บทที่ 307 ผู้ชายที่หยิ่งยโสเอาใจยาก
“ฉันไม่ไป คุณบอกว่าฉันไม่ใช่คู่หมั้นคุณก็ไม่ใช่แล้ว แต่การได้ดูแลคุณ เป็นความยินยอมของฉันเอง”
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาเปล่งประกาย จริงจังแบบหาที่เปรียบมิได้ “ช่วงเวลานี้ เรื่องราวทั้งหมดของคุณ ปล่อยให้ฉันดูแลแล้วกัน”
โห้หลีเฉินตะลึงค้างกะทันหัน มองเย้นหว่านอย่างมหัศจรรย์ใจ เหมือนว่าเดิมทีนึกไม่ถึงว่าคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากของเธอ
เธอยินยอมดูแลเขาด้วยตนเอง?
เพียงไม่กี่คำเหล่านี้ แวบหนึ่งก็สัมผัสถึงภายในใจลึกของโห้หลีเฉินแล้ว ทำให้ความเย็นที่อบอวลอยู่รอบตัวเขาจางหายไปเกือบหมด
เสียงของเขาเย็นชืดและเอาใจยาก “เธอไม่ต้องมาเฝ้าฉันเพราะรู้สึกผิด ที่ฉันต้องการไม่ใช่สิ่งนี้”
เห็นโห้หลีเฉินยังปฏิเสธเธออยู่ เย้นหว่านจำใจอยู่บ้าง
เพราะหลังจากคืนวันนั้นที่คำพูดของเธอทำร้ายโห้หลีเฉิน ท่าทีที่เขามีต่อเธอก็เกิดเปลี่ยนแปลงแบบหมุนสามร้อยหกสิบองศา ขีดเส้นแบ่งกับเธออย่างสุดแรง
ถ้าหลังจากนั้นเขาขีดเส้นกั้นมาตลอด ถึงแม้เธอจะรู้ใจจริงของเขาแล้ว รู้ความคิดของตนเองแล้ว ก็ไม่มีความกล้าหาญไปหาโห้หลีเฉินก่อนได้
แต่เกิดอุบัติเหตุรถชนอย่างนี้ขึ้นพอดี และเขากลับไม่สนใจชีวิตตนเองมาช่วยเธอไว้
ในการชดใช้ต่อหน้าเขา เย้นหว่านทำอะไรล้วนเห็นได้ชัดว่าไม่มีค่าพอที่จะกล่าวถึง
ต้องหน้าด้านหน้าทนอยู่ข้างกายเขา เฝ้าเขาไว้ และตามติดเขา
“ฉันอยากดูแลคุณด้วยใจจริง ไม่มีสาเหตุอย่างอื่น แค่ทนเห็นคุณได้รับบาดเจ็บไม่ได้ โห้หลีเฉิน คุณให้โอกาสฉันสักครั้งได้มั้ย?”
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยสายตาแวววาว ในเสียงที่อ่อนละมุนเต็มไปด้วยความจริงใจที่ทำให้คนประทับใจ
เผชิญหน้ากับสายตาที่เหมือนอ้อนวอนของเย้นหว่าน ลมหายใจโห้หลีเฉินไม่เป็นจังหวะเท่าไร กำแพงที่หนาวเย็นในใจเกือบจะควบคุมไม่ไหวเริ่มพังทลาย
เดิมทีเขาปฏิเสธสายตาของเธอไม่ได้ ต่อให้เขารู้ว่าเธออาจจะมาเพียงเพราะรู้สึกผิด
“เธอคิดอยากจะชดใช้คืนที่ติดค้างฉันขนาดนี้เลยเหรอ?” เสียงของโห้หลีเฉินเย็นชืดและกดดัน
ติดค้างเขา? ตั้งแต่รู้จักกันถึงตอนนี้ เย้นหว่านเหมือนติดค้างเขามากมายเลยทีเดียว เพียงดูแลสักหน่อย เหมือนจะยังคืนไม่หมด
งั้นถือว่าคืนกำไรให้? ไม่รู้วิธีการพูดแบบนี้ โห้หลีเฉินจะยอมรับได้ง่ายกว่าหน่อยหรือไม่
เย้นหว่านพิจารณาสักครู่ อยากจะบอก แต่โห้หลีเฉินกลับเอ่ยปากขัดคำพูดของเธอ
เสียงของเขาเย็นชาอยู่บ้าง “งั้นให้โอกาสนี้กับเธอ รอฉันหายดี เธอก็ออกไปให้ถึงที่สุด อย่าปรากฏตัวตรงหน้าฉันอีก”
เย้นหว่าน “……” นั่นจะได้อย่างไรกันเล่า
แต่ว่าไม่ง่ายที่เขาจะหลุดปากออกมา งั้นตามเขาไปก่อนเถอะ
หลังจากที่เขาหายดี เธอค่อยฉีกสัญญาก็ได้ ในเมื่อก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาผิดสัญญา
บนหน้าเย้นหว่านยกรอยยิ้มขึ้นทันที พยักหน้าแล้ว “ได้สิ งั้นช่วงเวลานี้ปล่อยให้ฉันดูแลคุณอย่างเต็มที่นะ”
เห็นเธอรับปากอย่างสบายใจขนาดนั้น โห้หลีเฉินยิ่งกลัดกลุ้มใจขึ้นไปอีก
ดูเอาเถอะ ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็มาเพราะรู้สึกผิด
เขาไม่ชื่นชมความรู้สึกผิดในใจของเธอหรอก
คุยเงื่อนไขเรียบร้อย เย้นหว่านก็ยื่นช้อนไปที่ริมฝีปากของโห้หลีเฉินอีกครั้งอย่างใจกล้า พูดเสียงละมุน
“มา อ้าปาก”
ท่าทางหน้าตาอมยิ้มของหญิงสาว ทำให้ในใจโห้หลีเฉินอึดอัด และเหมือนอาลัยอาวรณ์อย่างมาก
เขาหงุดหงิด พูดอย่างเย็นชืด “เย็นแล้ว จะกินยังไง?”
นี่พึ่งเป็นเวลาครู่เดียว โจ๊กยังมีไอร้อนโชยขึ้นมาอยู่เลย ยังไม่เย็นสักหน่อย
เห็นได้ชัดว่าโห้หลีเฉินกำลังหาจุดบกพร่อง
เย้นหว่านไม่หงุดหงิด รีบเก็บช้อนกลับไปทันที ยกชามไว้แล้วลุกขึ้นยืน “ฉันขอไปใช้ไมโครเวฟอุ่นให้หน่อย”
พูดจบ เธอก็รีบไปที่ห้องครัวด้านข้าง
ท่าทางที่กระตือรือร้นนั้นไม่มีความไม่พอใจที่ทำให้คนลำบากใจสักนิด
โห้หลีเฉินมึนงงเล็กน้อย มองภาพด้านหลังของเธอจนใจลอย สรุปผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรกัน?
รู้สึกว่าพอเทียบกับท่าทีที่มีต่อสมัยก่อน ถือว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงเยอะมาก
จะบอกว่านี่คือลักษณะที่เธอตอบแทนบุญคุณเหรอ? ถึงแม้เป้าหมายจะทำให้เขาไม่ชอบเอามากๆ แต่ว่าก็ทำให้เขาไม่อยากปฏิเสธ
ไม่นานเย้นหว่านก็นำโจ๊กที่อุ่นใหม่อีกครั้งกลับมา
เธอเป็นคนที่รู้ความจุกจิกของโห้หลีเฉิน ตอนที่เขาเรื่องมาก ตามด้วยความจู้จี้ของเขา มักจะผิดพลาดไม่ได้ง่ายๆ เลย
เย้นหว่านนั่งลงข้างเตียงอีกครั้ง หยิบช้อนตักมาคำหนึ่ง เป่าๆ แล้วและแตะที่ริมฝีปากของตนเองดูอีกที แน่ใจว่าอุณหภูมิกำลังดีเหมาะกับตนเอง ถึงยื่นไปที่ริมฝีปากของโห้หลีเฉิน
“โอเคแล้ว กินเถอะ”
โห้หลีเฉินมองโจ๊กช้อนนั้นตรงๆ เมื่อสักครู่เธอยังใช้ริมฝีปากแตะผ่าน
หรือว่าเธอไม่รู้ว่านี่คือของที่เขาทาน หลังจากเธอแตะแล้ว เขาจะทานอย่างไร? เป็นการจูบอ้อมๆ เหรอ?
โห้หลีเฉินทำหน้าเมินเฉย อ้าปากออก กลืนโจ๊กช้อนนั้นไปหมด
ทุกคน “……”
เมื่อสักครู่พวกเขามองเห็นเรื่องอะไรที่น่าอกสั่นขวัญแขวนเข้าหรือเปล่า? ไม่พูดถึงว่าแต่ไหนแต่ไรโห้หลีเฉินไม่ทานอาหารที่อุ่นอีกครั้งหนึ่ง และการกระทำที่เย้นหว่านป้อนของที่โดนปากขนาดนั้น ในสายตาของโห้หลีเฉินผู้สูงส่ง โจ๊กนั้นก็เป็นอาหารขยะที่เคยถูกกินแล้วล่ะมั้ง
แต่ว่าโห้หลีเฉินกลับไม่ได้รังเกียจ ทั้งยังทานด้วย
คุณพระ พวกเขารู้สึกว่าถ้าตนเองไม่ได้ตาบอดกัน ก็คงเป็นโห้หลีเฉินที่อยู่ตรงหน้าที่เป็นตัวปลอม
เย้นหว่านกลับไม่รู้ว่าคนเหล่านี้คิดอย่างไร เธอเพียงแค่กลัวว่าอีกสักพักเดี๋ยวเย็นเดี๋ยวลวก ตนเองจึงลองวัดอุณหภูมิก่อนอย่างเป็นปกติ ให้โห้หลีเฉินไม่มีอะไรให้ตำหนิได้
เวลานี้ผลลัพธ์เยี่ยมมาก โห้หลีเฉินทานไปอย่างเชื่อฟัง
ไม่นานโจ๊กถ้วยหนึ่งก็เห็นแต่ก้นถ้วย
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างอดทน “ยังอยากกินอีกมั้ย?”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง สายตาที่มองเย้นหว่านซับซ้อนอยู่บ้าง ไม่ได้พูดอะไร
หลายวันมานี้เขาไม่มีความอยากทานข้าวแต่อย่างใด ในทรวงอกห่อหุ้มด้วยไฟกองหนึ่ง ลุกไหม้โชติช่วง แต่แค่หลังจากเย้นหว่านมา ไฟกองนั้นก็ดับลงไปอย่างเงียบเชียบขนาดนั้น
ส่วนโจ๊กชามนี้ที่เดิมทีไม่มีความอยากอาหารสักนิด กลับกลายเป็นอาหารดีที่สุดที่เขาเคยทานมา
แบบนี้น่าจะไม่ดีเท่าไร
โห้หลีเฉินทำหน้าเย็นชา “ไม่ต้อง”
พูดจบ เขาอยากนอนลงไป มือน้อยข้างหนึ่งยื่นมือที่หน้าของเขากะทันหัน
โห้หลีเฉินตะลึง เห็นเพียงเย้นหว่านถือทิชชูไว้ เช็ดที่มุมปากของเขาอย่างละเอียด มือน้อยขาวนุ่มนั้น ยังโดนผิวพรรณบนหน้าเขาอยู่เรื่อยๆ
เหมือนกับเปลวไฟเล็กๆ ดวงหนึ่ง ทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่ออยู่บ้าง
มองท่าทางของเขาอีกทีด้วยความใส่ใจและจริงจัง ระมัดระวังราวกับว่าสิ่งที่กำลังเช็ดเป็นของล้ำค่าที่สำคัญที่สุด
เขาเป็นสิ่งล้ำค่าของเธอ?
โห้หลีเฉินถูกความคิดนี้สั่นสะเทือน จากนั้นทั้งยังรู้สึกเหลวไหลอย่างน่าตลก เขาอยากครอบครองเธอจนบ้าไปแล้ว แม้แต่ความคิดล้วนไม่ตรงประเด็นขนาดนี้
เธอเพียงแค่ตอบแทนบุญคุณเท่านั้นเอง
“เรื่องพวกนี้ ฉันทำเองก็ได้”
โห้หลีเฉินหน้าตาเมินเฉย ยกมือหมายจะไปแย่งทิชชูในมือเย้นหว่าน
เย้นหว่านเอาทิชชูออกก่อนก้าวหนึ่ง พูดอย่างยิ้มกริ่ม “ที่มือของคุณก็มีแผล ดีที่สุดอย่าขยับมั่วๆ จะว่าไปโอกาสที่ถูกฉันปรนนิบัติใส่ใจหาได้ยากมาก หรือว่าคุณไม่อยากคว้าโอกาสขูดรีดฉันมากๆ หน่อย?”
เป็นครั้งแรกที่เห็นมีคนขอร้องให้ขูดรีดเองก่อน
โห้หลีเฉินกวาดตามองเย้นหว่านทีหนึ่ง ย้ายสายตาไปอย่างเย็นชา
เพียงแต่ที่มุมปากของเขามีเส้นรัศมีวงกลมเบาบางที่ไม่ให้ใครมองเห็นอยู่
เย้นหว่านมองหน้าด้านข้างที่เย็นยะเยือกของโห้หลีเฉิน นั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทีไม่อยากสนใจเธอ ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออกนิดหน่อย
แต่ว่าไม่ได้สร้างบาดแผลใดๆ ให้แก่เธอ ความมุ่งมั่นในตอนนี้ของเธอ เทียบกับกำลังจิตของแมลงสาบแล้วยังจะแข็งแกร่งกว่า
เธอนั่งลงด้านข้างเตียง มองแล้วจึงหยิบแอปเปิลลูกหนึ่งขึ้นมาเริ่มปอกเปลือก
