บทที่ 381 ได้พบกันใหม่
ในอนาคต?
เย้นหว่านตัวแข็งไปชั่วขณะ เธอไม่ได้คิดที่จะมีความสัมพันธ์อะไรกับเขาในอนาคต ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนในฐานะว่าที่ภรรยาของเขาจริงๆแล้ว
เย้นหว่านรีบเอ่ยพูดว่า: “คุณหยู จริงๆแล้วที่ฉันมาเพราะมีอะไรจะพูดกับคุณ”
เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังและประหม่าของเย้นหว่านเช่นนั้น รอยยิ้มของหยูซือห้านก็แข็งขึ้นเล็กน้อยและดูเหมือนจะเดาความหมายของเธอนิดหน่อย
ความรู้ความสามารถที่ดีกลับทำให้เขาไม่ได้แสดงออกมา ยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วพูดว่า: “คุณพูดมาสิ”
หยูซือห้านเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าที่เย้นหว่านจินตนาการ และเคารพเธอเป็นอย่างมากด้วย
แม้ว่าจะไม่สนใจว่าเขาจะมีเหตุผลอะไรเกี่ยวกับงานแต่งงานที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่เด็กๆนี้ แต่การถอนหมั้น สุดท้ายก็เป็นเธอที่เอ่ยพูดก่อน เธอผิดก่อน
เย้นหว่านลังเลอยู่สักพักหนึ่ง และพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า:
“ คุณหยู ที่จริงฉัน … ”
“เพล้ง”
ในขณะนี้ ประตูก็ถูกคนผลักออกจากด้านนอก เสียงดัง ราวกับฟ้าร้อง มุทะลุดุดันเป็นอย่างมาก
เย้นหว่านถูกทำให้ความตกใจจนตกตะลึง ประหลาดใจเป็นอย่างมาก บอกให้เธออยู่กับหยูซือห้าน ตามลำพังไม่ใช่เหรอ ในเวลานี้พูดตามเหตุผลแล้วไม่ควรมีคนมารบกวนนะ
และอยู่ในลักษณะที่มุทะลุดุดันและไม่มีมารยาทเช่นนี้
เย้นหว่านหันหน้าไปทางประตูด้วยความสงสัย ตอนที่มองร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้น ทั้งตัวคนกลับเหมือนก็ถูกฟ้าผ่า!
เธอตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
เป็นไปได้อย่างไร……
เป็นเขา!
เห็นเพียงแค่ภายใต้แสงแดดจ้า ชายหนุ่มสวมเสื้อกันลมสีดำ ดุร้ายและอันธพาล และรอบตัวก็กลิ่นอายความเหน็บหนาวที่คุกคามผู้คน
เขาเม้มริมฝีปากบางแน่น แววตาแหลมคม และจ้องตรงไปที่เย้นหว่าน
คมจนดูเหมือนจะทะลุเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ
และสายตานี้ กลับดูเหมือนว่าทะลุผ่านไปหมื่นปี ทำให้ทุกสิ่งรอบ ๆตัวกลายเป็นของไม่สำคัญอีกต่อไป และนัยน์ตาของกันและกัน มีเพียงกันและกันเท่านั้น
และหัวใจเต้นที่เต้นไม่หยุดอย่างบ้าคลั่ง
ไม่ว่าอย่างไรเย้นหว่านก็คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอโห้หลีเฉินที่นี่ และไม่เคยคิดเลยว่า เมื่อเจอเขาอีกครั้งเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
สมองของเธอว่างเปล่า และมองเขาอย่างเหม่อลอยเช่นนั้น โลภจนไม่ยอมละสายตาออกมา
นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอเขา ดูเหมือนว่าผ่านไปแล้วหลายปี ความคิดถึงสะสมจนเป็นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
ปลายจมูกของเธอทรมานเล็กน้อย เธอขบกัดฟัน ถึงจะข่มอารมณ์ได้อย่างที่สุด
หยูซือห้านขมวดคิ้วเล็กน้อย มีสีเข้มกะพริบผ่านไปยังสายตา บนใบหน้าอันหล่อเหล่านั้น กลับมีรอยยิ้มของสุภาพบุรุษที่มีมารยาท
“ คุณอา มาได้อย่างไร？”
คุณอา?
เย้นหว่านตกตะลึง หยูซือห้าน เรียกโห้หลีเฉินว่าอะไรนะ? !
ตาของเธอเบิกกว้าง เหลือเชื่อไปทั้งใบหน้า กลัวว่าเธอจะได้ยินไม่ผิดไป หรือเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?
แต่เมื่อเห็น โห้หลีเฉินก้าวขายาว ๆเข้ามา และเดินเข้าไปหาเธอทีละก้าว
สายตาที่เศร้าหมองไหลเวียนอยู่บนร่างกายของเธอ คำพูดที่ไม่เบาหรือหนัก และทุ้มต่ำจนกดดันผู้คน
“ หลานชายเลือกหลานสะใภ้ ฉันก็ต้องมาดูด้วยตัวเองสิ”
ร่างกายของเย้นหว่านก็ตรึงแน่นโดยทันที
ความลำบากใจที่อยู่ในใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าการได้เจอเขาอีกครั้งจะอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดขนาดนี้ เขารู้ไปหมดด้วยซ้ำ ว่าเธอมาที่นี่ เพื่อมาดูตัวหยูซือห้าน
ถ้าเธอยังคงจะแต่งงานกับหยูซือห้านแบบตุ๊กตาที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่เด็กๆต่อ ก็จะกลายเป็นหลานสะใภ้ของเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?
จากที่เคยเป็นคู่หมั้นของเขา จนกลายมาเป็นหลานสะใภ้ของเขา …
เย้นหว่านกำหมัดแน่น สีหน้าของเขาซีดขาวเล็กน้อย
โห้หลีเฉินเดินไปตรงหน้าเย้นหว่าน มองไปเธอจากที่สูง แววตาของเขาลึกเหมือนน้ำ
เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ฉันนั่งตรงนี้ได้ไหม？”
ที่นี่มีที่นั่งตั้งหลายที่ แล้วทำไมต้องมานั่งข้างๆเธอด้วยล่ะ?
เพื่อสะดวกที่จะเลือกภรรยาให้หลานชายไง!
เย้นหว่านขบกัดฟัน เม้มริมฝีปาก และไม่เอ่ยพูดอย่างตรงไปตรงมา
ไม่เห็นด้วย และไม่ปฏิเสธ แต่ในกรณีนี้ การเงียบก็คือการปฏิเสธที่ดีที่สุด
หยูซือห้านรีบยิ้มทันทีและกล่าวว่า: “คุณอา ไม่รู้ว่าคุณจะมาอย่างกะทันหัน เสี่ยวหว่านเธอไม่ได้เตรียมตัวอะไร เธอค่อนข้างขี้อาย ไม่ชินกับการเจอคนแปลกหน้า เวลาเจอก็จะพบเจอกันตามลำพัง ไม่มีพวกคุณพ่ออยู่ด้วย “
คำอธิบายที่ไม่ชัดเจน แต่ความหมายกลับเป็น โห้หลีเฉินไม่ควรมาอยู่ที่นี่
ทว่าโห้หลีเฉินกลับเมินเฉยต่อความหมายนัยน์ตาของคนทั้งสอง และนั่งลงข้าง ๆเย้นหว่านโดยตรง
ระยะห่างระหว่างเก้าอี้ไม่ใกล้และไม่ไกลจนเกินไป เขานั่งลง และกลิ่นอายทั้งร่างกายนั้นก็พัดเข้าหาเย้นหว่าน ราวกับว่าล้อมรอบตัวเธอ
กลิ่นอายที่คุ้นเคย ทำให้หัวใจของเย้นหว่านสั่นสะเทือน และทั้งร่างกายก็ตึงแน่นโดยไม่รู้ตัว
นิ้วมือของเธออดไม่ได้ที่จะกระชับแขนเสื้อแน่น ให้การแสดงออกของเธอสงบลงอย่างไม่ง่ายดายได้ในที่สุด
เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเพิกเฉยต่อการที่มีโห้หลีเฉินอยู่ และเสแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป
เขามองตรงไปที่เธอ และถามอย่างลึกซึ้งว่า：“เธอเจอฉัน ยังเขินอายอยู่อีกเหรอ？”
คำที่รู้จักกันเป็นอย่างดี ล้วนบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของพวกเขาออกมาอย่างนัยน์ๆ
แก้มของเย้นหว่านแดงขึ้นมาทันที และก็รู้สึกเขินอายมากขึ้น
ในสถานการณ์นี้ โห้หลีเฉินจำเป็นต้องเข้าใกล้เธอขนาดนี้ไหม? ความสัมพันธ์เมื่อก่อนของพวกเขานั้น ทางที่สุดควรที่จะไม่พูดถึงมันถึงจะถูก
“ฉันมีธุระ ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ” เย้นหว่านลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน โดยไม่คิดจะอยู่ที่นี่ต่อ
โห้หลีเฉินมาแล้ว สิ่งที่เธออยากจะพูดกับหยูซือห้าน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดอีก
งั้นวันนี้ที่ได้พบกัน และไม่จำเป็นต้องเจอกันอีกแล้ว
นอกจากนี้ เธอก็ตกตะลึงพรึงเพริดจนมือไม้อ่อนไปหมดจริงๆ ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับโห้หลีเฉิน อย่างไรดี
สายตาของโห้หลีเฉินจมลงเล็กน้อย และล็อกไว้ที่เย้นหว่านอย่างแน่นหนา ทันทีที่เขามา เธอก็รีบออกไปแล้ว?
ไม่อยากเจอเขามากขนาดนี้เลยเหรอ
หยูซือห้านก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว โดยรู้ว่าการพบเจอกันในวันนี้ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้และพูดว่า: “ผมไปส่งคุณ”
เย้นหว่านรีบโบกมือ “ ไม่ต้องแล้วค่ะ พี่ชายของฉันรออยู่ข้างนอก”
ขณะที่พูด ก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก โดยไม่รอให้หยูซือห้านตอบ
ก้าวฝีเท้าอย่างรีบร้อน ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกำลังไล่ตามเธออยู่ด้านหลัง
ดวงตาของโห้หลีเฉินมืดลงครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อมองมองเห็นเงาด้านหลังของเย้นหว่านที่ลึกราวกับหมาป่า อันตรายเป็นอย่างยิ่ง เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะตามหาเธอถึงที่นี่ แต่กลับทำให้เธอวิ่งหนีไปง่ายๆอยู่อย่างนี้
เขาลุกขึ้นยืน และก้าวกระโดดเดินออกไปข้างนอก
เมื่อเห็นโห้หลีเฉินก็ออกไปแล้ว หยูซือห้านก็ขมวดคิ้วอย่างดุร้าย “ คุณอา คุณจะไปไหน?”
ระหว่างที่พูด เขาก็เดินออกไปข้างนอกด้วย
โห้หลีเฉินกำลังไล่ตามผู้คน หยูซือห้านสำหรับเขาแล้ว นอกจากเป็นคู่ต่อสู้ก็คือก้างขวางคอ
เขาพูดอย่างเย็นชา: “ทำให้คุณหนูเย้นตกใจจนหนีไปแล้ว นายอยู่ เพื่อพิจารณาตัวเองดูหน่อยแล้วกัน!”
ฝีเท้าของหยูซือห้านหยุดกะทันหัน สีหน้าของเขาก็น่าเกลียดเป็นที่สุด
ยกเว้นคุณปู่ทวด ก็ไม่มีใครเคยด่าเขาแบบนี้เลย! แต่คุณอาคนนี้ที่กลับมาอย่างกะทันหัน ไม่เพียง แต่ปล้นตำแหน่งของเขา ยังขโมยและสิทธิ์ในมรดก และมาดุเขาอีกด้วย!
เขากำหมัดแน่น ความเกลียดชังในใจก็เพิ่มมากขึ้น
โห้หลีเฉินเพิกเฉยต่อความคิดของหยูซือห้านโดยสิ้นเชิง เขาก้าวออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อตามเธอในใจของเขา มีเพียงหญิงเย้นหว่านสาวน้อยคนนี้
เย้นหว่านเดินออกมาอย่างรีบร้อน จิตใจว้าวุ่นเป็นอย่างมาก
สมองของเธอขาวโพลน คิดอะไรไม่ออกมากมาย คิดแค่ว่าอยากออกไปจากที่นี่โดยเร็ว เธอกลัวว่าเธอเองจะมีจิตใจที่แย่ตรงนี้
แต่หลังจากที่เธอเดินออกมาไม่ไกล ด้านหลังก็มีมือใหญ่ยื่นออกมา และคว้าข้อมือของเธอไว้
เธอหันกลับมาภายใต้แรง และศีรษะก็กระแทกอ้อมกอดที่กว้างขวางและแข็งแรงของชายหนุ่ม
