บทที่ 313 ไม่ทำไม่ตาย
โห้หลีเฉินยักคิ้ว มองเย้นหว่านที่อยู่ตรงหน้า สายตาอึมครึม ความหมายลึกซึ้ง
พยาบาลถูกดึงจนมึนงง รีบอธิบาย “คุณผู้หญิงคะ คุณโห้ต้องตรวจร่างกายและอาการของบาดแผล ที่มือของเขายังเจ็บ เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่สะดวก ดังนั้นฉันจะช่วยเขาถอดค่ะ”
เหตุผลที่เข้าท่ามาก กลับทำให้เย้นหว่านอับอายอยู่บ้าง
เธอตะลึงแล้ว ยังไม่ได้หลบออกจากด้านหน้าของโห้หลีเฉิน เธอมองหน้ามองทางหมอถามว่า “จำเป็นต้องถอดถึงจะได้เหรอคะ?”
หมอรู้สึกว่าการตรวจในเช้านี้ยากลำบากเป็นพิเศษอย่างยิ่ง เบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวานับไม่ถ้วน ทำเอาเขากลัวไปหมด
เขารีบพยักหน้า อธิบาย “ใช่ครับ จำเป็นต้องถอดแล้วถึงตรวจดู อาการบาดแผลของคุณโห้ล่าช้าไม่ได้ครับ”
ดังนั้นคุณเย้นอย่าขัดขวางเป็นอันขาดเลย ไม่อย่างนั้นเขาอาจารย์หมอคนนี้คงต้องทำต่อไปไม่ได้แน่
เย้นหว่านขมวดคิ้ว ความจริงอาการเจ็บของโห้หลีเฉินล่าช้าไม่ได้ ตรวจร่างกายที่ต้องทำก็จำเป็นต้องทำ แต่พอเธอมองพยาบาลผู้หญิงที่อยู่เต็มห้องแล้ว ยังรู้สึกกังวล ไม่สบายเป็นพิเศษ
เธอลังเลสักนิด ถามว่า “ไม่มีบุรุษพยาบาลเหรอ?”
“หึ……”
เสียงกลั้นหัวเราะที่ทนไม่ไหวลอยมาจากหน้าประตูห้องคนไข้
เว่ยชีมองเย้นหว่านอย่างเย้ยหยันมาก ยิ้มบอก “คุณเย้นครับ คุณหึงแล้วเหรอครับ?”
ชั่วขณะนั้นแก้มของเย้นหว่านแดง
เธอรีบแก้ตัว “ไม่ใช่สักหน่อย! ไม่ใช่แบบนี้นะ” เสียงที่พูดจาดังและชัดมาก เพียงแค่ฟังขึ้นมา อย่างไรล้วนไม่มีกำลังเพียงพอ
โห้หลีเฉินที่อยู่ด้านหลังของเย้นหว่าน มองไม่เห็นหน้าตาของเธอ แต่เขาจ้องมองเธออยู่ สายตายิ่งมืดครึ้ม แววตาเหมือนแสงที่สว่างหมุนเวียนอยู่
“ฉันเพียงแต่คิดว่าพยาบาลผู้หญิงไม่สะดวกเท่านั้นเอง” เธอฝืนอธิบาย นับวันเสียงยิ่งต่ำ
ไม่มีหน้าไปเจอใครสุดๆ
หมอบอกว่า “บุรุษพยาบาลก็มีครับ แต่ว่าไม่มากขนาดนั้น กำลังคนอาจจะไม่พอ……”
“งั้นก็ใช้บุรุษพยาบาลมา”
โห้หลีเฉินตัดสินใจอย่างเรียบนิ่ง ดวงตาคู่นั้นมองเย้นหว่านไปตรงๆ สุกสกาวเคลื่อนไหว เป็นความหลงใหลให้ท้ายแบบเข้ากระดูก
หมอตะลึงค้าง ตกใจอย่างมาก
เมื่อสักครู่เย้นหว่านโวยวายเข้าใจผิด เขายังสามารถฝืนเข้าใจไปหน่อย แต่ว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณโห้ คาดไม่ถึงตัดสินใจแบบนี้อย่างไม่ลังเลขนาดนั้น
เพียงเพื่อให้เย้นหว่านพอใจเหรอ?
เย้นหว่านแปลกใจที่โห้หลีเฉินพูดขนาดนี้ ในใจมีความหวานชื่นเล็กๆ อยู่บ้าง ทั้งรู้สึกว่ายิ่งเขินอายเพิ่มขึ้น
เหมือนว่าเพราะความคิดเล็กน้อยของตนเอง เธอเข้าไปช่วยกลับยุ่ง
ตอนที่เธอกำลังคิดเหลวไหล มีมือข้างหนึ่งยื่นมาด้านหลัง ดึงเธอเข้าไปแล้ว
เย้นหว่านหมุนตัว สบตาที่ลุ่มลึกอึมครึมคู่นั้นของโห้หลีเฉินเข้า
เขาพูดเสียงทุ้ม “เธอถอดเสื้อผ้าให้ฉัน”
เย้นหว่านอึ้งค้าง แก้มยิ่งแดงขึ้นอีก
“ไม่รอบุรุษพยาบาลมาเหรอ?”
มุมปากโห้หลีเฉินเปื้อนรอยยิ้มที่เย้ยหยัน “เธอไล่พยาบาลไปแล้ว บุรุษพยาบาลมือหยาบขนาดนั้น เธอวางใจให้เขาถอดให้ฉัน?”
คิดแล้วยังเป็นเหตุผลแบบนั้นจริงๆ
แต่เขามีความจำเป็นต้องเพิ่มประโยคหนึ่งว่าเธอไล่พยาบาลผู้หญิงไปด้วยเหรอ ทำเอาเหมือนเป็นผู้หญิงขี้อิจฉา
“แต่ แต่บนตัวคุณแผลเยอะขนาดนั้น ฉันไม่ระวังอาจจะโดนเข้า”
เย้นหว่านลังเลอยู่ไม่กล้าขยับ
ตอนที่เธอขวางพยาบาลไว้นั้นไม่ได้คิดมากจริงๆ แค่ไม่ยินยอมให้ผู้หญิงคนอื่นถอดเสื้อผ้าให้โห้หลีเฉินเฉยๆ ไม่ยินยอมให้ผู้หญิงคนอื่นมองเห็นร่างกายของเขาเท่านั้นเอง เป็นแค่ความปรารถนาครอบครองแบบไร้เดียงสาเท่านั้น
แต่ตอนนี้อยากให้เธอถอดเสื้อผ้าเขา ช่างน่าเขินอายอย่างน่าประหลาดใจ
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก เสียงกดต่ำอยู่มาก ได้ได้ยินเพียงแค่สองคน “ไม่ใช่เป็นครั้งแรกของเธอแล้ว ความชำนาญย่อมทำให้เกิดความประณีต”
คำพูดที่กำกวมนั้น นำภาพที่คลุมเครือระหว่างพวกเขาก่อนหน้านี้พลิกออกมาทั้งหมด ทำให้แก้มของเย้นหว่านแดงจนถึงหลังหูชั่วขณะนั้น
สายตาของเธอเปล่งประกาย เดิมทีไม่กล้ามองเขา ก้มหน้าอยู่ ยื่นมือไปปลดกระดุมของเขาแบบแข็งทื่อ
เวลานี้พยาบาลเหล่านั้นต่างถูกเรียกออกไปแล้ว บุรุษพยาบาลกับหมอผู้ชายที่มาใหม่ยังอยู่ระหว่างทาง
ทั้งด้านในห้องจึงมีเพียงเว่ยชีและอาจารย์หมอ
เวลานี้บนหน้าของสองคนล้วนซับซ้อนพูดไม่ออก นี่คือพวกเขาอยู่ต่อเพื่อแทะอาหารหมา?
เย้นหว่านหน้าแดง ถอดเสื้อของโห้หลีเฉินลงมาด้วยความระมัดระวัง
พอถอดลงมา เธอก็มองเห็นผ้าพันแผลที่ห่อหุ้มทั่วตัวเขา
พูดตามตรง ลักษณะอย่างนี้ เกือบพันทั้งท่อนบนเอาไว้หมดเลย ถึงแม้เป็นคนอื่นมองเห็น ก็มองวิวอะไรไม่เห็น ความแสลงใจที่เธอมีต่อพยาบาลผู้หญิง ที่จริงเกินความจำเป็นอยู่บ้าง
เย้นหว่านตำหนิตนเองรอบหนึ่ง ความหึงหวงของเธอนี้ เหมือนว่าช่างเกินเหตุไปหน่อย?
น่าอับอาย
โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านที่ท่าทางใบหน้าน้อยๆ นั้นเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ถึงแม้ไม่แน่ชัดว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่บ้าง แต่ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาแน่ นี่ทำให้อารมณ์ของเขาไม่เลวมาก
ไม่นานบุรุษพยาบาลกับหมอผู้ชายหลายคนก็มาถึงแล้ว สามารถเรียกเข้ามาบริการโห้หลีเฉินได้ ล้วนเป็นบุคคลที่เก่งกาจ สำหรับอุปกรณ์ที่พยาบาลผู้หญิงเหล่านั้นสามารถใช้ ก็จัดการคล่องแคล่วภายในไม่กี่นาที
เดิมเย้นหว่านอยากมองโห้หลีเฉินตรวจร่างกาย แต่โห้หลีเฉินกลับไม่อยากให้เธอมองเห็นบาดแผลที่อัปลักษณ์ใต้ผ้าพันแผลของเขา
เขาพูดเสียงทุ้ม “เธอตามเว่ยชีไปเอาอาหารเช้าเถอะ รสชาติที่ฉันชอบ เว่ยชีไม่ค่อยรู้”
ดังนั้นเธอจำเป็นต้องไปสักรอบ
ถึงแม้ว่าเหตุผลอันนี้เหมือนไม่มีข้อบกพร่องสุดๆ แต่เย้นหว่านก็รู้เช่นกัน โห้หลีเฉินจงใจกันเธอออก
ในใจของเธอเศร้าใจครู่หนึ่ง บนหน้ายังแขวนรอยยิ้มไว้ เพื่อให้เขาวางใจ
“ได้ คุณรอฉันนะ ไม่นานก็กลับมาแล้ว”
หลังเย้นหว่านเดินไป ความสดชื่นเหมือนลมโชยมาบนหน้าของโห้หลีเฉินหายไปทันที
คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย เหมือนฝืนทนอะไรไว้
อาจารย์หมอแกะผ้าพันแผลออก มองอาการบาดแผลด้านบนนั้น ขมวดคิ้วอย่างรุนแรง
“คุณโห้ เมื่อคืนคุณโดนบาดแผลเข้าแล้วหรือเปล่าครับ?”
สภาพอาการของบาดแผลนี้ไม่ดีเท่าเมื่อวาน ยังแย่ยิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก
“อาการบาดแผลของคุณร้ายแรงมาก ต้องรักษาดีๆ จะโดนไม่ได้ ยิ่งค้างอยู่ในท่าทางที่ไม่สบายเป็นเวลานานท่าเดียวไม่ได้ด้วย เมื่อคืนคุณ……”
หมออยากพูดแต่ก็หยุดลง ความหมายนั้นกลับเข้าใจมาก
เช้านี้เขามองเห็นโห้หลีเฉินกอดเย้นหว่านที่กำลังหลับอยู่ บนตัวเขาทุกที่ล้วนเป็นบาดแผล ทั้งสองคนนอนอยู่ด้วยกัน ง่ายมากที่จะโดนแผล
สภาพอาการนี้เกิดขึ้นเพราะเมื่อคืนเขากับเย้นหว่านนอนด้วยกันอย่างแน่นอน
โห้หลีเฉินทนความเจ็บปวดของบาดแผลไว้ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา น้ำเสียงท่าทียิ่งแข็งกร้าว
“ทำเรื่องในส่วนของคุณให้ดี อย่างอื่นไม่ควรให้คุณพูดมาก”
หมอสีหน้าดูแย่ “แต่ถ้าคุณไม่บำรุงดีๆ อาการบาดเจ็บของคุณเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จะหายยากมาก”
“นั่นเป็นเรื่องของผม”
น้ำเสียงโห้หลีเฉินอึมครึมเมินเฉย สายตากวาดมองทุกคนในห้องอย่างเข้มงวดรอบหนึ่ง “เรื่องนี้ ถ้าใครพูดออกไป ผลสุดท้ายคงรู้ดี”
ทุกคนหวาดกลัวกันแล้ว
หมอยิ่งรู้สึกปวดที่ขมับทั้งหมดขึ้น เหตุการณ์แบบนี้ คุณโห้ไม่คิดจะรักษาดีๆ ต่อไป ความหมายถ้าปล่อยให้บาดแผลกำเริบครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังต้องปิดปาก ไม่สามารถให้คนอื่นรู้และแทรกแซง
เขาคิดว่ากว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉินให้หาย ยังต้องการเวลามากกว่าเท่าหนึ่งแน่นอน
ปวดหัว ครั้งแรกที่เจอคนไข้ทำไปทั่วแบบนี้ สรุปเขาทำเพื่ออะไรกันแน่?
