บทที่454 ตบหน้าอย่างจัง
หยูซือห้านดูแล้ว ก็พูดประชดด้วยรอยยิ้ม: “คุณชายกู้ ให้คนย้ายเป้าทำไมกัน? พอไกลแล้ว จะยิงยากขึ้นนะ”
พูดแล้ว หยูซือห้านก็หยุดสักพัก และทำหน้าเหมือนเข้าใจ พูดต่อว่า: “แต่ว่าแบบนี้มา ระยะไกลออกไป แม้สุดท้ายคะแนนจะน้อย แต่ก็ถือว่าเข้าใจได้”
แม้เขาจะพูดว่าเข้าใจ แต่น้ำเสียงนั้น กลับเหมือนพูดความคิดของโห้หลีเฉินออกมา
พอถูกหยูซือห้านดูถูกแบบนี้ โห้หลีเฉินก็เม้มปาก สีหน้าไม่เปลี่ยน น้ำเสียงเรียบเฉย
“คอยดูก็พอแล้ว”
คำพูดเรียบง่าย ไม่ปฏิเสธและไม่ตอบโต้ แต่กลับดูทรงพลังมาก เหมือนทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขาแล้ว
ความมั่นใจนี้ทำเอาหยูซือห้านรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
แค่คุณชายเล็กๆในเมืองหนาน ไม่รู้ว่าเอาความมั่นใจมาจากไหน? และยังมั่นใจเหมือนทุกอย่างอยู่ในการควบคุมแล้ว ทำเอาหยูซือห้านนึกถึงโห้หลีเฉินขึ้นมา
ผู้ชายที่จัดการยากที่สุด เมื่อก่อนก็แย่งของของเขาไปแบบนี้เหมือนกัน
หยูซือห้านกัดฟันกรอด และพูดว่า: “ได้ ฉันจะคอยดู!”
ในอากาศนั้น มีกลิ่นระเบิดรอยวนเวียนอยู่
เย้นโม่หลินมองดูโห้หลีเฉินถือปืน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดว่า:
“ระยะห่างแบบนี้ อยากจะยิงโดนเป้า ต้องพิจารณาการเปลี่ยนแปลงอยู่มาก เป็นเรื่องที่ยากอยู่แล้ว แม้สุดท้ายจะยิงโดนแค่เก้าสิบแต้ม ก็ถือว่าเป็นคนที่เก่งมากแล้ว”
เย้นหว่านยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ ขนาดเย้นโม่หลินยังพูดแบบนี้ โห้หลีเฉินอยากจะได้คะแนนดีก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่
ถึงตอนนั้นคะแนนแย่เกินไป คงถูกหยูซือห้านใช้โอกาสนี้ดูถูก และย่ำเหยียบได้?
แต่โห้หลีเฉินเป็นคนที่ทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังอยู่แล้ว เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน
เย้นหว่านตื่นเต้นจนฝ่ามือเหงื่อออก
สีหน้าของโห้หลีเฉินเรียบเฉย ไม่มีอาการตื่นตกใจอะไรเลย
เขาถือปืนหมุนไปมาในมือ ท่าทางคุ้นชิน หันไปมองเย้นหว่านที่อยู่ไม่ไกล
สายตาลึกซึ้ง น้ำเสียงอ่อนโยน “ดูให้ดีนะ นี่ส่งให้เธอ”
จะส่งอะไรให้เธอกัน?
เย้นหว่านสงสัย ยังไม่ทันเข้าใจ ก็เห็นนิ้วมือเรียวยาวที่จับปืนของโห้หลีเฉินหมุนไปมา เขาจับมันไว้แน่น เหนี่ยวไก เล็งเป้า และยิงออกไป
ท่าทางรวดเร็ว ไม่ลีลา
“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!”
เสียงปืนดังติดต่อกัน เสียงไม่ขาดหายเลย
ดังทะลุเข้าแก้วหู ทุกคนมองไปเป็นทางเดียว
ทุกคนต่างก็อึ้งกับการยิงปืนที่สง่างาม สีหน้าเรียบเฉยของโห้หลีเฉินที่ยิงไปสิบนัดทีเดียว
เขาใจเย็น เหมือนกับการยิงเล่นอย่างนั้น เหมือนไม่สนใจว่าจะถูกเป้าหรือเปล่าด้วยซ้ำ
หยูซือห้านขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้อวดเก่งไปไหม? เขาเอาการแข่งขันนี้ไว้ในสายตาไหมเนี่ย?
เสียงปืนหยุดลง เขากำลังจะประชด ในตอนนี้เอง กลับได้ยินเสียงเครื่องดังไม่หยุด
“สิบแต้ม”
“สิบแต้ม”
“สิบแต้ม”
……
ประกาศพร้อมกัน ทั้งหมดสิบแต้ม!
กรรมการอึ้งไปทันที และยังสงสัยว่าเครื่องผิดปกติหรือเปล่า
เขาจ้องเครื่องอยู่อย่างนั้น และยืนยันกับกรรมการที่ตรวจสอบเป้าอีกที สุดท้ายก็ยอมรับกับผลคะแนนอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เขามองโห้หลีเฉินอย่างตกตะลึง พูดด้วยเสียงสั่นเครือ: “ยินดีด้วยคุณชาย ทั้งหมด…หนึ่งร้อยแต้ม!”
“เป็นไปไม่ได้!”
หยูซือห้านพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ หน้าเสียไปเลย
เขาเตรียมเหยียบ และดูถูกกู้ซึงอยู่แล้ว แต่กลับไม่คิดว่า ผลที่ออกมาจะเป็นแบบนี้
เป็นไปได้ยังไง? ระยะไกลขนาดนั้น และยังยิงออกไปสิบนัดพร้อมกันอีก อีกอย่างยังไม่ผิดพลาดเลยสักนัดด้วย เขาเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ?!
กรรมการพูดขึ้น: “ตรวจสอบอย่างดีแล้ว ยืนยันว่า หนึ่งร้อยแต้มไม่มีผิดแน่”
กู้จื่อเฟยพูดขึ้นอย่างตกใจอีกว่า “คุณชายหยู ครั้งนี้ยอมแล้วไหม? นายได้แค่99.9แต้ม พี่ชายฉันได้ตั้งหนึ่งร้อยแต้ม เทียบกับนายแล้ว ดีกว่าเป็นร้อยเท่า!”
สีหน้าหยูซือห้านดูไม่ดีมากกว่าเดิม เหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง
ทำเอาใบหน้าเขาทั้งแสบและเจ็บ ยากที่จะอธิบายได้
พอเห็นผลที่ออกมา เย้นหว่านตกใจมาก และยังโล่งอกไปที
โห้หลีเฉินเก่งเรื่องปืนขนาดนี้เลยเหรอ ก็ว่าทำไมเขาไม่กลัวเลย ทำเอาเธอกังวลไปได้
ความกังวลของเธอได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง กำลังจะยินดีกับโห้หลีเฉิน ก็กลับได้ยินเสียงตกใจของกู้จื่อเฟยเสียก่อน
เธอชี้ไปที่เป้าไกลๆ พูดว่า: “เสี่ยวหว่าน เธอดูสิ เป้าสีแดงที่ถูกยิง รวมกันแล้ว เหมือนรูปหัวใจไหม?!”
เย้นหว่านมองตามสายตาของกู้จื่อเฟยไป ภาพที่ปรากฏตรงหน้าน่าตกใจมาก เป้าที่ตอนแรกดูเหมือนจะวางวุ่นวาย เพราะตรงกลางถูกยิง จึงกลายเป็นรูอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ตรงกลางที่มองรวมกันแล้วเป็นรูปทรงหัวใจ
เย้นหว่านตะลึง นึกถึงคำพูดก่อนหน้าที่โห้หลีเฉินบอกว่า ให้เธอดูให้ดี นี่จะส่งให้เธอ
หรือว่า ที่เขาจะส่งให้ก็คือ เอาเป้ากลางทั้งหมด รวมเป็นหัวใจให้เธอ?!
“ว้าว! พี่ หัวใจดวงนี้ พี่ตั้งใจทำให้เสี่ยวหว่านใช่ไหม?”
กู้จื่อเฟยกระโดดโลดเต้น ถามคำถามในใจของเย้นหว่านออกไปอย่างตื่นเต้น
เย้นหว่านหน้าแดงระเรื่อ เธอรู้สึกเขินอายยังไงบอกไม่ถูก แต่ก็แอบมองโห้หลีเฉินอย่างคาดหวังอยู่ดี
แม้จะเป็นแค่การเดา ก็อยากได้ยินเขาพูดเอง ใช่ไหมล่ะ
โห้หลีเฉินวางปืนลง เดินก้าวขายาวไปตรงหน้าเย้นหว่าน ห่างเพียงแค่ก้าวเดียว
เขาก้มหน้าลง สายตามองเธออย่างลึกซึ้ง
“ชอบไหม?”
คำถามนี้ ก็หมายความว่าเขาตั้งใจส่งหัวใจนี้ให้กับเธอ
หัวใจเย้นหว่านเหมือนกับถูกไฟฟ้าช็อต ชาไปทั้งแถบ เร็วจนไม่อาจควบคุมได้
เธอมองเขาอย่างเขินอาย และพยักหน้า
“ขอบใจนะ นายเก่งมากเลย”
ดวงตาเธอมีแสงประกายขึ้น มีความรักที่ไม่อาจปิดบังได้ และยังมีความนับถืออีก
โห้หลีเฉินมองท่าทางของเธอ หัวใจสั่นเทา อดไม่ได้อยากจะคว้าตัวเธอมากอดไว้ และจูบไปอย่างแรงๆ
แต่เย้นโม่หลินและคนอื่นยังอยู่ ตัวตนของเขาตอนนี้ ยังทำแบบนี้ไม่ได้
โห้หลีเฉินสายตาจริงจัง และพูดเสียงเข้มว่า: “เธอชอบก็ดีแล้ว”
น้ำเสียงที่เอ็นดูนี้ ทำเอาคนอื่นๆอิจฉา
กู้จื่อเฟยยืนมองด้วยสายตาที่อิจฉา อยากจะรีบไปหาแฟนตอนนี้เลย
เย้นโม่หลินตะลึงกับฝีมือการยิงปืนของกู้ซึงมาก และรู้สึกชื่นชอบเขาขึ้นมาทันที ยังมีความคิดที่อยากจะร่วมงานด้วย
ความคิดนี้ยังไม่ถือว่ามั่นใจทั้งหมด ก็เห็นว่า ตรงเป้ายังมีความหมายอื่นแฝงอยู่
บอกได้ว่า เขาตั้งใจอย่างมาก
มีความสามารถแบบนี้ และยังละเอียดอ่อนโรแมนติกอีก ทั้งอ่อนโยนและโหด ดีจนเขาหาข้อเสียไม่ได้
เย้นโม่หลินพยักหน้าเบาๆ กู้ซึง ไม่เลวเลยจริงๆ
กลับกัน หยูซือห้านเหมือนคนที่ตกลงไปในหลุมมืด รอบข้างต่างก็มีความมืดมนครอบงำตัวเขาอยู่
