บทที่427 เขา ไปแล้วหรือ
ทั้งคู่คาดหวังด้วยใจยินดีปรีดา แต่ว่า มือถือเสิร์ชหาหาผู้ใช้ ยังคงขึ้นว่า ไม่มีรหัสนี้
เย้นหว่านตกตะลึง
เสี่ยวฮวนก็รู้สึกประหลาดใจ รีบพูด“เบอร์โทรผิดหรือเปล่าคะ”
เย้นหว่านดูเบอร์โทรอย่างละเอียดอีกครั้ง เป็นเบอร์ของโห้หลีเฉิน ไม่ผิด
เกิดอะไรขึ้น หรือว่าไม่มีผู้ใช้วีแชทนี้
“คุณหนูคะ จำไอดีวีแชทของคุณโห้ได้ไหมคะ”เสี่ยวฮวนถามอย่างลังเล
เย้นหว่านส่ายหน้าแข็งขืน เธอคิดว่าเบอร์โทรกับวีแชทจะเป็นอันเดียวกัน ไหนเลยจะรู้ว่าไม่ใช่！
ครั้งนี้เธอจะติดต่อเขาอย่างไร
เห็นเย้นหว่านสีหน้าซีดขาว ท่าทางผิดหวัง เสี่ยวฮวนขมุ่นคิ้วปลอบโยน
“คุณหนูคะ ไม่รีบ เรามาคิดหาวิธีอื่นกันเถอะ”
ชะงักงัน เธอถามขึ้นอีก“ป่ายฉีมีของเล่นพวกนี้มากมาย ฉันจะไปดูว่าเขามีเครื่องมือค้นหาไอดีวีแชทมั้ย อาจจะโทรออกก็ได้ค่ะ”
เสี่ยวฮวนได้ไวไฟไร้สายมาอันหนึ่ง ป่ายฉียังไม่ทันได้ระวัง จะไปเอาเครื่องตรวจหาไอดีอีกแล้วหรือ
เย้นหว่านรู้สึกอุดอู้ในใจ
แม้ว่าจะติดต่อโห้หลีเฉินไม่ได้ แต่ว่าพอมีเครื่องไวไฟไร้สายนี้ เย้นหว่านได้ท่องเน็ต ก็ยังมีอะไรทำฆ่าเวลา
เมื่อวานพลิกดูหน้าเน็ต เห็นข่าวสะเปะสะปะ ดูเหมือนเธอจะหาวิธีติดต่อโห้หลีเฉินได้ พอ เวลาผ่านไป ก็อีกสามสี่วัน
วันนี้ ในห้องของเย้นหว่านมีแขกไม่คาดฝันมาเยือน
เย้นหว่านฟังเสียงเคาะประตู คิดว่าเสี่ยวฮวนมา จึงตอบโดยไม่หันไป“เสี่ยวฮวน เข้ามาเถอะ ไม่ต้องเคาะหรอก”
เพิ่งสิ้นเสียงไม่นาน หันไปประตูห้องก็ถูกเปิดออก
เสียงรองเท้ากระทบพื้น ใกล้เข้ามา
พอได้ยินเสียง เย้นหว่านขมุ่นคิ้วอย่างสงสัย ถึงได้รู้สึกแปลกๆ ปกติเสี่ยวฮวนสวมรองเท้าสลิปเปอร์ เวลาเดินแทบไม่มีเสียง
คนที่เข้ามาเป็นใครกัน
เย้นหว่านรีบเก็บมือถือขึ้น หันไปอย่างระวัง
พอเห็นชัดว่าใครเข้ามา เย้นหว่านขมุ่นคิ้ว รู้สึกไม่พอใจ
“หยูซือห้าน คุณมาได้ไง”
ถ้ารู้ว่าเป็นหยูซือห้าน เธอคงไม่ให้เข้ามา
หยูซือห้านเห็นเย้นหว่านทำสีหน้าไม่อยากเจอ จึงหลุบตาลง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มสง่า
เขากึ่งพูดเล่น“แค่มาเยี่ยม ไม่ต้อนรับเหรอ”
สีหน้าอันคุ้นเคย เย้นหว่านรู้สึกอึดอัด
เธอรีบตอบ“ไม่ต้อนรับ”
หยูซือห้าน“……”
รอยยิ้มบนใบหน้าแตกพร่า เย้นหว่านไม่ไว้หน้าเขาเลย
เขาระงับโทสะในใจ หยูซือห้านยิ้ม “เสี่ยวหว่าน คุณยังรอโห้หลีเฉินเหรอ”
“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”
เย้นหว่านตอบกลับเย็นชา ลุกพรวดขึ้น มองไปทางที่ประตู ส่งสัญญาณ
“ฉันง่วงแล้ว ต้องการนอน คุณชายหยู เชิญ”
เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินกำลังตกระกำลำบาก หยูซือห้านทำดีมากมาย ปรักปรำโห้หลีเฉินเท่าไหร่ ในใจเย้นหว่านก็ยังคงชัดเจน
เธอแทบจะไม่เห็นตัวตนของเขา
หยูซือห้านอดขมุ่นคิ้วไม่ได้ ต่อให้เขากลบเกลื่อนแค่ไหน ก็ทนรับสีหน้าเย็นชาของเย้น หว่านไม่ได้
เขาพูดเสียงทุ้ม“ผมรู้ว่าตอนนี้บ้านสกุลเย้นกำลังปิดบังคุณ ไม่บอกข่าวโห้หลีเฉิน แต่ผมไม่อยากทนเห็นคุณเป็นแบบนี้ต่อไป ผมมาเพื่อมาบอกข่าวโห้หลีเฉิน”
พอได้ยินชื่อโห้หลีเฉิน เย้นหว่านสูดลมหายใจ ตื่นเต้นขึ้นมา
แต่หยูซือห้านเป็นปฏิปักษ์กับโห้หลีเฉิน นับว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต เขาจะใจดีมาบอกข่าว โห้หลีเฉินให้เธอรับรู้เหรอ
เย้นหว่านไม่เชื่อ
หยูซือห้านมองเย้นหว่าน ไม่คาดหวังคำตอบจากเธอ จึงพูดต่อ
“ในช่วงเวลานี้ เย้นโม่หลินกำลังโจมตีโห้หลีเฉินทุกทาง เขาโดนโจมตีไม่น้อย ยืนกรานอยู่นาน เป็นความอดทนของเขา แต่ไ่ม่ว่าจะต่อสู้ยังไง เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้โห้หลีเฉิน เมื่อวานโห้หลีเฉินหนีหางจุกตูดกลับเมืองหนานไปแล้ว”
“ว่าไงนะ”
เย้นหว่านตะลึง ในหัวว่างเปล่า อย่างโต้กลับ“เป็นไปไม่ได้”
โห้หลีเฉินยังไม่ทันเห็นเธอ ยังไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อแม่ คงไม่จากไปไหน
“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ เสี่ยวหว่าน โห้หลีเฉินไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่คุณคิด และไม่ได้โง่ด้วย ที่จะอยู่โดยไม่คิดชีวิต”
หยูซือห้านเน้นทีละคำ อย่างเหน็บแนม
ท่าทีสมน้ำหน้านั้นช่างขยะแขยง หากทำให้เย้นหว่านใจรวนเร ใจสั่น
ยิ่งเห็นหยูซือห้านสมน้ำหน้า ก็ยิ่งชี้ชัดว่า คำพูดของเขานั้นไม่เท็จ โห้หลีเฉินไปแล้วจริงๆ……
หยูซือห้านแค่นหัวเราะเย็นชา“เย้นหว่าน โห้หลีเฉินทิ้งคุณไปแล้ว”
“ไม่ ฉันไม่เชื่อ！”
เย้นหว่านโต้กลับเสียงสูง
เธอไม่เชื่อว่าโห้หลีเฉินจะทิ้งเธอไป เขาเคยบอกว่า การจากเมืองหนานครั้งนั้น เป็นเพียงครั้งเดียวในชีวิต
เขาก็เหมือนเธอ จะยอมแพ้ในสิ่งที่ไม่รักเท่านั้น และจะยืนกรานในสิ่งที่รักจนถึงที่สุด
สีหน้าเย้นหว่านซีดขาว ส่ายหน้าไม่หยุด“ฉันไม่เชื่อ คุณหลอกฉันแน่ๆ”
“พี่ชายคุณกำลังกลับมา หลอกคุณหรือไม่ ลองถามเขาดู ก็จะรู้เอง”หยูซือห้านยิ้มเบามุมปาก
เห็นโห้หลีเฉินจากไปอย่างพ่ายแพ้ ไม่มีใครจะดีใจไปกว่าเขา
โห้หลีเฉินจากบ้านสกุลเย้น ก็จะไม่มีโอกาสกลับมาอีก แต่เขายังยืนกรานอยู่ คนที่จะแต่งกับเย้นหว่าน ก็คงมีแต่เขา
เย้นโม่หลินไม่ได้กลับมาหลายวัน วันนี้จู่ๆกลับมา
เย้นหว่านใจดิ่งวูบ ใจเต้นแทบทะลุทรวงอก
เธอกัดฟันกรอด วิ่งไปด้านนอก
เพิ่งวิ่งออกจากประตู เย้นหว่านเห็นรถเย้นโม่หลินเข้ามา
แววตาของเขาแดงก่ำ เหนื่อยเพลีย สีหน้าซีดขาว เห็นได้ชัดว่าอดนอนหลายคืน
ไม่กี่วันมานี้ เขาไปทำอะไรมา เย้นหว่านไม่กล้าคิด
ทำไมพี่ชายแสนรักของเธอ กับชายที่เธอรักต้องแตกหักกันถึงขั้นนี้
“พี่คะ”
เย้นหว่านรีบมาหยุดตรงหน้าเย้นโม่หลิน มองเขาร้อนรน ถามขึ้น“หยูซือห้านบอกโห้หลีเฉินไปแล้ว จริงหรือคะ”
เย้นโม้หลินขมุ่นคิ้ว หลุบตาลง
ข่าวของหยูซือห้านเร็วแท้ มาบอกเย้นหว่านอย่างกระตือรือร้น
แต่เรื่องนี้ เขาเองก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเย้นหว่านอยู่แล้ว
เย้นโม้หลินเม้มปาก พูดหนักแน่น“ใช่ เขาไปแล้ว ไม่กลับมาแล้ว”
เย้นหว่านแข็งทื่อ สีหน้าซีดเผือด
เย้นโม่หลินไม่โกหกเธอแน่ โห้หลีเฉินไปแล้วจริงๆ
ไปแบบนี้เหรอ
เย้นโม่หลินทนเห็นเย้นหว่านเจ็บปวดไม่ได้ แต่ตัดบัวไม่เหลือใย เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บยาว
“เสี่ยวหว่าน การต่อสู้ระหว่างผู้ชาย ในเมื่อเขาแพ้ ก็ต้องไป ต้องปล่อยวาง ต่อไป เธอควรเก็บใจได้แล้ว”
เขาทิ้งเธอแล้วเหรอ
เย้นหว่านเบิกตาโพลงอย่างไม่น่าเชื่อ สีหน้าซีดรุนแรง
