บทที่ 339 แฟน?
หลังจากที่กลับมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง เย้นหว่านก็ไปที่ห้องที่เธอตื่นขึ้นมาทุกครั้ง
ห้องนี้ เป็นห้องนอนของเธอนับจากนี้ไป
และในครั้งนี้เธอถึงจะพบว่า การตกแต่งของห้องนี้ เป็นสไตล์เด็กผู้หญิง และเป็นห้องที่จัดเตรียมสำหรับเธอไว้ตั้งแต่แรกเป็นพิเศษ
รูม่านตาของเย้นหว่านแดงเล็กน้อย และหัวใจที่ว่างเปล่า ดูเหมือนจะถูกเติมเต็มไปด้วยเล็กน้อย
แท้ที่จริงแล้วบนโลกใบนี้ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว มีคนรอเธออยู่ตลอด และยังเตรียมห้องสำหรับเธอไว้อีกด้วย
จากนี้ไป ที่นี่ก็จะเป็นบ้านของเธอ
แม้ว่าจะไม่คุ้นเคย แต่ก็ทำให้เย้นหว่านรู้สึกถึงความเป็นของตัวเองที่ไม่เคยมีมาก่อน
เดิมทีเย้นโม่หลินอยากที่จะช่วยเย้นหว่านจัดข้าวของ แต่เย้นหว่านปฏิเสธอย่างหนักแน่น จึงแค่หยิบของทุกอย่างในกระเป๋าเดินทางออกมาวางไว้ แม้ว่าร่างกายของเธอยังไม่ค่อยดี แต่เธอก็สามารถทำได้
ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะหาอะไรทำ
เย้นหว่านเปิดกระเป๋าเดินทาง และวางสิ่งของของตัวเองไว้ข้างๆกัน ขณะที่แขวนเสื้อผ้านั้น เธอมองไปที่เสื้อผ้าที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเดินทางทีละตัว ทว่ากลับตกตะลึง
เสื้อผ้าเหล่านี้ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นแบรนด์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก เป็นเสื้อผ้าที่ยอดเยี่ยมที่สุด และเกือบทุกๆชิ้น ล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าที่โห้หลีเฉินมอบให้เธอ
เขาเคยเตรียมห้องแต่งตัวที่มีเสื้อผ้าหลากสี มีให้เลือกทุกยี่ห้อ และทุกสไตล์ ทุกขนาดให้เธอ
เสื้อผ้ามีเยอะมากจนเกินไปเธอสวมใส่ไม่หมด ทว่าเสื้อผ้าที่เคยสวมใส่เพียงไม่กี่ชิ้น ได้มาอยู่ในกระเป๋าเดินทางของเธอ
เมื่อมองอีกครั้ง เสื้อผ้าเหล่านี้ ด้านบนล้วนแต่มีเงาของโห้หลีเฉิน
ทุกสิ่งที่เขาเคยทำเพื่อเธอนั้น ดีจนทำให้เธอนึกถึงมันได้ในตอนนี้ และก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว
แต่ว่าการเต้นของหัวใจเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นเรื่องโกหก
หัวใจของเย้นหว่านเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว ราวกับจะถูกฉีกขาด ทำให้เธอกุมหน้าอกอย่างทรมานจนแทบจะยืนไม่ไหว
จริงแล้วเธออยากจะถามเขามาก ๆว่า ทำไมต้องโหดร้ายขนาดนั้นด้วย เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นเรื่องโกหก แต่ก็ยังทำอย่างพิถีพิถันดีมากขนาดนั้น เพื่อทำให้เธอหวั่นไหว และทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ
เธอเคยบอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่า เธอจะแต่งงานให้กับความรักเท่านั้น ทำไมเขาถึงไม่ฟัง
เจ็บปวดใจอย่างเฉียบคม แล้วก็ปวดรูม่านตาเช่นกัน เย้นหว่านอยากจะร้องไห้อย่างขมขื่น ทว่าก็ยังกัดฟันทนต่อไปอย่างดื้อๆ
ไม่ว่าจะเจ็บปวดใจอย่างไรมันก็จะกลายเป็นอดีต เธอไม่ปล่อยมันไป จะไปลืมมันได้อย่างไร
เธอไม่ต้องร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว
เธอกำหมัดแน่น กัดฟัน เก็บเสื้อผ้าพวกนั้น แพ็กใส่กล่องทั้งหมด หลังจากนั้นนำสิ่งของอื่นๆที่โห้หลีเฉินมอบให้เธอ หรือมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับโห้หลีเฉิน ใส่ไว้ในกล่อง และวางไว้ด้านในสุดของตู้เสื้อผ้า
นำสิ่งของทั้งหมดยัดใส่ด้านล่างสุดของตู้เสื้อผ้า และจะไม่เปิดออกมาอีก
หลังจากนำสิ่งของกองใหญ่ยัดใส่ด้านล่างสุดของตู้เสื้อผ้าแล้วนั้น กระเป๋าเดินทางของเย้นหว่านว่างเปล่าจนเหลือสิ่งของเพียงไม่กี่ชิ้น และเสื้อผ้าก็น้อยจนดูน่าสงสาร
เธอตกตะลึง และเศร้ารันทดในใจ
แท้ที่จริงแล้วในความไม่รู้ตัวนี้ ก็มีโห้หลีเฉินมากัดเซาะชีวิตของเธอตั้งนานแล้ว ทั้งหมดล้วนแต่เป็นร่องรอยของเขาอย่างหนาแน่น
เธอเก็บเสื้อผ้าที่โห้หลีเฉินมอบให้ และเสื้อผ้าสองชิ้นดั้งเดิมของเย้นหว่าน เป็นเสื้อผ้าแบบเก่าและเป็นเสื้อผ้าราคาถูก
ตอนที่เธอสวมใส่นั้นไม่ได้คิดอะไร แต่ทว่าถูกเย้นโม่หลินเห็นบางอย่างผิดปกติไปภายในชั่วพริบตา
ตอนที่เย้นโม่หลินใช้โอกาสมาหาเธอที่ห้องนั้น เปิดตู้เสื้อผ้าดู ก็มองเห็นเสื้อผ้าสองสามตัวแขวนอยู่อย่างน่าสงสาร
ทั้งห้อง มีสิ่งของของเย้นหว่านน้อยมาก และแม้แต่ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวก็ยังมีไม่ครบ
เย้นโม่หลินมองเย้นหว่านกินยา และพูดว่า ” เสี่ยวหว่าน พวกเราเราออกไปช็อปปิ้งกันเถอะ”
เย้นหว่านไม่มีอารมณ์ ก็เลยส่ายศีรษะ
“ฉันอยากซื้อเสื้อผ้า เธอไปกับฉัน ได้ไหม？” เย้นโม่หลินมองไปที่เย้นหว่านเต็มไปด้วยความหวัง สายตาที่อ่อนโยนเช่นนั้น ทำให้ผู้คนไม่สามารถปฏิเสธได้
เย้นหว่านจึงทำได้เพียงพยักหน้า “ก็ได้”
ในความคิดของเธอ เย้นโม่หลินเป็นผู้ชายคนหนึ่ง จะต้องเลือกเสื้อผ้าไม่เก่งอย่างแน่นอน เนื่องจากเธอเป็นน้องสาวของเขา จึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลที่จะพาเขาไปซื้อเสื้อผ้า
ทั้งเธอและเขา ดูเหมือนจะไม่เคยมีประสบการณ์การช็อปปิ้งอย่างพี่น้องด้วยกันเลย
บางทีประสบการณ์ที่แตกต่างเหล่านี้ อาจเบี่ยงเบนความสนใจของเธอก็ได้
เย้นหว่านวางแผนที่จะไปซื้อเสื้อผ้ากับเย้นโม่หลิน แต่เย้นโม่หลินซื้อเสื้อผ้าในร้านแรกเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พาเธอไปเยี่ยมชมเสื้อผ้าของผู้หญิงตามธรรมชาติ
เมื่อใดก็ตามที่เห็นเสื้อผ้าที่ดูดี ล้วนแต่วัดกับหุ่นของเย้นหว่านสักหน่อย หลังจากนั้นก็ผลักให้เย้นหว่านให้ลองชุด
เย้นหว่านจนปัญญา “ฉันไม่ต้องซื้อเสื้อผ้า ฉันยังมี”
“เสื้อผ้าในตู้ของเธอมีน้อยเกินไป ใส่ไม่พอ นอกจากนี้ ยังเป็นครั้งแรกที่ฉันซื้อเสื้อผ้าให้น้องสาวของตัวเอง ให้ฉันถึงอกถึงใจจะได้ไหม？”
ด้วยเหตุนี้ เย้นหว่านจึงไม่สามารถปฏิเสธได้จริงๆ
เธอทำได้เพียงนำเสื้อผ้าไปลอง
เมื่อมองเห็นตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องลองชุด เย้นหว่านก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มาลองเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้ามาหลายเดือนแล้ว
เสื้อผ้าพวกนั้นของเธอ ล้วนแต่เป็นโห้หลีเฉินให้คนส่งไปถึงบ้านโดยตรง เธอสุ่มหยิบหนึ่งตัว ซึ่งทุกแบบทั้งหมดนี้ล้วนแต่เหมาะกับสไตล์และขนาดของตัวเธอ สวมใส่แล้วดูดีไปหมด
เพียงแค่เธอจะไม่ได้เจอโห้หลีเฉินอีกแล้วสินะ
แล้วก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาใช้ชีวิตอย่างไรบ้าง
“เปี๊ยะ เปี๊ยะ”
เย้นหว่านตบแก้มของตัวเองสองครั้งอย่างรวดเร็ว และตบความคิดที่ฟุ้งซ่านทั้งหมดในสมอง
เธอแค่อยากใช้มีชีวิตที่ดีๆเท่านั้น ไม่อยากคิดถึงเขาอีกแล้ว ไม่ควรคิดถึงเขา
เธอหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ทั้งหมดในใจลง จากนั้นก็เปิดประตูห้องลองชุด แล้วเดินออกไป
ทันทีที่เดินออกไป เธอก็มองเห็นด้วยเหตุสุดวิสัย พนักงานในร้านเกือบทั้งหมดกำลังเฝ้าอยู่หน้าห้องลองชุด
และพวกเขาไม่ได้รอเธอ แต่กำลังบ้าผู้ชายล้อมรอบเย้นโม่หลินอยู่ทีละคน
เย้นโม่หลินนั่งบนโซฟาอย่างหรูหรา โดยไม่สนใจ หรือรำคาญ ในมือถือนิตยสารแฟชั่นไว้หนึ่งเล่ม แล้วพลิกเปิดอย่างสง่างาม
เมื่อเห็นเย้นหว่านออกมา เขาก็วางนิตยสารในมือโดยทันที และมองไปที่เย้นหว่านอย่างอ่อนโยน
“สวยมากจริงๆ”
เขาชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง
เย้นหว่านถูกมองจนรู้สึกอายเล็กน้อย อีกอย่างอีกฝ่ายยังคงมีหน้าตาเหมือนเจตจำนงของสวรรค์คนหนึ่ง
เย้นโม่หลินเดินไปข้างๆเย้นหว่าน และถามอย่างอ่อนโยนว่า
“ชอบไหม?”
เย้นหว่านพยักหน้า เย้นโม่หลินก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เอาเสื้อผ้าทุกตัวที่เพิ่งลองไปทั้งหมด”
“ได้ค่ะ คุณผู้ชาย”
พนักงานดีใจยกใหญ่ และมองไปที่กระโปรงของเย้นหว่านอีกครั้ง “ตัวก็เอาด้วยหรือเปล่าคะ?”
“แน่นอนสิ” เย้นโม่หลินพยักหน้า
เย้นหว่านคิดที่จะเดินไปที่ห้องลองชุด “ฉันจะไปเปลี่ยนชุดสักหน่อย”
เธอกำลังจะไป แต่ก็ถูกเย้นโม่หลินดึงเธอไว้
“ใส่ตัวนี้แหละ ฉันจะตัดป้ายเสื้อให้เอง”
ยังไม่ได้จ่ายเงินเลย จะตัดป้ายเสื้อแล้วเหรอ?
เย้นหว่านรู้สึกว่าวิธีการเช่นนี้ไม่ค่อยดี อยากที่จะห้ามปราม แต่เมื่อเห็นว่าเย้นโม่หลินไม่รู้ว่านำกรรไกรมาจากไหน “ฉับๆ”หนึ่งเสียงก็ตัดป้ายเสื้อของเธอออกไปแล้ว
เย้นหว่านตกตะลึงเล็กน้อย จนปัญญาเล็กน้อย
พนักงานงานที่อยู่ข้างๆก็ยิ่งบ้าผู้ชายขึ้นไปอีก บนใบหน้าเต็มไปด้วยหัวใจ
มีคนพูดว่า “น่าอิจฉาจังเลย ฉันก็อยากมีแฟนแบบนี้เหมือนกัน”
แฟน?
คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะมองว่าเธอและเย้นโม่หลินเป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็จริง ชายและหญิงไปช้อปปิ้งด้วยกัน ส่วนใหญ่เป็นคู่รัก
ความเข้าใจผิดเล็กน้อยเช่นนี้ เย้นหว่านไม่สนใจ แต่ไม่อยาก ให้เย้นโม่หลินแก้ไขด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“เราไม่ได้เป็นคู่รักกัน”
