บทที่426 เครื่องสัญญาณไร้สาย
หลังจากที่แยกกับป่ายฉี เย้นหว่านกลับมาที่ห้อง รีบหยิบมือถือใหม่ที่เย้นโม่หลินให้เธอออกมา โทรหาโห้หลีเฉินโดยใช้เบอร์ในความทรงจำเธอ
ผ่านไปนานขนาดนี้ เธอเองก็ยังไม่ตอบข้อความโห้หลีเฉิน โห้หลีเฉินคงจะเป็นห่วงมากสินะ
เธอโทรไปรายงานความปลอดภัย ถามถึงความปลอดภัยเขาด้วย
“ติ๊ด”
เสียงเบาๆดังขึ้น เบอร์ที่ต่อสายตัดไป
เย้นหว่านสงสัย คิดว่าสัญญาณไม่ดี จึงต่อสายใหม่ แต่ว่าต่อออกไป หลังจากนั้นสักพัก ก็เหมือนเดิม
เกิดอะไรขึ้น
ทำไมโทรไม่ติด
เย้นหว่านไปหาคำตอบอย่างสงสัย เธอค้นพบอย่างตกตะลึง โทรศัพท์เครื่องนี้ไม่มีสัญญาณ！
สัญญาณห้องเธอดีมากมาโดยตลอด ทำไมจู่ๆหายไปล่ะ
เย้นหว่านรู้สึกมีอะไรผิด เอามือถือออกจากห้อง เธอเดินรอบสวน ก็ยังคงไม่มีสัญญาณ
ไม่ใช่แค่ไม่มีสัญญาณ ไม่มีเน็ตด้วย……
เย้นหว่านสังหรณ์ใจ รีบไปที่ลานบ้าน เดินวนรอบหนึ่ง ก็ไม่มีสัญญาณใดๆ
เธอรีบดึงสาวใช้ที่เดินผ่าน ถามร้อนรน“พี่จ๋า ขอดูมือถือหน่อย”
“คุณหนู จะทำอะไรคะ”
สาวใช้ลังเล มองเย้นหว่านอย่างระแวง
เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องโถงวันนี้ เธอพอได้ยินมาบ้าง เธอรู้ว่าคุณนายพังมือถือของคุณหนู
เย้นหว่านพูดไม่ออก พี่คนนี้มองเธอด้วยสายตาอะไร คิดว่าเธอจะชิงมือถือหรือไง
“แค่ดูเฉยๆว่ามีสัญญาณมั้ย”
สาวใช้ถึงได้โล่งใจ ยืนมือถือออกไป ถามขึ้น
“คุณหนูคะ ตอนนี้สัญญาณที่นี่ถูกตัดหมด มือถือทุกคนไม่มีสัญญาณค่ะ”
“ว่าไงนะ สัญญาณถูกตัดเหรอ ทำไมล่ะ”
เย้นหว่านเบิ่งตามองตะลึง
ดูอีก มือถือสาวใช้ก็ไม่มีสัญญาณจริงๆ
สาวใช้ลังเล พูดเสียงค่อยขึ้น“คุณนายเป็นคนสั่งค่ะ ต่อไปสัญญาณมือถือในลานบ้าน เน็ตก็ไม่มีแล้ว คุณหนูคะ คุณอย่า……”
สาวใช้ระงับคำพูด ความหมายชัดเจน
อย่าดิ้นรนอีกเลย ไม่มีประโยชน์
มุมปากเย้นหว่านกระตุก คิดไม่ถึงว่ากงจืออวีจะเด็ดขาดเพียงนี้ ไม่ใช่แค่พังมือถือเธอแต่ยังดับสัญญาณอีกด้วย
กะจะไม่ให้เธอติดต่อโห้หลีเฉินเลยใช่มั้ย
เลยตัดรากถอนโคน ไม่ให้เธอติดต่อโลกภายนอก
หากแต่ทำแบบนี้ ต่างอะไรจากคุกเล่า เกินไปจริงๆ
เย้นหว่านอยากไปเอาเรื่องกับมารดา แต่สาวใช้ตรงหน้าลากดึงไว้
สาวใช้พูดร้อนรน“คุณหนูคะ ฉันรู้ว่าไม่ควรพูด แต่……คุณหนูจะทำอะไรไม่เป็นไร แต่คนซวยคือเสี่ยวฮวน หล่อนเพิ่งโดนโบย น่าสงสารมากพอแล้ว”
เย้นหว่านฝีเท้าชะงัก สีหน้าซีดขาว ระงับโทสะ
จริงสินะ เธอเองที่สาบานต่อหน้ากงจืออวี ว่าจะไม่ติดต่อโห้หลีเฉินอีก และเพิ่งช่วยเสี่ยวฮวนออกมา ตอนนี้ถ้าไปหามารดาเรื่องเน็ต เท่ากับรนหาที่ชัดๆ เท่ากับฝ่าฝืน
ไม่มีเน็ต เย้นหว่านไปไหนไม่ได้ ช่วงเวลานั้น ต้องตัดขาดโห้หลีเฉินจริงๆ
เป็นเวลาหลายวัน เธอยังติดต่อโห้หลีเฉินไม่ได้ ยิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไร สบายดี
มั้ย
ไม่กี่วันนี้เย้นโม่หลินไม่อยู่บ้าน ดูเหมือนมีธุระยุ่ง
เย้นหว่านเดาออก เขากำลังต่อกรโห้หลีเฉิน
แต่พวกเขาไม่บอกอะไรกับเธอ ปิดบังทุกอย่าง เย้นหว่านทำอย่างไรก็หาไม่พบ วันเวลา ผ่านไป เย้นหว่านร้อนใจขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกร้อนรนเช้ายันค่ำ ราวกับจะระเบิด
“ก๊อกๆๆ”
เย้นหว่านกำลังเหม่อลอยไปนอกหน้าต่าง เวลานี้ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เย้นหว่านสงสัย“ใคร”
“คุณหนูคะ เสี่ยวฮวนเอง”
ไม่กี่วันมานี้เสี่ยวฮวนเจ็บหนัก ไม่ได้รับใช้เธอ ตอนนี้เสี่ยวฮวนยังไม่หายดี มาหาเธอทำ ไมกัน
เย้นหว่านสงสัย แต่ก็รีบลุกขึ้น ไปเปิดประตู
เสี่ยวฮวนสีหน้ายังซีดขาว แต่อมยิ้ม แววตาอ่อนโยน
“คุณหนูคะ ฉันเอาของดีมาให้ คุณหนูต้องการมันแน่ๆ”
เย้นหว่านสงสัย“ของดีอะไร”
เสี่ยวฮวนมองไปด้านนอก เมื่อยืนยันว่าที่ทางเดินไม่มีใคร ก็ไปปิดประตู ดึงเย้นหว่านเข้าห้อง
จากนั้นจึงยัดของกระจุ๋มกระจิ๋มใส่มือเธออย่างระมัดระวัง
“นี่คือเครื่องKO ต่อไวไฟไร้สายได้ค่ะ”
ต่อไวไฟไร้สายได้ เธอก็ต่อสัญญาณได้แล้วสิ
เย้นหว่านดีใจ“จริงเหรอ”
พูดพลางรีบหยิบของออกมา มองในมือ ของนี้เป็นสีขาวกลมๆ มีปุ่มเล็กๆ ไม่มีหนังสือ บอกวิธีใช้
เย้นหว่านใช้ไม่เป็นจริงๆ
“ช่วงนี้ที่บ้านไม่มีสัญญาณเน็ตนี่นา ป่ายฉีทนว่างไม่ได้ ไม่รู้ไปหามาจากไหน ตอนเขาเปลี่ยนยาล้างแผลให้ ฉันเลยเจอ ก็เลยแอบเอามาให้ค่ะ”
เสี่ยวฮวนพูดพลาง กดปุ่มสามที“แบบนี้ก็เปิดได้แล้ว ขอแค่ในระยะสามเมตร ก็ต่อเน็ตได้”
ระยะสามเมตรเหรอ แค่รักษาระยะ คงไม่มีใครรู้หรอกมั้งว่าเธอแอบใช้เน็ต
เย้นหว่านเปิดมือถือออกอย่างยินดี ก็เห็นสัญญาณเน็ตขึ้นมา
เธอรีบกด จู่ๆเหมือนนึกอะไรได้ ลังเลพูด“อันนี้ก็เหมือนเครื่องสัญญาณไร้สายสินะ ถ้าต่อติด คอมก็ดูออก คุณแม่ต้องตรวจเจอแน่”
เสี่ยวฮวนส่ายหน้า ยัดก้อนขาวๆเข้ามือเธอ
“คุณหนูคะ สบายใจเถอะ เทคโนโลยีอันนี้สูง ต่อให้คอมก็ตรวจจับไม่ได้”
ขนาดนั้นเลย
เห็นเสี่ยวฮวนมั่นใจนักหนา เย้นหว่านเดาว่าของสิ่งนี้ของป่ายฉี ไม่น่าจะไม่ดีอะไร จึงเปิดมือถือใช้เน็ตอย่างวางใจ
หลังจากเป็นคนถ้ำที่ขาดการติดต่อโลกภายนอกมาหลายวัน พอเย้นหว่านเห็นสัญญาณมือถือ จึงรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาก
เธอรีบดาวน์โหลดวีแชท ใช้เบอร์มือถือ ลงทะเบียนอันใหม่
ไอดีคือ：zuoxiaqu
พ้องเสียง’ทำต่อไป’，ไม่ว่ายากเย็นแค่ไหน เธอก็จะดึงดันอยู่กับโห้หลีเฉินจนได้
ต่อให้ดำน้ำลุยไฟ ก็จะไปอยู่ข้างเขา
หลังจากลงทะเบียน เย้นหว่านจึงรีบค้นหาเบอร์โห้หลีเฉิน
เสี่ยวฮวนยืนมองข้างๆ พูดอย่างยินดี“ตอนนี้ติดต่อคุณโห้ได้แล้วนคะ ทีนี้คุณหนูก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว”
เย้นหว่านดีใจกว่าอะไรทั้งหมด ไม่ได้ข่าวโห้หลีเฉินหลายวัน มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รับรู้ ความคิดถึงของเธอ เธอแค่อยากรู้ว่าเขาปลอดภัยมั้ย อยากเห็นหน้าเขา อยากได้ยิน เสียงเขา
