บทที่ 521 แต่งงานกับผม ได้ไหม
กู้จื่อเฟยดวงตาสว่างวาบ หันหน้าเข้ามาใกล้กับเย้นโม่หลินอีกนิด
“ถ้าเป็นลูกของพี่ พี่ก็จะแต่งงานกับแม่ของลูกทันทีเหรอ แม้ว่าพี่ยังไม่ได้ชอบอีกฝ่าย”
เย้นโม่หลินพูดอย่างรวดเร็ว “เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับฉัน”
อยู่มานานหลายปีขนาดนี้ เขาไม่เคยมีผู้หญิงเลยสักคน การควบคุมตนเองนี้ก็จะไม่มีทางถูกปิดบัง
ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรต่อผู้หญิงมาก่อน
กู้จื่อเฟยไม่พอใจกับคำตอบนี้ เธอก้าวมาตรงหน้าเย้นโม่หลิน ขวางทางเดินเข้าไว้
เธอเงยหน้า มองเขาอย่างจริงจัง ถามอย่างดื้อรั้นว่า
“ฉันสมมติว่า ถ้ามีผู้หญิงคนหนึ่งมีลูกกับพี่แล้วจริงๆ พี่จะแต่งงานกับเธอใช่มั้ย”
เย้นโม่หลินไม่เคยคิดถึงสมมติฐานที่เป็นไปไม่ได้แบบนี้มาก่อน
เขาเม้มปาก แต่ไม่นานกลับตอบคำตอบที่มีเหตุผลที่สุดออกมา “ใช่”
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบ
กู้จื่อเฟยดวงตาสว่างวาบ
ใบหน้าฉีกยิ้มแห่งความสุข ทันใดนั้นก็โน้มตัวเข้าใกล้เย้นโม่หลิน พูดอย่างหัวเราะชอบใจว่า
“อย่างนั้นวิธีที่จะทำให้ฉันอยู่กับพี่ได้เร็วที่สุด ก็คือนอนกับพี่ใช่มั้ย”
เย้นโม่หลินเกร็งไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาดำแล้วก็แดง แดงแล้วก็ดำ
กู้จื่อเฟยนี่ก็จริงๆ คำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้ เธอยังมียางอายอยู่หรือเปล่า
“ไร้สาระ!”
เย้นโม่หลินเอ่ยปากพูด เม้มปากอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง อ้อมผ่านกู้จื่อเฟยอย่างว่องไวแล้วก็เดินไปข้างหน้า
ฝีเท้าก้าวไปอย่างเร็วมาก เหมือนกับมีลมอยู่ใต้ฝ่าเท้า
กู้จื่อเฟยวิ่งเหยาะๆตามไปทันที ตามมาอยู่ข้างๆเย้นโม่หลิน
พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่เย้น ฉันอยากนอนกับพี่จริงๆนะ”
ทันใดนั้นฝีเท้าของเย้นโม่หลินก็ยิ่งเร็วขึ้นมาก
ทำไมเย้นหว่านถึงได้มีเพื่อนรักแบบนี้ นี่เป็นผู้หญิงอะไรกัน นี่เป็นผู้หญิงชั้นต่ำชัดๆ
ขมับเย้นโม่หลินกระตุกปูดขึ้น หัวใจกลับเต้นเร็วยิ่งขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้
เย้นโม่หลินขายาว ทั้งยังมีพื้นฐานศิลปะการต่อสู้ เขาเดินเร็วขึ้นมา ต่อให้กู้จื่อเฟยวิ่งเหยาะๆ ก็ตามไม่ทัน
มองด้วยตาก็เห็นว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองคนก็ถูกลากออกไปไกลขึ้นอีก
กู้จื่อเฟยอารมณ์เสียอย่างยิ่ง เวลานี้รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เข้าร่วมทีมแข่งเดินเร็ว ตอนอยู่ที่โรงเรียน
ตอนนี้ไปเรียนอีก ก็คงไม่ทันแล้ว
มองดูเย้นโม่หลินห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เธอกัดฟันกรอด ร้องตะโกนอย่างน้อยใจว่า
“พี่เย้น พี่รอฉันด้วยสิ”
“ที่นี่ทางไม่เรียบ ฉันเดินจนจะสะดุดล้มแล้ว”
“มืดจังเลย ฉันเดินคนเดียวกลัวมากนะคะ”
เสียงของเธอยิ่งน่าสงสารมากขึ้น ราวกับถูกทำให้ตกใจกลัวแล้วจริงๆ ใกล้จะร้องไห้แล้ว
ในหัวของเย้นโม่หลินแทบจะไม่สามารถเอาผู้หญิงชั้นต่ำเมื่อครู่มาเชื่อมโยงกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่น่าสงสารตอนนี้ได้เลย อ่อนแอบอบบางล้วนเสแสร้งละสินะ!
เขาไม่เชื่อเธอหรอก
แต่ร่างกายของเขากลับซื่อตรงมาก ฝีเท้าไม่รู้ว่า ค่อยๆชะลอช้าลงตั้งแต่เมื่อไหร่
กู้จื่อเฟยเห็นเย้นโม่หลินลดความเร็วลงมา ก็ดีใจ เขาไม่ได้เลือดเย็นไร้ความรู้สึกแบบที่เห็นภายนอกอย่างนั้นจริงๆ
สุดท้ายเขาก็ใจอ่อน
ตอนนี้ใจอ่อนกับเธอ ต่อไปไม่แน่ว่าอาจมีใจชอบเธอ
กู้จื่อเฟยมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม รีบตามเขาไป ยินดีปรีดาอย่างยิ่ง ที่มองเห็นแทบจะเดินไหล่แนบไหล่กับเย้นโม่หลินแล้ว
ในสวนที่สวยงามและโรแมนติก ชายหญิงที่ยังไร้คู่ เดินเคียงข้างกัน คิดแล้วก็น่าเคลิบเคลิ้มอ่อนไหว ง่ายต่อบ่มเพาะความรัก
กู้จื่อเฟยคิดฝันหวานอยู่ในใจ ตอนที่เกือบจะตามเย้นโม่หลินทันนั้น คนที่เดินอยู่ข้างหน้าช้าๆ ก็กลับเร่งฝีเท้าขึ้นมาอีก
ฝีเท้าไม่ได้เร็วเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับใกล้เคียงความเร็วที่เธอวิ่งเหยาะๆ รักษาระยะห่างจากเธอประมาณสองถึงสามเมตรพอดี
กู้จื่อเฟยถลึงตาโต หงุดหงิดขึ้นมา
ทันใดนั้นเธอรีบวิ่งให้เร็วขึ้นเล็กน้อย จะตามไปให้ทัน ตาพอเธอเร็ว เขาก็เร็ว
พอเธอช้า เขาก็ช้า
กู้จื่อเฟย “……”
นี่จงใจใช่มั้ย ช่างร้ายกาจนัก!
เย้นหว่านชอบใจ เร่งฝีเท้าเล็กน้อยเดินไปทางป่าลึก
ยิ่งเดินเข้าไปข้างใน หิ่งห้อยก็ยิ่งเยอะมากขึ้น จุดเล็กๆแต่ละจุดสว่างไสวบินหมุนล้อมรอบตัวเธออย่างมีความสุข
พวกมันส่องแสงสว่างไปโดยรอบ
มองเห็นแค่ทางที่เธอเดิน มีดอกกุหลาบและกลีบดอกไม้อยู่สองข้างทาง ดูแล้วสีสันสวยงามสดใส โรแมนติกอย่างยิ่ง
เห็นชัดว่ามีการตั้งใจตกแต่งทั้งหมด
ใจในเย้นหว่านหวานชื่น แทบจะมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือโห้หลีเฉิน มีเพียงเขา ที่จะสามารถจัดเตรียมสถานที่โรแมนติกขนาดนี้เซอร์ไพรส์เธอได้
เดินไปสักครู่หนึ่ง ทันใดนั้นตรงหน้าเย้นหว่านก็สว่างวาบ เดินมาถึงที่โล่งเล็กๆ
และบนพื้นตรงหน้า ไม่ใช่ต้นไม้ที่เขียวขจี แต่เป็นสวนกุหลาบ
หิ่งห้อยที่บินอยู่บนสวนกุหลาบเหมือนกับแสงดวงดาวที่ส่องประกายบนดอกไม้ ดูแล้วช่างโรแมนติกจนทำให้คนหยุดหายใจ
เย้นหว่านแทบจะถูกความงดงามตรงหน้าหลอกให้หลงใหลจนวิญญาณหลุดลอย
สวยงามเหลือเกิน
เธอประทับใจ มองไปรอบๆ ถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“ฉันมาแล้ว คุณอยู่ที่ไหน”
“ชอบมั้ย”
เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มดังมาจากในที่มืดๆ
เสียงนั้นแหบมาก ฟังโทนเสียงไม่ออก
เย้นหว่านชะงักเล็กน้อย เสียงนี้กับเสียงที่เธอได้ยินปกติไม่เหมือนกันเลย สาเหตุอาจจะเป็นเพราะกดเสียงต่ำมากเกินไป
และโห้หลีเฉินที่ปลอมตัวเป็นกู้ซึง ปกติแม้จะดัดเสียงแล้ว ก็ไม่ต่างจากกู้ซึงเท่าไหร่นัก กดให้เบาลงก็ไม่เหมือนกันแน่นอน
เธอไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้าเป็นคำตอบ
“ฉันชอบมาก คุณเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เซอร์ไพรส์มากจริงๆค่ะ”
สวนดอกไม้แห่งนี้ แค่มองก็รู้ว่าไม่ได้มีอยู่แล้วในป่านี้ เห็นชัดว่ามีการเคลื่อนย้ายต้นไม้ไป ปลูกขึ้นมาเป็นพิเศษ ปลูกเป็นผืนทะเลดอกกุหลาบนี้
โห้หลีเฉินรู้ ว่าเธอชอบดอกกุหลาบที่สุด
แต่ว่าช่วงที่เธออาศัยอยู่ที่นี่ เธอกลับไม่รู้เลยว่าเขาแอบมาปลูกไว้ให้เธอตอนไหน
ปกปิดได้อย่างแนบเนียนดีจริงๆ
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามของเย้นหว่าน แต่พูดต่อไปว่า
“ยังมีเรื่องที่เซอร์ไพรส์มากกว่านั้น คุณเดินมาข้างหน้าอีก”
เซอร์ไพรส์ยิ่งขึ้นอีกเหรอ
เย้นหว่านใจเต้นระรัว อย่างจะเห็นมาก
เธอเดินตามทางเล็กๆไปข้างหน้าอย่างเชื่อฟัง มีกลิ่นหอมของกุหลาบคละคลุ้งโดยรอบ และยังมีหิ่งห้อยโบยบินอยู่
รอยยิ้มบนใบหน้าเธอ ไม่ได้ลบเลือนหายไปสักวินาที
เธอเดินไปจนสุดถนนเล็กๆ ที่นั่นมีดอกกุหลาบจัดวางเป็นรูปหัวใจ ตรงกลางดอกไม้ ด้านบนดอกไม้ที่เป็นรูปหัวใจ มีแหวนเพชรเม็ดใหญ่ที่ประณีตงดงามวางอยู่
เย้นหว่ามองเห็นมัน ลมหายใจก็หยุดลงชั่วครู่
เธอเอามืออุดปากอย่างทนไม่ไหว ขอบตาแดงก่ำเล็กน้อย
ด้านหลังเธอ ร่างของชายที่รูปร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวในระยะหนึ่งเมตร
เย้นหว่านสัมผัสได้ถึงเขา ก็เตรียมจะหมุนตัว กลับได้ยินเขาพูดว่า
“อย่าหันมา”
เย้นหว่านก็หยุดนิ่งอย่างว่าง่ายทันที แววตามองแหวนตรงหน้าอย่างเป็นประกาย ซาบซึ้งและมีความสุขในใจ
เธอไม่คาดคิดเลยว่า โห้หลีเฉินจะมาขอเธอแต่งงานที่นี่
เซอร์ไพรส์ของเขาช่างเป็นเซอร์ไพรส์ที่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ
ในเมื่อตอนนี้เขาขอเธอแต่งงานแล้ว ก็อาจจะหมายความว่า เรื่องของบ้านตระกูลหยูจัดการเสร็จหมดแล้ว แม้แต่เรื่องของตระกูลเย้นก็ต้องจัดการเรียบร้อยแล้วแน่นอน
เร็วๆนี้ไม่แน่ว่าพวกเขา ก็จะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างเปิดเผย เธอจะ……แต่งงานกับเขา
ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหลังของเย้นหว่าน เสียงทุ้มต่ำ และยังแฝงด้วยความตื่นเต้น
เขาถามทีละคำ “เย้นหว่าน แต่งงานกับผม ได้ไหม”
