บทที่424 เกี่ยวพัน
“คุณหนู……”
มุมปากเสี่ยวฮวนมีคราบเลือด สีหน้าขาวซีดจนน่าตกใจ เธอน้ำตาพรากมองไปที่เย้นหว่าน แววตาสั่นคลอน“ไม่ต้องสนใจฉันค่ะ คือฉันไม่ทำตามกฎเอง จึงต้องรับโทษ”
ลงโทษอะไรรุนแรงขนาดนี้ ตีจนเกือบตาย
“ฉันอยู่ทั้งคน จะไม่ให้ใครทำอะไรเธอได้”
เย้นหว่านคุกเข่าลงข้างๆเสี่ยวฮวนแล้วโอบขึ้นมา เงยหน้า จ้องไปที่ชายถือไม้พลองอย่างดุดัน แล้วมองไปที่กงจืออวีที่อยู่บนโซฟา
“แม่ เรื่องของหนู ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวฮวนเลย จะลงโทษก็ลงโทษหนู ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวฮวน”
กงจืออวีเห็นเย้นหว่านช้อนอุ้มเสี่ยวฮวน แววตาดูอึมครึม
น้ำเสียงที่สง่าดูไร้ปรานี
“แกเป็นคุณหนู มันเป็นคนรับใช้แก แต่ดันรู้เห็นเป็นใจให้แกหนี บาดเจ็บ มันดูแลแกไม่ดี เรื่องนี้เดิมทีจะรอให้แกหายดีก่อนค่อยลงโทษมัน แต่มันรู้ทั้งรู้ว่าโห้หลีเฉินมา ก็ปิดบังไม่บอก อีกทั้งยังเฝ้าอยู่หน้าประตูให้แก แต่ละเรื่อง ล้วนเป็นความผิดของมัน”
น้ำเสียงตำหนิทำให้เสี่ยวฮวนหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา สีหน้าซีดขาว
เธอดูสายตากงจืออวีทั้งน่าเกรงขามและน่ากลัว แววตาดูสิ้นหวัง
คนที่ทำผิดในบ้านสกุลเย้น ล้วนไม่มีจุดจบที่ดี
ถูกไม้พลองตี เป็นแค่จุดเริ่มต้น
“ล้วนเป็นเพราะหนู เสี่ยวฮวนถึงได้ทำแบบนี้”
เย้นหว่านกอดเสี่ยวฮวนที่ตัวสั่นเทาด้วยความปวดใจ ในใจยิ่งรู้สึกผิดยากที่จะสงบ
เธอมองไปที่กงจืออวี พูดอย่างดื้อดึง“แม่ให้เสี่ยวฮวนดูแลหนู หนูก็เป็นนายของเธอ เธอต้องฟังหนู เรื่องนี้ หนูสั่งให้เธอทำเอง ไม่เกี่ยวกับเธอ แม่คะ ปล่อยเสี่ยวฮวนไปเถอะ เธอไม่รู้เรื่อง ถ้าจะลงโทษ จะตี ตีหนู หนูเป็นคนวางแผนหนีเอง และก็หลบพบโห้หลีเฉินเองหนูกำหนดทุกอย่างเอง ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น！”
กงจืออวีแววตาสั่นเทาเล็กน้อย มองไปที่เย้นหว่านอย่างครุ่นคิด
“หนูเป็นลูกแม่ แม่จะตีหนูได้ไง แต่คนทำผิด ต้องรับโทษ ความผิดของลูก ต้องมีคนรับโทษแทน”
เย้นหว่านเบิกตาโพลงอย่างตกใจ จ้องมองกงอวีจืออย่างตะลึง
ความผิดของเธอ เสี่ยวฮวนรับโทษเหรอ
“เรื่องอะไรกัน หนูทำหนูรับสิ ไม่ต้องให้เสี่ยวฮวนรับแทน！”
“เสี่ยวหว่าน มันเป็นกฎของตระกูลเย้น”
คำพูดไม่กี่คำ หากแต่ไร้จิตใจ
กงจืออวีโบกมือ สาวใช้ข้างกายออกมาสองคน ขนาบเย้นหว่านซ้ายคนขวาคน ดึงเธอขึ้นมาจากพื้น
เสี่ยวฮวนไม่มีที่พึ่งพิงอีกต่อไป จึงล้มลงกับพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เจ็บจนกัดฟันกรอด
ชายถือไม้พลองเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ ออกคำสั่ง“คุกเข่า！”
เสี่ยวฮวนตัวสั่นเทา สีหน้าสิ้นหวัง
เธอกัดริมฝีปากที่กลบเลือด คุกเข่าอย่างลำบากยากเย็น
“พัวะ——”
จากนั้น ไม้ก็ฟาดลงบนแผ่นหลังของเธอ
สิ่งที่ตามมาหลังจากเสียงนั้น ร่างอันบอบบางของเสี่ยวฮวนสั่นเทา ราวกับจะล้ม
เย้นหว่านน้ำตาไหลพราก สะอื้นไห้เสียงแหบแห้ง
เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นตรงหน้า อย่างไรก็คิดไม่ถึง ความผิดของเธอ จะทำให้
เสี่ยวฮวนต้องลำบาก
ไม้พลองกระหน่ำลงไปแบบนี้ เสี่ยวฮวนจะไปเหลืออะไร
“แม่ บอกให้หยุดสิคะ！จะทำแบบนี้กับเสี่ยวฮวนไม่ได้นะ เธอแค่รับค่าจ้างทำงาน มีสิทธิในมนุษยชน แม่ไม่มีสิทธิ์ทำกับเธอแบบนี้นะ”
เย้นหว่านตะโกนร้อนใจ พยายามใช้เหตุผล ภาพที่เห็นตรงหน้าช่างน่าหวาดกลัวเหลือ
เกิน ราวกับกลับไปในสังคมศักดินา เจ้านายทำผิดบ่าวรับโทษ
แต่เธอกับเสี่ยวฮวน ต่างเป็นคนยุคใหม่ นอกจากพื้นเพ ต่างก็มีสิทธิเท่าเทียมกัน
ใบหน้าอันงดงามของกงจืออวีไม่มีความเมตตาแม้แต่น้อย สีหน้าเย็นชาจนทำให้คนตายด้าน
เธอกล่าว“ตอนที่เข้าบ้านสกุลเย้น พวกเธอแต่ละคน ได้ขายชีวิตให้บ้านนี้แล้ว ฉันจะให้พวกเธอตาย พวกเธอก็จะไม่มีวันเห็นแสงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้”
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ รู้สึกว่าขนลุกไปทั้งตัว
เธอรู้แต่ว่าบ้านสกุลเย้นบารมีคับฟ้า เป็นที่สุดของโลก แข็งแกร่งจนผู้คนต้องเงยหน้า
มอง แต่คิดไม่ถึง แข็งแกร่งแล้วจะไร้มนุษยธรรมได้
ไม่เห็นชีวิต เป็นชีวิต
แล้วเธอยังเป็นคนก่อเรื่อง ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะเธอ
เย้นหว่านอดตัวสั่นเทาไม่ได้ สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ
มองดูไม้พลองกระหน่ำฟาดบนตัวเสี่ยวฮวน หลังเธอมีเลือดซึม ร่างกายแทบจะทนไม่ไหวล้มลง
“แม่คะ แม่คะ หนูขอร้องล่ะ อย่าตีอีกเลย อย่าตีเลย หนูผิดไปแล้ว ต่อไปไม่กล้าแล้ว ปล่อยเสี่ยวฮวนเถอะ อย่าตีเธอเลย เธอใกล้ตายแล้ว”
เย้นหว่านวิงวอนใจไม่เป็นระส่ำ หากไม่คิด กลับได้ยินคำพูดอันน่ากลัวและชวนสิ้นหวัง
จากกงจืออวี
เธอเน้นทีละคำ พูดอย่างสบายๆหากโหดร้าย
“โทษของมัน คือตีให้ตาย”
ราวกับระเบิดลง แววตาเย้นหว่านมืดดำ
ตีให้ตาย ตีเสี่ยวฮวนให้ตาย
เธอไม่เคยคิดเลย ว่าสิ่งที่เธอทำ จะเป็นการเอาชีวิตคนๆหนึ่ง
กงจืออวีมารดาผู้อ่อนโยนในยามปกติ ลงมือ กลับโหดร้ายถึงเพียงนี้
น้ำตาเย้นหว่านพร่าเลือน มองดูเสี่ยวฮวนที่เลือดท่วมตัว เธอรู้สึกราวกับตัวเองตกลงไป ในถ้ำน้ำแข็ง ที่หนาบเหน็บ
เสี่ยวฮวนร้องไห้จนเสียงแหบพร่า เงยหน้ามองเย้นหว่าน ยากที่จะเอื้อนเอ่ย
“คุณหนูคะ ไม่ต้องสนใจฉัน เป็นบทลงโทษที่ฉันควรได้รับ ฉันไม่เสียใจ เสียดายแค่ช่วยคุณหนูไม่ได้”
ตัวเองเป็นถึงขนาดนี้ ยังจะห่วงคนอื่น
เย้นหว่านรู้สึกใจกระตุก รู้สึกผิดเจียนตาย
เธอจะให้เสี่ยวฮวนรับโทษแทนได้ไงเล่า ต่อให้เธอเป็นคุณหนู เสี่ยวฮวนเป็นสาวใช้ แต่
สำหรับเธอแล้ว ทุกคนล้วนเท่าเทียม เสี่ยวฮวนเป็นเพื่อนของเธอ
“แม่ ตกลงต้องทำยังไงถึงยอมปล่อยเสี่ยวฮวน”
เย้นหว่านยกมือปาดน้ำตา มองตาใสไปที่กงจืออวี
กงจืออวีส่ายหน้าช้าๆ“ในบ้านสกุลเย้น การลงโทษกับการตบรางวัลแยกกันชัด”
น้ำเสียงแน่วแน่ ทำให้เย้นหว่านสิ้นหวัง
เธอรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายผลักสาวใช้สองคนออก แล้ววิ่งไปตรงหน้ากงจืออวี มือที่เย็นเฉียบเกาะกุมมือมารดาไว้ พูดอย่างกล้ำกลืน：
“แม่คะ หนูขอร้อง ปล่อยเสี่ยวฮวนได้ไหม ถ้าแม่จะตีหล่อนให้ตาย หนูจะติดหนี้ชีวิตเสี่ยวฮวนไปชั่วชีวิต ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่สงบ จะมีชีวิตอยู่อย่างผิดบาป”
กงจืออวีขมุ่นคิ้ว“ถ้าปล่อยมันไป ต่อไปกฎบ้านสกุลเย้นก็วุ่นวาย ลูกก็รู้ บ้านสกุลเย้นใหญ่แค่ไหน มีความสัมพันธ์ที่มีผลประโยชน์มากแค่ไหน ถ้าไม่มีกฎ ต่อไปจะคุมบ่าวไพร่ยังไง”
เย้นหว่านไม่รู้จะอธิบายเหตุผลกับกงจืออวียังไง กฎระเบียบสำคัญ ชีวิตคนสำคัญกว่า ยิ่งเรื่องเสี่ยวฮวน เธอไม่ได้ฆ่าคนหรือวางเพลิงเสียหน่อย
