บทที่ 286 ถอนหมั้นเถอะ
นี่คือความรู้สึกที่เกิดขึ้นตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมา เป็นความกดดันที่เมืองแห่งนี้มอบให้เธอ
ตอนหลบอยู่ที่เมืองเจียง เธอยังสามารถปลอบใจตนเองสักหน่อย เรื่องวุ่นวายพวกนั้น ล้วนจะไม่มารบกวนเธอชั่วคราว เธอไม่ต้องไปคิดเรื่องพวกนั้นชั่วคราว
แต่กลับมาถึงเมืองหนาน นั่นไม่เหมือนกัน เรื่องพวกนั้นวางอยู่ต่อหน้า บังคับเธอให้ไปเผชิญหน้า
เธอถูกไล่ออกจากประตูบ้าน เป็นลูกสาวที่ไร้พ่อแม่ไม่มีที่ให้ยืน ไม่มีสถานะตำแหน่งที่จะพูดได้สักนิด ถึงแม้ตระกูลโห้ไม่ได้สนใจสถานะเท่าเทียมกันมากขนาดนั้น แต่เธอที่เหมือนเด็กเร่รอนแบบนี้ ไม่คู่ควรตระกูลโห้ตระกูลร่ำรวยแบบนั้นอย่างเด็ดขาด
ถึงแม้แต่งงาน สถานะของเธอก็จะกลายเป็นจุดแปดเปื้อนบนตัวโห้หลีเฉินที่สมบูรณ์แบบ
และเธอเองยิ่งเป็นคนที่ไม่สะอาด คืนนั้นเรื่องที่ถูกขืนใจในโรงแรมเป็นฝันร้ายในชีวิตของเธอ เป็นความทรงจำที่ล้างไม่ออกไปทั้งชีวิตเธอ
โห้หลีเฉินคนที่สมบูรณ์แบบอย่างนั้น ต้องการผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบที่สุดมาครองคู่ อยู่ต่อหน้าเขา เธอคงน้อยเนื้อต่ำใจ
ในปากเย้นหว่านออกขมๆ ในใจหนักหน่วงอัดอั้นอย่างรุนแรง
เดิมทีชอบเขาแล้ว อารมณ์พวกนั้นในใจของเธอยิ่งขยายใหญ่อย่างไร้ขีดจำกัด
ชอบเขาแล้ว เธอก็ไม่ใช่เบิกบานดีใจ แต่ว่ายิ่งน้อยเนื้อต่ำใจ อ่อนแอ รู้สึกอับอายอย่างไม่มีที่ให้หลบ
ชอบผู้ชายที่รักไม่ได้คนหนึ่ง นั่นเป็นความผิดพลาดของเธอ
“คุณโห้”
เย้นหว่านเดินเข้ามาที่ห้องโถงคฤหาสน์ พอได้ยินเสียงของเธอ เขาหยุดฝีเท้าลง มองทางเธอ
ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอดทน “มีอะไรเหรอ?”
เย้นหว่านมองเขาอยู่ กัดฟันแล้ว กดอารมณ์ที่สับสนไว้ เอ่ยปากเสียงต่ำ
“คุณโห้ ไม่ต้องขนกระเป๋าเดินทางของฉันแล้ว ฉันอยู่ที่บ้านคุณมานานขนาดนี้ ควรย้ายออกไปได้แล้ว”
โห้หลีเฉินบิดๆ คิ้ว แววตาแฉลบความไม่พอใจผ่านไป
ท่าทีของเขาแน่วแน่ “ไม่จำเป็น เธอพักอยู่ที่นี่ ไม่ต้องเห็นเป็นคนนอกกับฉัน”
อย่างไรเสียอีกไม่นานพวกเขาก็จะแต่งงานกัน เขากับเย้นหว่านเคยพักที่นี่ เขาคิดจะนำที่นี่สร้างเป็นเรือนหอในอนาคต
เย้นหว่านส่ายหน้า ท่าทีกลับยืนหยัดมาก
“ตอนนี้ฉันพักที่นี่คงไม่สะดวก”
เธอเดินเข้าไป ยื่นมืออยากเอากระเป๋าเดินทางเข้ามา ขณะเดียวกันก็พูดว่า “ฉันยังมีของบางอย่างอยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจะเก็บเอาไปด้วย”
“ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ เธอพักอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรไม่สะดวก”
ฝ่ามือโห้หลีเฉินกุมที่จับของกระเป๋าเดินทาง ไม่ได้ปล่อยออก
เขามองเธอไปตรงๆ ขมวดคิ้วไว้เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจเท่าไร
เขาพาเธอกลับมาจากที่ห่างไกล และไม่ใช่ให้เธอย้ายออกไปพัก
เหมือนรู้สึกได้ว่าท่าทีของตนเองแข็งกร้าวอยู่บ้าง นิ่งครู่หนึ่ง โห้หลีเฉินถึงพูดต่อไปอีก “ถ้าเธอกังวลตอนที่แต่งงาน จะรับตัวเธอออกไปจากที่นี่ไม่ค่อยสะดวก เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ก่อนแต่งงาน ฉันจะจัดการที่บ้านเธอให้เรียบร้อย เธอค่อยกลับไปที่บ้านได้ ถ้าเธอไม่ยอมกลับบ้าน ก็สามารถพักอยู่ที่นี่ได้ ฉันรับเธอกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลโห้”
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ล้วนไม่กระทบต่อสถานการณ์ที่รับตัวเย้นหว่านจากที่นี่ และส่งกลับมาที่นี่อีก
เมื่อก่อนโห้หลีเฉินไม่สนใจประเพณีดั้งเดิมแบบนี้มาก่อน แต่เพราะหลังจากที่อยากแต่งงานกับเย้นหว่าน สำหรับเขา พิธีการแต่งงานพวกนี้ ล้วนใกล้เข้าใจจนจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญไปแล้ว
เพื่อแต่งงานกับเธอ เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรก
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างตกตะลึง คาดไม่ถึงสักนิดว่าจะได้ยินโห้หลีเฉินพูดขนาดนี้
นี่ไม่เหมือนกับที่เธอจินตนาการเอาไว้โดยสิ้นเชิง!
เธอมองเขาอย่างตกใจ ถามว่า “พวกเราไม่ใช่จะไม่แต่งงานกันเหรอ?”
โห้หลีเฉินสายตาอึมครึม “ฉันเคยพูดตั้งแต่เมื่อไรว่าจะไม่แต่งงาน”
เย้นหว่านแปลกใจ มองโห้หลีเฉินอย่างตกตะลึงมาก
เธอพูดอย่างเหม่อลอย “ตอนที่อยู่เมืองเจียง หลังจากวันนั้น พวกเราต่างฝ่ายต่างเหินห่างกัน ไม่ใช่รู้กันแบบลับๆ แล้วเหรอว่ากลับมาจะถอนหมั้น?”
หลังจากนั้นมา ถึงแม้โห้หลีเฉินจะยังดูแลเธอ ปกป้องเธอ แต่กลับไม่เคยทำเรื่องคลุมเครือที่สัมผัสแตะเนื้อต้องตัว
นี่สำหรับเย้นหว่านแล้ว นั่นคือความหมายว่าจะถอนหมั้น
คิ้วของโห้หลีเฉินขมวดอย่างแรง เขานึกไม่ถึงว่าการให้อภัยของเขา ถูกผู้หญิงคนนี้เข้าใจเป็นแบบนี้
เข้าใจว่าถอนหมั้น?
เป็นไปได้อย่างไรกัน!
โห้หลีเฉินดึงกระเป๋าเดินทางจากในมือเย้นหว่านเข้ามา “ฉันไม่คิดจะถอนหมั้น”
แต่ละคำแต่ละประโยคคำ แสดงออกถึงท่าทีที่ยืนหยัดของเขา
พูดจบ โห้หลีเฉินยกกระเป๋าเดินทาง เดินขึ้นชั้นบนไปโดยตรง ท่าทางนั้นไม่มีทีท่าว่าจะคืนกระเป๋าเดินทางให้เย้นหว่านสักนิด หรือความหมายที่จะให้เธอย้ายออกไป
เย้นหว่านยืนเหม่ออยู่ที่เดิม หนึ่งนาทีเต็มๆ ถึงได้สติกลับเข้ามา
คาดไม่ถึงเป็นเธอเข้าใจผิด?
นั้นโห้หลีเฉินต้องการแต่งงานกับเธอ?
แต่ว่าเดิมทีเธอไม่มีแผนการอันนี้!
ถึงแม้เธอจะชอบโห้หลีเฉิน เธอก็รู้อย่างชัดเจนดี เขากับเธอไม่ใช่คู่หมายที่แต่งงานกันได้
เย้นหว่านรีบตามขึ้นไปด้านบน
ในห้อง โห้หลีเฉินใบหน้าเย็นชา นำกระเป๋าเดินทางวางลง
เขากำลังอยากจะเปิดกระเป๋าเดินทางเก็บของกลับเข้าที่ เย้นหว่านก็วิ่งเหยาะๆ ขึ้นมา แวบหนึ่งพุ่งมาด้านในห้อง
เย้นหว่านวิ่งเร็วอยู่หน่อย หน้าของเธอจึงเปลี่ยนมาเป็นสีแดงเพราะออกกำลัง
“คุณโห้”
เธอเรียกเขาทีหนึ่ง เดินไปทางเขา มองเขาด้วยท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง
“เมื่อกี้คุณบอกว่าไม่ถอนหมั้น กลับคำขึ้นมาชั่วคราวแล้วสินะ? ลูกผู้ชายไม่สามารถพูดคืนคำ……”
คำพูดของเธอยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นผู้ชายด้านหน้า สีหน้านั้นดูแย่ยิ่งกว่าเดิม มืดครึ้มราวกับจะมีน้ำหมึกหยดออกมา
ดูขึ้นมายังอันตรายเป็นพิเศษ
ทำเอาเย้นหว่านตกใจตะลึงจนสำลัก เก็บคำพูดต่อไปกลับคืน
โห้หลีเฉินบิดคิ้วไว้ มองผู้หญิงที่ใจอยากจะถอดหมั้นตรงหน้าคนนี้ ในทรวงอกไฟกองหนึ่งสุมอยู่ ค่อยๆ ไหม้ทีละนิด
เขาคิดว่าเธอชอบเขาแล้ว คงไม่คิดเรื่องถอนหมั้นนี้อีก
แต่พอเธอกลับมา แม้แต่ห้องยังไม่ได้เข้า ก็อยากถอนหมั้น อยากย้ายออกไป
สรุปเธอชอบเขาหรือไม่?
โห้หลีเฉินหน้าตาอึมครึม เสียงต่ำมาก “หรือว่าเธออยู่ที่เมืองเจียง มองเห็นแค่ว่าฉันห่างเหิน? ไม่รู้หรือไงว่าทำไมฉันต้องรักษาระยะห่างกับเธอ?”
การสอบถามของเขา ทำให้เย้นหว่านตะลึงค้าง
ก่อนหน้านี้ที่เธอเข้าใจคือโห้หลีเฉินกับเธอรู้กันลับๆ ว่าตัดสินใจถอนหมั้นกัน ดังนั้นถึงรักษาระยะห่างกับเธอ
แต่ดูท่าทีของเขาตอนนี้ เดิมทีเขาไม่ได้เคยคิดถอนหมั้น งั้นการรักษาระยะห่างกับเธอ ก็เป็นได้เพียงตามความหมายของเธอ ให้เธอไม่ถือสา และโกรธเรื่องนั้นอีก
เดิมทีโห้หลีเฉินก็เพียงแค่แผนถ่วงเวลา!
เย้นหว่านรู้สึกว่าเธอถูกหลอกแล้ว
ถูกหลอกแบบนี้ เธอกลับไม่แค้นเคือง แต่ทั้งตัวปิดบังอำพราง
โห้หลีเฉินไม่คิดจะถอนหมั้นกับเธอ หรือว่าเธอต้องแต่งงานกับเขาเหรอ?
แต่ว่าในใจเธอกดเรื่องราวมากมายเหลือเกิน เดิมทีก้าวเท้านี้ไม่ออกแล้ว
ผู้ชายคนนี้คู่ควรกับผู้หญิงบริสุทธิ์งดงามยิ่งกว่า
ในใจเย้นหว่านเหมือนก้อนหินทับแบบหนักอึ้งยากลำบากใจ เธอกัดๆ ฟัน พูดคำที่โหดร้ายออกมาจากในปากด้วยความลำบาก
“ใช่”
คำเดียว แข็งกระด้างอย่างรุนแรง
เหมือนดาบคมเล่มหนึ่ง แวบหนึ่งทิ่มที่ใจของโห้หลีเฉิน ทำให้ร่างสูงใหญ่ของเขา คาดไม่ถึงจะยืนไม่นิ่งเท่าไร
เขาคิดไม่ออกว่าทำไมเย้นหว่านถึงดื้อดึงอยากถอนหมั้นขนาดนั้น
แต่การยืนหยัดของเธอ ทำให้ในใจเขาหายใจลำบาก
เย้นหว่านมองท่าทางอึมครึมของโห้หลีเฉิน คิดว่าเขาเพียงแค่โกรธเคือง ในใจเธอกลับยากลำบาก
แต่บางเรื่องพอตัดสินใจแล้ว จำเป็นต้องเดินต่อไป
