“แน่นอน!”
เย้นหว่านพยักหน้าอย่างไม่คิด ถือโอกาสตบๆ หน้าอกของตนเองรับประกัน “ฉันจะต้องใช้ทักษะทั้งหมดออกมา ช่วยคุณตามสาวคนนั้นมาให้ได้คุณแน่”
จากเสน่ห์ของฉูรั่วไป๋ ได้หญิงสาวคนไหนมาครองล้วนไม่ใช่ปัญหา
เย้นหว่านรู้สึกว่าอีกไม่นานเธออาจจะได้กินเลี้ยงงานมงคลแล้ว นึกขึ้นมาก็ถือว่าไม่เลว
ฉูรั่วไป๋หนุ่มเจ้าชู้แบบนี้กลับตัวแล้ว ความจริงชีวิตยังเต็มไปด้วยความหวัง
“นั่นคุณเป็นคนพูดเองนะ อย่าเสียใจทีหลังล่ะ”
ฉูรั่วไป๋เม้มมุมปาก แม้แต่รอยยิ้มยังจริงจังอยู่มาก
เย้นหว่านพยักหน้าด้วยความจริงใจ “แน่นอน! คุณรีบบอกฉันเร็ว สรุปคนที่คุณชอบเป็นใคร?”
ฉูรั่วไป๋จ้องมองเย้นหว่านด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างยิ่ง ราวกับชั่วขณะนั้น สายตาของเขาล้วนละลายเป็นน้ำ อบอุ่นและน่าหลงใหล
เขากดน้ำเสียงต่ำ พูดอย่างจริงจัง “คือ……” คุณ……
“คุณโห้!”
ในโถงใหญ่ ทันใดนั้นเสียงตะโกนที่ตื่นเต้นของผู้หญิงดังขึ้น
หลังจากนั้นทั้งโถงใหญ่ต่างคึกคักขึ้นมา ผู้คนค่อยๆ มองไปทางหน้าประตู ยิ่งเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“พระเจ้า เป็นคุณโห้จริงๆ ด้วย คาดไม่ถึงคุณโห้มาร่วมงานเลี้ยงด้วย!”
“หล่อจังเลย! ตาฉันจะบอดไปเพราะความหล่อแล้ว”
“คุณโห้รูปหล่อในตำนาน คิดไม่ถึงว่าตัวจริงจะหล่อถึงขั้นนี้เลย ช่างไร้เหตุผลสุดๆ ยังจะให้ผู้ชายคนอื่นอยู่ได้อีกเหรอ”
“หน้าตาดีงาม บุคลิกนั้นก็สูงส่งไร้ใครเทียบได้ ฉันอยากกระโจนเข้าไปคุกเข่าเลียขาเขาเลย”
ดวงตาของผู้คนพุ่งไปที่หน้าประตู แนบไปที่ตัวของโห้หลีเฉินอย่างอดไม่ไหว
ชั่วขณะนั้นเขาก็กลายเป็นจุดโฟกัสของทั้งงาน
ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยนี้ หัวใจของเย้นหว่านเต้นระรัว
เธอมองไปที่หน้าประตูโดยจิตใต้สำนึก ผ่านฝูงชนไป มองเห็นชายหนุ่มสูง190คนนั้น ยืนตระหง่านอย่างทระนงองอาจ ก้าวฝีเท้าที่หยิ่งยโสเดินเข้าไปทีละก้าว
ตาเขาไม่ได้มองด้านข้าง สูงศักดิ์ราวกับเป็นพระราชาที่ทำให้คนได้แต่เงยหน้าเคารพ
มองอยู่ไกลๆ แบบนี้ เย้นหว่านเหมือนเป็นคนอื่น ชั่วพริบตาเดียวเลื่อมใสในหน้าของโห้หลีเฉินไปหมด เหม่อมองเขาอย่างใจลอย ย้ายสายตาไม่ได้
ฉูรั่วไป๋ขมวดหัวคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาดูแย่อย่างยิ่ง
เมื่อสักครู่เขาเกือบพูดออกมาแล้ว คำพูดที่ช่วงเวลานี้เขาอยากบอก แต่พลาดไปแค่นั้น คำเดียวแค่นั้น
บนหน้าหล่อสง่างามของโห้หลีเฉินเย็นชาไม่มีท่าทางอะไร สายตาหยิ่งยโสยิ่งมองผ่านผู้คนเหมือนกับโทรจิตทันที ไม่ผิดสักนิด มันตกอยู่บนตัวของเย้นหว่าน
ที่ไกลๆ ตาสี่ข้างจ้องกันและกัน
เหมือนดอกไม้ไฟแตกอยู่ท่ามกลางอากาศกะทันหัน
หัวใจของเย้นหว่านเต้นจนหยุดลงแล้วชั่วขณะหนึ่ง คล้ายกับไฟดูด ชาไปทั้งตัว
โห้หลีเฉินจ้องมองเธออยู่ ริมฝีปากบางดูดีนั้นอ้าๆ พูดออกมาสองคำ
กั้นด้วยความไกล เย้นหว่านไม่ได้ยินเสียงของเขา กลับอ่านความหมายของเขาเข้าใจ
เข้ามา
เขาเรียกเธอเข้าไป
เย้นหว่านตะลึงหน่อย อยากฟังคำพูดของเขาโดยจิตใต้สำนึก เดินไปทางเขา
“เสี่ยวหว่าน!”
ฉูรั่วไป๋จับข้อมือของเย้นหว่านทันใด
เย้นหว่านได้สติกลับมา ตะลึงครู่หนึ่ง นี่ถึงนึกได้ว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังคุยกับฉูรั่วไป๋
เธออายอยู่นิดหน่อย “คุณฉู คุณโห้เรียกฉัน ฉันจะเข้าไปก่อนสักหน่อย”
ขณะพูดอยู่นั้น เย้นหว่านแสดงความหมายให้ฉูรั่วไป๋ปล่อยมือออก
ฉูรั่วไป๋ขมวดหัวคิ้วไว้อย่างแรง ยิ่งกุมข้อมือของเย้นหว่านยิ่งแน่นขึ้น
เขาไม่อยากปล่อย สักนิดก็ไม่อยากปล่อยเย้นหว่านไป ให้เธอไปที่ข้างกายของโห้หลีเฉิน
เวลานี้ นาทีนี้ ความปรารถนาครอบครองของเขา ความรู้สึกรุกราน ยังจะรุนแรงมากกว่าเวลาใดๆ ในก่อนหน้านี้
เย้นหว่านสงสัย “คุณฉู เป็นอะไรเหรอ?”
ดูเหมือนฉูรั่วไป๋ไม่ค่อยเหมือนกับเวลาปกติ ไม่ปกตินิดหน่อย
ในขณะเดียวกันสายตาของโห้หลีเฉินเย็นลงมาฉับพลัน สายตาราวกับน้ำแข็งจ้องมือข้างนั้นที่ฉูรั่วไป๋จับเย้นหว่านไว้
รนหาที่ตาย
ความสนใจของคนอื่นล้วนอยู่บนตัวของโห้หลีเฉิน ยิ่งติดตามสายตาของโห้หลีเฉินไปด้วย พวกเขาถือโอกาสมองไปตามสายตาของโห้หลีเฉิน มองเห็นฉูรั่วไป๋กับเย้นหว่านเข้า
ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ฉูรั่วไป๋ยังดึงข้อมือของเย้นหว่านไว้
ดูขึ้นมา ยังคลุมเครือมาก
เมื่อสักครู่ตอนที่เย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋เดินเคียงไหล่เข้ามา พวกเขาเหมือนคิดว่าเย้นหว่านเป็นแฟนของฉูรั่วไป๋ นอกจากอิจฉาก็มีเพียงความอิจฉา แต่ว่าตอนนี้ดูท่าทีของโห้หลีเฉินแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างสามคนนี้เหมือนมหัศจรรย์นิดหน่อย
ชั่วขณะนั้นในใจผู้คนเพิ่มเรื่องซุบซิบมาเป็นกอง รักสามเส้าอะไรเอย คบชู้อะไรเอย เหยียบเรือสองแคมอะไรเอย
ดูละครก็ดูละครไป เวลานี้ภาพคนหนึ่งกลับเดินออกมาจากในฝูงชน ผลักเย้นหว่านออกทีหนึ่ง
“เย้นหว่าน เธอออกห่างรั่วไป๋ให้ไกลหน่อย”
เย้นหว่านไม่ทันระวัง อานฉีเอ๋อใช้แรงอยู่มาก เธอโดนผลักจนถอยหลังไป เอวชนไปที่โต๊ะด้านหลังอย่างแรง
ทันใดนั้นเจ็บแปล๊บขึ้นมา
“ซี้ด”
เย้นหว่านเจ็บจนหน้าเปลี่ยน ประคองเอวไว้ รู้สึกว่าใกล้จะหักแล้ว
ฉูรั่วไป๋สีหน้าเปลี่ยน “เสี่ยวหว่าน คุณเป็นยังไงบ้าง?”
ขณะพูดเขาก็จะเดินไปทางเย้นหว่าน กลับถูกอานฉีเอ๋อด้านข้างดึงเอาไว้
อานฉีเอ๋อจ้องเย้นหว่านอย่างชั่วร้าย เสียงที่พูดจายิ่งดัง ไม่ปกปิดสักนิด
“รั่วไป๋ หล่อนเป็นคนต่ำที่เหยียบเรือสองแคม คุณไม่ต้องไปอยู่ด้วยกันกับหล่อนอีกแล้ว หล่อนไม่คู่ควร”
คำพูดนี้ออกมา ชั่วพริบตาเดียวในงานก็ส่งเสียงอุทาน
พวกเขายังแค่รู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างสามคนแปลกอยู่บ้าง คาดไม่ถึงโดนคนแฉออกมาตรงๆ เร็วขนาดนี้ เดิมทียังคิดว่าเย้นหว่านกับโห้หลีเฉิน และฉูรั่วไป๋ เป็นรักสามเส้าจริงๆ
โห้หลีเฉินกับฉูรั่วไป๋ล้วนเป็นผู้ชายเพียบพร้อม ส่วนเย้นหว่านยังสามารถเหยียบเรือสองแคมได้ ชั่วขณะนั้นทำให้ผู้หญิงนับไม่ถ้วนโกรธจนทนไม่ไหวอยากถอดรองเท้าออกมาปาใส่หน้าเย้นหว่าน
ชั่วพริบตาเดียว สายตารังเกียจสะอิดสะเอียนนับไม่ถ้วนพุ่งไปทางเย้นหว่าน ราวกับเธอคือโสเภณีที่หน้าไม่อายคนหนึ่ง
แม้กระทั่งในฝูงชนยังมีเสียงวิจารณ์เบาๆ ต่อว่าเธอ
ที่เอวของเย้นหว่านเจ็บอย่างแรง ได้รับสายตาของคนเหล่านี้โจมตีมาอีก ชั่วขณะนั้นหน้าซีดขาวไปหมด
นี่เธอทำชั่วอะไรกัน มีสิทธิ์อะไรต้องมาเจอเรื่องพวกนี้?
สีหน้าฉูรั่วไป๋ดูแย่จนสามารถหยดเป็นหมึกดำได้ “ใครให้เธอมาพูดเหลวไหลที่นี่ อานฉีเอ๋อ เธอหุบปากไปเลยนะ!”
อานฉีเอ๋อน้ำตาคลอเบ้า “สรุปคุณยังอยากปกป้องหล่อน”
ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดธรรมดาไม่กี่คำ แต่พอหล่อนร้องไห้ ท่าทางไม่ได้รับความเป็นธรรมนั้นยิ่งเพิ่มการพิสูจน์ยืนยันคำพูดของหล่อน
