บทที่ 366 คุณรู้นี่
มู่หรุงชิ่นรู้จุดประสงค์ของโห้หลีเฉิน ก็มาเพื่อเวนเดลล์ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินมีจุดมุ่งหมายอะไรกันแน่ แต่นี่เป็นช่วงเวลาดีๆที่เธอควรจะแสดงออก
มู่หรุงชิ่นยิ้มทันที และกล่าวว่า: “เฉิน ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านเอิร์ลแก่เวนเดลล์ ฉันจะแนะนำให้พวกคุณรู้จักกัน”
โห้หลีเฉินไม่มีท่าทางที่ชัดเจนว่าดีหรือไม่ดี และหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา
ที่เขาพามู่หรุงชิ่นมาในคืนนี้ เพียงแค่ใช้มู่หรุงชิ่นเพื่อทำความรู้จักกับเวนเดลล์
มู่หรุงชิ่นเห็นท่าทางของโห้หลีเฉิน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปลื้มใจ คิดๆดูแล้ววันที่เธอช่วยเขาแบบนี้ เขาก็คงจะจดจำผลประโยชน์ของเธอได้
มู่หรุงชิ่นควงแขนของโห้หลีเฉินอย่างนุ่มนวลทันที เดินพร้อมเขาอย่างสง่างาม และเดินไปที่กลางงานเลี้ยง
“ คุณลุงเวนเดลล์ สุขสันต์วันเกิดค่ะ”
มู่หรุงชิ่นก้าวไปข้างหน้า พร้อมกับแสดงความยินดีอย่างหวานชื่น
เมื่อเวนเดลล์เห็นมู่หรุงชิ่น ก็เผยรอยยิ้มเมตตาออกมาบนใบหน้า และดวงตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ยัยชิ่นใช่ไหม？ไม่เจอหลายปีเลย เธอโตขึ้นมากขนาดนี้แล้ว โตมาสวยมากขนาดนี้ ทำเอาลุงประหลาดใจไปหมด จนแทบจำไม่ได้เลย “
แก้มของมู่หรุงชิ่นแดงฝาดเล็กน้อย “ ลุงคุณหัวเราะเยาะฉันแล้ว”
“ คุณลุง ฉันแนะนำคนหนึ่งให้ท่านรู้จักค่ะ”
มู่หรุงชิ่นหันไปมองโห้หลีเฉินที่อยู่ข้างๆ ดวงตานุ่มนวลเหมือนน้ำ
“ฮ่า ๆ ดูท่าทางเขิน ๆ ของเธอสิ คงเป็นแฟนสินะ”
เวนเดลล์พูดอย่างติดตลก ถึงมองไปทางโห้หลีเฉินได้ และทันทีที่มองหน้าตาของโห้หลีเฉินอย่างชัดเจนนั้น เขาก็ตกตะลึง
สีหน้าของเขาคลุมเครือ และพูดด้วยความตกใจว่า: “นาย นายคือ … “
โห้หลีเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย
เขาแน่ใจมากๆว่าไม่เคยเจอเวนเดลล์มาก่อน แต่สีหน้าของเวนเดลล์เช่นนี้ ดูเหมือนจะรู้จักเขาหรือว่า…
“ คุณลุงเวนเดลล์ เป็นอะไรไปคะ?”
มู่หรุงชิ่นก็มองเห็นความผิดปกติด้วยเช่นกัน และถามออกไปอย่างสงสัย
เวนเดลล์ถึงได้ก็หายจากอาการตกใจและกลับมามีสติ แววตายังคงมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามด้วยตัวเองไปว่า:
“พ่อหนุ่ม นายชื่ออะไร？”
“ โห้หลีเฉิน”
โห้หลีเฉินพ่นสามคำนี้ออกมาเบา ๆ
เวนเดลล์ไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้มากนัก แต่ใบหน้าใบนี้ กลับทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เขาถามไปอีกครั้งว่า “บอกฉันได้ไหมว่า คุณแม่ของนายเป็นใคร？”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกประหลาดใจ ต่อคำถามที่ถามอย่างกะทันหันของเวนเดลล์
คุณแม่ของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก และเป็นเพราะว่าถ่อมเนื้อถ่อมตัวมาแต่ไหนแต่ไร จึงทำให้คนในเมืองหนานรู้จักคุณแม่ของเขาไม่เยอะ
หรือว่าเวนเดลล์คนนี้ จะรู้จักคุณแม่ของเขา?
โห้หลีเฉินหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ: “คุณแม่ของผมชื่อว่าหยูรั่วถอง”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ เวนเดลล์ก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง และตกใจอย่างไร้ที่เปรียบ
“ คิดไม่ถึงว่านายจะเป็นลูกชายของเธอ! มิน่าล่ะหน้าตาถึงได้เหมือนกันขนาดนี้”
“ คุณรู้จักคุณแม่ของผม？พวกคุณเคยเป็น … ”
เพื่อนเก่ากันเหรอ?
การหายใจของโห้หลีเฉินตรึงแน่นเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่า จะมาพบเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่ของเขาที่นี่
คุณแม่จากไปตั้งแต่เขายังเด็ก เขามีความทรงจำเกี่ยวกับคุณแม่ไม่มากนัก และจูเหลียนอีงก็ไม่เคยพูดอะไรมากมาย ดังนั้นโห้หลีเฉินจึงรู้เรื่องคุณแม่ของเขาน้อยมากๆ
และนี่เป็นครั้งแรก ที่ได้พบกับเพื่อนเก่าของแม่
ท่านเอิร์ลแก่เวนเดลล์พยักหน้า แววตาที่มองโห้หลีเฉินก็เปลี่ยนเป็นรักใคร่เอ็นดู
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน “เคยเห็นไม่กี่ครั้ง นับว่าเป็นเพื่อนกันได้ คุณแม่ของนายเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆคนหนึ่ง และรู้สึกเป็นเกียรติโดยเสมอ ที่ได้ผูกมิตรกับเธอ เพียงแค่ 20 ปีก่อน จู่ๆเธอก็หายตัวไป ฉันก็ไม่เคยเห็นเธออีกเลย”
เขามองไปที่ใบหน้าของโห้หลีเฉินอย่างละเอียด แทบจะมองหาเงาของชายชราบนใบหน้าของเขา
“คิดไม่ถึงว่า ในวันเกิดของฉันในปีนี้ ยังได้เห็นลูกชายของเธอ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ”
เขาถอนหายใจ เสียงถอนหายใจนั้น ราวกับเห็นปาฏิหาริย์
โลกใบนี้ใหญ่มากๆ ได้มาอยู่ร่วมกันก็ถือเป็นโชคชะตาที่หายาก ก็นับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ แต่สีหน้าของเวนเดลล์ กลับรู้สึกเหลือเชื่อยิ่งกว่าอีก
ดูเหมือนว่าการได้เจอลูกชายของหยูรั่วถอง เดิมทีก็เป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่ออยู่แล้ว
คิ้วของโห้หลีเฉินขยับเล็กน้อย ดวงตาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
“ คุณดูจะแปลกใจกับการที่คุณแม่ของผมหายตัวไป ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ คุณไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเลยเหรอ?”
ตระกูลโห้เป็นครอบครัวใหญ่ที่รู้จักกันดีในเมืองเมืองหนาน คุณแม่ของเขาแต่งงานเข้ามา ในปีนั้นหลายคนก็น่าจะรู้ดี ก่อให้เกิดเสียงดังสะท้านอย่างแน่นอน
แต่เวนเดลล์กลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนเลย ในนี้ มีความลับแบบไหนอยู่นะ?
เวนเดลล์ส่ายศีรษะ มองไปทางโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าตั้งคำถาม เพราะรู้ว่า เขายังมีอะไรที่ไม่รู้อะไรอยู่
เขายิ้ม “ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่พูดก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ได้พบเจอนาย ถือเป็นโชคชะตาหนึ่งอย่าง ถ้านายไม่รังเกียจ เรียกฉันว่าลุงแล้วกัน”
เขาเปลี่ยนเรื่อง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากคุยต่อ
โห้หลีเฉินหรี่ตาลง ซึ่งทำให้เขาสงสัย ว่าในนี้มีความลับที่บอกคนไม่ได้อยู่ในนั้น
อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์หลักของการมาในวันนี้ของเขาก็คือการตามหาเย้นหว่าน
โห้หลีเฉินหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาอย่างสง่างาม “ คุณลุงเวนเดลล์ ผมชนแก้วคุณครับ”（เพื่อเป็นการให้เกียรติ）
เวนเดลล์ยกแก้วขึ้นอย่างปลื้มใจ และดื่มมัน
ในชีวิตที่เหลือของเขาสามารถดื่มไวน์ที่ลูกชายของหยูรั่วถองชนแก้วเขาด้วยความเคารพ คุ้มค่ามากพอที่เขาอยู่มาได้เจ็ดสิบปี ปาฏิหาริย์อะไรก็ได้เห็นมาหมดแล้ว
ดูเหมือนว่าการหายตัวไปในปีนั้นของเธอ บางทีอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเด็กคนนี้มากๆ
“หลีเฉิน นายเดินทางไกลมาอเมริกาเพื่อมาหาฉัน คงไม่ได้มาเพื่อฉลองวันเกิดฉันอย่างเดียวใช่ไหม？มีเรื่องอะไร ก็พูดได้ไม่เป็นไร”
แววตาของเวนเดลล์รักใคร่เอ็นดู พูดตรงๆ
ก่อนที่มู่หรุงชิ่นจะแนะนำ เขายังนึกว่าเป็นแฟนที่มู่หรุงชิ่นพามา แต่หลังจากเห็นโห้หลีเฉินแล้วนั้น ก็ไม่คิดอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว
รัศมีสูงส่งโดยกำเนิดของโห้หลีเฉิน มีไม่มากไปกว่าหยูรั่วถองในตอนนั้น เขาแบบนี้ สายตาของเขาสูงส่งกว่าแน่นอน และเห็นท่าทางที่เย็นชาต่อมู่หรุงชิ่นเช่นนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนรักที่ใกล้ชิดกันมากๆ
เห็นได้ชัดว่า มู่หรุงชิ่นถูกใช้เป็นสะพานเชื่อมเท่านั้น
ถ้าเป็นคนอื่น เขาอาจจะไม่ค่อยพอใจ แต่อีกคนคือโห้หลีเฉิน ลูกชายของเพื่อนเก่า และเขาก็ไม่รู้สึกไม่ดีอะไร
เวนเดลล์ไม่พูดพร่ำทำเพลง และโห้หลีเฉินก็ไม่ได้พูดวกไปวนมา
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ: “ที่ผมมา เพื่อจะมาตามหาคู่หมั้นของผม เย้นหว่าน ก่อนหน้านี้ เธอถูกพากลับไปตระกูลเย้น”
“อะไรนะ?”
เมื่อมู่หรุงชิ่นได้ยินคำนี้ ทั้งตัวคนก็เริ่มไม่ดีแล้ว
เธอเคยนึกถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนที่โห้หลีเฉินจะมาหาเวนเดลล์ แต่สุดท้ายกลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะเย้นหว่าน! คิดไม่ถึงว่าเขาจะเดินทางมาไกล มาที่นี่โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใด ๆ เพียงเพราะเย้นหว่าน!
และเธอ ก็ช่วยเป็นสะพานเชื่อมอย่างโง่ๆ
ถ้ารู้ว่าเป็นเย้นหว่านตั้งแต่แรกๆ เธอยอมตายยังดีกว่าที่จะพาโห้หลีเฉินมาที่นี่
เมื่อเทียบกับความตกใจของมู่หรุงชิ่น เวนเดลล์ยิ้มทั้งใบหน้า “ฉันแทบจะไม่รู้จักคู่หมั้นของเธอเลยนายจะมาหาฉันทำไม？มีคนให้ข้อมูลผิดแล้วรึเปล่า”
คำตอบแบบนี้ของเวนเดลล์ ในความคิดของโห้หลีเฉิน เขาไม่เคยคิดว่าจะมีคนอื่นพูดความจริงกับเขาตั้งแต่แรก
เขาเม้มริมฝีปาก และกระซิบ:
“ คุณไม่รู้จักเย้นหว่านจริงๆเหรอ แต่คุณกลับรู้จักตระกูลไฮโซลับโลก”
สีหน้าของเวนเดลล์เปลี่ยนไปอย่างมาก มองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความตกใจ
