บทที่ 382 แต่ว่า ฉันคิดถึงเธอแล้ว
กลิ่นอายที่คุ้นเคยกระจายไปทั่วใบหน้า ทำให้หัวใจของเย้นหว่านสั่นอย่างรุนแรง
เธอแทบจะไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา ก็รู้ว่าเขาคือใครกันแน่
“โห้หลีเฉิน คุณจะทำอะไร？ปล่อยฉันนะ!”
เธอรีบเอ่ยพูดอย่างตื่นตระหนก และพยายามผลักเขาออกไป
โห้หลีเฉินกลับจับมือเล็ก ๆ ที่กระสับกระส่ายของเย้นหว่านไว้แน่น ผลักเธอไปข้างหน้า และกดให้ทั้งตัวของเธอพิงกับผนัง
ร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้าของเธอราวกับ ภูเขาปกคลุมตัวเธอ
เขาก้มศีรษะลง ดวงตาของเขาลึกมากจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด จ้องตรงมาที่เธอ
“ เย้นหว่าน เธอซ่อนตัวจากฉันนานพอแล้ว!”
ทีละคำ เหมือนขบกัดฟันฟ้องร้อง
เย้นหว่านตัวแข็งไปพักหนึ่ง ไม่ค่อยเข้าใจนิดหน่อย เธอก็แค่กลับมาบ้านเฉย ๆ อะไรคือซ่อนตัวจากเขา?
ไม่ใช่สิ หรือว่าในช่วงเวลานี้ เขากำลังตามหาเธอ?
ทำไม ทำไมเขาต้องตามหาเธอ?
สมองของเย้นหว่านตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เธอมองโห้หลีเฉินด้วยความตกใจ ไม่สามารถกลับมามีสติสัมปชัญญะได้เป็นเวลานาน
โห้หลีเฉินลดศีรษะลงเล็กน้อย เข้าใกล้เธอมากขึ้นไปอีก ลมร้อนในคำพูดเกือบจะตกลงเข้ามาบนใบหน้าของเย้นหว่าน
น้ำเสียงของเขา ทุ้มต่ำและคลุมเครือ และยั่วยวนผู้คนเป็นที่สุด
“เพิ่งเจอฉันก็จะหนีออกไป หรือว่า เธอไม่เคยคิดถึงฉันเลยเหรอ？”
บนแก้มอุ่น ๆ คัน ๆ ราวกับเปลวไฟเล็ก ๆ ที่แผดเผาไปทั่วตั้งแต่ใบหน้าจนถึงหัวใจ
ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจกดความคิดของเธอ ราวกับภูเขาไฟ กำลังจะปะทุออกมา
แต่เธอกลับกัดฟันอีกครั้ง เก็บซ่อนอารมณ์ขึ้นมาอย่างดื้อรั้น ใบหน้าเล็ก ๆ แข็งทื่อ และพ่นหนึ่งคำออกมาทันที
“ ไม่!”
โห้หลีเฉินหรี่ตา “ผู้หญิงไม่มีหัวใจ!”
เขาดุเธอด้วยความไม่พอใจ แต่ใบหน้าหล่อเหลาใบนั้นกลับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่หายใจเข้าออก ริมฝีปากบางของเขาแทบจะจูบเธอแล้ว
ระยะทางที่ใกล้ขนาดนี้ ทำให้การหายใจที่กระวนกระวายของเย้นหว่านใกล้จะหยุดลง
เขาจะทำอะไรกันแน่?
ได้บอกว่าแยกทางกันอย่างชัดเจนแล้ว และไม่ควรอยู่ใกล้กันเกินไปเช่นนี้ด้วย! นอกจากนี้เขายังเป็นคุณอาของ “คู่หมั้น” ในนามของเธออีกด้วย เขารู้ตัวตนของตัวเองหรือไม่?
เย้นหว่านทั้งหงุดหงิดและรำคาญ หันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบหลีกเขา แต่ในขณะที่คอของเธอเพิ่งจะขยับ คางของเธอกลับถูกบีบด้วยมือใหญ่ที่มีกระดูกเปล่งออกมาอย่างชัดเจน
เขาใช้แรงนิดหน่อย เธอก็ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา
และเดิมทีเขาก็เข้ามาใกล้มากเกินพอแล้ว และริมฝีปากบางของเขาก็สัมผัสกับริมฝีปากบางของเธอเข้าด้วยกัน
เย็นนิดหน่อย กลับเหมือนว่าจะมีไฟฟ้าสถิตอยู่ และกระจายไปทั่วร่างกายของเย้นหว่านในทันที
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ
ริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินเปิดขึ้นเล็กน้อย เหมือนว่าเสียงกำลังพึมพำเสียงเบา “แต่ว่าฉัน คิดถึงเธอแล้ว”
เมื่อพูดเสร็จ เขาก็จูบเข้าไปที่ริมฝีปากของเธอ
จูบที่แผดเผาเร่าร้อน ดุดันและป่าเถื่อน ครอบงำความเย่อหยิ่งจะทำลายความงามของเธอ จูบที่เหมือนกับลมและฝนที่กระโชกแรง ซึ่งทำให้ผู้คนรับมือไม่ไหว
เย้นหว่านมึนงงไปหมดแล้ว
ช่องว่างระหว่างริมฝีปาก เป็นปากบาง ๆ ของชายหนุ่มที่รุกราน ในท่ามกลางความรู้สึก และลมหายใจของเขาที่ทำให้ผู้คนที่เต้นระรัว หัวใจของเธอสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แรงในร่างกายของเธอ ก็ถูกสูบฉีดออกไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้
สมองยิ่งสับสนและว่างเปล่าขึ้นไปอีก จนกระทั่งเธอยังแย่งไม่ออก คำในเมื่อสักครู่นี้ “แต่ว่า ฉันคิดถึงเธอแล้ว” หูแว่วหรือว่าเป็นความจริง
แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากลับกอดจริง ๆ และจูบได้เหมือนจริงขนาดนั้น จนทำให้ความรู้สึกที่ถูกควบคุมเอาไว้ของเธอ พังทลายลงอย่างไม่สามารถควบคุมได้
จนกระทั่งเธอไม่มีแรงแม้แต่จะต้านทาน และกลายเป็นแอ่งน้ำในอ้อมแขนของเขา เหมือนจะถูกความอ่อนโยนในขณะนี้กลืนกินไป
เย้นหว่านไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะหลงรักใครคนหนึ่งอย่างไร้หลักการมากถึงขนาดนี้
รู้สึกถึงคล้อยตามของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน โห้หลีเฉินก็เหมือนได้รับการสนับสนุนอย่างมากมาย ในที่สุดหัวใจที่ว่างเปล่ามาเป็นเวลานานก็ได้เต็มเปี่ยม และสมบูรณ์แล้ว
เขาโอบรอบเอวของเธอ และกอดเธอแน่นขึ้น ราวกับว่าจะฝังเข้าไปในกระดูกของเขานับจากนี้เป็นต้นไป
“เพล้ง”
ทันใดนั้น เสียงจานตกลงพื้นก็ดังขึ้นมา
เสียงนี้ เหมือนเสียงฟ้าร้อง ระเบิดภายในหูของเย้นหว่าน ตกใจจนทำให้วิญญาณที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าไม่นานก็กลับเข้ามาในร่างของเธอ
เธอถึงจะตระหนักได้ว่าน่าอาย คิดไม่ถึงว่าเธอจะกำลังจูบกับโห้หลีเฉิน และยังจูบอย่างไม่มีเหตุผลอีกด้วย!
ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไม่ใช่อยากจะจูบก็จูบได้แบบเรื่อยเปื่อยนะ
เย้นหว่านแก้มแดงระเรื่อ และผลักโห้หลีเฉินออกไปอย่างกะทันหัน
โห้หลีเฉินก้าวถอยหลังอย่างไม่ได้เตรียมตัว รู้สึกสิ้นหวังและไม่พอใจเป็นอย่างมาก สายตาที่เย็นชาและอันตรายของเขาก็กวาดเข้าไปที่สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเข้มงวด
สาวใช้ตกใจจนตัวสั่น สีหน้าซีดขาวลงไปอีก
เธอคิดไม่ถึงจริง ๆว่าจะเจอเรื่องแบบนี้กะทันหัน คุณหนูเย้นเป็นคู่หมั้นของคุณชายซือห้านไม่ใช่เหรอทำไมคุณโห้หลีเฉินถึงได้มาดันเธอติดกำแพงเธอที่นี่ด้วย แถมยังจูบกันอย่างอธิบายไม่ได้อีก
นี่ยังไม่ได้แต่งงานเข้ามาในบ้าน หลานสะใภ้และคุณอาก็เล่นกันแล้ว ความสัมพันธ์เช่นนั้นช่างยุ่งเหยิงจนผู้คนไม่กล้าคิด
และเธอก็บังเอิญพบกับความลับของตระกูลร่ำรวยที่น่าอับอาย งั้นงานนี้ก็จะหายไปแล้วใช่ไหม … ไม่สิ ชีวิตของเธออาจจะไม่เหลือแล้วก็ได้
“ฉัน ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันแค่เดินผ่านมาเฉยๆ ไม่รู้อะไรจริงๆค่ะ”
สาวก้มศีรษะลงต่ำ แทบอยากจะมุดลงไปที่พื้นได้โดยตรง
และคำพูดเหล่านี้ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกอับอายและหน้าแดงมากขึ้น
เธอลุกลี้ลุกลนเป็นที่สุด ดวงตาส่องประกายจนอายที่จะมองไปที่สาวใช้คนนั้นแล้ว และไม่รู้ว่าจะต้องรับมือกับพฤติกรรมที่หยาบคายของโห้หลีเฉินเช่นนี้อย่างไรดี
“เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันกับเขาเพิ่งจะรู้จักกัน ไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันเลย”
สาวใช้: “… ” สมองของเธอก็ก้มต่ำลงอย่างกะทันหัน เพิ่งจะรู้จักก็จูบกันแล้ว สุดยอดไปเลยจริงๆดวงตาของโห้หลีเฉินหรี่ลงเล็กน้อย ใช้สายตามืดและอันตรายมองไปทางเย้นหว่าน
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง “ พวกเราเพิ่งรู้จักกันเหรอ?”
กลิ่นอายที่ดุดันของชายหนุ่มพุ่งผ่านบนใบหน้า ราวกับจะกลืนกิน เธออีกครั้ง
จู่ๆเย้นหว่านก็รู้สึกแน่นไปทั้งตัว กระดิ่งเตือนภัยในใจก็ได้ดังขึ้น
เธอไม่สามารถดึงไปดึงมากับเขาที่นี่ต่อไปได้อีกแล้ว นี่มันคือเรื่องอะไรกัน? น่าอายสิ้นดี
“คุณโห้ กรุณาระวังคำพูดของตัวเองด้วยค่ะ!”
เธอพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนก ไม่กล้ามองเขา ขบกัดฟันแล้ววิ่งไปอีกทาง
โห้หลีเฉินคว้าข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว น้ำเสียงจนปัญญาเล็กน้อย “เย้นหว่าน อย่าหนีอีกเลยนะ”
เสียงทุ้มต่ำเหมือนแม่เหล็ก ดูเหมือนจะบอกกับเธอว่า อย่าไป อย่าหนีจากข้างกายของเขาไปอีก
หัวใจของเย้นหว่านเต้นผิดจังหวะอย่างไม่สามารถควบคุมได้
เส้นป้องกันในใจของเธอแทบจะพังทลายลงในทันที แต่สติสัมปชัญญะกลับฟื้นตัวเร็ว เธอต้องเข้าใจผิดไปแล้วแน่ๆ เขามีความรู้สึกต่อเธอหรือไม่ จะห้ามให้เธอไป แล้วอยู่เคียงข้างเขาได้อย่างไร
เธอคิดมากเกินไปแล้ว คิดเองเออเองมากเกินไปแล้ว
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ปล่อย!”
เย้นหว่านใช้ความแรงเป็นอย่างมาก เพื่อสะบัดมือของโห้หลีเฉินออกไปอย่างเหี้ยมโหด
เธอไม่ได้มองเขาเลยสักนิด หันตัว และวิ่งเหยาะๆออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
แบบไม่ได้สนใจท่าทางของหญิงสาวที่งดงามเลยสักนิดเช่นนั้น ราวกับว่าคนที่อยู่ข้างหลัง คือสัตว์ป่าดุร้าย
แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า ถ้าเธอมองเขามากกว่านี้ เธอกลัวว่าเธอจะไม่กล้าเดินจากไป
ท้ายที่สุดการได้พบกับโห้หลีเฉินในเมืองเฟยที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์เช่นนี้ สำหรับเย้นหว่านแล้ว ก็เหมือนความฝันที่สวยงามและไม่เป็นจริง เพียงเพื่อแก้ปัญหาความรักของเธอ แต่หลังจากนั้นไม่นาน มันก็กลายเป็นฟองสบู่
เธอสัมผัสไม่ได้ และจะไม่ไปสัมผัสมัน
