บทที่ 289 โห้หลีเฉินมาแล้ว!
โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจพวกเขา ทำหน้าเมินเฉย ลุกขึ้นยืนเดินไปทางข้างนอก
ที่นี่อุดอู้เหลือเกิน เขารู้สึกไม่สบาย
“หลีเฉิน นายจะไปไหน?”
เห็นโห้หลีเฉินเดินไปทันที ฉินฉู่จึงรีบถามขึ้น แต่คนคนนั้นกลับเย็นชา แม้แต่ภาพด้านหลังยังไม่มีให้เขา
ฉินฉู่อดส่ายหน้าไม่ได้ “โธ่ ไฟโกรธแรงจริง”
เย้นเหวินหนานขมวดคิ้ว ถามว่า “เขาไปแบบนี้ นายบอกให้เว่ยชีมารับแล้วเหรอ?”
“โทรไปบอกตั้งนานแล้ว รู้ว่าหลีเฉินอารมณ์ไม่ดี อาจจะไปได้ทุกเวลา”
ฉินฉู่ยักๆ ไหล่ นอนไปบนโซฟาอีกครั้ง ในใจสงสัยอย่างมาก โห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
ทำให้คุณโห้ที่เงียบนิ่งมาแต่ไหนแต่ไรหงุดหงิดถึงขั้นนี้ได้
โห้หลีเฉินหน้าเย็นชาเดินออกมาจากสถานบันเทิง เว่ยชีขับแลมโบกินีมาจอดตรงหน้าของเขา
“คุณผู้ชาย เชิญขึ้นรถครับ”
เว่ยชีลงรถไปเปิดประตูรถออก
โห้หลีเฉินกวาดตามองเว่ยชีทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร นั่งเข้าในรถ สำหรับเว่ยชี ทำไมถึงปรากฏตัวขึ้นที่นี่กะทันหันทั้งที่เลิกงานแล้ว เขาไม่ได้ใส่ใจ
เว่ยชีมองโห้หลีเฉินซึ่งสีหน้าอึมครึมที่นั่งด้านหลัง ทั้งยังมีกลิ่นเหล้าบนตัวนั้น สงสัยอยู่บ้าง
ตอนที่เขาไปยังดีๆ อยู่เลย ทำไมกลับบ้านไป คุณผู้ชายถึงวิ่งออกมาดื่มเหล้าได้?
สงสัยก็สงสัย แต่เขากลับไม่กล้าถามโห้หลีเฉิน เหยียบคันเร่ง พาโห้หลีเฉินส่งกลับคฤหาสน์
ตลอดทาง บรรยากาศล้วนอึดอัดอย่างยิ่ง
ชายหนุ่มนั่งที่นั่งแถวหลัง ท่วงท่าสง่าสูงส่ง รอบตัวเผยความหนาวเย็นที่แตกต่างไป
ดังนั้นเว่ยชีจึงขับรถแบบอกสั่นขวัญแขวนไปหมด
ยี่สิบนาทีสั้นๆ เหมือนระทมทุกข์
ตอนที่รถจอดหน้าประตูคฤหาสน์ เว่ยชีลงรถด้วยความระมัดระวัง ดึงประตูรถที่นั่งด้านหลังออก
“ประธานโห้ครับ ถึงแล้วครับ”
เสียงของเขาระมัดระวังเป็นพิเศษ กลัวจะยั่วโมโหท่านผู้ยิ่งใหญ่นี้เข้า
ในรถ โห้หลีเฉินตอบเสียงอืมอย่างเย็นชาที่สุด เตรียมลงรถ กลับชายตามองทิวทัศน์ด้านนอก เห็นได้ชัดว่าเป็นวิลล่าส้ายน่า
เมื่อสักครู่เขาลืมเตือนเว่ยชีไปว่าไม่กลับมาที่นี่
นี่ไม่ใช่สไตล์ของเขาที่จัดการปัญหาได้อย่างรอบคอบ
และเวลานี้ มองคฤหาสน์อยู่ นึกถึงหญิงสาวด้านใน ในใจกลับยิ่งวุ่นวายขึ้น
ไม่เคยมีใคร เรื่องใด ทำให้เขากลัดกลุ้มโมโหขนาดนี้มาก่อน!
โห้หลีเฉินสีหน้าเย็นชืดระดับหนึ่ง ริมฝีปากบางเย็นเม้มเปิด สั่งการ
“ไปโรงแรม”
เว่ยชีมึนงงหน่อย ท่านประธานไม่กลับคฤหาสน์? แต่คุณเย้นไม่ใช่อยู่ที่นี่เหรอ? ทำไม……
หรือว่าเป็นเพราะคุณเย้น?
ถึงแม้ในใจจะมีข้อสงสัยเป็นร้อยล้านอย่าง เว่ยชีก็ไม่กล้าพูดมากสักคำเดียว ปิดประตูรถอย่างเคารพนบน้อม อ้อมผ่านตัวรถขึ้นไป สตาร์ทรถเตรียมขับออกไป
“ช่างเถอะ ลงที่นี่แหละ” เวลานี้ที่นั่งด้านหลังมีเสียงแข็งทื่อลอยมา
เว่ยชียังไม่มีปฏิกิริยาเข้ามา ชายหนุ่มก็ลงรถแล้ว ประตูปิดดังปัง เดินเข้าคฤหาสน์
การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ทำเอาเว่ยชีไม่เข้าใจสถานการณ์ว่าเป็นอย่างไรกันแน่เลย
ท่านประธานนะท่านประธาน สรุปท่านเป็นอะไรกันแน่?
เดิมทีโห้หลีเฉินไม่อยากเข้ามาคฤหาสน์อีก โดยเฉพาะรับปากเย้นหว่านแล้วว่าเขาจะย้ายออกไป และตอนนี้เขาไม่อยากเจอเธอด้วย
แต่ทั้งที่ในใจยึดความคิดหนึ่ง ทว่ายังไม่อยากจากไปแบบนี้
ระหว่างเขาและเธอไม่ควรเป็นรูปแบบที่ปฏิบัติต่อกันอย่างนี้!
โห้หลีเฉินคิดได้เช่นนี้ จึงเปิดประตูออก เดินเข้าไป
จากนั้นวินาทีนั้นที่เขาก้าวเข้าไป คิ้วที่ดกดำขมวดขึ้นมาทันที
เห็นเพียงในชั้นวางรองเท้าที่ด้านหน้าประตู จัดวางรองเท้าหนังสุภาพบุรุษสองคู่ที่บางตา และที่วางรองเท้าผู้หญิงของที่นี่ ไม่มีร่องรอยสักนิด
เมื่อมองอีกครั้ง ที่แขวนกระเป๋าเหลือเพียงผนังที่หรูหราสะอาดเกลี้ยง
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว เปลี่ยนรองเท้าเสร็จก้าวเท้าขึ้นข้างบน
ประตูห้องเปิดไว้ ด้านในมืดสนิท
เขาเดินเข้าไป เสียงเปิดไฟ ‘แกร๊ก……’ ตามมาด้วยห้องที่ว่างเปล่าปรากฏเข้าสู่สายตา
มีภาพของหญิงสาวที่ไหน?
โต๊ะเครื่องสำอางที่เดิมวางผลิตภัณฑ์บำรุงผิวนั้น สะอาดไม่มีฝุ่นสักนิด
โห้หลีเฉินเดินไปที่ห้องเสื้อผ้า ห้องน้ำ ผลสุดท้ายเป็นภาพแบบเดียวกันหมด
ห้องนี้ไม่มีสิ่งของของผู้หญิงสักนิดเดียวเลย
ถึงตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว หลังจากเขาออกไป ผู้หญิงที่สมควรตายก็ย้ายออกจากที่นี่ด้วย
โดยเฉพาะย้ายไปอย่างถึงที่สุด ไม่หลงเหลือความอาลัยอาวรณ์สักนิด
สรุปเธอต่อต้านเขามากแค่ไหน?
โห้หลีเฉินรู้สึกแค่ว่าไฟที่ทรวงอกเสียดสีจนผุดขึ้นมาถึงจิตใจทันที
เขาหยิบมือถือออกมา นิ้วมือเรียวยาวปลดล็อกหน้าจอ ต่อสายหาเย้นหว่านโดยตรง
“ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกปิดเครื่องแล้ว กรุณารอติดต่ออีกครั้ง” ในโทรศัพท์มีเสียงพนักงานบริการลูกค้าลอยมา
“shit!” โห้หลีเฉินควบคุมคำด่าสกปรกไม่อยู่ เปลี่ยนมาต่อสายหาเว่ยชี
“ท่านประธาน” เสียงที่กังวลของเว่ยชีลอยมา
ในความจริงเขายังไม่ได้ไป โดยเฉพาะคืนนี้ท่วงท่าของบอสใหญ่น่ากลัวมาก เขาต้องรอรับคำสั่งทุกเวลา
ดูแล้วเขายังรอถูกแล้วจริงๆ
โห้หลีเฉินไม่ได้พูดอะไรมาก สั่งไปอย่างกระชับ “ค้นหาตำแหน่งของเย้นหว่านเดี๋ยวนี้ ภายในห้านาทีเอามาให้ฉัน”
คุณเย้นไม่อยู่ที่นี่?
เว่ยชีตื่นตระหนกนิดหน่อย ค่ำคืนนี้ เขาว่าจะกลับไปนอนสักตื่น เหมือนว่าจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตแล้ว?
ไม่กล้าชักช้าสักวินาทีเดียว เขาตอบอย่างนอบน้อม
“ครับ ท่านประธาน”
หลังวางสายโทรศัพท์ เขารีบโทรศัพท์ไปหาลูกน้องทันที มีลางสังหรณ์บางอย่าง ถ้าหาไม่เจอ หรือว่าช้าสักวินาทีเดียว ท่านประธานคงเอาเขามาเล่นงานเป็นแน่!
หลังวางสายลง โห้หลีเฉินลงไปด้านล่างทันที
มองเห็นรถยังจอดที่หน้าประตู เขาก้าวเข้าไป เปิดประตูรถออกแล้วขึ้นรถ
เวลาเพียงแค่หนึ่งนาทีกว่าเอง เขาก็ถามเสียงแข็งทื่อ
“หาได้หรือยัง?”
เสียงเย็นเฉียบ เผยเกล็ดน้ำแข็งที่เย็นฉับพลัน
เว่ยชีตัวสั่นนิดหน่อย พูดอย่างกลัวแบบหาที่เปรียบไม่ได้ “ใกล้แล้วครับใกล้แล้ว เดี๋ยวเจอครับ”
ในใจไม่ได้รับความเป็นธรรมแทบไม่ไหว
ท่านประธานครับ ทั้งที่บอกว่าห้านาที นี่พึ่งหนึ่งนาทีกว่าเอง~
โห้หลีเฉินหน้าเมินเฉย ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่นั่งอยู่ตรงนั้น ออร่ายิ่งใหญ่ทั้งตัวทำให้คนหนาวตัวไปหมด
มือที่จับมือถือของเว่ยชีเริ่มสั่นเทา วิงวอนให้ได้รับข่าวมาเร็วหน่อยอย่างไม่ขาดตอน
ไม่อย่างนั้นเขาคงรู้สึกถึงตัวเองใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว~~
“ยังไม่มีข่าว?” เสียงที่ดุลอยมา
เว่ยชีเสียวสันหลัง ไม่กล้าตอบ กลับพยักหน้าแบบไม่ตอบไม่ได้
โห้หลีเฉินสีหน้าอึมครึม ด่าว่า
“พวกสวะ! ทำเรื่องอะไรนับวันยิ่งแย่ เลี้ยงพวกนายเอาไว้ทำอะไรกิน!”
เขาบอกห้านาที ก็ต้องรอให้ถึงห้านาที?
เว่ยชีใกล้จะร้องไห้จริงๆ ดีที่ตอนนี้ เสียงมือถือดังติ้ง ได้รับรายงานที่ลูกน้องส่งเข้ามา
เหมือนได้รับยาดีช่วยชีวิตอย่างนั้น เขารีบรายงานทันที
“ท่านประธานครับ ค้นหาเจอแล้ว ตอนนี้คุณเย้นอยู่ที่บ้านคุณกู้ครับ”
พอได้ยิน สีหน้าโห้หลีเฉินก็อึมครึมลงไปอีก
กลางดึกแบบนี้ ยินยอมไปบ้านเพื่อนรัก ไม่ยอมอยู่ที่นี่ของเขา?
“ขับรถเข้าไป!” เขาสั่งเสียงเย็นชา
“ครับ” เว่ยชีรีบสตาร์ทรถ ไม่ต้องให้โห้หลีเฉินเตือนสติ ใช้ความเร็วแบบไวที่สุด ขับรถไปทางที่อยู่ในข้อความ
อีกด้านหนึ่ง
หลังจากเย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยถึงบ้าน เก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จ หยิบชุดนอนออกมา ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ
กู้จื่อเฟยเห็นเธอเหมือนอารมณ์ไม่ดี จึงไม่ได้ถามอะไรมาก หยิบแท็บเล็ตมานอนเล่นบนโซฟา
แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีกะจิตกะใจ
ถึงแม้เธออยากพักด้วยกันกับเย้นหว่านมาก คุยเรื่องเสื้อผ้า เครื่องบำรุงผิว หนุ่มหล่อ แต่เธอไม่หวังว่าจะเป็นสถานการณ์แบบนี้
เย้นหว่านจะตัดขาดกับโห้หลีเฉินจริงๆ แล้ว ในใจต้องยากลำบากแน่นอน
เธอคงปวดใจ
เฮ้อ! เป็นทุกข์จริงๆ เลย!
“ก๊อกๆ”เวลานี้ ประตูห้องถูกคนเคาะดังกะทันหัน
กู้จื่อเฟยขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้แล้วใครมาหาเธอกัน? เหมือนไม่มีคนอื่นมาหาเธอนะ
คงไม่ใช่คนไม่ดีอะไรมั้ง?
กู้จื่อเฟยวางแท็บเล็ตลง เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เขย่งปลายเท้าขึ้นอย่างระแวง มองออกไปผ่านช่องตาแมว
พอมองนี้ ทำเอาเธอตกใจยกหนึ่ง
คนที่ยืนอยู่ด้านนอก คาดไม่ถึงเป็นโห้หลีเฉิน!
