บทที่ 45 วนลูป
ที่นั่งในตำแหน่งหลักเป็นหญิงวัย 40 ปีในชุดทำงานดูมืออาชีพโกย่านี ซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบหลักในการจัดการแข่งขันครั้งนี้ บนใบหน้าของเธอแต่งแต้มเครื่องสำอางบางๆ และริมฝีปากที่ทาลิปสติกสีแดงสดและเธอก็เต็มไปด้วยรสนิยมระดับมืออาชีพที่เฉียบแหลม
เธอมองเย้นหว่านแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอคือเย้นหว่าน?”
มีนักออกแบบนั่งอยู่ที่นี่ไม่น้อย แต่เย้นหว่านกลับถูกเรียกชื่อคนเดียว เธอหยุดเดินแล้วตอบอย่างสุภาพว่า“ใช่ค่ะ”
“เธอมาดูอันนี้สิแล้วเธอจะอธิบายว่ายังไง?” ใบหน้าของโกย่านีเย็นชามากแล้วก็ยื่นแท็บเล็ตให้เย้นหว่าน
เย้นหว่านถือแท็บเล็ตไว้แล้วก็ดูวิดีโอบนจอนั้น มู่จื่ออี้ที่ยืนอยู่ข้าง เย้นหว่านก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “นี่คืออะไรหรอ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน” เย้นหว่านจึงกดเปิดวิดีโอนั้น
ทันใดนั้นรูปภาพที่คุ้นเคยก็ปรากฏในวิดีโอซึ่งเป็นห้องเก็บข้อมูลที่อยู่บ้านพักริมชายทะเลและเนื้อหาในวิดีโอเป็นการสนทนากับพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เพิ่งจะเข้ามาในห้องได้สักพัก
【คุณมาแล้วหรอ? หน้าตาก็ดูไม่เลว มานอนกับผมสิแล้วผมจะให้คุณดูข้อมูล】 เสียงของพนักงานรักษาความปลอดภัยดังออกมาจากแท็บเล็ตและเริ่มจากประโยคในวิดีโอดังขึ้นก็ทำให้ผู้คนเชื่อว่าเธอมาแลกเปลี่ยนกับพนักงานรักษาความปลอดภัยทันที เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่นแล้วก็เห็นเธอพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยไม่กี่คำและยามก็ด่าทอและบีบบังคับเธอจากนั้นวิดีโอก็ตัดหยุดทันที
เมื่อได้ดูทั้งหมดแล้ว แม้ว่าเธอทั้งต่อสู้ดิ้นรนต่อต้านแต่ก็ไม่ได้มีปี่มีขลุ่ยมันยิ่งเหมือนเธอไม่เต็มใจปฏิเสธและเหมือนไปส่งถึงประตูบ้าน
โกย่านีมองเธออย่างเยือกเย็นแล้วเอ่ยปากซักถาม “เย้นหว่าน เมื่อวานนี้เธอไปที่ห้องเก็บข้อมูลเพื่อแอบดูข้อมูลการแข่งขันใช่ไหม?”
“เมื่อวานฉันไปที่ห้องเก็บข้อมูลจริงแต่ว่าความจริงไม่ใช่แบบนี้ค่ะ” เย้นหว่านเลื่อนแท็บเล็ตไปมาว่าแต่ก็ไม่พบกับวิดีโออื่นๆ เธอมองโกย่านีแล้วพูดว่า “วิดีโออื่นละคะ ฉันต้องการดูวิดีโอทั้งหมดค่ะ”
เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกไป สถานที่นั้นก็เกิดเสียงซุบซิบดูหมิ่นขึ้นมาจำนวนมาก ทั้งหมดหรอ หลังจากนั้นคงไม่ใช่ภาพที่เย้นหว่านกับยามที่จะเอามาบรรยายไม่ได้ไหม? เธอไม่ละอายใจหรอที่พูดออกมาว่าอยากดูมัน หากไม่ใช่ว่าคณะผู้จัดงานกังวลกับหน้าตาจึงไม่เอาเนื้อหาวิดีโอส่วนท้ายออกมา ไม่อย่างนั้นเย้นหว่านจะยังมีหน้ามายืนพูดอยู่ที่นี่หรอ?
แต่เย้นหว่านกลับไม่สนใจว่าคนเหล่านั้นจะคิดอย่างไร ในเมื่อวิดีโอนั้นทำให้เธอกลายเป็นคนผิด ดังนั้นเธอต้องการใช้วิดีโอเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ
“ผอ.โก วิดีโออื่นละคะ?” เย้นหว่านถามอย่างหนักแน่นอีกครั้ง
ผู้อำนวยการโกมองตาของเย้นหว่านอย่างเยือกเย็น สายตานั้นมองราวกับว่าเธอเป็นดอกบัวสีขาวที่ทำตัวใส่ซื่อบริสุทธิ์แต่จริงๆ แล้วเจ้าเล่ห์เพทุบาย เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “เมื่อคืนนี้ระบบได้ถูกแฮกเกอร์แฮกเข้ามาต้องการทำลายวิดีโอในบ้านพักนั้นแต่ฝ่ายเทคนิคของเราก็กู้กลับมาได้ทันเวลาแต่เหลือมาแค่วิดีโอนั้นเท่านั้น”
คุณโกไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจนว่าทำไมแฮกเกอร์ถึงแฮกวิดีโอแต่ทว่าความหมายของคำพูดนี้กลับทำให้ทุกคนในที่นี้ชัดเจนมาก วิดีโอนี้เป็นของเย้นหว่านเธอต้องให้แฮกเกอร์มาทำลายวิดีโอนั้นอย่างแน่นอนดังนั้นเธอไม่ได้กลัวที่ขอหลักฐานอื่นๆ
“แล้วเธอจะอธิบายว่ายังไง?” ผู้อำนวยการโกมองเย้นหว่านอย่างเยือกเย็นแล้วเอ่ยถามอย่างบีบบังคับ
แล้วหัวข้อนี้ก็วนกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ใบหน้าของเย้นหว่านก็ซีดลงและรู้สึกว่าใจไม่สงบอย่างมาก วิดีโอนั้นถูกแฮกไปเนื้อหาที่คลุมเครือเหมือนจงใจทำให้ไม่ว่าใครได้ดูก็จะคิดและสงสัยทันที
“ฉันเชื่อว่าเธอไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่นอน เย้นหว่านเธอพูดออกมาเลยว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” มู่จื่ออี้ที่ยืนหยัดอยู่ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ เขายืนอยู่ข้างกายเธอ ร่างสูงใหญ่ที่ดูผ่าเผยและน่าเกรงขามของเขาเหมือนคนที่คอยปกป้องคุ้มครองก็ทำให้คนเกิดเกรงกลัวขึ้นมาในจิตสำนึก เมื่อทุกคนได้ต่างก็มีข้อสงสัย แต่ความเชื่อใจของมู่จื่ออี้นี้ก็เหมือนกับกระแสความอบอุ่นที่ทำให้เย้นหว่านไม่รู้สึกโดดเดี่ยวในสถานการณ์นี้ เธอมองมู่จื่ออี้อย่างซาบซึ้งใจจากนั้นก็เริ่มพูดว่า “เมื่อคืนตอนฉันกลับมาถึงที่โรงแรมก็ได้พบกับหลี่อัน เขาบอกฉันว่าเขากำลังรีบหาของอะไรสักอย่างแล้วขอให้ฉันช่วย จากนั้นเขาก็พาฉันไปที่บ้านพักริมชายทะเลนั้นแต่แทนที่เขาจะเข้าไปแต่เขากลับผลักฉันเข้าไปในนั้น หลังจากเข้าไปแล้วฉันก็ได้พบกับยาม ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นแต่ฉันไม่เคยพูดคุยหรือแลกเปลี่ยนอะไรกับเขามาก่อนและไม่จำเป็นที่ต้องไปหาข้อมูลด้วยแต่ถ้าพวกคุณไม่เชื่อก็ไปพาพวกเขามาแล้วมาเผชิญหน้ากัน” ในตอนนี้นี่อาจเป็นวิธีเดียวเท่านั้น
“หลี่อันลาออกเมื่อวานนี้และตอนบ่ายก็ออกไปจากที่นี่แล้ว”
โกย่านีมองเย้นหว่านอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ คำพูดที่เยือกเย็นดูเหมือนจะเป็นอาวุธที่มาเปิดคำโกหกของเย้นหว่าน
เย้นหว่านนิ่งตะลึงไป ว่าไงนะหลี่อันหนีไปแล้วหรอ?
“เป็นไปไม่ได้ เมื่อคืนนี้ฉันเห็นเขาจริงๆ แล้วเขาก็พาฉันไปที่บ้านพักหลังเล็กนั่น”
“เมื่อวานนี้ฉันและเพื่อนร่วมงานส่งหลี่อันขึ้นรถด้วยตัวพวกเราเอง แม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยก็ไม่เห็นเขากลับมาอีก” พนักงานคนหนึ่งที่เหมือนดูต่อไม่ได้เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างไม่พอใจและพนักงานคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นี่ก็ต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย หลายคนที่เป็นพยานทำให้คำพูดของเย้นหว่านนั้นยิ่งไม่ใช่เรื่องจริง
เย้นหว่านรู้สึกเวียนหัว เมื่อคืนหลี่อันหลอกเธอไปห้องเก็บข้อมูลนั้นจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?
“เฮ้อ” โอวน่อหย่าที่นั่งอย่างสง่างามอยู่ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วมองเย้นหว่านด้วยสายตาไม่เห็นด้วย เธอจงใจกดเสียงให้ต่ำแต่ทว่าก็อยู่ในระดับที่ให้คนในที่นั้นได้ยินด้วย “เย้นหว่าน ทำไมเธอทำเรื่องแบบนี้อีกแล้วล่ะ? เมื่อสองปีก่อนที่เธอทำเรื่องน่าอายแบบนี้จนถูกไล่ออกจากการแข่งขันออกแบบแล้วมาตอนนี้ทำไมเธอยังไม่สำนึกอีก?”
เมื่อโกย่านีได้ยินคำพูดนี้ก็ดูเหมือนจะจำอะไรได้ขึ้นมา เธอมองเย้นหว่านอย่างเย็นยะเยือกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงรังเกียจอย่างไม่ปิดบังว่า “ที่เธอถูกไล่ออกจากการแข่งขันออกแบบเมื่อสองปีก่อนก็ด้วยเหตุผลนี้!”
เรื่องที่เคยถูกไล่ออกระหว่างการแข่งขันนั้นเรื่องนี้มีการบันทึกและตรวจสอบไว้แต่ว่าบนข้อมูลทุกชนิดไม่มีการบันทึกสาเหตุ โกย่านีก็ไม่ได้สนใจ แต่ถ้าเป็นเพราะสาเหตุนี้……
“ถ้าเป็นคนที่คุณสมบัติแย่ พวกเราก็ไม่อนุญาตให้เธอเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบเสื้อผ้าของOviได้เย้นหว่าน เธอไปเก็บของแล้วออกไปเถอะ” โกย่านีพูดอย่างเย็นชาและแน่วแน่
เย้นหว่านหยุดนิ่งไม่ไหวติง ให้เธอออกไปงั้นหรอ? มันไม่ง่ายเลยที่เธอต้องพยายามเพื่อมาการแข่งขันครั้งนี้แล้วทำไมถึงมาถูกบังคับให้ออกแบบนี้ได้ยังไงแล้วข้อกล่าวหาแบบนี้เธอคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาในวงการออกแบบได้อีกตลอดไป พูดได้ว่าอนาคตของเธอได้ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์แล้ว
“โอวน่อหย่า เธออย่ามาสร้างเรื่องหลอกลวงที่นี่นะ ถ้าไม่ใช่เธอใช้อำนาจมากดขี่ฉันจนฉันถูกให้ออกจากการแข่งขันออกแบบเมื่อสองปีก่อน? ฉันไม่เคยทำอะไรผิดแต่เป็นเธอที่ทำให้คนมายกเลิกโควต้าของฉันอย่างไม่มีเหตุผล”เย้นหว่านจ้องมองโอวน่อหย่าอย่างโกรธแค้น
โอวน่อหย่ายักไหล่อย่างไม่สนใจ “ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงก็แล้วแต่ ถึงอย่างไรเมื่อสองปีก่อนบนข้อมูลนั้นก็ไม่ได้เขียนสาเหตุอย่างละเอียดก็เพื่อที่จะรักษาหน้าให้เธอไง”
เธอไม่ได้โต้แย้งหรือปฏิเสธอะไรทำให้เย้นหว่านยิ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำมากขึ้นและโกย่านีก็ยิ่งมองเย้นหว่านแย่ไปกว่าเดิม เย้นหว่านได้แต่กล้ำกลืนความขมขื่นไว้ เมื่อสองปีก่อนเธอถูกคนใช้อำนาจมากดขี่และในตอนนี้เธอยิ่งไม่มีวิธีไหนมาพิสูจน์ได้เลย
