บทที่423 เธอนี่มันเกินเยียวยา！
เย้นหว่านขมวดคิ้ว ชักแขนออกจากมือเย้นโม่หลิน
เธอพูดอย่างจริงจัง“พี่ ถ้าพี่จะทำร้ายโห้หลีเฉินอีก ฉันจะไม่สนใจพี่อีก”
“เธอใส่ใจเขาขนาดนั้น ยอมสละชีวิตเพื่อเขา”
เย้นโม่หลินถามอย่างโกรธเคือง
เย้นหว่านพยักหน้าจริงจัง แววตาแน่วแน่“ใช่！”
“เธอนี่มันเกินเยียวยาจริงๆ！”
เย้นโม่หลินคำรามอย่างบ้าคลั่ง โยนกล่องยาไปบนโต๊ะ ลุกพรวดขึ้นเดินออกไปอย่างหัวเสีย
ขืนปล่อยไว้ต่อไป คงจะบ้าตายเพราะเย้นหว่าน
เสียงประตูดัง“ปัง”กระทบดังก้อง ทำให้เย้นหว่านตัวสั่น
เขาชักปืนฆ่าคน เธอยังไม่ใส่อารมณ์กับเขา แต่เขากลับระเบิดอารมณ์ใส่เธอ
เย้นหว่านผลักกล่องยาตรงหน้าไปอย่างหัวเสีย ด่าทอว่า“ไอ้พี่เวร ไอ้พี่บ้า！”
ในใจเธอยิ่งกังวลหนัก โห้หลีเฉินกำลังเผชิญความยุ่งยาก
นี่เป็นอาณาเขตบ้านสกุลเย้น เย้นโม่หลินร้ายกาจยิ่งนัก โห้หลีเฉินจะรับมืออะไรได้
บอดี้การ์ดสองคนยืนพินอบพิเทาหน้าประตู เห็นเย้นโม่หลินสีหน้าบึ้งตึงเดินออกมา จึง
ก้าวถอยไปสองก้าว รักษาระยะห่าง จะได้ไม่โดนลูกหลง
ช่วงเวลานี้พวกเขามักจะตามเย้นโม่หลิน เห็นชัดว่าเย้นโม่หลินรักเย้นหว่านมากแค่ไหน
แต่เมื่อกี้พวกเขาได้ยินเย้นโม่หลินบันดาลโทสะใส่เย้นหว่านขนาดนั้น ถึงขนาดทุบประตู。。。。。。
คุณได้ชัดว่า ครั้งนี้คุณชายโกรธมากจริงๆ
เดินออกจากประตู เย้นโม่หลินยืนหน้าคว่ำอยู่ที่ประตู แต่ไม่ได้เดินออกไปทันที
สีหน้าเขาหม่นหมอง สับสน
เขามุ่นคิ้วงามๆสองแฉก หลังจากนี้สักพัก ก็มองอย่างเย็นชาไปที่บอดี้การ์ด“พวกแกว่า ฉันผิดไหม”
“ห๊ะ”
บอดี้การ์ดสองคนตัวสั่นเทา ราวกับได้ยินเหตุการณ์น่าสะพรึง สีหน้าเต็มไปด้วยความ
หวาดกลัว
เย้นโม่หลินผู้เผด็จการ ไม่เคยสำนึกอะไรทั้งสิ้น
แต่ตอนนี้กลับถามพวกเขา ว่าเขาผิดไหม
บอดี้การ์ดสองคนถามย้ำ“คุณชาย หมายความว่าอย่างไรครับ”
เย้นโม่หลินขมุ่นคิ้ว พูดเสียงค่อย
“ฉันทำแบบนี้กับเสี่ยวหว่าน ผิดไหม บางทีการอยู่กับโห้หลีเฉิน คือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ……”
“ไม่ผิดครับ！”
น้ำเสียงดังขึ้นอย่างแน่วแน่
เธอกระทืบรองเท้าส้นสูง ดูเหมือนมีสง่าราศี แววตางดงามเป็นประกาย
“ตอนนี้ใจอ่อนตามใจเสี่ยวหว่าน ถึงจะเรียกว่าไม่รับผิดชอบต่ออนาคตของเธอ โห้หลีเฉินหลอกใช้เธอแค่ครั้งเดียว ก็ต้องมีครั้งที่สองสามตามมา เธออยู่กับโห้หลีเฉิน รับรองว่าไม่มีความสุขหรอก”
เย้นโม้หลินก็รู้เหตุผลนี้ดี ดังนั้นเมื่อกี้ต่อให้ต้องฆ่าโห้หลีเฉิน ก็ต้องหยุดความรักของเขาทั้งสองให้ได้
“แต่。。。。。。”เย้นโม้หลินกะพริบตา ลังเล“ฉันคิดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะยอมสละชีวิตเพื่อเสี่ยวหว่าน”
ต่อให้เป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันมากแค่ไหน ก็ยากที่จะถึงจุดนี้
กงจืออวีแสดงสีหน้าเล็กน้อย จากนั้น จึงยกมุมปากขึ้นยิ้ม
“ถ้าเขาแกล้งทำเล่า”
เย้นโม่หลินหน้าคว่ำเล็กน้อย มองไปรอบๆอย่างอึดอัด
บอดี้การ์ดสองคนตัวแข็งทื่อ
“ถ้าเขากล้า。。。。。。”
เย้นโม่หลินกัดฟันกรอดคำรามออกมา
เมื่อกี้เขาสะเทือนใจต่อการกระทำของโห้หลีเฉินที่มีต่อเย้นหว่าน แต่ไม่ได้คิดถึงจุดนี้
ถ้าโห้หลีเฉินแกล้งเสแสร้งได้ถึงจุดนี้ ก็น่ากลัวมาก
“ฉันจะไม่ให้มันมีโอกาสเข้าใกล้เสี่ยวหว่านอีก”
เย้นโม้หลินยืนยันทีละคำ
ต่อให้มีแม้แต่น้อย เขาก็อาจจะหลอกลวงเย้นหว่าน เขาจะไม่ยอมใช้ความสุขชั่วชีวิตของเย้นหว่านเป็นเดิมพัน
。。。。。。
ท้องฟ้า ฝนตกกระหน่ำ
โห้หลีเฉินเดินออกจากป่าดง เปียกฝนไปทั้งตัว
เว่ยชีกางร่ม รีบรุดหน้าไป
“คุณครับ บนรถมีเสื้อผ้าสะอาด รีบเปลี่ยนเถอะครับ”
พูดพลาง เว่ยชีหยิบผ้าขนหนูสะอาดออกมาอีกผืน
โห้หลีเฉินรีบเม้มปาก สีหน้าตึงขมับ
เขาก้าวเท้าออกไปขึ้นรถ
เดิมทีเว่ยชีเฝ้าอยู่ในรถ รอจนโห้หลีเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขาเผลอหันมอง บนผ้าขนหนูขาวสะอาด มีเลือดสดอยู่
คุณผู้ชายได้รับบาดเจ็บ
เว่ยชีสะดุ้งตกใจ รีบเปิดประตูรถ ถึงได้เห็นรอยแผลลึกบนไหล่โห้หลีเฉิน แถมยังเป็นรอยปืน
ดูจากรอย เป็นรอยปืนยิง！
“คุณผู้ชาย โดนปืนยิงหรือครับ”เว่ยชีสีหน้าเปลี่ยน
“ไม่เป็นไร”
โห้หลีเฉินตอบอย่างไม่ใส่ใจ หยิบกล่องใส่ยาออกมา เริ่มทำความสะอาดแผล
กระสุนนั้นแค่ยิงเฉียด แต่ก็ปาดไหล่เขาไป เหลือเพียงบาดแผล
และเป็นเพราะบาดแผลนั้น เขาไม่อยากให้เย้นหว่านเป็นห่วง ถึงได้หนีออกมาทางหน้าต่าง
เว่ยชีรีบรักษาแผลให้โห้หลีเฉิน ขมวดคิ้ว
“คุณผู้ชาย เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมถึงโดนปืนยิง สถานการณ์แย่มากหรือครับ”
โห้หลีเฉินเงยหน้ามอง แววตาเหม่อลอย
“ต่อไป คงไปเจอเย้นหว่านไม่ได้แล้วล่ะ”
หนทางนี้โดนเย้นโม่หลินค้นพบแล้ว
เว่ยชีมองโห้หลีเฉิน ถอนหายใจออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก
คุณผู้ชายไม่สนใจบาดแผลตัวเอง สนใจว่าจะได้พบเย้นหว่านหรือไม่ ในใจเขา เย้นหว่านสำคัญกว่าตนเองอีก
เขาถามอย่างกังวล“คุณผู้ชาย จะเอายังไงต่อครับ”
ตระกูลเย้นต่อต้านขนาดนี้ อะไรๆคงจะไม่ง่าย และเส้นทางนี้ก็ถูกปิดกั้นแล้ว ต่อไปคงพบหน้าได้ยาก
โห้หลีเฉินก้มหน้า“คงจะมีวิธี”
รอจนเย้นโม่หลินจากไป เย้นหว่านค่อยๆแอบเอามือถือออกมา ส่งข้อความหาโห้หลีเฉิน ถามว่าเขาปลอดภัยหรือไม่
เย้นหว่านเคยชินกับการหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหาโห้หลีเฉิน ในเวลานี้ กลับได้ยินแต่เสียงร้องของเสี่ยวฮวน
เย้นหว่านตะลึงงัน รู้สึกได้อะไรบางอย่าง รีบเก็บมือถือ มองไปข้างนอกอย่างไม่สงบ
มาถึงห้องโถง เย้นหว่านเห็นเสี่ยวฮวนคุกเข่า ส่วนด้านหลังเธอมีชายฉกรรจ์ ใช้กระบองกระหน่ำทุบไปที่เสี่ยวฮวน
หลังของเสี่ยวฮวนแตกลายพร้อย
“ทำไมต้องตีเธอ หยุดนะ！”
เย้นหว่านตะโกนตกใจ รีบกระโจนไป ดึงเสี่ยวฮวนออกจากชายคนนั้น
เธอได้ยินเสียง เดาว่าเสี่ยวฮวนคงเดือดร้อนเพราะเธอ แต่คิดไม่ถึง ว่าจะโดนชายฉกรรจ์ใช้ไม้พลองตี！
เสี่ยวฮวนเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็ก จะทนได้อย่างไร
ตกลงพวกเขาคิดอะไรอยู่
