บทที่ 440 ผิดคาด
หยูซือห้านยิ่งพูด เย้นโม่หลินสีหน้าก็ยิ่งแย่
เขาเดิมทีก็ไม่ค่อยสบายใจที่จู่ๆกู้ซึงปรากฏตัวขึ้น แล้วมาตีสนิทใกล้ชิดกับเย้นหว่าน
เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่ไม่สบายใจนั้นแท้ที่จริงแล้วมาจากสาเหตุใด เมื่อได้ยินหยูซือห้านพูดเช่นนี้ ความสงสัยที่มีอยู่ในใจของเย้นโม่หลินก็กระจ่างชัดเจนขึ้นในทันใด
ดึกๆดื่นๆกู้ซึงสามารถหลอกล่อให้เย้นหว่านไปหาถึงที่ห้องได้ จะต้องคิดไม่ซื่อกับน้องสาวผู้ไร้เดียงสาอย่างแน่นอน!
“สมควรตายนัก! กูจะไปฆ่าไอ้สารเลวนั่น!”
เย้นโม่หลินกระแทกประตูด้วยความโมโห แล้ววิ่งไปที่ห้องของเย้นหว่านด้วยความโกรธ
หยูซือห้านมองแผ่นหลังของเย้นโม่หลินแล้ว มุมปาก็เผยอยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยัน
เย้นหว่าน กู้ซึง ดูสิพวกคุณจะสามารถสู้หน้าคนในบ้านได้อย่างไร
ต่อให้ตอนนี้เย้นหว่านกับกู้ซึงจะนอนคลุกเคล้ากันอยู่บนเตียง แต่ด้วยความรักและปกป้องของเย้นโม่หลินกับครอบครัวที่มีต่อเย้นหว่านแล้ว ร้อยทั้งร้อยจะคิดว่ากู้ซึงวางกลอุบายหลอกล่อเย้นหว่านให้ตกหลุมพราง
เฉกเช่นนี้แล้ว กู้ซึงไม่มีทางที่จะได้อยู่กับเย้นหว่านอย่างแน่นอน
และเย้นหว่านเมื่อผ่านเรื่องราวเช่นนี้แล้ว ชื่อเสียงจะต้องฉาวโฉ่ เป็นเพียงดอกไม้ริมทาง แล้วเขาค่อยออกหน้าบอกว่ายินดีที่จะขอเธอแต่งงานโดยไม่รังเกียจ ตระกูลเย้นก็จะรู้สึกว่าเขาต่างหากเป็นคนที่รักและหวังดีกับเย้นหว่านที่แท้จริง
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว งานแต่งครั้งนี้ก็จะเกิดขึ้นร้อยละแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
หยูซือห้านยิ้มอย่างมีความสุขกับแผนการ จากนั้นก็เดินตามเย้นโม่หลินไป
เย้นโม่หลินกับเย้นหว่านถูกจัดแยกกันอยู่บ้านคนละหลัง โดยตรงกลางมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าดูแลความปลอดภัย
เดิมทีพวกเขางีบหลับเฝ้ากันอย่างสะลึมสะลือ ทันใดนั้นจู่ๆกลับรู้สึกบรรยากาศที่น่ากลัวได้แผ่กระจายเข้ามา ทำให้พวกเขาตกใจจนตัวสั่น จากที่นอนผงกหัวนั้นได้ตื่นสว่างขึ้นทันใด
พวกเขารีบลุกขึ้นยืนตรง จึงเห็นคุณชายเย้นโม่หลินที่ใบหน้าเคร่งเครียด หน้าตาดุดันเดินเข้ามา
บรรยากาศที่เยือกเย็น จะเห็นได้จากเขาก็ต่อเมื่อเวลาที่เขาสังหารคนเท่านั้น!
นี่…….
ดึกๆดื่นๆขนาดนี้คุณชายจะไปฆ่าใครกัน
เย้นโม่หลินใบหน้าที่เย็นชา บุกเข้ามาที่บ้านของเย้นหว่าน แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องของกู้ซึง
เมื่อมาถึงหน้าประตู แล้วทำท่าจะผลักประตู เมื่อยื่นมือออกมา ก็ได้ชะงักขึ้น ลังเลอยู่สักครู่
จากนั้นก็พูดห้วนๆกับหยูซือห้านที่อยู่ด้านหลังว่า : “นายรออยู่ตรงนั้นแหละ อย่าริอ่านมองเข้ามา!
ภาพด้านในอาจจะเป็นไปได้ที่จะอุจาดตา ถ้าเป็นเช่นนั้น ร่างของน้องสาวเขาก็ไม่ใช่ที่ชายหนุ่มทั่วไปจะสามารถมองได้
หยูซือห้านจึงได้พูดขึ้น : “ครับ ผมจะรออยู่ที่หน้าประตู”
เมื่อเห็นหยูซือห้านหันหน้าไปแล้ว เย้นโม่หลินถึงได้เตะประตูเปิดออกด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง
เสียงดัง“ปัง” ที่ล็อกประตูได้พังลง บานประตูกระแทกกับกำแพง กระแทกอยู่สามทีแรงๆ
เขามองเข้าไปด้านในแล้วด่าด้วยความโกรธ : “กู้ซึงกูจะฆ่ามึง…..”
คำพูดยังไม่ทันได้พูดจบ ท่าทางที่วิ่งพุ่งเข้าไปเพื่อจะฆ่าคนของเย้นโม่หลินได้หยุดชะงักขึ้น
เขามองภาพที่อยู่ในห้องด้วยใบหน้าที่ตกใจ ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายก็เปลี่ยนสีหน้าขึ้นทันที ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
ในห้องนั้น บนเตียงที่ขนาดใหญ่ มีคนสามคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน มีกู้ซึง เย้นหว่าน และกู้จื่อเฟย และใบหน้าของพวกเขามีแผ่นกระดาษสีแปะติดไว้บนหน้า ในมือถือไพ่ไว้
ดูแล้ว กำลังนั่ง……เล่นไพ่กันอยู่เหรอ!
เย้นหว่านหันมามองเย้นโม่หลิน และถามขึ้นด้วยความสงสัย : “พี่ พี่มาทำไม่ที่นี่……”
เธอมองไปทางประตูที่ถูกทำลายที่อยู่ด้านหลังของเย้นโม่หว่าน “ประตูนี้ทำให้พี่โกรธเหรอ”
เย้นโม่หลินพูดไม่ออก สีหน้าอึดอัด และรู้สึกอับอายมาก
เขาคิดว่าจะเห็นภาพกู้ซิงกับเย้นหว่านอยู่ด้วยกันในห้องที่ยากจะพรรณนาได้ แต่กลับนึกไม่ถึงว่าจะเห็นพวกเขานั่งเล่นไพ่กันอยู่ในห้องสามคน!
เขาแก้เขินด้วยการพูดประโยคออกมาอย่างห้วนๆ “ดึกๆดื่นๆ พวกเธอไม่หลับไม่นอนกัน มารวมตัวกันเล่นไพ่อยู่ที่นี่ทำไมกัน”
“นอนไม่หลับค่ะ และฉันกับจื่อเฟยก็ยิ่งหาเวลาอยู่ด้วยกันยาก ก็เลยชวนกันมาหาพี่กู้ซึงเพื่อเล่นไพ่กัน”
เย้นหว่านดึงแผ่นกระดาษที่อยู่บนหน้าลง แล้วกล่าวอธิบาย
กู้จื่อเฟยมองเย้นโม่หลินยิ้มแล้วพูดขึ้น : “พี่เย้น พี่ดึกๆดื่นๆไม่หลับไม่นอน มาพังประตูเข้ามา พี่คิดที่จะทำอะไร”
เย้นโม่หลิน :“ ….” คำตอบนี้ยากที่จะตอบได้จริงๆ
เขาสาบานว่าเขาไม่เคยเจอเรื่องราวที่น่าอับอายเช่นนี้มาก่อน
เมื่อได้ยินเสียงคุยกันในห้อง และไม่เหมือนกับที่คิดไว้ว่าจะตบตีชกต่อยกัน หยูซือห้านก็อดไม่ได้จึงได้เดินเข้ามาดู
เมื่อเห็นว่าในห้องมีสามคนอยู่ เขาก็ถึงกับตกตะลึง
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไร” เขาตกใจชี้ไปทางกู้จื่อเฟยแล้วถามขึ้น: “เมื่อสักครู่ผมเห็นว่าคุณไม่ได้เข้ามาในห้องนิ”
“ฉันก็อยู่ที่ห้องนี้ตลอดนะ”
กู้จื่อเฟยกะพริบตาปริบๆ แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย : “เมื่อสักครู่คุณมองไม่เห็นฉัน อย่างนั้นก็หมายความว่าคุณเห็นเสี่ยวหว่านเข้ามางั้นสิ แต่ที่นี่เป็นบ้านของเสี่ยวหว่าน ดึกๆดื่นๆคุณมาทำอะไรที่นี่”
คำถามที่ดุเดือด ชี้ให้เห็นถึงความคิดไม่ซื่อของหยูซือห้าน
หยูซือหานขมวดคิ้วขึ้น พูดอย่างปากแข็งว่า : “ผมมีเรื่องก็เลยมาหาเสี่ยวหว่าน ถึงได้เห็นเสี่ยวหว่านแอบย่องไปที่ห้องของกู้ซึง”
“ตอนเช้าไม่มาหา ตอนเย็นก็ไม่มา แต่ดันเลือกเวลาดึกๆดื่นๆเที่ยงคืนมาหาเสี่ยวหว่าน อีกทั้งไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า นี่คุณไม่รู้เหรอว่าเวลาเสี่ยวหว่านนอนจะถอดชุดชั้นใน”
กู้จื่อเฟยถามอย่างเชือดเฉือน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โห้หลีเฉินก็ขมวดคิ้วขึ้น แล้วหันไปมองที่หน้าอกของเย้นหว่านครู่หนึ่ง
เย้นหว่านลนลาน สองมือรีบปิดที่หน้าอก พูดอธิบายด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ : “ฉันได้ใส่ก่อนฉันออกมาแล้ว”
สายตาของโห้หลีเฉินยังคงลึกลับ ทำให้คนมองไม่ออกถึงความหมายลึกๆที่วังวนอยู่ในนั้น
เย้นหว่านรู้สึกไม่เข้าใจ เธอใส่ชุดชั้นในแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังดูโกรธอยู่
เดี๋ยวต้องแอบถามเขาให้ชัดเจนสักหน่อย…..
ตอนนี้เย้นหว่านใส่ชุดชั้นในแล้ว เพราะได้ใส่ก่อนออกมา
ถ้าหากหยูซือห้านจู่ๆปรากฏตัวขึ้นมาจริงๆ เธอก็คงไม่มีเวลาในการสวมใส่
อย่างนั้นก็หมายความว่าหยูซือห้านอาจจะเห็นได้นะสิ
สีหน้าของเย้นโม่หลินดูแย่กว่าเดิม อีกคน หยูซือห้านดึกๆดื่นๆเที่ยงคืนมาหาเย้นหว่านมีเจตนาอะไร
ไม่รู้เหรอว่าชายหญิงต้องหลีกเลี่ยงอยู่ห่างกัน กฎระเบียบของตระกูลหยูนั้นมีไว้สำหรับสุนัขหรืออย่างไร หรือว่าจงใจ
“หยูซือห้าน ถ้านายอธิบายไม่ชัดเจน ฉันจะจัดการนายเดี๋ยวนี้”
เย้นโม่หลินจู่ๆก็ลงไม้ลงมือ จับที่คอเสื้อของหยูซือห้านไว้แน่น แล้วจ้องเขาอย่างดุเดือด
ไม่ว่าจะเวลาไหน ไม่ว่าจะกับใคร เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำมิดีมิร้ายกับเย้นหว่าน
คอเสื้อหยูซือห้านถูกดึงไว้ และถูกบังคับให้โน้มตัวลง ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนา
เขายังไม่เคยถูกคุกคาม ทำให้อับอายเช่นนี้มาก่อน
อารมณ์โกรธที่อัดอั้นอยู่ในอกของเขา หยูซือห้านจึงรีบควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้
แล้วอธิบายขึ้นว่า : “ขอโทษครับ ผมมีธุระด่วนถึงได้มาหาเสี่ยวหว่าน โดยไม่ได้คำนึงถึงช่วงของเวลา มันเป็นความผิดพลาดของผมจริงๆ”
เย้นหว่านมองหยูซือห้านด้วยความเย็นชา และพูดอย่างแดกดันว่า : “ฉันไม่เคยมีการติดต่อส่วนตัวกับคุณชายหยู และก็ยิ่งไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับคุณ ดังนั้นระหว่างเรามีธุระเร่งด่วนด้วยเหรอ”
คืนนี้ ที่เธอแอบอยู่กันตามลำพังและพลอดรักกันกับโห้หลีเฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะเว่ยชีที่แอบซ่อนอยู่ในความมืดพบเห็นหยูซือห้านก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินนั้นจะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน
ถ้าเป็นเช่นนั้นแทบไม่กล้าจะนึกถึงผลที่ตามมา…..
หยูซือห้านกล้าทำร้ายเธอขนาดนี้ เธอก็ไม่มีทางที่จะให้ปล่อยให้เขาอยู่อย่างมีความสุข
