บทที่425 เอาไข่กระทบหิน
เธอจับมืองจืออวีด้วยอาการสั่นเทา วิงวอนว่า“แม่คะ ถือว่าทำเพื่อหนูได้มั้ย ปล่อยเสี่ยวฮวนไปได้มั้ย”
เห็นเย้นหว่านร้องไห้จนนัยน์ตาแดงก่ำ กงจืออวีใช่ว่าจะไม่ปวดใจ
เธอเม้มปาก ยื่นมือไปปาดน้ำตาให้กงจืออวี ถอนหายใจออกมาเบาๆ“เสี่ยวหว่าน ลูกก็รู้ ตอนที่แม่เห็นลูกบาดแผลเต็มตัวนอนอยู่บนเตียง แม่ปวดใจแค่ไหน ลูกเป็นของล้ำค่าของแม่ แค่ลูกบาดเจ็บ ใจแม่ก็เหมือนโดนมีดกรีด”
“แม่คะ หนูรับรอง ต่อไปจะไม่ทำอะไรอันตรายแบบนี้อีก ต่อไปจะไม่บาดเจ็บแบบนี้อีก จริงๆนะคะ！”
เย้นหว่านรีบสบถสาบาน รับประกัน
กงจืออวีพูด“แม่ได้ยินว่า ตอนที่พี่ชายลูกยิงปืน ลูกเข้าไปกันกระสุนให้โห้หลีเฉินอย่างไม่คิดชีวิตเหรอ……”
“ต่อไปลูกจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ！”
เย้นหว่านรีบพูด
ในใจเธอหนักอึ้งราวหินกดทับ เห็นเสี่ยวฮวนใกล้โดนตีจนตาย เธอไร้ซึ่งหนทาง
กัดฟันกรอด มองไปที่มารดา พูดขึ้นอย่างยากลำบาก“ต่อไป ขอแค่แม่ปล่อยเสี่ยวฮวน ลูกจะไม่พบกับโห้หลีเฉินอีก”
เสี่ยวฮวนผงกหัวขึ้น มองเสี่ยวหว่านอย่างตะลึง เอ่ยขึ้นอย่างสับสน “คุณหนูคะ ไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้……”
“ความผิดฉันเอง ไม่เกี่ยวกับคุณหนู”
เย้นหว่านสูดลมหายใจลึก จับจ้องไปที่กงจืออวี ด้วยน้ำเสียงสัตยาธิษฐาน
“แม่คะ หนูรับรอง ต่อไปจะเชื่อฟังแม่ ออกห่างโห้หลีเฉิน”
กงจืออวีสีหน้าสั่นไหว มองเย้นหว่านด้วยแววตาเฉียบคม ราวกับมองทะลุเธอ มองลอดจิตวิญญาณเธอ รู้ว่าคำๆนี้ มีความจริงใจกี่มากน้อย
เธอถามขึ้น“ลูกพูดจริงหรือ”
“พูดจริงค่ะ”
เย้นหว่านพยักหน้าอย่างลำบาก
กงจืออวีพูดอย่างปลอบใจ ยื่นมือออกไป ลูบตรงหน้าเย้นหว่าน
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เอามือถือมา”
เย้นหว่านชะงัก
มือถือที่อยู่ในกระเป๋าร้อนราวมันเผา นี่เป็นเพียงอุปกรณ์เดียวที่หล่อนใช้ติดต่อโห้หลีเฉินในเวลานี้
“ถ้าไม่เต็มใจ แม่ก็ไม่ฝืน”
กงจืออวีมองอย่างผิดหวัง เก็บมือกลับ
ไม้พลองกระหน่ำลงร่างเสี่ยวฮวนอีกครั้ง เสี่ยวฮวนโอดครวญอย่างเจ็บปวด เสียงทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ
เย้นหว่านสีหน้าซีดเผือด แข็งทื่อไปทั้งร่าง ราวกับเป็ดที่ถูกเชือด
“หนู……ให้แม่”
น้ำเสียงแหบพร่าสาหัส
เย้นหว่านฝืนหยิบมือถือ ส่งให้กงจืออวี
เสี่ยวฮวนน้ำเสียงลงคอ น้ำตาไหลพราก“คุณหนู……”
เย้นหว่านเม้มริมฝีปาก เบนสายตาออก ไม่มองมือถือนั่นอีก
เธอปลอบใจตนว่าเป็นแค่สถานการณ์บังคับ ต่อไป……
“ทุบมือถือ”
น้ำเสียงกงจืออวีทิ่มเสียดหู
เห็นแต่หล่อนโยนมือถือออกไป อยู่ตรงปลายเท้าเสี่ยวฮวน ชายกำยำที่ถือไม้พลอง รีบหันไป แล้วทุบมือถือ
ทุบหนักๆ มือถืออันบอบบาง แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ
เย้นหว่านมองตะลึง มือถือเธอพังลงแล้ว
ด้านบนนั้น มีช่องทางการติดต่อของเธอกับโห้หลีเฉิน แล้วก็มีรูปถ่ายต่างๆ……
มือถือแตกแล้ว ทุกอย่างสูญสิ้น
จู่ๆพลันอ่อนไร้เรี่ยวแรง เย้นหว่านทรุดตัวนั่งลงพื้น สีหน้าขาวซีด
กงจืออวีอดไว้ไม่ไหว แต่เธอต้องตัดสินใจ ให้เด็ดขาดยิ่งขึ้น
เธอยื่นมือมาตบไหล่เย้นหว่าน“ที่แม่ทำแบบนี้ เพราะหวังดีกับลูก”
พูดจบเสียงนิ่ง กงจืออวียืนขึ้น ก้าวเท้ายาวออกไป
ด้านหลังสูงสง่า หากแต่เย็นชา
“คุณหนู คุณหนู ขอโทษนะคะ เพราะฉันแท้ๆ ฮือๆ”
เสี่ยวฮวนหมอบลงพื้น ทุลักทุเลมาหยุดตรงหน้าเย้นหว่าน น้ำตานองหน้า
เย้นหว่านตะลึงมองเสี่ยวฮวนที่ท่วมไปด้วยเลือดและน้ำตา พลันได้สติขึ้นมา
เธอระงับสติอารมณ์ของตนเอง ยื่นมือไปประคองเสี่ยวฮวน “อย่าเพิ่งพูดเลย ฉันจะพาเธอไปหาป่ายฉีนะ เธอวางใจเขาฝีมือดีมาก เธอจะไม่เจ็บ”
“ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร。”
เสี่ยวฮวนกล้ำกลืนคำตอบ ยกมือขึ้น หยิบบัตรโทรศัพท์ออกมา“คุณหนูคะ ฉันเก็บซิมขึ้นมาให้ คุณหนูใช้……”
พูดไม่ทันจบ เสี่ยวฮวนตะลึง ซิมใบนี้ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่สามารถใช้ได้อีก
“ขอโทษนะคะคุณหนู เพราะฉันแท้ๆ เพราะฉันแท้ๆ”
“ไม่เป็นไร”
เย้นหว่านหยิบบัตรขึ้นมา แววตาสลด จากนั้นค่อยๆลูบไหล่ของเสี่ยวฮวนโดยเบาๆ
เธอเข้าใกล้เสี่ยวฮวน ออกแรงพูด“วางใจเถอะ ฉันจำเบอร์โห้หลีเฉินได้”
บอกไม่ติดต่ออีก ก็เป็นแค่กลอุบาย ช่วยเสี่ยวฮวนไว้ก่อนค่อยว่ากัน
เธอจะตัดใจจากโห้หลีเฉินได้อย่างไร
หากแต่เสียดายที่วีแชทผูกติดกับเบอร์โทร เธอต้องยื่นเรื่องขออีกครั้ง
เสี่ยวฮวนผ่อนลมหายใจ ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ“คุณหนูคะ ทำฉันตกใจหมด ถ้าคุณหนูต้องตัดขาดกับคุณโห้เพราะฉัน ฉันคงรู้สึกผิดนัก”
“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
เย้นหว่านประคองเสี่ยวฮวนอย่างถนอม พาเธอไปหาป่ายฉีอย่างระมัดระวัง
เรื่องนี้ทำให้เย้นหว่านมองเสี่ยวฮวนเปลี่ยนไป
นอกจากซึ้งใจ แล้วยังสะเทือนใจ
ตอนเย้นหว่านมาบ้านสกุลเย้นใหม่ๆ เธอไม่รู้กฎระเบียบที่นี่ หากแต่เสี่ยวฮวนเติบโตจากที่นี่ตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าย่อมชัดเจน และรู้ว่าหากเรื่องของเย้นหว่านถูกเปิดเผย คนที่รับเคราะห์ก็ต้องเป็นตัวเอง
บทลงโทษ คือถูกโบยจนตาย
ทั้งๆที่รู้ผลลัพธ์ เสี่ยวฮวนยังเลือกที่จะช่วยเสี่ยวหว่าน……
มิตรภาพนี้ เสี่ยวหว่านจำขึ้นใจ
เธอคอยดูป่ายฉีทำแผลให้เสี่ยวฮวนด้วยตนเอง หลังจากที่ส่งเสี่ยวฮวนไปพักผ่อน ในที่สุดเย้นหว่านก็วางใจ
ป่ายฉีเห็นเย้นหว่านท่าทางไม่ค่อยดีนัก จึงทอดถอนหายใจออกมา
“เสี่ยวหว่าน เรื่องที่คุณนายตัดสินใจ ไม่เคยมีใครขัดขืนได้ ต่อให้เป็นคุณท่านหรือคุณชาย เรื่องเธอกับโห้หลีเฉิน เธอปล่อยวางเถอะ ควรวางได้แล้ว”
เย้นหว่านส่ายหน้า แม้ปากยิ้มขมขื่น
“ป่ายฉี คุณรู้จักฉันมานาน ฉันคิดว่าคุณเข้าใจฉันเสียอีก”
“ความรักของเธอ ความดื้อดึงของเธอ เธอตัดสินใจเอง ต่อหน้าความแข็งกร้าวของคุณนาย อย่าเอ่ยอันขาด”
ป่ายฉีน้ำเสียงหนักแน่น
เห็นเย้นหว่านเป็นแบบนี้ เขาเองก็สงสัย ตอนที่เขาเจอเย้นหว่าน พาเย้นหว่านมานั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือไม่
เธอในตอนนี้ มีทุกสิ่งอย่าง ขาดเพียงโห้หลีเฉิน
เย้นหว่านแววตาแน่วแน่ พูดอย่างดื้อดึง“ต่อให้ไม่ควรเอ่ย ต่อให้เอาไข่กระทบหิน ฉันก็ไม่ยอมแพ้”
สิ่งเดียวที่ทำให้เธอวางโห้หลีเฉินได้ มีเพียงโห้หลีเฉินหมดรักเธอแล้ว
