บทที่490 ให้ท้าย
แล้วเขาก็โกรธเพราะว่าอับอาย คว้าขอเสื้อของโห้หลีเฉินไว้ทันที แล้วพูดด้วยเสียงที่โมโหว่า “รังแกน้องสาวฉัน ยังจะมาแสดงความคิดเห็นอะไรอีกยังงั้นเหรอ? ”
สีหน้าของโห้หลีเฉินดูไม่เยใส ไม่ต่อต้าน แต่ก็ไม่ถ่อมตัวเลยแม้แต่นิดเดียว
จู่ๆ ทั้งสองคนตรงหน้าก็มีเรื่องกัน มันดึงดูดความสนใจของเย้นหว่านและกู้จื่อเฟยไปในทันที
เย้นหว่านเห็นท่าทางดุร้ายของเย้นโม่หลินที่พร้อมจะต่อยโห้หลีเฉินได้ตลอดเวลา หัวใจก็ขึ้นมาห้อยอยู่ที่ลำคอทันที
ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ที่สวนดอกไม้นั้น เย้นโม่หลินต่อยกู้ซึงไป ใบหน้าของกู้ซึงต้องพักรักษาตั้งหลายวันกว่าจะหาย
เธอจะปล่อยให้เย้นโม่หลินต่อยโห้หลีเฉินไม่ได้อีก!
เธอปวดใจ！
“พี่ จะทำอะไร？！หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ！”
เย้นหว่านรีบร้อนวิ่งเข้าไป เอามือทั้งสอง จับมือของเย้นโม่หลินที่คว้าคอเสื้อของโห้หลีเฉินอยู่ แล้วก็ดึงนิ้วของเขาออก
เธอพูดด้วยสีหน้าที่ร้อนรน “ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ยอมให้พี่ทำร้ายเขาหรอก! ”
เย้นโม่หลินอึ้งไป มุมปากของเขาก็กระตุก
ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอยากจะทำร้ายกู้ซึงหรอก แต่ว่า การตอบสนองของเย้นหว่านก็ใหญ่ไปเหรอเปล่า!
ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ที่สวนดอกไม้นั้น ปฏิกิริยาของเธอไม่ได้ร้อนแรงขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ? กู้ซึงพูดอะไรบางอย่าง เธอถึงจะเข้ามาช่วยขอร้อง
เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว แล้วก็ถามด้วยความสงสัย “ทำไมจู่ๆ เธอถึงได้เป็นห่วงเขาขนาดนี้? ”
เย้นหว่านใจเต้น รู้สึกผิดเล็กน้อย
นี่คือการตอบสนองโดยสัญชาตญาณของเธอ!
ดวงตาของเธอเป็นประกาย ตอนที่กำลังลังเลอยู่นั้น ก็เผลอไปเห็นเลือดสดๆ ที่แขนของโห้หลีเฉินโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แล้วอุทานออกมา “นายได้รับบาดเจ็บเหรอ?! ”
ก่อนหน้านี้เขาใส่เสื้อคลุมสีดำ เธอก็เลยไม่ทันสังเกตเห็น ตอนนี้โห้หลีเฉินสวมใส่เพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาว คราบเลือดก็ปรากฏอย่างชัดเจน
เย้นหว่านผลักมือของเย้นโม่หลินอย่างอารมณ์เสีย “พี่ รีบปล่อยเขาเลยนะ เขาบาดเจ็บ! ถ้าเกิดว่าพี่รังแกเขาอีก ฉันจะไม่สนใจพี่แล้วนะ”
เย้นโม่หลิน：“……”
เขาก็แค่คว้าขอเสื้อของเขาเองนะ ยังไม่ทันรังแกอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?
ทำไมจิตใจของน้องสาวเขาเป็นแบบนี้ไปได้
แต่ว่าเย้นหว่านมาแล้ว ท่าทางดูให้ท้ายเขามาก จะสั่งสอนอะไรก็ไม่ได้แล้ว เย้นโม่หลินก็ทำได้แค่ปล่อยมือจากโห้หลีเฉิน
เย้นหว่านรีบจับแขนของโห้หลีเฉิน แล้วก็มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บไหม？”
เธอหงุดหงิดอย่างมาก ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บ ถ้าเกิดว่าเขารู้ ก็จะไม่ปล่อยให้เขากอดแล้วก็ไม่ให้เขาขยับมั่วซั่ว ไม่ยังงั้นแขนของเขาคงเลือดออกไม่เยอะขนาดนี้หรอก
โห้หลีเฉินเม้มปาก แล้วก็คลี่ยิ้มแห่งความรักและทะนุถนอมจางๆ
น้ำเสียงนุ่มนวลและน่าดึงดูด “ไม่เป็นไรหรอก ไม่เจ็บ”
ไม่เจ็บ แต่ว่าเธอเห็นแล้วเจ็บใจ
เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมองเย้นโม่หลิน แล้วถามว่า “พี่ เอากล่องยามาด้วยเหรอเปล่า? ”
เย้นโม่หลินพยักหน้า หลังจากนั้นก็โบกมือ ทันใดนั้นก็มีบอดี้การ์ดเดินเข้ามาทันที แล้วก็ส่งกล่องยาให้กับเย้นโม่หลิน
เย้นโม่หลินยังไม่ทันจะยื่นมือไปรับ เย้นหว่านก็วิ่งเข้าไปก่อน แล้วก็รับกล่องยานั้นมา
เธอถือกล่องยาแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโห้หลีเฉิน แล้วก็ดึงเขาไปนั่งตรงขอนไม้ข้างๆ
“ให้ฉันทำแผลให้”
พอพูดจบ เย้นหว่านก็เปิดกล่องยาออก แล้วก็มองหาขวดยาที่อยู่ด้านใน
โห้หลีเฉินมองดูท่าทางที่ชำนาญของเธอ สายตาก็มืดมน
ครั้งที่แล้วที่เย้นหว่านจับกล่องยานั้น ก็คือตอนที่ทำแผลให้กู้ซึง นั่นน่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอทำเรื่องอะไรแบบนั้น
พอคิดว่าคนคน แรกที่เย้นหว่านทำแผลให้คือกู้ซึง โห้หลีเฉินก็แทบอยากจะบีบคอคนบางคนให้ตาย
คนบางคนที่พึ่งจะได้รับอิสระแล้วก็สูดอากาศบริสุทธิ์อยู่นั้น อยู่ดีๆ ร่างกายก็สั่นเบาๆ รู้สึกเสียวสันหลังวาบ
นี่มันอะไรกัน? มีคนอยากจะทำร้ายเขายังงั้นเหรอ?!
ก่อนหน้านี้เย้นหว่านไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการทำแผลอะไรพวกนี้เลย แต่ว่าหลังจากที่เคยทำแผลให้กู้ซึงแล้ว เธอก็รู้อะไรเยอะขึ้นเยอะเลย
แบบนี้ก็ดีเลย จะได้ช่วยโห้หลีเฉินได้
แต่พอเห็นบาดแผลที่แขนของโห้หลีเฉินนั้น หัวใจของเธอก็เต้นแรง
เธอทำให้เขาบาดเจ็บอีกแล้ว
“ฉันจะล้างแผลก่อนนะ มันเจ็บนิดหน่อย ทนหน่อยนะ”
เย้นหว่านบังคับเขา แล้วก็พูดเบาๆ
น้ำเสียงอบอุ่น เต็มไปด้วยความปวดใจและความอ่อนโยนที่ซ่อนไว้ไม่ได้
อาการเจ็บนี้โห้หลีเฉินสนใจที่ไหนกัน เขาคลี่ยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ เดี๋ยวถ้าเจ็บฉันจะร้อง”
เขาจะร้องงั้นเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน
เย้นหว่านไม่เชื่อ แต่ว่าการที่โห้หลีเฉินหยอกล้อแบบนี้ ทำให้อารมณ์ของเธอผ่อนคลายลงบ้าง
เธอหยิบสำลีก้อนออกมา แล้วก็เช็ดแผลของเขาอย่างระมัดระวัง ท่าทางของเธอทั้งเบาและช้า เหมือนกำลังจัดการกับสมบัติโบราณที่เปราะบาง
ให้ความสำคัญอย่างยิ่ง
เย้นโม่หลินมองอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาที่จมดิ่ง สายตาของเขาเฉียบคมขึ้นเรื่อยๆ สิ่งสำคัญต้องเก็บเป็นความลับ
ครั้งก่อน ตอนที่เย้นหว่านทำแผลให้กู้ซึงนั้น เขาไม่เห็นว่าจะตั้งใจ ใส่ใจขนาดนี้ แทบจะเหม่อลอยเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าตอนนี้ สายตาที่จดจ่อของเธอ ความห่วงใยอย่างสุดซึ้งที่อยากจะซ่อนก็ซ่อนไม่ได้
ท่าทางที่แตกต่างระหว่างทั้งสองครั้งนี้ แตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
แม้กระทั่งเหมือนคนสองคนเลยด้วยซ้ำ หรือจะพูดได้ว่า เธอปฏิบัติกับคนสองคนที่ไม่เหมือนกัน
แต่ว่ากู้ซึงก็คือกู้ซึง ก็เป็นคนคนเดียวกัน
ในใจของเย้นโม่หลิน เต็มไปด้วยความสงสัย ความรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
เขาคิดไม่ออก
โห้หลีเฉินหันไปมองเย้นโม่หลินโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็เห็นสีหน้าของเขาอย่างชัดเจน
แววตาของเขาเริ่มมืดลง พร้อมกับคลี่ยิ้มแล้วก็มองไปที่เย้นหว่าน
ยิ้มอย่างหยอกล้อแล้วพูดว่า “ตอนนี้ไม่โกรธแล้วเหรอ? ”
มือของเย้นหว่านหยุดทันทีด้วยความสงสัย เขากำลังพูดอะไรอยู่ อะไรคือไม่โกรธแล้ว?
โห้หลีเฉินก้มหน้ามองหน้าเธอ น้ำเสียงดูรักและทะนุถนอม
“หลายวันนี้เอาแต่โกรธฉัน ไม่แยแสฉันเลย ตอนนี้รู้สึกปวดใจแทนฉันแล้วเหรอ? ยังจะห่างเหินกับฉันอยู่ไหม? ”
เย้นหว่านกะพริบตา แล้วก็ตอบสนองทันที
โห้หลีเฉินกำลังพูดว่าที่เธออยู่กับกู้ซึงหลายวันก่อนหน้านี้ ความสัมพันธ์ค่อนข้างจะห่างเหิน ดูเย็นชา และการที่เขาพูดแบบนี้ ก็คือการให้เหตุผลที่อยู่ดีๆ ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนไป
เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยอะไร
เย้นหว่านแอบชื่นชมอยู่ในใจ ผู้ชายของเธอนี่สมองไวจริงๆ เลย เธอทำหน้ามุ่ยอย่างขี้เล่น
แล้วพูดว่า “ถ้าเกิดว่านายทำให้ฉันโกรธอีก ฉันจะไม่สนใจนายแล้วนะ”
โห้หลีเฉินยื่นมือออกไปลูบผมของเย้นหว่าน แล้วก็โอ๋ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ฉันจะตามใจเธอทุกเรื่องเลยดีไหม? ”
ท่าทางที่ปรนเปรอของผู้ชายคนนี้ ทำให้หัวใจของเย้นหว่านรู้สึกหอมหวานอย่างมาก
เธอหน้าแดงด้วยความเขินอาย แล้วก็พยักหน้า “ถ้ายังงั้นต่อไปนายห้ามบาดเจ็บอีก ทำไปเพื่อช่วยฉันก็ไม่ได้”
เย้นหว่านพูดอย่างจริงจัง แล้วก็ทายาให้เขาแบบเบามือมากกว่าเดิม
ทุกครั้งที่เห็นโห้หลีเฉินบาดเจ็บ เธอก็จะนึกถึงเรื่องที่ตอนแรกโห้หลีเฉินเคยช่วยเธอจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น นอนอยู่ในอ้อมแขนของเธอและเต็มไปด้วยเลือด ท่าทางที่เกือบจะตายของเขา
พอคิดขึ้นมาแล้ว เธอก็รู้สึกหวาดกลัว ปวดใจ
เธอทนเห็นเขาบาดเจ็บไม่ได้อีกแล้ว
แม้แต่ว่าจะเพื่อเธอก็ตาม
โห้หลีเฉินเม้มปาก แต่ว่าก็ไม่ได้ตอบอะไรในทันที ถ้าเกิดว่าในอนาคตมีอันตราย เขาก็ต้องช่วยเธออย่างไม่กลัวอันตรายใดๆ อยู่แล้ว
เขาเงียบอยู่สองวินาที แล้วก็พูดว่า “เธอเองก็ต้องรับปากฉัน ว่าต่อไปอย่าบาดเจ็บอีกเข้าใจไหม? ”
เย้นหว่านเงียบสนิท เรื่องแบบนี้ เธอจะไปรับปากได้ยังไงกัน
นี่โห้หลีเฉินกำลังขโมยความคิดของเธอ
