บทที่ 395 ทุกคนต่างต่อต้าน
เย้นหว่านเหลือบมองไปที่เสี่ยวฮวนที่เปิดประตู เธอรู้ว่าเธอได้รับอนุญาตเอากุญแจมาเปิดจากเย้นโม่หลิน
เธอวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบโดยไม่หยุด
เธอต้องการพบโห้หลีเฉิน ต้องการพบเขาทันที
ทันทีที่เย้นหว่านวิ่งมาถึงโถงด้านหน้า เธอก็ถูกเย้นโม่หลินหยุดเอาไว้
ร่างสูงของเย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงหน้าเย้นหว่านเหมือนภูเขา “เธอจะไปไหน”
“ฉันเบื่อมาทั้งบ่าย อยากออกไปเดินเล่น”
เย้นหว่านคิดเหตุผลสักอย่างขึ้นมา เย้นโม่หลินมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเธอก็ทำให้เธอไม่สบายใจ ท่าทางต่อเขาตอนนี้จึงไม่ได้ดีนัก
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ไม่เป็นที่พอใจของเย้นหว่าน หัวใจของเย้นโม่หลินก็หดตัวและเจ็บเล็กน้อย
ดูเหมือนเขาจะทำให้น้องสาวของเขาขุ่นเคือง
ทันใดนั้นน้ำเสียงของเย้นโม่หลินก็อ่อนโยนขึ้นมากพร้อมกับปลอบว่า “เสี่ยวหว่าน พี่ชายไม่ได้ตั้งใจยุ่งเรื่องของเธอ อย่าโกรธพี่เลย?”
เย้นหว่านเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร
ก็ไม่ได้โกรธมาก แค่ไม่มีความสุขและไม่อยากสนใจเขามากนัก
เย้นโม่หลินทำอะไรไม่ถูก เขาจึงพูดต่อ “อาหารพร้อมแล้ว ไปกินข้าวก่อนเถอะพ่อแม่รอเธออยู่”
เย้นหว่านไม่มีใจอยากกินข้าวในตอนนี้ ส่วนเย้นโม่หลินพูดไปพูดมาก็ไม่อนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย
เธอส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่หิวพี่กินเถอะ ฉันอยากไปเดินเล่น”
หลังจากพูดจบเย้นหว่าน ก็อ้อมเย้นโม่หลินและเดินออกไป
เย้นโม่หลินตอบสนองเร็ว คว้าข้อมือของเย้นหว่านแล้วจับเธอไว้
“เสี่ยวหว่าน แม้ว่าจะไม่หิวก็ต้องกินสุขภาพที่ดีเป็นสิ่งสำคัญที่สุด อีกอย่างวันนี้ที่บ้านเรามีแขกมาด้วยคนหนึ่ง เธอก็ควรจะไปพบกัน”
เย้นหว่านขมวดคิ้วเธอนอนอยู่ที่หน้าต่างบ่ายวันนี้เมื่อเห็นหยูซือห้านเข้ามาเธอไม่เห็นเขาออกไปแน่นอนเธอรู้ว่าแขกที่เรียกว่าเป็นใคร
ตอนนี้เธอไม่ได้ชอบหยูซือห้านมากนัก แถมยังมีความขุ่นเคืองอยู่บ้าง หากหยูซือห้านไม่ตามมาที่นี่เธอและ โห้หลีเฉินจะไม่เผชิญกับอุปสรรคและความยากลำบากในตอนนี้
เย้นหว่านปฏิเสธเพียงว่า “ไม่อยากเจอ”
เย้นโม่หลินพูดอย่างอดไม่ได้ “แต่เขาอยู่ที่โต๊ะแล้ว…” หรือว่าจะให้ไล่หยูซือห้านไป ปล่อยให้เขาไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ กินนข้าวด้วยตัวเองหรือไง?
ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้
พี่ชายที่รักน้องสาววางแผนที่จะทำสิ่งนี้ เย้นหว่านกลับพูดออกมา “มีคนนอกฉันรู้สึกไม่อยากอาหาร ฉันไม่กินแล้ว”
เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็ปัดมือของเย้นโม่หลินออกไป อยากจะวิ่งออกไปด้วยความเร็ว 100 เมตร เธอจะทำสำเร็จได้หรือไม่?
ในเวลานี้ มีสามร่างมาจากทิศทางของห้องอาหาร
ในบรรยากาศแบบนี้ มีน้ำเสียงของสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนพูด “ขอโทษด้วย เป็นฉันมาที่นี่โดยกะทันหัน รบกวนแล้ว เสี่ยวหว่านถ้าเธอไม่คุ้นเคย ฉันจะไม่กินข้าวที่โต๊ะเดียวกันกับคุณก็ได้”
ท่าทางของสุภาพบุรุษทำให้เย้นหว่านรู้สึกว่าเธอเองก็เอาแต่ใจตัวเองเกินไป ไม่ไว้หน้าแขก
แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะมาในเวลานั้น
เย้นหว่านแข็งและยิ้มอย่างสุภาพที่มุมปาก “คุณชายหยูพูดเล่นเกินไปแล้ว คุณอย่าคิดมากฉัน ฉันแค่ไม่อยากกินเลยหาเหตุผลที่จะบอกพี่ชายเท่านั้น”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ เสี่ยวหว่านคุณไม่ได้เกลียดการมาเยือนอย่างกะทันหันของฉัน ฉันก็โล่งใจ”
เย้นหว่าน “… ” เธอแค่ไว้หน้าเขาอย่างสุภาพ เขากลับไม่ไว้หน้าเธอ เธอเกลียดการมาเยือนของเขาอย่างกะทันหันจริง ๆ
เย้นหว่านเพียงแค่ไม่สนใจเขา เดินไปด้านหน้ากงจืออวี จับแขนเธออย่างรักใคร่และพูดอย่างยั่วยวนว่า
“แม่คะ พี่ขังหนูไว้ในห้องตลอดบ่าย ฉันเบื่อมาก ไม่มีความอยากอาหาร ฉันขอออกไปเดินเล่น ได้หรือไม่?”
เย้นโม่หลินไม่ยอมปล่อยเธอออกไปจากหน้าประตู เธอจึงเริ่มลงมือกับแม่ของเธอ
กงจืออวีรักเย้นหว่านมากที่สุด ยิ่งทนไม่ได้ที่เธอทำตัวออดอ้อน จ้องไปที่เย้นโม่หลินทันทีและพูดว่า “ไว้วันอื่นฉันค่อยจับพี่แกขังไว้ในห้อง ทั้งวัน ให้เธอหายโกรธ”
มุมปากของเย้นโม่หลินกระตุกและเขามองเย้นหว่านอย่างซับซ้อน เขาทำให้น้องสาวคนนี้ขุ่นเคืองจริงหรือ? เพื่อออกไปข้างนอกเธอถึงกับแสดงละครต่อหน้าแม่
เฮ้ น้องสาวโตแล้วไม่อยากอยู่บ้าน ปวดใจจริงๆ
“โอเค ขังเขาไว้ทั้งวัน”
เย้นหว่านยิ้มและพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่กลับไม่ลืมจุดประสงค์ของเธอ “แม่ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะออกไปเดินเล่นสักพักนะ สักพักจะกลับมา”
พูดจบเธอก็อยากจะวิ่งไป แต่กลับถูกกงจืออวีจับมือเธอกลับ
กงจืออวีมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่ซับซ้อนและถอนหายใจเสียงของเธอนุ่มนวล แต่มุ่งมั่น
“อย่าไปหาโห้หลีเฉินอีกต่อไป”
ความกังวลถูกเปิดเผย เย้นหว่านนิ่งอยู่พักแล้วเธอก็รู้สึกวู่วาม
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา กงจืออวียอมให้เธอเอาแต่ใจมากและไม่เคยขออะไรเธอเลย แต่ตอนนี้เธอจริงจังมากที่ไม่ยอมให้เธอไปหาโห้หลีเฉิน
กงจืออวีไม่เห็นด้วยที่เธออยู่กับโห้หลีเฉินหรือ?
เย้นหว่านส่ายหัว “แม่ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร แม่อย่าดึงฉันไว้ได้หรือไม่?”
“เสี่ยวหว่าน นี่คือความคิดของแม่และพ่อแถมยังมีเสี่ยวโม่ ถ้าไม่คิดให้ดี พวกเราจะไม่ให้ลูกได้เดินทางที่ผิด โห้หลีเฉินใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้หลอกลวงลูก ไม่ว่ายังไงแม่ไม่ยอมเห็นด้วยกับการที่ลูกและเขาจะอยู่ด้วยกัน”
น้ำเสียงของกงจืออวีอ่อนโยน แต่ท่าทีของเธอแข็งแกร่งมาก
เธอเป็นนายหญิงของตระกูลเย้น เธอเป็นคนถ่ายทอดคำสั่งจากตำแหน่งที่สูง แรงกดดันนี้เกิดขึ้นมันก็มีความหมายที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
เย้นหว่านมองไปที่เธออย่างว่างเปล่าใบหน้าของเธอซีด
พวกเขาต่างต่อต้านเธอ เธอจะทำอย่างไรให้พวกเขาเปลี่ยนใจและยอมรับโห้หลีเฉิน?
“เสี่ยวหว่าน แม่เข้าใจลูก แต่แม่ต้องรับผิดชอบอนาคตของลูก ไม่สามารถเฝ้าดูลูกกระโดดลงไปในหลุมไฟได้ อย่าโทษแม่เลย สองสามวันนี้ลูกก็อยู่บ้าน อย่าออกไปข้างนอกเลย”
ตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “แม่ ก็ต้องการจะขังฉัน?”
กงจืออวีรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย “แค่ไม่กี่วัน ลูกทนหน่อย”
กี่วัน? พวกเขาจะทำอะไรในวันพวกนั้น?
จู่ ๆ เย้นหว่านก็ขนลุกขึ้นมา “แม่ แม่คิดจะทำอะไร? แม่ห้ามทำร้ายโห้หลีเฉิน!”
“ไม่ต้องห่วง พวกเราจะไม่ทำร้ายเขา พ่อกับแม่ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล แค่ใช้วิธีบางอย่างให้เขาออกไปจากที่นี่”
กงจืออวีตอบอย่างแผ่วเบา
แต่เย้นหว่านรู้สึกว่าเธอจุกที่คออย่างมาก พวกเขากำลังจะบังคับให้โห้หลีเฉินออกไป อย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถมองเห็นเขาได้อีก
หลังจากนั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหาโห้หลีเฉินได้ที่ไหน
เย้นหว่านตื่นตระหนก “แม่ แม่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม? โห้หลีเฉินเขาไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดจริง ๆ ”
“เสี่ยวหว่าน ลุงและป้าทำแบบนั้น เพื่อประโยชน์ของคุณเอง ไม่ต้องการให้คุณถูกหลอกโดยคนที่เจตนาไม่ดี”
หยูซือห้านก้าวไปข้างหน้ามองเย้นหว่านอย่างนุ่มนวล “ฉันก็เป็นคนของตระกูลหยู ฉันไม่ได้ปิดบัง มาที่นี่ในครั้งนี้เพื่อแต่งงานกับคุณเช่นเดียวกับ ลุงของฉันก็เช่นเดียวกันเป็นการแข่งขันที่ยุติธรรม เสี่ยวหว่านแม้ว่าฉันต้องการแต่งงานกับคุณโดยสนใจผลประโยชน์ของครอบครัว แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่โกหกคุณและฉันจะปฏิบัติต่อคุณด้วยความจริงใจในอนาคต “
เขาบอกว่าจะไม่หลอกลวง ซึ่งขัดแย้งกับโห้หลีเฉินที่หลอกลวงอย่างน่ารังเกียจ?
