บทที่ 416 ปีนกำแพงอย่างไม่เสียดาย
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างดุร้าย เมื่อเห็นเย้นหว่านหน้าประหม่าอยู่
เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วค่อยเค้นคำพูดสองสามคำออกจากลำคอ
“ เขาไม่ควรมาที่นี่”
การจากไปเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ทันใดนั้น หน้าเย้นหว่านก็ซีดลงและแทบไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเย้นโม่หลินใช้วิธีอะไรบางอย่างเพื่อบังคับโห้หลีเฉินจากไป
งั้นหลายวันมานี้ โห้หลีเฉินมันยุ่งมากก็อาจเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?
“ พี่เคยทำอะไร？พี่ทำร้ายเขาไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะทำร้ายหนู!”
เย้นหว่านพูดอย่างกระตือรือร้นและหัวใจของเขาก็พุ่งไปที่ลำคอ
นี่คือเขตอิทธิพลของตระกูลเย้น กล่าวได้ว่าทั้งเมืองอยู่ในการควบคุมของตระกูลเย้น โห้หลีเฉินเพิ่งมาใหม่ๆโดยไม่มีความแข็งแกร่งพื้นฐานใด ๆ ไม่มีทางที่จะต่อสู้กับเย้นโม่หลินที่นี่ เพียงแต่จะแพ้
เมื่อนึกถึงปัญหาที่โห้หลีเฉินเผชิญ เย้นหว่านรู้สึกทุกข์ใจและตำหนิตน
ขมับเย้นโมหลินเต้นตุบๆอย่างรุนแรง เมื่อก่อนเขาทำตัวแข็งกร้าวและดุดัน เอาแต่ผลประโยชน์โดยไม่ถามคำถามเลยสักข้อ แต่ตอนนี้เขาต้องอธิบายให้น้องสาวฟัง
“ ผมไม่ได้ทำร้ายเขา”
เย้นโม่หลินพูดด้วยอาการปวดหัว “ไม่ว่าผมจะเกลียดเขาอย่างไร ผมก็จะไม่ทำอะไรกับเขา แต่เธอไม่ต้องคิดคบกับเขาอีก ผมไม่เห็นด้วย เสี่ยวหว่าน เธอควรตายใจได้แล้ว “
พูดเสียงหนักแน่น แล้วเย้นโม่หลินก้าวขายาวเข้าบ้าน
คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังเดินตามเข้ามาโดยไร้อารมณ์
เย้นหว่านยืนอยู่ที่นั่น มองไปที่ด้านหลังของเย้นโม่หลิน แต่ไม่สามารถสงบใจของตนได้
แม้ว่าเย้นโม่หลินบอกเขาจะไม่ทำร้ายโห้หลีเฉิน แต่เขาก็ต้องใช้วิธีการบางอย่างกับโห้หลีเฉินแน่ๆ เพื่อบังคับให้เขาออกจากที่นี่
เธอยังออกไปไม่ได้ ถ้าเขาจากไปแล้ว เธอจะไปหาเขาที่ไหน
ไม่ได้ เธอต้องไปหาโห้หลีเฉิน!
เย้นหว่านเดินไปรอบๆสนามขณะที่ไม่มีใครอยู่ และเธอมองไปทุกซอกทุกมุม สุดท้ายเธอได้ค้นพบสถานที่สองสามแห่งที่ยามว่างหลวมอยู่
ที่หนึ่งคือสระน้ำ แต่เธอไม่สามารถว่ายน้ำผ่านไปได้ ไม่ต้องคิดแล้ว
อีกที่เป็นกำแพงสูงในที่ลึกของสวน กำแพงสูงชันและสูงเกือบสามเมตร แม้ว่าเย้นหว่านจะสามารถปีนขึ้นไปได้ แต่การกระโดดลงก็เป็นปัญหา
แต่ในสถานที่เหล่านี้ แค่กำแพงสูงนี้เป็นโอกาสเดียวที่เธอสามารถออกไปได้
โห้หลีเฉินก็เข้ามาและออกจากที่นี่ด้วย
แต่กำแพงสูงขนาดนี้ เขากระโดดไปมาได้อย่างไร? เย้นหว่านอยากรู้แต่ไม่มีทางจะรู้ได้
หลังจากหาได้ที่ออกไปแล้ว เย้นหว่านก็แอบไปโกดัง และได้หาพบบันไดยก
จากนั้นให้เสี่ยวฮวนช่วยเธอแบกและซ่อนร่องรอยของตน
เสี่ยวฮวนตกใจมากทำหน้าเศร้าและรีบห้ามเย้นหว่าน: “คุณหนู กำแพงสูงเกินไป มันอันตราย！ แม้ว่าคุณจะปีนขึ้นไปได้ คุณจะลงไปได้อย่างไรนะ จะล้มค่ะ”
เย้นหว่านส่ายหัวด้วยท่าทีแน่วแน่
“ไม่เป็นไร ฉันเตรียมเชือกไว้แล้ว เลื่อนลงไปก็พอ”
เสี่ยวฮวนมองไปที่เชือกในมือของเย้นหว่านและตะลึงไปชั่วขณะ เธอนึกไม่ถึงว่า เย้นหว่านจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่เท่านี้ เขาจงใจที่จะแอบออกไป
“ แต่ … ถ้าคุณท่านพบว่า … ” เสี่ยวฮวนรู้สึกผิดมาก
เธอโตอยู่ในตระกูลเย้นมาตั้งแต่เด็กและอยู่ในโอวาทของเจ้านายและนายหญิง ไม่เคยคิดที่จะไม่เชื่อฟัง แต่ตอนนี้ เธอจะขัดคำสั่งของเจ้านายและช่วยเย้นหว่านออกจากบ้าน
แค่คิดถึงเรื่องนี้ หัวใจก็เต้นเร็วมาก
เย้นหว่านจับมือของเสี่ยวฮวนด้วยท่าทีมุ่งมั่น
“ไม่ต้องห่วง เธอแค่ช่วยพาคนออกไปและยกบันไดขึ้นตรงนั้นแหละ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ พ่อแม่ต้องลงโทษก็ลงโทษฉัน”
เสี่ยวฮวนยังคงลังเล “แต่ให้ฉันเห็นคุณหนูรับโทษได้อย่างไร … “
“ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ไม่สามารถโทษฉันอย่างเต็มใจ”
เย้นหว่านยื่นลิ้นออกมาอย่างซุกซน แต่แสงในดวงตาก็มุ่งมั่นมากขึ้น
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโห้หลีเฉิน ตอนนี้เธอต้องออกไปหาเขาด้วยตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเย้นหว่านไม่ฟังคำพูดของตน เสี่ยวฮวนก็หมดวิธีทาง เอาแต่พยักหน้ายอมรับ
เย้นหว่านรู้สึกยินดี หากมีความช่วยเหลือจากเสี่ยวฮวน เธอสามารถออกไปข้างนอกได้ง่ายขึ้น
เธออยากยกบันไดขึ้นทันที แต่เสี่ยวฮวนก้าวไปขวางหยุดเย้นหว่าน
“พลาดตอนนี้ฝนตกอยู่ คุณหนูรอให้ถึงหยุดฝนก่อนและค่อยออกไปดีกว่าค่ะ”
เย้นหว่านยิ้มดูฝนที่กำลังตกหนัก หยดฝนตกเร็วลงมาทีละก้อนๆ เหมือนเป็นเชื่อมแล้ว ท้องฟ้าก็ยิ่งมืดครึ้ม เป็นเวลากลางวัน แต่แสงสลัวเหมือนพลบค่ำ
ในสภาพอากาศเช่นนี้จะไม่มีคนเดินไปมาบนถนน ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเธอ
เย้นหว่านให้เสื้อกันฝนที่เธอเตรียมไว้นานๆกับเสี่ยวฮวน“ตอนนี้ไม่มีคนก็ไม่อาจรู้เราอยู่ที่นี่โดยง่าย เรารีบไปกันเถอะ”
เสี่ยวฮวนได้ถือเสื้อกันฝนและอยากร้องไห้
ใจที่อยากออกไปข้างนอกของคุณหนูนั้นไม่สามารถหยุดยั้งได้จริงๆ
ถ้าเจ้านายกับนายหญิงรู้แล้วคงโกรธมาก เพียงแค่หวังว่าอย่าถูกจับ
เหมือนที่คิดจริงๆ เดิมทีที่บอดี้การ์ดที่ลาดตระเวนในสวนก็หายไปเพราะฝนตกหนัก เย้นหว่านและเสี่ยวฮวนแบกบันไดเดินไปที่ข้างกำแพงสูงโดยไม่มีสิ่งกีดขวาง
เมื่อมองไปที่กำแพงสูงเบื้องหน้านี้ ตาของเย้นหว่านก็สว่างขึ้น เหมือนได้เห็นแสงจากด้านนอก
ในไม่ช้าเธอสามารถไปที่โรงแรมและปรากฏตัวต่อหน้าโห้หลีเฉิน
เขาควรจะประหลาดใจใช่ไหม?
ด้วยความคาดหวังอย่างเต็มที่ เย้นหว่านไม่สนใจฝนที่ตกลงมาเลยและตั้งบันไดถูกที่แล้ว เขาก็บอกให้เสี่ยวฮวนออกไปอย่างรวดเร็ว
เสี่ยวฮวนไม่วางใจคุณหนู ก็เลยยืนอยู่ข้างๆช่วยจับบันได
“ ฉันต้องเห็นคุณหนูปลอดภัยก่อนค่อยจากไป”
อย่างไรก็ตามใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ปีนขึ้นไปได้ เสี่ยวฮวนจะรออยู่สักครู่แล้วค่อยไปก็ไม่เป็นไร
เย้นหว่านยื่นมือออกไปกอดเสี่ยวฮวน และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันกลับมาแล้วให้รางวัลเธอนะ”
หลังจากพูดแล้วถ้าสายเกินไปเขาจะไม่เสียเวลาอีกจับบันไดปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวัง
สิ่งที่เสี่ยวฮวนเฝ้าดูก็ทำให้ตกใจ“ คุณหนูฝนตกลื่นมากดังนั้นโปรดใช้ความระมัดระวังและชะลอตัวลง”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เย้นหว่านพูดจบและปีนขึ้นไปต่อ แม้ว่าฝนตกได้ขัดขวางเธอบ้าง แต่เธอก็ระมัดระวังเต็มพอและได้ขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง
เธอกลัวความสูง แม้ว่าความสูงนี้จะไม่สูงนัก แต่ก็ทำให้ใจเย้นหว่านแน่น
เย้นหว่านกัดฟันปีนขึ้นไปบนบันไดเลื่อนและมองไปที่กำแพงข้างหน้า
หลังจากนั้นเธอจับบันไดเลื่อนด้วยมือข้างเดียวและก็ปีนขึ้นไปบนกำแพงสูง
กำแพงสูงลื่นกว่าที่เย้นหว่านคิดไว้และด้านบนเหมือนเคยทาแว็กซ์ ไม่สามารถจับแน่นได้
เย้นหว่านพยายามหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ
เสี่ยวฮวนดูกระวนกระวายมากขึ้นและรีบตะโกน: “คุณหนูคะ ช่างมันเถอะ เราค่อยคิดหาวิธีใหม่”
เธอเคยคิดวิธีการทั้งหมดและตอนนี้การปินกำแพงสูงคือความหวังเดียวของเย้นหว่าน ที่สามารถออกได้จากที่นี่ไป
เย้นหว่านส่ายหัว สีหน้าของเขาดื้อรั้นไร้ความปรานี
ยืนนิ่งไม่ได้ก็ไม่ได้เถอะ อย่างไรก็ตามเธอก็ต้องเดินไปอีกด้านหนึ่งของกำแพงและเธอจะไถลลงไป
ดังนั้น เย้นหว่านผูกเชือกและจับเชือกก้าวขึ้นไปบนกำแพงสูง
สิ่งที่เธอคิดก็คือ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถยืนนิ่งได้ แต่เธอจะต้องไถลลงไปตามกำแพงสูง การไม่ยืนนิ่งแค่จะทำให้ผิวหนังของตนรับบาดเจ็บบ้าง
