บทที่ 335 คุณพ่อ คุณแม่ กำลังรอเธออยู่
ความสุขสุดขีด ทว่าผสมกับความไม่น่าเชื่อมากเกินไป
เย้นหว่านพูดว่า “ในเมื่อคิดว่าฉันเหมือน ก็ให้ป่ายฉีใช้DNAของฉันไปตรวจพิสูจน์ตั้งแต่ตอนแรกก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้เขา…ทำแบบนั้นกับฉัน”
เธอไม่สามารถเชื่อมโยงสิ่งที่ป่ายฉีขีดข่วนเธอ กับตัวตนของเธอได้
เย้นโม่หลินทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “คนของพวกเรา ร่างกายพิเศษนิดหน่อย”
ขณะที่พูด เขาหยิบมีดผ่าตัดที่แหลมคมจากด้านข้าง แต่ว่ามีดผ่าตัดเล่มนั้นแปลกใหม่นิดหน่อยแตกต่างจากมีดผ่าตัดธรรมดาเล็กน้อย
เย้นโม่หลินถอดเสื้อสูทออก และปลดกระดุมทีละเม็ด ค่อยๆเผยให้เห็นทิวทัศน์สีขาวบริเวณทรวงอกขนาดใหญ่ของเขา
แก้มของเย้นหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอก็รีบเคลื่อนสายตาไปทางอื่น
“คุณจะทำอะไร?”
กำลังพูดถึงตัวตนของเธออยู่ดีๆ จู่ๆถอดเสื้อผ้าทำไมกัน
เย้นโม่หลินยิ้ม “เธอหันมามองสิ”
ดูกล้ามหน้าอกของเขาน่ะเหรอ?
เย้นหว่านหน้าแดงมากขึ้นไปอีก “คุณใส่เสื้อผ้าของคุณก่อน”
“เสี่ยวหว่าน เชื่อฉันเถอะ เธอดูก็จะเข้าใจทุกอย่างแล้ว”
เย้นโม่หลินใช้น้ำเสียงเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน
น้ำเสียงของเขาดูเหมือนมีพลังวิเศษ ทำให้เย้นหว่านเกือบจะติดอยู่ในความชั่วร้ายของเขาโดยไม่รู้ตัว และเชื่อเขา
เธอค่อยๆหันหน้าไปอย่างช้าๆ และในพริบตาเดียวเธอก็เห็นผิวสีขาว กล้ามเนื้อทรงพลังขนาดใหญ่ จนกระทั่งสามารถเรียกได้ว่าเป็นร่างกายชายที่ยอดเยี่ยม
จู่ๆก็มีพี่ชายปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่หน้าตาหล่อเหลา แถมยังมีรูปร่างที่ฮอตระเบิดขนาดนี้อีกด้วย
อยากจะน้ำลายไหล
ไม่สิ ทำไมเธอถึงถูกความดึงดูดเพศชายทำให้หันเหกันล่ะ? เธอจะต้องดูหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาไม่ใช่เหรอ
เย้นหว่านรีบหลบสายตา ทว่าต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่า เย้นโม่หลินหยิบมีดผ่าตัด มากรีดหน้าอกของเขา
เลือดสด เปื้อนหน้าอกสีขาวภายในทันที
“คุณทำอะไรน่ะ?!”
เย้นหว่านตกใจ และรีบเอนตัวไปคว้ามีดผ่าตัดในมือของเขาโดยทันที
เย้นโม่หลินไม่ได้สนใจบาดแผลบนหน้าอกของตัวเอง และมีรอยยิ้มที่พอใจมากบนใบหน้า
“เธอเป็นห่วงพี่ชายของเธอเป็นแล้ว”
แน่ใจหรือว่าเป็นพี่ชายแท้ๆแต่ไม่ใช่คนโรคจิต?
เย้นหว่านพูดไม่ออก ดึงกระดาษทิชชูหลายๆแผ่น อยากที่จะแปะบนหน้าอกของเขาที่มีเลือดไหลอย่างไม่หยุด
ทว่าเย้นโม่หลินรีบคว้าข้อมือของเย้นหว่านได้เร็วกว่า
“เธอดูแผลของฉันให้ดี”
มันเต็มไปด้วยเลือดสดที่น่ากลัว มีอะไรให้น่าดูเหรอ?
เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจเต็มท้อง แต่ก็ยังคงมองไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ที่มอง เธอก็ตกตะลึงไปแล้ว
เห็นแค่ว่าข้างๆบาดแผลที่ดูธรรมดาๆ ทว่ากลับมีเส้นเลือดบางๆ ที่เหมือนใยแมงมุมที่แพร่กระจาย
“นี่มันคืออะไร?”
เธอตกใจมาก และทันทีที่เธอพูดจบ เส้นเลือดสีแดงนั้นก็หายไปอีกครั้ง ราวกับภาพลวงตา
เย้นหว่านตกตะลึง ฉากนี้ มันคุ้นเคยเป็นพิเศษ
เธอจำได้ว่าหลังจากที่ถูกป่ายฉีกรีด เธอรู้สึกคันที่แผล เช็ดเลือด และเห็นเส้นเลือดสีแดงหายวับไปบนทางถนน
ตอนนั้นเธอยังคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา
ตอนนี้เส้นเลือดสีแดงปรากฏบนบาดแผลของเย้นโม่หลินเช่นนี้ ทว่ามันกลับหายไปอย่างรวดเร็วเธอกลัวว่านี่เป็นภาพลวงตาของเธอเองจริงๆ และถามอย่างรวดเร็วอีกว่า:
“เมื่อสักครู่นี้คุณเห็นอะไรไหม？ตรงข้างๆแผลของคุณมีเส้นเลือดสีแดงปรากฏขึ้น และตอนนี้มันก็หายไปแล้ว”
“อืม ฉันเห็นแล้ว”
สายตาของเย้นโม่หลินมองไปที่เย้นหว่านอย่างอ่อนโยน “เนื่องจากร่างกายของตระกูลเย้นของพวกเราพิเศษ หลังจากที่ได้รับบาดเจ็บจากเครื่องมือเฉพาะตรงหน้าอก จะมีเส้นเลือดสีแดงปรากฏใกล้ๆบาดแผล ซึ่งจะหายไปอย่างรวดเร็ว แต่บาดแผลนั้นใช้เวลานานถึงจะหายดี”
“แท้ที่จริงแล้วป่ายฉีอยากเห็นสิ่งนี้นี่เอง”
ในที่สุดเย้นหว่านก็เข้าใจด้วยตัวเองแล้ว
เมื่อก่อนที่ป่ายฉีทำเรื่องแปลกๆทั้งหมด ตอนนี้ได้รับการอธิบายอย่างมีเหตุผลแล้ว
ความสงสัยสุดท้ายในใจของเธอก็หายไปด้วยเช่นกัน
คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีครอบครัว และมีพี่ชาย จนกระทั่งพวกเขาตามหาเธอเจอด้วยซ้ำ
เย้นหว่านจ้องมองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าอย่างนิ่ง ภายในใจซับซ้อนไปทั้งแถบ ความรู้สึกที่ไม่เคยเผชิญหน้ากับญาติที่สนิทที่สุดเช่นนี้ ทำให้เธอเกินความคาดหมายอย่างมาก
ตอนแรกที่เธอได้รับการเลี้ยงดูจากตระกูลเย้น ตอนแรกพ่อแม่บุญธรรมปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดีมากที่สุด และเธอก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด แต่พอมีข้อเปรียบเทียบก็มักจะมีช่องว่างระหว่างพวกเขา จนกระทั่งเย้นซินเกิด เย้นหว่านถึงตระหนักได้ว่า ที่พ่อแม่ปฏิบัติต่อเธอดี แตกต่างกับเย้นซิน
ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใด ก็คือพูดถึงตอนสุดท้ายที่ขับไล่เธอออกจากบ้าน
พ่อแม่บุญธรรมคงไม่ใช่ไม่รู้ว่าเย้นซินจงใจสร้างปัญหา แต่เมื่อเย้นซินร้องไห้ พูดว่าจะฆ่าตัวตายพวกเขาทุกคนก็ยอมแพ้กันหมด และผลสุดท้าย ก็คือให้เย้นหว่านออกไป
ปล่อยให้เธอออกจากบ้านที่เธอเคยอาศัยมากว่ายี่สิบปีโดยสิ้นเชิง
ในช่วงเวลานี้ เย้นหว่านไม่เพียงเคยคิดแค่หนึ่งครั้ง ถ้าหากเธอเป็นลูกแท้ๆ พ่อแม่บุญธรรมจะขับไล่เธอไปหรือไม่ หลังจากนั้นก็ไม่มีการติดต่อใดๆอีกต่อไป
พวกเขา กลัวว่าจะตัดใจความรักจากสายเลือดไม่ลงแน่ๆ
ดูเหมือนว่าเย้นหว่านกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เย้นโม่หลินก็ยื่นมือออกมา สัมผัสไปที่ผมของเย้นหว่านอย่างนุ่มนวลและตามใจ
ฝ่ามือใหญ่มอบความอบอุ่นที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ
“จากนี้ไป ครอบครัวของเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป และไม่มีวันแยกจากกัน”
ครอบครัว
และไม่มีวันแยกจากกัน
คำพูดเหล่านี้เหมือนดั่งค้อนขนาดเล็ก ที่กระแทกหัวใจของเย้นหว่าน ทำให้กำแพงสูงที่สร้างขึ้นในใจแบบเดิม สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
เธอไม่เคยคิดเลยว่า เธอยังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ได้
เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่เย้นโม่หลินอย่างว่างเปล่า หัวใจของเธอสั่นไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าเธอไม่รู้ว่าจะยอมรับมันอย่างไร
ถึงอย่างไรก็ตาม เธอเป็นเด็กกำพร้ามานานกว่ายี่สิบปีแล้ว โดดเดี่ยว กลายเป็นนิสัยตามจิตใต้สำนึกหนึ่งอย่างไปแล้ว
เย้นโม่หลินมองไปที่เย้นหว่านอย่างเจ็บปวดใจ โดยหวังว่าตัวเขาเองน่าจะปรากฏตัวขึ้นมาในยี่สิบปีก่อน ตอนที่ทิ้งเธอไปและตามเธอกลับมา พาเธอมาอยู่ข้างๆ และดูแลเธอตั้งแต่เด็กๆ
“เสี่ยวหว่าน กลับบ้านกับฉันเถอะ พ่อแม่กำลังรอเธออยู่”
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ
เมื่อนึกถึงพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน พูดไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร
แปลก ทว่ากลับเหมือนว่าคุ้นเคย
เธอลังเลสักพัก ถึงจะเอ่ยปากพูดเบาๆว่า “พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ？”
“พวกเขาล้วนแต่อยู่ในยุโรป ในครอบครัวเกิดเรื่องบางอย่างจึงไม่สามารถออกไปไหนได้สักระยะหนึ่ง ดังนั้นจึงมีแค่พี่ที่มาหาเธอก่อน และพาเธอกลับไป คุณพ่อคุณแม่รู้ว่าฉันตามหาเธอเจอแล้ว และได้เร่งตั้งหลายครั้งแล้ว ว่าให้ฉันพาเธอกลับบ้าน”
ยุโรป
มีระยะทางข้ามประเทศห่างจากที่นี่
แล้วถ้าจะกลับบ้านล่ะก็ เธอจะยังกลับมาจีนได้อีกไหม?
ที่นี่เป็นสถานที่ที่เธอเติบโตตั้งแต่เล็กจนโตมา และเป็นบ้านเกิดที่เธอคุ้นเคยที่สุด แต่ที่นี่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งของใดๆและใครที่ทำให้เย้นหว่านอาลัยอาวรณ์
ตอนที่พ่อแม่บุญธรรมขับไล่เธอออกจากบ้าน ตัดความสัมพันธ์กับเธอ โห้หลีเฉินยกเลิกสัญญาแต่งงานกับเธอ และเป็นคนแปลกหน้าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ครอบครัวของเธอ ความรักของเธอ ทั้งหมดมันจบลงแล้ว
ในเมืองหนานแห่งนี้ เธอได้สูญเสียทุกอย่าง และกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย เหมือนคนเร่ร่อนคนหนึ่ง
ภายในหัวใจดูเหมือนกดทับหินก้อนใหญ่มากๆ ทำให้เย้นหว่านทรมานจนรู้สึกหายใจไม่สะดวกใบหน้าของเธอขาวซีด สีหน้าของเธองุนงงและว่างเปล่า
“ฉันขอพิจารณาสักหน่อย”
“โอเค ฉันจะให้เวลาเธอพิจารณา พี่จะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอตลอด รอจนเธอพิจารณาอย่างชัดเจนแล้ว”
แม้ว่าเย้นหว่านจะไม่ได้ตอบรับที่จะตามเขาไปในทันที แต่หลังจากพิจารณาแล้ว ก็ยังมีความหวัง
เย้นโม่หลินอดทนอย่างมากต่อเย้นหว่าน ราวกับว่าเขาต้องการชดเชยการตอบแทนให้กับน้องสาวเป็นสองเท่า สำหรับขาดการดูแลมานานกว่ายี่สิบปี
