บทที่ 333 เสี่ยวหว่าน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ
น้ำฝนตกกระทบบนร่ม เสียงซู่ซู่ซู่ดังกึกก้อง แสบแก้วหูนั้น
จู่ๆเย้นหว่านก็ตัวแข็งทื่อ ไม่นานภายในสมองก็ปรากฏภาพเงาด้านหลังของโห้หลีเฉินขึ้นมา
ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น แต่เมื่อเธอเห็นท่าทางของชายคนนั้นอย่างชัดเจนแล้วนั้น แสงในดวงตาของเธอก็หรี่ลงทันที
ไม่ใช่เขา
ใช่สิ เธอได้พูดกับเขาอย่างชัดเจนแล้วว่า แยกทางกันไปแล้ว ทำไมเธอถึงอยากให้เขาจะมาหาเธอด้วยล่ะ
ไม่จำเป็นต้องมาหาอีกต่อไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพบปะกันอีกต่อไป
ราวกับว่าทรวงอกที่ทรมานของเย้นหว่านใกล้ระเบิดออกมาแล้ว รีบหันศีรษะไปก้มหน้ามุดศีรษะลงไปยังระหว่างหัวเข่าทั้งสองตรงกลาง ร้องไห้เงียบๆอย่างทรมานอีกครั้ง
นิ้วมือของเย้นหว่านจับแขนของตัวเองไว้แน่น ใช้แรงเยอะมากๆ เพื่อทำให้เล็บหยิกแขนจนเจ็บ ดูเหมือนว่าจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก ถึงจะสามารถบรรเทาการหายใจไม่ออกในใจได้เล็กน้อย
ป่ายฉีขมวดคิ้วแน่น มองเธออย่างเจ็บปวดใจ
เขาย่อตัวลง จับมือของเย้นหว่านไว้บนมือของตัวเองแน่น ค่อยขยับนิ้วของเธอทีละนิ้วให้แยกออกจากกัน
เสียงทุ้มต่ำและอ่อนโยน “เสี่ยวหว่าน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
เย้นหว่านร่างกายตึงแน่นและไม่ขยับตัว เธอไม่อยากไปไหนสักที่ สำหรับเธอแล้ว ที่ไหนก็เต็มไปด้วยความมืด ล้วนแต่ทำให้คนมีความเจ็บปวดที่หายใจไม่ออก
ถ้ารู้ว่าการสูญเสียใครสักคนไปจะทรมานขนาดนี้ ตอนนั้นเธอคงไม่หวั่นไหวแน่นอน
“ถ้าเธออยากหยิก ก็หยิกฉันเถอะ จะสนุกกว่านี้”
ป่ายฉีบังคับให้มือของเย้นหว่านวางอยู่บนไหล่ของเขา และกดนิ้วของเธอแรงๆ
เย้นหว่านตกตะลึง อยากจะดึงมือเธอกลับ แต่ป่ายฉีถือโอกาสดึงเธอขึ้นจากพื้น
“นายอย่ามายุ่งกับฉัน…”
เย้นหว่านพูดด้วยเสียงร้องไห้ อยากที่จะผลักป่ายฉีออกไป
“ฉันจะเปียกฝนเป็นเพื่อนเธอ อยากร้องไห้ ก็กอดฉันและร้องไห้ไปพลาง”
น้ำเสียงป่ายฉีแข็งแกร่งเป็นพิเศษ และเขาอดไม่ได้ที่จะอุ้มเย้นหว่านขึ้นมา
ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสายฝน ก็ได้กระหน่ำใส่พวกเขาทั้งสองคนอย่างไม่มีอุปสรรคใดๆ เสื้อผ้าสะอาดของป่ายฉี ก็ถูกทำให้เปียกภายในชั่วพริบตา ก็เริ่มสะสมน้ำฝนบนเส้นผม
เย้นหว่านมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง น้ำเสียงสะอึกสะอื้น “นายไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันร้องไห้อีกสักพักก็หายแล้ว นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”
ป่ายฉีไม่ทำตาม อุ้มเย้นหว่านเดินไปตามข้างถนนตรงหน้า
“ถ้าไม่อยากตากฝนแล้ว ก็บอกฉันมา ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”
ข้างๆ มีรถคันหนึ่งก็ขับตามเขาอยู่ด้านหลังอย่างช้าๆ
สายฝนเย็นๆที่ตกมาบนร่างกาย เจ็บปวดเล็กน้อย และหนาวมาก ในขณะนี้เย้นหว่านรู้สึกว่า มีการปลอบใจและความอบอุ่นเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย
เธอร้องไห้และพูดว่า “ทำไมทุกครั้งที่จนตรอกมากที่สุด จะต้องถูกนายเห็นทุกครั้งกันด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะเก็บไว้เป็นความลับเอง”
ป่ายฉียิ้ม ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยน้ำฝน แต่ว่ารอยยิ้มนี้ กลับทำให้รู้สึกดูดี และทำให้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เย้นหว่านแยกไม่ออกว่าน้ำบนใบหน้าคือน้ำตาหรือน้ำฝน ใจยังคงเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็รอจนถึงมีโอกาสที่จะหายใจ
เธอเงยหน้าขึ้นมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนาแน่น/ เสียงสะอึกสะอื้น ดูเหมือนจะตะโกน เพื่อเป็นการเตือนตัวเอง
“มันจบแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างควรกลับสู่สภาพเดิมแล้ว”
แต่ละคนกลับมาใช้ชีวิตของตัวเอง ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์กันอีกต่อไปแล้ว ไม่ผูกความสัมพันธ์กันอีกต่อไป
——
ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และฝนที่เม็ดใหญ่เหมือนเม็ดถั่วก็ตกลงมาอย่างหนัก ราวกับจะท่วมในเมืองหนาน
โห้หลีเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของโรงพยาบาล มองไปยังสายฝนตรงหน้า ดวงตามืดมน และซับซ้อนไปทั้งแถบ
เย้นหว่านเธอวิ่งออกไปแบบนี้ จะเปียกฝนไหม？
สุขภาพของเธอไม่ดี เป็นหวัดง่าย ตัวร้อน เป็นตั้งนานก็ยังไม่หาย
เขาอยากจะกางร่มเดินไปหาเธอตามจิตใต้สำนึก เพื่อไม่ให้เธอเปียกฝน
แต่ในขณะที่เท้าของเขาก้าวลงไปหนึ่งก้าว ก็นึกขึ้นได้ว่า เงาด้านหลังตอนที่เธอไปอย่างเด็ดขาดนั้น หลังจากผ่านเสียงนั้นไปก็ไม่เห็นอีกต่อไปแล้ว และบอกลาอย่างเด็ดเดี่ยวทีละคำนั้น
เธอไม่ได้อยากจะจะมีความสัมพันธ์ใดๆกับเขาอีกต่อไปแล้ว
ทั้งหมดได้จบลงแล้ว
หัวใจของโห้หลีเฉินเหมือนถูกกดทับด้วยหินก้อนใหญ่ น้ำหนักราวกับมีภูเขาลูกใหญ่ลูกหนึ่ง ที่จะบดขยี้ผู้ชายคนนี้ที่ไม่มีอะไรแข็งแกร่งยืนหยัดต้านทานได้
แท้ที่จริงแล้ว ความช้ำใจที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ มีรสชาติเป็นแบบนี้นี่เอง
กลัวว่าในโลกนี้จะไม่มีความเจ็บปวดใดที่ยากจะหักห้ามใจไปกว่านี้อีกแล้ว
สายของโห้หลีเฉินมืดหม่นและเย็นชา ยกขาขึ้น และเดินเข้าไปในสายฝน
“คุณ……”
เว่ยชีตกใจมาก คุณเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล บาดแผลยังไม่ได้หายสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเปียกฝนแบบนี้ได้
เขารีบกางร่มแล้ววิ่งตามไป
ทว่าโห้หลีเฉินดูเหมือนจะไม่เห็นเขา และก็ไม่สนใจว่าเป็นเว่ยชีที่ถือร่มให้เขาใช่หรือไม่ สีหน้าเย็นชาและไม่แยแส และเดินไปข้างหน้าทีละก้าว
จูเหลียนอีงที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าของโรงพยาบาล มองไปที่เงาด้านหลังของโห้หลีเฉิน และถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง ราวกับว่าได้แก่ขึ้นสิบปีในชั่วพริบตา
“มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ที่จับคู่ทั้งสองคนอย่างมั่วซั่ว ถึงได้ทำให้ทั้งสองคนกลายเป็นแบบนี้”
พ่อบ้านวัยชราถือร่มขึ้น และพูดปลอบใจว่า “คุณนายใหญ่ครับ คุณได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจับคู่พวกเขาแล้ว นอกจากนี้ เย้นหว่านยังเป็นลูกสาวของตระกูลเย้น จะแต่งงานให้คุณชายอีกครั้งไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ เพียงแค่ ยากกว่าเดิมเล็กน้อย…”
“ยากไปกว่าเดิมเกินขอบเขตนิดเดียว”
จูเหลียนอีงถอนหายใจ แทบจะมีน้ำตาไหลในดวงตากะพริบออกมา “ถ้าฉันทำให้ให้พวกเขาเสียใจทำให้คนตระกูลเย้นแค้นใจ นั่นก็คือฉันได้ทำร้ายเฉินแล้ว หลังจากให้ฉันตายไป ฉันไปจะเผชิญหน้ากับแม่ของเฉินได้อย่างไร”
“เรื่องราวมักจะพลิกผัน”
จะเป็นไปได้อีกเหรอ? จูเหลียนอีงมองไปที่เงาด้านหลังอันโดดเดี่ยวของโห้หลีเฉินอย่างไร้เรี่ยวแรงและไม่เคยเสียใจแบบนี้มาก่อน
แม้ว่าร่มจะพยายามช่วยป้องกันฝนได้มากที่สุดแล้ว แต่ฝนก็ยังคงตกหนัก และเสื้อผ้าของโห้หลีเฉินก็เปียกชื้นจนลอยขึ้นไม่น้อยแล้ว
เว่ยชีมองไปที่เสื้อผ้าอันเปียกชื้นของเขา ก็รู้สึกกลัว
ถ้าหากโห้หลีเฉินติดเชื้อเพราะบาดแผลนี้ ก็จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว
เขารีบพูดโน้มน้าวใจอย่างรวดเร็ว “คุณชาย ถึงเวลาขึ้นรถแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
กลับบ้าน?
ฝีเท้าของโห้หลีเฉินหยุดลงชั่วขณะ ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวิลล่าส้ายน่า ซึ่งเขาเคยอาศัยอยู่ที่นั่นกับเย้นหว่านมาเป็นเวลานาน และเปลี่ยนการตกแต่งเป็นพิเศษเพื่อเธอ ต่อมา ก็เป็นเหมือนบ้านหลังเล็กๆของพวกเขาสองคนแล้ว
เพียงแค่ที่นั่นในตอนนี้ ไม่มีเย้นหว่านอีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงแค่ความเยือกเย็น
บ้าน คำนี้ดูเหมือนจะหายไปตามแล้วด้วย
“กลับคฤหาสน์หลังใหญ่”
เขาเม้มริมฝีปากบาง ฝืนปล่อยคำสองคำออกมาอย่างกะทันหัน
เว่ยชีถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรีบเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว “คุณชายครับ เชิญขึ้นรถครับ”
เป็นเรื่องดีที่จะไม่ไปวิลล่าส้ายน่า ลดการที่คุณชายได้รับบาดเจ็บจากความรู้สึก
นอกจากนี้เขายังคิดไม่ถึง เดิมทีเขานึกว่าคุณชายและเย้นหว่านจะอยู่ด้วยกัน และแต่งงานกัน แต่ภายในพริบตา ทั้งสองคนที่เหมือนกาวก็แตกสลายแยกออกจากกันในทันที แถมแยกออกจากกันอย่างสะอาดหมดจดเช่นนี้
ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน กว่าคุณชายจะออกมาจากเงามืดของความรักครั้งนี้ได้
——
บ้านที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ภายในบ้านที่ร่ำรวยอยู่ทั่วไป
ในขณะนี้ เย้นหว่านนอนอยู่บนเตียง แก้มของเธอแดงอย่างผิดปกติ เธอหลับตาและนอนหลับแล้ว แต่ทว่าคิ้วของเธอยังคงขมวดอยู่ตลอดเวลา
ดูเหมือนว่าในฝันก็ยังเจ็บปวดด้วยเช่นกัน
ข้างเตียงคนไข้ มีชายหนุ่มรูปหล่อ ดวงตาสีฟ้าสดใส เต็มไปด้วยความกังวล ยืนอยู่ข้างๆคนหนึ่ง
เขาพูดอย่างแค้นเคืองว่า “ป่ายฉี ทำไมไข้ของเธอยังไม่ลดอีกล่ะ？ นายทำได้จริงหรือเปล่า รักษาให้หายได้ไหม？”
ป่ายฉีที่กำลังจัดยาให้เย้นหว่านยกยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมโหด คนทั้งโลกบอกว่าเขามีทักษะทางการแพทย์ที่ดีที่สุด และเก่งกาจที่สุด นี่เป็นเพียงแค่ไข้หวัดและตัวร้อนเล็กน้อยภายในหนึ่งชั่วโมง คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนสงสัยเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ด้วยซ้ำ
“เฮีย นายเป็นแบบนี้ช่างไร้เหตุผลเสียเหลือเกิน ทักษะทางการแพทย์ของฉันนั้นแข็งแกร่งมากจนใครๆก็มองไม่เห็น หรือว่าแม้แต่ไข้หวัดเล็กๆน้อยๆจะรักษาให้หายไม่ได้?”
“ไข้หวัดเล็กๆน้อยๆ?!”
ท่าทางที่สง่างามของเย้นโม่หลิน ก็ถูกฉีกขาดในทันที สีหน้าก็ดูดุร้ายเป็นพิเศษ
เขาจับคอเสื้อของป่ายฉี และดูเหมือนจะชกเข้าที่ใบหน้าด้วยหมัดของเขาอย่างดุร้าย “เสี่ยวหว่านทรมานจนขนาดนี้แล้ว นายมองไม่เห็นเหรอ？ ฉันจะบอกนายให้ ถ้ารักษาไม่หาย ทำให้เธอทรมานอีกกี่นาที ฉันจะเอาแก่ตายแน่”
ป่ายฉี “…” พ่อแกสิ ยังจะต่อยหมออีก ไม่ต้องไม่มีเหตุผลขนาดนี้ได้ไหม
ปล: คุณโห้จะพลาดการสารภาพรักในวิลล่าหรือไม่? เขาจะได้เห็นเมื่อไหร่กันนะ~~~
