บทที่ 387 การแข่งขัน
โห้หลีเฉินหรี่ตา การแสดงออกของเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“คราวนี้ ฉันจะตามหาตระกูลเย้น”
ค้นหาสถานที่ที่ลึกลับที่สุดในโลกของตระกูลเย้น แบบนั้นเย้นหว่านจะไม่มีทางหนีไปยังสถานที่ที่เขาหาไม่พบได้
ไม่ว่าเธอจะวิ่งอย่างไร เธอก็ไม่สามารถหลุดจากฝ่ามือของเขาได้
เว่ยชีดูประหลาดใจและตกใจ
พบตระกูลเย้น? นายน้อยสามารถหาตำแหน่งของตระกูลเย้นได้หรือไม่?
เสียงของเขาดังขึ้นโดยไม่ตั้งใจ “นายน้อย คุณทำอะไร?”
โห้หลีเฉินมองดูเครื่องบินที่เพิ่งบินขึ้น หันกลับมาและเข้าไปในรถอย่างง่ายดาย
ออกคำสั่ง “กลับไปที่ฐานและเตรียมเครื่องบินส่วนตัว”
เย้นหว่านเดินหน้าบินไปก่อน นายน้อยใช้เครื่องบินส่วนตัวตามไปทีหลัง เห็นได้ชัดดูมั่นใจอย่างมาก!
เว่ยชียิ่งสงสัยมากขึ้นว่านายน้อยของเขาใช้วิธีใดในการค้นหาตำแหน่งของตระกูลเย้น
เขาไม่กล้าที่จะชักช้าดังนั้นเขาจึงขึ้นรถทันทีสตาร์ทและพุ่งไปข้างหน้าราวกับกำลังบิน
………………………….
เย้นหว่านกลับไปที่ตระกูลเย้นอีกครั้ง คราวนี้กลับเร็วกว่าที่เธอคิดไว้มาก
เธอเป็นเหมือนทหารที่พ่ายแพ้ซึ่งหนีกลับบ้าน
เดิมทีวางแผนที่จะออกไปพบกับหยูซือห้านและเดินเล่นกับเย้นโม่หลินเพื่อพักผ่อน เพื่อให้ตัวเธอรู้สึกดีขึ้นและสร้างความมั่นใจให้กับพ่อแม่และครอบครัวของเธอ แต่คาดไม่ถึงจะได้พบกับ โห้หลีเฉิน
แผนการทั้งหมดของเธอพังทลายและตอนนี้เธอแค่อยากจะซ่อนตัวเป็นเต่าหดหัวไม่ไปไหนไม่เห็นใคร
กงจืออวีรู้สึกประหลาดใจและดีใจเมื่อเห็นเย้นหว่าน วิ่งมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าและกอดเย้นหว่าน
“เสี่ยวหว่าน ทำไมกลับมาเร็วจัง? ทำไมไม่ออกไปเล่นข้างนอกอีกสองวัน พี่ชายของเธอทำตัวน่ารำคาญไม่พาเธอไปเหรอ?”
พูดจบกงจืออวีจ้องมองเย้นโม่หลินอย่างตำหนิ
เย้นโม่หลินนอนถือปืนอย่างไร้คำพูด ใบหน้าหมดคำพูด
เย้นหว่านส่ายหัวและอธิบายว่า “ฉันกลับมาเอง ไม่ใช่เกี่ยวข้องกับพี่ชาย ฉันไม่คุ้นเคยกับฟิลิปปินส์ ฉันคิดถึงบ้าน ฉันจึงกลับมา”
คำพูดของเย้นหว่านเต็มไปด้วยช่องโหว่
กงจืออวีเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่สามคำของเย้นหว่าน คำว่า “คิดถึงบ้าน” ทำให้เธอความโมโหในใจของเธอหายไปในพริบตาและหัวใจของเธอก็อบอุ่น
แม้ว่าเสี่ยวหว่านจะกลับมาไม่นาน แต่เธอก็ใช้สถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของเธอจริงๆ
“คิดถึงบ้านก็กลับมา แม่ทำอาหารอร่อยๆให้ลูกกิน ไปกินข้าวกันเถอะ”
“แม่ ฉันไม่หิว ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ขอกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะ”
เย้นหว่านฝืนรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างไม่เต็มใจ แสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นไรและมันยากมากที่จะจัดการกับมัน
แต่ในขณะนี้หัวใจของเธอกลับอ้างว้างและเธอต้องการหามุมที่ไม่มีใครอยู่ เพื่ออยู่คนเดียวและเงียบ ๆ
เย้นโม่หลินรู้ว่าเย้นหว่านกำลังคิดอะไรและตอบทันที
“แม่เรากินอาหารบนเครื่องบินแล้วและเราไม่หิวจริง ๆ ผมจะส่งเสี่ยวหว่านกลับห้องไปพักผ่อนสักพัก เธอหมดแรงจริง ๆ “
กงจืออวีขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเย้นหว่านแปลกไป ต้องมีบางอย่างปิดบังเธอไว้อยู่แน่
เธอไม่ได้พูดอะไรมากและตกลงทันที “โอเค ขึ้นไปเถอะ”
เย้นหว่านหันหลังกลับและเดินขึ้นไปชั้นบน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหุบลงอย่างช่วยไม่ได้
เธอรู้สึกหดหู่ใจมากและไม่สามารถแสร้งหรือทำเป็นสนใจใด ๆ ได้
เย้นโม่หลินเดินไปข้าง ๆ เย้นหว่านอย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูกและถอนหายใจ
ถ้ารู้ว่าการไปครั้งนี้จะได้พบกับโห้หลีเฉิน ตอนไปคงไม่พาเย้นหว่านไปด้วยเด็ดขาด ข้อตกลงของตระกูลหยูก็คงไม่จำเป็นแล้ว
เขาส่งเย้นหว่านกลับห้องและปลอบเย้นหว่าน จากนั้นเย้นโม่หลินก็เดินออกจากห้องไป
ทันทีที่เดินออกจากห้องก็เห็นกงจืออวีรออยู่ข้างนอก
เมื่อแม่และลูกชายมองหน้ากันก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร
เย้นโม่หลินเดินไปหากงจืออวีแล้วพูดว่า “เสี่ยวหว่านเจอโห้หลีเฉินที่ตระกูลหยู”
คิ้วของกงจืออวีขมวดทันทีประหลาดใจมาก
“คนที่ทำให้เธอเสียใจหรือว่าจะเป็นผู้ชายคนนี้?”
เย้นโม่หลินพยักหน้า “เขาเป็นเด็กที่เกิดจากคุณหนูใหญ่หยูรั่วถอง ที่เกิดนอกตระกูล เขาเพิ่งกลับมาที่ตระกูลหยูเมื่อไม่กี่วันก่อน จึงไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นก่อนที่ฉันจะไป”
“เขามาจากตระกูลหยู!”
กงจืออวีรู้สึกประหลาดใจ แต่เธอกลับคิดบางอย่างออก “ไม่น่าแปลกใจที่เขาอยากจะแต่งงานกับเสี่ยวหว่าน ที่เมืองหนานเขารู้มานานแล้วว่ามีเพียงเสี่ยวหว่านเท่านั้นที่สามารถรักษาโรคของเขาได้!”
เย้นโม่หลินเม้มริมฝีปากบางของเขา เขารู้สึกเสมอว่าเขามองโห้หลีเฉินคนนี้ไม่ออก จุดประสงค์มันคงไม่ง่ายอย่างนั้น
ถึงตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจว่าทำไมจู่ ๆ โห้หลีเฉินถึงยอมแพ้
แต่ไม่ว่าในกรณีใดตอนนี้เย้นหว่านได้กลับไปที่ตระกูลเย้น ซึ่งแยกตัวจากโลกภายนอกและจะไม่มีการติดต่อกับโห้หลีเฉินในอนาคตอย่างแน่นอนและจะไม่ให้โอกาสโห้หลีเฉินได้ทำร้ายเธอ
“แม่ในเมื่อโห้หลีเฉินก็เป็นคนของตระกูลหยูเช่นกันและเสี่ยวหว่านก็มีสิ่งพัวพันเช่นนี้ คงไม่เหมาะสมที่เสี่ยวหว่านจะแต่งงานกับตระกูลหยู ฉันอยากยกเลิกข้อตกลงระหว่างเธอกับหยูซือห้าน
กงจืออวีลังเลและพยักหน้า “ยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเสี่ยวหว่านเอง ก็ควรถามความเห็นจากเธอด้วย เธอก็ได้พบกับหยูซือห้านด้วย แล้วถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิด งั้นก็ยกเลิก”
“โอเค ฉันจะถามเขา”
เรื่องนี้ ก็ถือตัดสินใจเรียบร้อย
เย้นโม่หลินขอคำตอบจากเย้นหว่านและไม่ต้องสงสัย เธอไม่ชอบอย่างแน่นอน เย้นโม่หลินยกเลิกการแต่งงานกับหยูฉู่สองโดยตรง
ในขณะนี้ ที่ตระกูลหยู
ในห้อง มีเสียงของที่หล่นดังขึ้น “ตูมตูม” เละเทะและสับสนอลหม่าน
หยูซือห้านทุบแจกันต่อหน้าแล้วดึงเนกไทของเขาด้วยความโกรธ ชุดของเขายุ่งเหยิง
ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความโกรธที่น่ากลัวนั้นแย่มาก
เขาตวาดด้วยความโกรธ “ไอ้บ้า! โห้หลีเฉิน กล้าทำฉันแบบนี้!”
เขาเป็นทายาทโดยตรง ถ้าไม่มีโห้หลีเฉิน เขาก็เป็นทายาทแน่นอน แต่หลังจากโห้หลีเฉินมา เขาก็ต่ำกว่าโห้หลีเฉินในรุ่นเดียวและต้องสละตำแหน่งทายาท
แต่ถึงอย่างนั้น เวลาหลายปีที่ผ่านมาหยูซือห้านมีฐานที่มั่นคงในตระกูลหยู โห้หลีเฉินเพิ่งมาถึง เขายังพอสามารถแข่งกับโห้หลีเฉินได้อยู่ บวกกับการแต่งงานกับตระกูลเย้น เขาก็มีโอกาสชนะมากขึ้น
แต่ตอนนี้ตระกูลเย้นกองหนุนหลังที่ทรงพลังที่สุดของเขาถูกโห้หลีเฉินทำลายไป!
เขารอภรรยามานานกว่า20ปี มันยากในการรอคอยเย้นหว่าน กลับถูกยกเลิกงานแต่ง
โห้หลีเฉินเป็นเพียงตัวซวย ศัตรูตัวฉกาจของเขา!
“นายน้อย แม้ว่าตระกูลเย้นจะบอกยกเลิกงานแต่งงาน แต่เรื่องนี้ยังไม่จบ ยังไงการแต่งงานของชายและหญิง ก็ต้องได้รับการยินยอมจากเจ้าตัว ตระกูลเย้นปฏิบัติต่อเย้นหว่านในฐานะลูกที่รักและทะนุถนอม ต้องยอมรับความคิดเห็นของเธอเป็นแน่”
“คุณลองสู้ดูอีกสักครั้ง ให้ได้หัวใจของเย้นหว่าน เธอก็คงจะแต่งงานกับคุณ”
ชายวัยกลางคนที่มีลักษณะเหมือนพ่อบ้านยืนอยู่ด้านหนึ่งและกระซิบว่า “นอกจากนี้คุณท่านยังบอกอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่แทรกแซงในเรื่องนี้และเขาจะไม่ช่วยโห้หลีเฉินด้วย…”
เขาหยุดมองไปนอกห้องและหลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ เขาก็เดินไปหาหยูซือห้านและยื่นโน้ตให้เขา
“นี่คือที่อยู่ที่คุณท่านให้คุณ ที่อยู่ของ ตระกูลเย้น”
