บทที่ 309 ไม่ต้องให้เธอมาร้องไห้ที่งานศพฉัน
เย้นหว่านตะลึงนิดหน่อย จากนั้นถึงได้สติกลับมา มองเหล่าคุณหมอที่ท่าทางตกใจกันสุดๆ ถึงระลึกได้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในท่วงท่าอะไร
ช่างเป็นสิ่งน่าอับอายอย่างยิ่งเลย
“ฉัน ฉัน……ไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิดนะ”
เย้นหว่านปล่อยโห้หลีเฉินออกอย่างรีบร้อน แวบหนึ่งกระโดดขึ้นมาจากเตียง
แก้มเธอแดงจนเลือดพุ่ง ก้มศีรษะไว้อยากวิ่งไปข้างนอก
ถ้าหมอเหล่านี้คิดว่าเธอถือโอกาสที่โห้หลีเฉินป่วยหนัก อยากทำมิดีมิร้ายต่อโห้หลีเฉิน นั่นคงเป็นเรื่องน่ากระอักกระอ่วน
“ไม่ต้องไป”
โห้หลีเฉินกลับจับข้อมือของเย้นหว่านไว้ ดึงเธออยู่
กำลังของเขาไม่ได้มากมาย แต่เย้นหว่านกลับหยุดฝีเท้าลงแบบแข็งทื่อ เธอกลัวว่าจะดึงบาดแผลของเขาจนเจ็บอีกครั้งหนึ่ง
แก้มของเธอแดงฉาด “คุณทำแผล ฉัน ฉันจะออกไปรอก่อน”
อยู่ที่นี่ความจริงช่างเป็นเรื่องที่ขายหน้าแบบไม่ไหวเลย
โห้หลีเฉินไม่ได้ปล่อยเธอไป แต่ว่าพูดสั่งไปทางหมอ “พันแผลที่มือให้เธอก่อน”
อาจารย์หมอรีบก้าวขึ้นมาก่อน เดินเข้าไปมองทางมือของเย้นหว่าน “คุณผู้หญิง รบกวนนำมือของคุณให้ผมดู……”
คำพูดของหมอยังพูดไม่จบอีกครั้ง
เพราะเขามองเห็นโห้หลีเฉินยกมือของเย้นหว่านขึ้นมา จากนั้นเผยบาดแผลเล็กๆ ที่โดนมีดปอกผลไม้บาดอันนั้นออกมา
นี่เป็นเรื่องที่ปลาสเตอร์แผ่นเดียวก็จัดการได้เรื่องหนึ่ง ยังต้องการพันแผล?
คุณโห้หรือว่าอาการเจ็บของคุณไม่ใช่เร่งด่วนยิ่งกว่าเหรอ?
เห็นหมอตะลึง โห้หลีเฉินตวาดอย่างไม่อดทน “ยังไม่รีบอีก?”
หมอ “……”ความจริงแผลนี้ช่างเล็กเหลือเกิน ยังต้องการเขาหมอรักษาคนนี้ออกหน้าด้วยเหรอ?
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะพันแผลให้คุณผู้หญิงท่านนี้”
หมอรีบกวักมือ ให้พยาบาลที่ตามเข้ามาด้วยเข็นชั้นพยาบาลเข้ามาแล้วบอกกับเย้นหว่าน “คุณผู้หญิง คุณนั่งลงก่อน ผมจะพันแผลให้คุณ”
เย้นหว่านจำใจ เห็นโห้หลีเฉินทำท่าทีแข็งกร้าว ต้องอยากให้เธอจัดการบาดแผลก่อนถึงได้ แต่ว่าเลือดบนแขนเขายิ่งซึมยิ่งมาก
เธอมองหมอคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้อง บอกว่า “พวกคุณสามารถดูแผลให้โห้หลีเฉินก่อนได้รึเปล่า? บาดแผลของเขาฉีกออกแล้ว”
โห้หลีเฉินสูงส่ง อาการบาดเจ็บของเขานั้น ถึงแม้ทำแผล ล้วนต้องเป็นอาจารย์หมอเฉพาะทางทำ
ถึงแม้คนอื่นจะมีอำนาจและเกียรติสารพัดด้าน แต่ขอบเขตการรับผิดชอบไม่เหมือนกัน ปกติแทบไม่เคยข้ามเส้น เพียงเพื่อผลการรักษาบรรลุเป้าเยี่ยมที่สุด
แต่ตอนนี้อาจารย์หมอถูกเรียกไปทำแผลให้เย้นหว่านแล้ว……
พวกเขามองหน้าซึ่งกันและกัน ลังเลอยู่หน่อย
โห้หลีเฉินชี้ไปเรื่อย บอกว่า “คุณเข้ามาทำแผลให้ผม”
คนคนนั้นตะลึงแล้ว สับสนอยู่นิดหน่อย ส่วนที่เขารับผิดชอบเป็นแผนกประสาท ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถทำแผลเรื่องพวกนี้ได้ดีมาก แต่ว่าไม่ได้เป็นมืออาชีพขั้นสุดในการไปจัดการบาดแผลของโห้หลีเฉิน จะมีสิทธิ์อันนี้หรือเปล่า?
แต่โห้หลีเฉินเอ่ยปากแล้ว เขาย่อมไม่กล้าปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
แรงกดดันค้ำสมองอยู่ หมอเดินขึ้นไปด้านหน้า เริ่มจัดการบาดแผลให้โห้หลีเฉิน
แผลของเย้นหว่านเล็กมาก มีเพียงรอยแผลที่ใหญ่หนึ่งถึงสองเซนติเมตรขนาดนั้น ปกติใช้ทิชชูห้ามเลือด ปิดปลาสเตอร์ก็เสร็จแล้ว
แต่ตอนนี้หมอคนนี้ก็ปฏิบัติเหมือนคนป่วยหนัก ฆ่าเชื้อครั้งแล้วครั้งเล่า ขั้นตอนสารพัดล้วนไม่มีขาดตก ทำชนิดที่สามารถพูดได้ว่าเป็นความประณีตอย่างยิ่ง
และแม้กระทั่งภายใต้ฝีมือเฉพาะทางของเขา นิ้วมือของเย้นหว่านที่เดิมทีเจ็บนิดหน่อยนั้น แม้แต่ความเจ็บยังไม่รู้สึกถึงเลย
ที่แท้เป็นทีมงานรับใช้ของโห้หลีเฉิน ฝีมือในการรักษาไม่ธรรมดาเสียจริง
เย้นหว่านไม่ได้สนใจมือของตนเอง มองสภาพอาการของโห้หลีเฉินด้านนั้นแบบเต็มไปด้วยความประหม่าห่วงใย ตอนที่มองเห็นเขาถอดเสื้อลง เผยผ้าพันแผลเต็มตัวออกมานั้น ลมหายใจของเธอนิ่งไปทันใด
เธอเหมือนไม่อยากเชื่อว่าหลังผ้าพันแผลเต็มตัวนั้น มีบาดแผลที่ร้ายแรงเพียงใด
และตรงที่บาดแผลของเขาฉีกออก ไม่เพียงแค่ที่แขน แม้แต่ผ้าพันแผลด้านหลังก็มีเลือดซึมออกมาเช่นกัน
เป็นเพียงการกระทำเล็กน้อย กลับมีเลือดออกมากขนาดนั้น หัวใจของเย้นหว่านถูกทิ่มให้เจ็บเป็นช่วงๆ พักหนึ่งเบ้าตาก็แดงแล้ว
โห้หลีเฉินไม่ใส่ใจแผลบนตัวของตนเองสักนิด แต่มองเห็นเบ้าตาที่แดงก่ำนั้นของเย้นหว่าน กลับรู้สึกหงุดหงิดภายในใจ
เขาพูดอย่างเย็นชา “เลือดนิดเดียวเท่านั้นเอง ไม่ได้จะตายสักหน่อย ไม่ต้องให้เธอมาร้องไห้หน้างานศพฉันหรอก”
คำที่เขาพูดเหมือนมีการเหน็บแนมอยู่ รัดจนในใจของเย้นหว่านยิ่งลำบากขึ้น
วันนั้น เกือบไปแล้ว โห้หลีเฉินก็จะตายจริงๆ
ปลายจมูกแดงยิ่งรุนแรงขึ้น เย้นหว่านหันหน้าทันใด หันไปทิศทางตรงกันข้ามกับโห้หลีเฉิน แวบเดียวน้ำตาไหลลงมาแล้ว
ที่เขายินยอมเจ็บเป็นเพราะเธอเอง
มองท้ายทอยของเย้นหว่าน ทั้งตัวโห้หลีเฉินตะลึงค้างไปหมด
ความจริงเขากำลังปลอบใจเธอ ทำไมเธอถึงยังเหมือนจะร้องไห้แล้ว?
เขาทำอะไรไม่ถูกเท่าไร อยากเข้าไปกอดเธอไว้ ให้เธออย่าร้องไห้อีก แต่แผลบนร่างกายนี้ของเขาพึ่งฉีกผ้าพันแผลออก อัปลักษณ์น่าสยองขวัญ เธอเห็นแล้วไม่ร้องไห้ต่อ ก็คงตกใจจนร้องไห้อีก
โห้หลีเฉินพูดเสียงเย็นเฉียบแบบหงุดหงิด “ไม่ได้กินข้าวเหรอ? จัดการให้ไวหน่อย”
หมอคนนั้นมือแข็งแล้ว บนหน้าผากมีเหงื่อผุดออกมา
ที่แท้เขาไม่ใช่มืออาชีพ พึ่งไม่กี่นาทีก็โดนคุณโห้รังเกียจให้แล้ว
ต่อไปเขาไม่มีทางอยู่ในทีมรับใช้ต่อไปอีกหรือเปล่า?
จูเหลียนอีงยืนอยู่ด้านข้าง เห็นปฏิกิริยาและอารมณ์ของสองคนในสายตาทั้งหมด
สามารถพูดได้ว่าสองคนนี้อีกฝ่ายยังจะใส่ใจอีกฝ่ายด้วย
มองบาดแผลบนตัวของโห้หลีเฉิน ถึงแม้จะน่าสยอง ปวดใจ แต่จูเหลียนอีงกลับรู้สึกปลื้มใจ พอมาแบบนี้ เขากับเย้นหว่านรักกันและกันด้วยใจจริง และอยู่ด้วยกันอย่างถูกจังหวะเป็นขั้นตอน
ต่อให้เป็นคนของตระกูลเย้นมาตามหา เรื่องแต่งงานครั้งนี้ก็ยังสามารถทำสำเร็จได้
ขอเพียงหล่อนรีบจัดพิธีแต่งงานก่อนหน้าพวกเขา บวกกับเย้นหว่านที่จริงใจตั้งใจจริง ต่อให้เป็นคนของตระกูลเย้นก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก
แผลบนร่างกายโห้หลีเฉินนั้น เย้นหว่านไม่กล้าดู
เธอไม่มีความกล้าหาญจะยอมรับ เพียงแค่คิดเฉยๆ ก็ปวดใจจนแทบหยุดหายใจ
รอจัดการบาดแผลของโห้หลีเฉินเสร็จแล้ว เธอถึงเช็ดน้ำตาให้สะอาด หันหน้าเข้ามา
บนหน้าเธอมีรอยยิ้มอยู่ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
เพียงแต่เบ้าตานั้นมีสีแดงแบบเคยร้องไห้ชัดเจนมาก
โห้หลีเฉินมองเธอตรงๆ ในใจพูดไม่ออกว่าเป็นอารมณ์อะไรกัน
นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เย้นหว่านเสียน้ำตาเพื่อเขา เพียงแต่ว่าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ แต่เป็นเพราะบาดแผลของเขา
แต่ว่าจะเป็นเพราะอะไร เห็นท่าทางแกล้งทำหน้ามีความสุขของเธอนั้น ในใจเขาก็อึดอัดแทบแย่
เขาบอกว่า “ฉันอยากไปห้องน้ำ”
เย้นหว่านตะลึง ไม่รู้เรื่องอะไร
โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตาริบหรี่ และอธิบายประโยคหนึ่งด้วยความหมายล้ำลึก
“เธอพยุงฉัน”
จากนั้นเย้นหว่านถึงตอบสนองเข้ามา รีบเดินไปที่ข้างเตียง เธอพึ่งยื่นมือและเก็บกลับมาอีกครั้ง
บนตัวเขาทุกที่ล้วนเป็นบาดแผล เธอจะแตะโดนแผลของเขาหรือเปล่า?
เห็นลักษณะที่ระมัดระวังนั้นของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินจำใจอยู่บ้าง ตอนนี้เขาไม่ใช่ตุ๊กตาแก้วใสที่พอโดนจะแตกหัก
ดังนั้นพอเขายกแขนขึ้นก็พาดไปบนไหล่ของเธอเลย
เย้นหว่านแข็งทื่อครู่หนึ่ง รีบยื่นมือประคองเอวของโห้หลีเฉินไว้ ออกแรงกับเขาอย่างระมัดระวัง ให้เขาลุกขึ้นยืน
การกระทำของโห้หลีเฉินไม่เร็วนัก ภายใต้การพยุงของเย้นหว่านจึงลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ร่างสูงใหญ่เกือบกดทับอยู่บนตัวของเธอ เดินไปทางห้องน้ำทีละก้าวช้าๆ
เย้นหว่านยิ่งประคองเขาอย่างทุ่มสุดใจสุดกำลัง เดินไปข้างหน้าตามเขาด้วยความระวัง
