บทที่ 406 อยากเจอเธอ เวลาไหนก็สายไปหมด
ต่อมา เขาลุกขึ้น ยกมือขึ้นลูบผมเย้นหว่านเบาๆ
“ฉันอยู่ในห้องทำงาน เธอไม่รู้เรื่องหรอก”
ในคำพูดนั้น บวกกับสายตาที่ไม่เชื่อใจเย้นหว่าน เย้นโม่หลินก็พูดเสริมอีกว่า: “ฝีมือการจัดการของพี่ชายมีความรุนแรงไปหน่อย เดี๋ยวเธอจะตกใจเอาได้”
กลับมาบ้านตระกูลเย้น เย้นหว่านรู้เรื่องของเย้นโม่หลินมาบ้างเล็กน้อย ว่ากันว่าเขาเป็นคนโหด ส่วนมากจะชอบใช้วิธีขั้นเด็ดขาด
เขารีบปิดคอม อาจจะเป็นเรื่องที่เป็นกลิ่นคาวเลือด ดังนั้นไม่อยากให้เธอเห็นเท่านั้น
แต่ว่าเย้นหว่านพอเห็นเย้นโม่หลินตั้งใจบังคอมไว้ ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที
เย้นโม่หลินกลับกังวลว่าเย้นหว่านจะคิดมา ก็รีบเปลี่ยนเรื่อง ถามด้วยรอยยิ้มว่า: “เสี่ยวหว่าน เธอมาหาฉันตอนนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
พอพูดถึงเรื่องสำคัญ ความสนใจของเย้นหว่านก็ถูกเบี่ยงเบนไป
เธอเอาแก้วนมหนึ่งแก้ว และยื่นให้กับเย้นโม่หลิน “ฉันดื่มนมหนึ่งแก้วจะได้หลับสบายขึ้น กำลังจะขึ้นไปนอน ก็เห็นพี่อยู่ในห้องหนังสือ ก็เลยเอามาส่งให้พี่ด้วยหนึ่งแก้ว”
เย้นโม่หลินมองดูนมสีขาวในแก้วนั้น ก็รู้สึกดีใจอย่างมาก
เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับนมจากน้องสาวเลยนะ
“ขอบใจนะ”
เย้นโม่หลินรับนมมา “เธอโตขึ้นมากเลย พี่หิวน้ำพอดีเลย”
หิวจริงหรือไม่จริง เย้นหว่านไม่รู้ แต่เป้าหมายของเธอก็สำเร็จแล้ว
เธอหยิบนมอีกแก้วขึ้น พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “งั้นพี่ถ้าทำเสร็จแล้วก็รีบเข้านอนล่ะ ฉันกลับไปนอนก่อนนะ”
เย้นโม่หลินรู้สึกสงสัย “วันนี้ทำไมนอนเช้าจัง?”
ก็เพื่อนัดเดทกับโห้หลีเฉินน่ะสิ
เย้นหว่านรู้สึกร้อนตัว ถือแก้วนมไว้ พูดตอบไปว่า: “ก็ง่วงแล้วไง ฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าเจอกัน”
เย้นหว่านตั้งใจพูดเน้นคำสุดท้ายชัดๆ
ต่อมา ก็ยิ้มโบกมือให้กับเย้นโม่หลิน ถือแก้วนมเดินออกไป
เย้นโม่หลินถือแก้วนมอุ่นๆไว้ สายตามองแผ่นหลังของเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง คืนนี้ทำไมเธอดูแปลกๆนะ
หรือว่าเธอทำอะไรลับหลังเขาหรือเปล่า?
เย้นหว่านจัดการเย้นโม่หลินได้แล้ว ก็เดินกลับห้องไปด้วยรอยยิ้ม จะรอโห้หลีเฉินมาหา
ไม่รู้ว่าเขาจะมากี่โมงนะ?
เย้นหว่านคิดอยู่นั้น ก็เดินมาถึงประตูห้องตัวเองแล้ว พอเปิดประตูก็เข้าไปทันที
เข้ามาแล้ว เธอก็ชะงัก และรีบหันไปล็อกประตูทันที
ต่อมา ก็หันกลับมาอย่างตื่นเต้น พอหันมาแล้ว ก็เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟา ทำเอาเธออึ้งไปชั่วขณะ
เห็นโซฟาในห้องนั้น โห้หลีเฉินกำลังนั่งอย่างสง่างามอยู่ ขาเรียวยาวของเขากำลังไขว้กันอยู่ ใบหน้ารูปลักษณ์นั้นหล่อจนไร้ที่ติเลยเชียว
ในมือเขาถือแก้วไวน์ไว้ ส่ายไปมาเบาๆ สายตามองเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง มุมปากมีรอยยิ้มแสยะออกมา
เย้นหว่านยืนอย่างตกใจ ดีใจจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ
“นาย นายมาได้ยังไงกัน?”
“ไม่อยากให้ฉันมาเหรอ?” โห้หลีเฉินถามกลับ
เย้นหว่านรีบส่ายหน้า เธออยากให้เขามาอยู่แล้ว พอเห็นเขา ทั้งหัวใจของเธอก็ชุ่มฉ่ำจริงๆ
โห้หลีเฉินยิ้มกว้างกว่าเดิม เขาวางแก้วไวน์ลง กวักมือเรียกเย้นหว่าน
“มานี่สิ”
ชายหนุ่มที่ตนรักก็อยู่ไม่ไหล เย้นหว่านหัวใจเต้นรัวแรง แก้มแดงระเรื่อขึ้นมา
เธอเม้มปาก เดินไปหาเขาทีละก้าว
พึ่งเดินไปถึงข้างโซฟา โห้หลีเฉินก็ยื่นมือออกไป คว้าข้อมือเย้นหว่านไว้หมับ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดทันที
เย้นหว่านไม่ทันตั้งตัวล้มตัวลงไป และนั่งอยู่บนน่องของโห้หลีเฉิน
ตรงหน้า เธอใกล้เขาจนได้ยินเสียงหายใจของเขา
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อไปทันที เธอมองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยหัวใจสั่นเทา แก้มแดงจนคล้ายลูกแอปเปิล
เธอผลักเขาเบาๆ “นายทำอะไรน่ะ”
“คิดถึงเธอไง”
โห้หลีเฉินเสียงต่ำจองเขามีเสน่ห์อย่างมาก
หัวใจของเย้นหว่านเต้นแรงไม่หยุด ทั้งอายทั้งดีใจ ทำให้เธอเหมือนมีปีกออกมา อยากจะบินขึ้นบนท้องฟ้าไป
ใบหน้าเธอแดงระเรื่อ มือน้อยๆจับคอเสื้อของโห้หลีเฉินไว้
พูดเสียงเบาว่า: “วันนี้ทำไมนายมาเช้าจัง?”
เธอคิดว่า อย่างน้อยหนึ่งถึงสองชั่วโมงเขาค่อยมา ในตอนนั้นก็มืดพอดีไม่ถูกจับได้ง่าย
โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านนิ่ง พูดเสียงต่ำว่า “มาเจอเธอ เวลาไหนก็ไม่ถือว่าเช้า”
ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ของทั้งสอง เขาคงไม่จำเป็นต้องมาเจอเธอในตอนกลางคืน จะต้องนำเธอไว้ข้างตัวตั้งแต่เช้ายันดึก ดึกยันเช้าไม่หเธอไปไหน
หัวใจของเย้นหว่านพองโต ใบหน้าแดงระเรื่อ ปกปิดรอยยิ้มไม่ได้อีก
โห้หลีเฉินกอดเธอไว้ สายตาลึกซึ้ง
ต่อมา เหมือนกำลังควบคุมอะไรอยู่ เขามองไปนมที่เย้นหว่านวางลงไป และยื่นมือหยิบมันขึ้นมาอีก
ถามว่า: “ต้องดื่มเหรอ?”
เย้นหว่านพยักหน้า แม้จะเอานมมาเป็นแผนการหลอกเย้นโม่หลิน แต่ก่อนนอนดื่มนมดีต่อสุขภาพจริงๆ
โห้หลีเฉินส่งนมไปข้างปากเย้นหว่าน พูดเสียงเบาว่า: “อ้าปาก”
เย้นหว่านอึ้งไปชั่วขณะ
เขาจะทำอะไรน่ะ? ป้อนเธอเหรอ
ทั้งดีใจทั้งเขินอาย เย้นหว่านรีบยื่นมือไปถือแก้วไว้ “ฉันดื่มเองได้”
แต่มือของเธอยังไม่ทันจับแก้ว ก็ถูกโห้หลีเฉินจับไว้เสียก่อน ฝ่ามือกว้างใหญ่ของเขาจับมือน้อยๆของเธอไว้แน่น
ความอบอุ่นนั้น กระทบเข้าถึงจิตใจคน
เย้นหว่านหัวใจเต้นรัวแรง ใบหน้าแดงจนเหมือนหายใจติดขัด
ในอ้อมกอดของเขา ถูกเขาจับมือ เอ็นดู และรัก ทุกอย่างมีโชคดีมากจนไม่เหมือนความจริง หัวใจเต้นแรงมากกว่าความฝันเสียอีก
โห้หลีเฉินมองเธอด้วยสายตามืดมน และดวงตาก็มีไฟปะทุขึ้นมา
เขายกมือขึ้น ก็เอานมส่งเข้าปากตัวเอง และดื่มไปหนึ่งคำ
เย้นหว่านมองเขาอย่างแปลกใจ ยังไม่ทันได้เข้าใจ ก็คิดผิดคิดว่าตัวเองจะถูกจูบเสียอีก
เย้นหว่านอึ้งไปทันที ตัวแข็งทื่ออย่างกับไม้
โห้หลีเฉินกลับ……
ความอบอุ่นภายในห้อง ก็เพิ่มระดับขึ้นมาทันที
สายตาโห้หลีเฉินเต็มไปด้วยไฟ และมีความรักลึกซึ้ง เขาจ้องมองเธอนิ่งๆ ในความวุ่นวายนั้น ก็กอดตัวเธอเข้ามา
