บทที่459 ผู้ชายที่เก่ง
โห้หลีเฉินเห็นเย้นหว่านร้องไห้โฮ ก็รู้ว่าเธอคงจะตกใจมาก
เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเธอเบาๆ
“ได้ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว”
เขาปลอบเธออย่างใจเย็น ตรงหน้าเธอเขาพูดเสียงเบาว่า: “เมื่อกี้ที่ฉันปิดตา ไม่ใช่เพราะอยากเสี่ยง แต่ฉันมั่นใจว่าต้องชนะอยู่แล้วล่ะ”
เกมการแข่งรถเดิมพันชีวิต ดูจากความกล้าของอีกฝ่าย ว่าจะอดทนได้ถึงวินาทีสุดท้ายไหม เป็นการเดิมพันที่เขาชีวิตเข้าแลก
แม้จะปิดตา จะมีโอกาสชนะได้ยังไงล่ะ?
โห้หลีเฉินอธิบายกับเธออย่างใจเย็น “การแข่งขันแบบนี้ เดิมพันกันที่ความกล้าและความอดทนของอีกฝ่าย หยูซือห้านคงจะหาคนไปสืบข้อมูลของกู้ซึงมา เดาว่ากู้ซึงต้องขี้ขลาดแน่ สุดท้ายอาจจะหักพวงมาลัยยอมแพ้ แต่ฉันไม่ใช่กู้ซึง หยูซือห้านเชื่อว่ากู้ซึงจะทนไปจนถึงวินาทีสุดท้ายไม่ได้ จึงไม่คิดหักพวงมาลัยแน่ ผลสุดท้าย……”
เขายังพูดไม่จบ แต่ก็เห็นคำตอบได้ชัดแล้ว
รถสองคันพุ่งเข้าชนกัน รถพังคนตาย
เย้นหว่านเหงื่อแตก ยังคงใจสั่นกลัวไม่หาย
เธอกังวลมาก ไม่คิดว่าจะมีความอันตรายนี้แฝงอยู่อีก
โห้หลีเฉินพูดอีกว่า: “การแข่งขันนี้ อยากจะชนะ ฉันต้องชนะความเชื่อมั่นของหยูซือห้านก่อน ดังนั้นฉันถึงได้ปิดตา แสดงให้เห็นถึงความกล้า ความไม่กลัว ไม่สนใจอะไรเลย และหยูซือห้านกลัวว่าฉันจะไม่หักพวงมาลัยจริงๆ สุดท้ายเขาก็เลยหักพวงมาลัยหลบไปก่อน”
ดังนั้นทุกอย่างนี้ โห้หลีเฉินเดาหมดแล้ว และสุดท้าย ก็อยู่ในการคาดเดาของเขาทั้งหมดไม่มีผิด
ดูเหมือนกลยุทธ์เสี่ยงตาย แต่ก็ชนะได้อย่างขาดลอย
เย้นหว่านพูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็โล่งอกไปที และรู้สึกผู้ชายตรงหน้าเธอ เก่งมากจริงๆ
เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้น อยู่ในการควบคุมของเขาอยู่แล้ว
เธอไม่ต้องกังวลอะไรมากเลย คิดว่าเขาจะจัดการทุกอย่างได้ดีอยู่แล้ว
เย้นโม่หลินเดินลงมาไม่ช้าไม่เร็วมาก มองดูโห้หลีเฉินด้วยสายตาที่เชยชม
เป็นผู้ชายเหมือนกัน ความกล้าของกู้ซึง เขาต้องนับถือจริงๆ
“พี่ชาย เก่งมากเลยนะ สามตาชนะสองตา ตาแรกเสมอ พี่ชนะขาดลอยเลย!”
กู้จื่อเฟยยืนอยู่ข้างเย้นโม่หลิน พูดอย่างดีใจ:
ต่อมา เธอก็มองหยูซือห้าน พูดประชดประชันว่า: “คุณชายหยู ตอนนี้ยอมแพ้หรือยัง? รู้ว่าเทียบพี่ชายฉันไม่ได้ ก็ไม่ควรบอกว่าจะแข่งกันนะ ตอนนี้แพ้แล้ว ดูน่าอายมากเลยนะ”
หยูซือห้านยังคงนั่งอยู่ในรถ สีหน้ายิ่งบิดเบี้ยวไปกันใหญ่
ไม่เพียงแต่กู้จื่อเฟยเท่านั้นที่บอกว่าขายหน้า ถ้าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ต่อไปเขาก็ไม่มีหน้าใช้ชีวิตต่อไปแล้วล่ะ
ให้ตายสิ
กู้ซึง ต้องมีสักคนตายไปข้างหนึ่ง!
“ฉันยังมีธุระ ไปก่อนนะ”
เปิดประตูรถออกอย่างโมโห หยูซือห้านลงจากรถ เดินลงเขาไปด้วยสีหน้าเย็นชา
ที่นี่จนถึงข้างล่างยังมีเส้นทางอีกยาวไกล เดินไปละก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร พวกเขานั่งรถลงมากันหมด แต่สถานการณ์ตอนนี้ หยูซือห้านไม่มีหน้าอยู่ต่อไปแล้วจริงๆ
เขาอยากจะหายไปทันที
โห้หลีเฉินมองแผ่นหลังของหยูซือห้านด้วยสายตาที่เย็นชา ต่อมาก็มองกู้จื่อเฟย และพูดว่า:
“จื่อเฟย หยูซือห้านยังไงก็เป็นคุณชายตระกูลหยู ตระกูลหยูมีอำนาจล้นฟ้า เธอพูดแบบนี้กับเขา ถ้าเขาโกรธเธอขึ้นมา อาจจะทำอะไรเธอก็ได้นะ และคนในบ้านเธอ อำนาจมีไม่มาก เกรงว่าจะปกป้องเธอไม่ได้”
กู้จื่อเฟยแปลกใจ มองโห้หลีเฉินอย่างสงสัย
เธอพาโห้หลีเฉินมาเอง ก็ต้องรู้ดีว่า ตรงหน้านี้คือคนที่ปลอมตัวเป็นพี่ชายตัวเอง แต่โห้หลีเฉิน เป็นคนในตำนานของเมืองหนาน ยิ่งไปกว่ายังเป็นทายาทอันดับหนึ่งของตระกูลหยู อำนาจและตำแหน่งสูงกว่าหยูซือห้านหลายเท่า
มีเขาอยู่ จะกลัวหยูซือห้านมาแก้แค้นงั้นเหรอ?
แต่พอเขาพูดแบบนี้……
กู้จื่อเฟยก็ครุ่นคิด ไม่นานก็เข้าใจถึงความหมายของโห้หลีเฉิน
เธอปิดปากอย่างตกใจ สายตากระสับกระส่าย หวาดกลัว
“ฉันแค่ไม่อยากให้เขารังแกเสี่ยวหว่าน ถึงได้ต่อว่าเขา ฉันไม่ทันได้คิดมากขนาดนั้น ถ้าเขาแก้แค้นฉัน ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่มีอำนาจอะไรเลย คงมีแต่ต้องตายน่ะสิ?”
เย้นหว่านไม่ให้กู้จื่อเฟยเกิดเรื่องอะไรแน่นอน รีบเข้าไปปลอบใจและพูดโน้มน้าว แต่พอเธอกำลังจะพูด โห้หลีเฉินกลับคว้ามือเธอไว้ และดึงไปด้านหลัง
เธอเงยหน้าขึ้น เห็นโห้หลีเฉินพยักหน้าเบาๆให้เธอ บอกให้เธอไม่ต้องพูด
อะไรกัน?
เย้นหว่านสงสัย แต่ก็เงียบไม่พูดทำตามที่เขาบอก
กู้จื่อเฟยพูดอย่างตื่นกลัว ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ดูเหมือนจะตกใจอย่างมาก
เธอร้อนรน รีบไปจับแขนเสื้อของเย้นโม่หลินไว้
“พี่เย้น พี่กับคุณชายหยูสนิทกันมาก พี่ช่วยฉันหน่อยสิ บอกกับเขาหน่อย ฉันไม่ตั้งใจจริงๆ”
เย้นโม่หลินถูกดึงแขนเสื้อไว้แน่นๆ รู้สึกไม่สบายตัวแปลกๆ
เขารีบแกวางเขาไปโดยพลัน แต่หันไปมอง กลับเห็นสีหน้าที่หวาดกลัวของกู้จื่อเฟย ก็ใจอ่อนลงทันที
รู้สึกเห็นใจเธอ
เขาลังเลสักพัก พูดเสียงเข้มว่า: “มีฉันอยู่ เขาไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก?” ยังไงเสี่ยวหว่านก็เป็นเพื่อนเธอ เขาดูแลเธอหน่อย ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วสินะ?
กู้จื่อเฟยตาประกาย จับแขนของเย้นโม่หลินไว้อย่างตื่นเต้น
เธอพูดอย่างดีใจว่า: “พี่เย้น พี่หมายความว่าจะปกป้องฉัน ใช่ไหมคะ?”
เย้นโม่หลิน: “……”
เขาเหมือนจะไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ
เย้นโม่หลินอยากอธิบาย แต่เห็นท่าทีที่น่าสงสารและสีหน้าที่คาดหวังของกู้จื่อเฟยแล้ว เขาขยับปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“เธอวางใจได้เลย”
คำพูดนี้ ยังไงก็คือการตกลงที่แค่เปลี่ยนประโยคเท่านั้น
กู้จื่อเฟยทำเป้าหมายสำเร็จ ก็ดีใจเข้าไปใหญ่ จับแขนเย้นโม่หลินแน่นขึ้น เธอแนบชิดกับเขาใกล้ๆ
“พี่เย้น พี่ใจดีจริงๆเลย พี่เป็นผู้ชายที่โลกที่สุดที่ฉันเคยเห็นเลยล่ะ”
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของผู้หญิงโชยเข้าจมูกเขา เป็นกลิ่นที่ไม่คุ้นเคย แต่กลับทำเอาหัวใจเย้นโม่หลินเต้นไม่หยุด
สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาไม่เหมาะกับการอยู่กับผู้หญิงเลยจริงๆ
เย้นหว่านมองดูอย่างตื่นตะลึง เห็นท่าทีของกู้จื่อเฟยและเย้นโม่หลิน
ถ้าเมื่อก่อนเธอคงไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินคิดจะทำอะไร ถ้าตอนนี้ยังดูไม่ออก คงโง่มากจริงๆ
เขาตั้งใจสร้างโอกาสให้กู้จื่อเฟยนี่เอง!
เย้นโม่หลินเป็นคนรักษาสัญญา ในเมื่อตกลงแล้ว ต่อไปก็จะดูแลกู้จื่อเฟยมากขึ้น พอเป็นแบบนี้แล้ว ชายหญิงที่ต่างก็โสด อาจจะได้เป็นคู่ครองกันก็ได้
มองไปที่สีหน้าเย้นโม่หลินทั้งทำตัวไม่ถูกและไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง ใบหน้าเย้นหว่านกระตุกเล็กน้อย
เธอรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ พี่ชายตัวเอง เหมือนตกลงไปในกับดักที่คนอื่นขุดไว้
