บทที่301 ในที่สุดก็มาแล้ว
เพียงครู่เดียวคงมาถึงไม่ทันหรอก แต่ว่าเธอรอไม่ได้แล้ว
เย้นหว่านร้อนใจมากยิ่งขึ้น ไม่สนใจว่าคนด้านข้างเหล่านี้จะพูดจาอะไร ได้แต่มองไปทางรถยนต์ที่แล่นไปมาอย่างใจผวา มองฝูงชนอยู่ วาดหวังว่าจะสามารถมองเห็นเงาของป่ายฉี
ในสมองของเธอมีเพียงความคิดเดียว รอป่ายฉีมาช่วยชีวิต
“ติ๊ก…ติ๊ก…ติ๊ก…”
เย้นหว่านพลิกดูนาฬิกาข้อมือไม่ขาดสาย มองเข็มวินาทีด้านบนขยับ เสมือนได้ยินเสียงของมัน
แต่ละชั่ววินาทีล้วนประกาศให้รู้ว่าเวลาได้ผ่านไปอีกหนึ่งวินาทีแล้ว
ตอนนี้ระยะห่างที่เธอจากโรงพยาบาลมา ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ
ตอนที่เธอไป อาการของโห้หลีเฉินไม่ดีเอามากๆ ที่หมอออกมาเท่าส่งคำสั่งแจ้งการตายให้ทราบ โห้หลีเฉินสูญสิ้นชีวิตได้ตลอดเวลา ตอนนี้ก็ผ่านไปอีกชั่วโมงกว่าๆ……
โห้หลีเฉินเขายังรอได้ไหม
“รีบมาสิ รีบมาสิ”
ยิ่งเวลาผ่านมานานเท่าไร สภาพจิตใจของเย้นหว่านยิ่งพังทลายเท่านั้น อยู่ต่อหน้าผู้คนมากขนาดนั้น เธอกลับไม่สนใจภาพลักษณ์เลยทั้งสิ้น จับผมอย่างสับสน เดินกลับไปกลับมาด้วยความวุ่นวายใจ
เธอกัดริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า เดินไปขอบทางบริเวณรอบๆ จนเกือบล้มหมดสติ แทบจะบ้าคลั่งไปได้ทุกเวลา
แบกรับแรงกดดันอันมหาศาล กดจนเธอใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว
“คุณเย้น สรุปคนที่คุณรอเป็นใครกัน? ถ้าไม่อย่างนั้นคุณเขียนรายละเอียดของเรื่องราวไว้หน่อย พวกเราจะช่วยค้นหาคนในเน็ตดู?”
นับวันผู้คนรอบด้านยิ่งมามุงกันมากขึ้น คนที่มาดูอะไรสนุกๆ ก็มี คนที่เป็นห่วงเย้นหว่านก็มี
สถานการณ์ของเธอ ดูขึ้นมาความจริงช่างย่ำแย่เหลือเกิน
เย้นหว่านจับผมไว้อย่างแรง กระวนกระวายใจจนเกือบเพิกเฉยต่อการถกเถียงของคนด้านข้างไปหมด แต่กลับจับคำพูดของคนเหล่านี้ได้อย่างมีสติมากด้วย
ค้นหาคน
ใช่แล้ว ดูแล้วตอนนี้ป่ายฉีอาจจะไม่ได้เห็นข่าวการตามหาคนแบบจับพลัดจับผลูอันนี้ก็ได้ งั้นเธอต้องเปลี่ยนวิธีการ
ค้นหาคนในอินเทอร์เน็ตเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่หาที่เปรียบไม่ได้ นำบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของคนคนหนึ่งมายังสามารถสืบสาวราวเรื่องออกมาได้หมด ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ติดต่อของป่ายฉีออกมาได้
เย้นหว่านรีบมองไปทางที่พูดด้วยสายตาเปล่งประกาย “คุณสามารถช่วยฉันได้เหรอ? ฉันอยากค้นหาข่าวคราวของเขา”
คนคนนั้นรีบบอกอย่างดีใจ “ได้แน่นอน ผมเป็นบล็อกเกอร์ผู้โด่งดัง ผมช่วยคุณส่งข้อความก็……”
“โอ๊ะ เสี่ยวหว่านหว่านของผม ไม่ใช่แค่พลาดอาหารเย็นไปมื้อหนึ่งเองเหรอ คุณทนไม่ไหวจนตามหาผมไปทั่วขนาดนี้เลย แถมยังอยากค้นหาผมในเน็ตด้วย ผมรู้สึกถึงความสุขเหลือเกิน ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ผมอยู่ในใจของคุณ คาดไม่ถึงสำคัญขนาดนี้แล้ว”
เสียงหยอกล้ออันเสเพลของชายหนุ่มลอยมาจากด้านนอกฝูงชน
เห็นเพียงชายหนุ่มสูงใหญ่ที่สูงหนึ่งเมตรเก้าสิบคนหนึ่ง สูงเกินฝูงชนออกมาเกือบครึ่งศีรษะ เขาเดินมาทางเย้นหว่านด้วยท่วงท่าสบายใจ
ชั่วขณะที่มองเห็นเขา เส้นที่ตึงเกือบขาดภายในใจเย้นหว่านนั้น ในที่สุดก็คลายลงแล้ว
ในที่สุดเขาก็มาแล้ว
ตอนที่มองเห็นป่ายฉี ผู้คนที่ล้อมดูเรื่องสนุกมาตลอดนั้นโดนความหล่อทำค้างอย่างอดไม่อยู่แล้ว แถมยังมีแม้กระทั่งผู้หญิงที่ส่งเสียงร้องตกใจออกมา
“เขาคือป่ายฉีเหรอ? หล่อจังเลย”
เย้นหว่านไม่สนใจที่จะคุยเล่นกับเขา วิ่งเข้าไปดึงข้อมือของป่ายฉีเอาไว้ วิ่งไปด้านในโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน
“ป่ายฉี รีบช่วยชีวิตเร็ว โห้หลีเฉินจะตายแล้ว”
ป่ายฉีโดนลากให้เดินไปข้างหน้า พอได้ยินคำพูดของเย้นหว่าน ก็ค่อยๆ แปลกใจอยู่บ้าง
“เรื่องอะไรกัน? เขาจะตายได้ยังไง?”
“เขาเกิดอุบัติเหตุรถชน หมอชั้นนำของโลกมากันมากมาย แต่กลับช่วยเขาไม่ได้ทั้งนั้น ตอนนี้คนที่สามารถช่วยเขาได้มีเพียงคุณแล้ว”
ป่ายฉีอารมณ์ไม่แน่นอน เข้าใจสาเหตุที่เย้นหว่านระดมกำลังตามหาเขาเข้ามาทันที
คาดไม่ถึงเป็นโห้หลีเฉินที่เกิดเรื่องแล้ว
มองท่าทางของเย้นหว่านอีกครั้ง ความกังวลที่ทำให้หัวใจใกล้จะหยุดเต้น นั่นไม่ใช่ความเอาใจใส่แบบทั่วไปแน่
แต่สถานการณ์แบบนี้เหมือนไม่ค่อยดีเท่าไร
สายตาป่ายฉีหมุนวน มองไปทิศทางหนึ่งอย่างไม่ทิ้งร่องรอย ในระเบียงทางเดินที่ไม่ไกลนัก ผู้ชายสูงใหญ่หล่อสง่าคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ เขาสวมชุดลำลองแบบธรรมดา แต่บุคลิกผู้ดีรอบตัวนั้นกลับดูจะปกปิดไว้ไม่อยู่
พอผู้ชายคนนั้นเห็นป่ายฉีก็พยักหน้านิดหน่อย
ป่ายฉีรับความหมายโดยนัย เม้มริมฝีปาก ดึงเย้นหว่านเอาไว้
เย้นหว่านกำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างฮึกเหิม แวบเดียวกลับถูกดึงให้หยุด จากแรงเฉื่อยทำให้เกือบล้มในอ้อมอกของป่ายฉีอยู่แล้ว ได้เขาประคองไว้ถึงฝืนยืนนิ่งๆ ได้
ทว่าเธอกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ กลับมองป่ายฉีด้วยหน้าตาลนลาน กลัวว่าเขาเกิดเล่นแง่อะไรขึ้นมา
“มีอะไรเหรอ? คุณคงไม่ได้เห็นคนตายแล้วจะไม่ช่วยหรอกมั้ง? ดีเลวยังไงก็เป็นคนคุ้นเคยกัน คุณช่วยเขาหน่อยนะ ช่วยชีวิตโห้หลีเฉินได้รึเปล่า? ขอเพียงคุณช่วยเขาแล้ว ไม่ว่าเป็นเงื่อนไขอะไรฉันรับปากคุณทั้งนั้น”
ท่าทางป่ายฉีไม่เป็นอิสระเท่าไร ลังเลสักครู่ จากนั้นถามว่า
“ผมสามารถช่วยเขาได้ แต่ผมมีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง”
“เงื่อนไขอะไร? คุณว่ามา ฉันรับปากทั้งหมด”
เย้นหว่านตอบกลับอย่างไม่คิดเลย สำหรับเธอแล้ว ถึงแม้อยากจะเอาชีวิตของเธอตอนนี้ เธอล้วนยินยอมให้
ป่ายฉีมองเห็นท่าทางนี้ของเย้นหว่าน กลับรู้สึกเอ่ยปากไม่ง่ายขึ้นอีก
ถ้าไม่เกินความคาดหมาย เย้นหว่านน่าจะเป็นคนที่เขาทุ่มเทพยายามตามหามาหลายปีนี้ เขาไม่ยอมให้เธอเสียใจ และไม่สามารถทำให้ชีวิตของเธอเดินบนทางแยกด้วย
ป่ายฉีตอบว่า “คุณต้องรับปากผมเงื่อนไขหนึ่ง ไม่ว่าเป็นอะไร ตอนที่ผมบอก คุณจำเป็นต้องไปทำ ได้รึเปล่า?”
“ได้”
สีหน้าป่ายฉีเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คุณรับปากมาแบบไม่ลังเลขนาดนี้ ถ้าผมอยากให้คุณไปฆ่าคนล่ะ? คุณจะไปเหรอ?”
“ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ให้ฉันทำเรื่องแบบนี้”
สายตาของเย้นหว่านแน่วแน่ ในดวงตายิ่งเป็นความเชื่อใจแท้จริงที่มีต่อป่ายฉี
น่าประหลาด เธอรู้สึกว่าเขาน่าจะไม่ทำร้ายเธอจริงๆ ถึงแม้คำขอจะทำได้ยากอยู่บ้าง แต่เพื่อชีวิตของโห้หลีเฉินแล้ว เย้นหว่านคิดว่าเธอสามารถทำได้ทุกอย่าง
“ไปเถอะ อาการของโห้หลีเฉินไม่ดีมาก ฉันกลัวว่าเขาจะรอไม่ไหว”
เจรจาเงื่อนไขเรียบร้อย เย้นหว่านทนที่จะเสียเวลาต่อไปไม่ได้อีกวินาทีเดียว ดึงป่ายฉีไว้วิ่งไปที่ห้องผ่าตัด
ป่ายฉีวิ่งตามเธอไป ขณะเดียวกันก็พูดปลอบใจ “วางใจเถอะ มีผมอยู่ ขอเพียงเขายังเหลือลมหายใจหนึ่งอยู่ ผมก็ช่วยชีวิตเขาได้ทั้งนั้น”
เย้นหว่านไม่ได้พูดอะไร กลับวิ่งเร็วยิ่งขึ้น
เพราะเธอไม่แน่ใจว่าโห้หลีเฉินยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่หรือไม่
“ฮู้……”
ลิฟต์คนมาก เย้นหว่านดึงป่ายฉีไว้ วิ่งมาถึงชั้นที่สิบห้าจากทางบันไดหนีไฟ
การออกกำลังกายที่จำกัดนั้นทำให้แก้มของเธอแดงขึ้นอย่างมาก แต่เธอกลับเหมือนไม่รู้เลย หายใจอย่างแรง วิ่งมาถึงหน้าประตูห้องผ่าตัด
เธอรีบมองเข้าไปอย่างเร่งรีบ เห็นภาพบรรยากาศด้านนอกห้องผ่าตัด ยังพอๆ กันกับตอนที่เธอไป
ยังคงเป็นญาติพี่น้องกลุ่มนั้นร้องไห้คร่ำครวญ จูเหลียนอีงที่แก่หง่อมหน้าซีด ยังมีห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทไฟแดงติดอยู่
ไม่มีการเปลี่ยนแปลง นั่นคือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด
หมายความว่าโห้หลีเฉินยังกำลังถูกช่วยชีวิตอยู่ด้านใน
เย้นหว่านโล่งอกไปทีหนึ่ง รู้สึกถึงเบ้าตาแดงอย่างรุนแรง
ป่ายฉีเคยพูดว่าขอเพียงโห้หลีเฉินยังมีลมหายใจเหลืออยู่ เขาสามารถช่วยชีวิตโห้หลีเฉินได้ ในที่สุดตอนนี้พวกเขามาทันแล้ว
โห้หลีเฉินมีทางรอดแล้ว
เย้นหว่านร้อนใจอยากส่งป่ายฉีไปในห้องผ่าตัด แต่เธอยังเดินไปไม่ถึง เฝิงเสวียนหลันก็สังเกตเห็นเธอเป็นคนแรก
ชั่วขณะนั้นเฝิงเสวียนหลันลุกยืนขึ้นมา ชี้หน้าด่าเย้นหว่านยกใหญ่
“เย้นหว่าน เธอไม่ได้หนีไปแล้วเหรอ ทำไมถึงยังกล้ากลับมาอีก?”
