บทที่ 550 กินซะ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ฉันรับรองว่ายานี้ไม่ทำให้เขาตายแน่”
หยูซือห้านหยิบขวดยาหมุนเล่นอยู่ในมือแล้วหัวเราะอย่างร้ายกาจ
“ยานี้ก็แค่กินแล้วทำให้โห้หลีเฉินไม่สามารถมีลูกหลานไว้สืบทอดตระกูลก็แค่นั้นเอง”
ไม่มีลูกหลานสืบทอดตระกูล？
นี่เป็นยาอะไร？
เย้นหว่านตกใจลืมตาโตและรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
หยูซือห้านอธิบายให้เธอฟังอย่างมีน้ำใจ“ก็ยาที่ช่วยให้ผู้ชายเสื่อมสมรรถภาพทางเพศไงล่ะ ผู้ชายที่กินยานี้เข้าไปแล้ว ชาตินี้ก็จะไม่สามารถมีลูกของตัวเองได้อีก ！”
“โห้หลีเฉิน ถ้าหากแกไม่สามารถมีลูกได้อีก แกก็จะหลุดพ้นจากตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลในตระกูลหยูไป ถ้าหากแกสูญเสียความสามารถในการแข่งขัน ฉันก็ไม่ต้องฆ่าแกและไว้ชีวิตแก ด้วย แกต้องขอบคุณฉันถึงจะถูกนะ”
ยาเสื่อมสมรรถภาพทำให้คนมีลูกไม่ได้งั้นหรอ นี่โหดร้ายและร้ายกาจยิ่งกว่าฆ่าคนเสียอีก
เย้นหว่านโกรธจนตัวสั่น เธอรีบเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าของโห้หลีเฉิน
พูดด้วยน้ำเสียงเข้มและจริงจัง“ฉันไม่ยอมให้คุณกินยานี้เด็ดขาด！ถ้าคุณกินล่ะก็ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณเลย！”
โห้หลีเฉินยักคิ้วเล็กน้อย แล้วคำพูดที่หยอกล้อก็ได้ออกจากริมฝีปากบางของเขา
“ที่คุณเป็นห่วงขนาดนี้ เป็นเพราะกลัวว่าวันข้างหน้า ผมจะทำให้คุณตั้งท้องไม่ได้ใช่มั้ยเนี่ย？”
เย้นหว่านอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหน้าก็แดงขึ้นในทันที
เธอห่วงถึงอนาคตของเขา แต่เขากลับโยนมาถึงตัวเธอจนได้
“ฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉัน……”
เย้นหว่านอ้ำๆอึ้งๆ ไม่รู้ควรอธิบายยังไง
หยูซือห้านเห็นโห้หลีเฉินยังจะมีอารมณ์ขำได้อีก อารมณ์เสียในทันที
เขาเป็นคนที่เห็นโห้หลีเฉินมีความสุขไม่ได้
หยูซือห้านรีบตะคอกอย่างเย็นชา “จะกินหรือไม่กิน？ลูกผู้ชายหน่อย！”
ระหว่างพูดเขาก็โยนขวดยาที่อยู่ในมือไปทางโห้หลีเฉิน
และโห้หลีเฉินก็ยกมือรับขวดยาไว้อย่างแม่นยำ
ส่วนเย้นหว่านตัวแข็งทื่อไปในทันที
เธอก็รีบยกมือไปแย่งขวดยานั้น แล้วน้ำเสียงพูดอย่างหนักแน่น“ฉันไม่ให้คุณกินนะ！”
เธอยอมที่จะให้หยูซือห้านคลายปุ่มกดรีโมทนั่นดีกว่า
แต่ถ้าโห้หลีเฉินกินยานี้ไปแล้ว เป็นเรื่องที่ส่งผลต่อชีวิตของเขาตลอดชีวิตเลยนะ สำหรับผู้ชายแล้ว ถ้าเสื่อมสมรรถภาพทางเพศไม่สามารถมีลูกได้ มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากเลยนะ？
และอีกอย่างถ้ามีลูกไม่ได้ โห้หลีเฉินก็จะเสียตำแหน่งคนรับช่วงต่อของตระกูลหยูไป นั้นสิ่งที่รอเขาอยู่ ก็คือถูกตระกูลหยูขับออกจากตระกูล
ผลลัพธ์แบบนี้ เธอรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ
โห้หลีเฉินยกขวดยาอยู่เหนือศีรษะ หลบเลี่ยงมือเล็กๆของเย้นหว่านได้อย่างง่ายดาย
เขามองหน้าเธออย่างจริงจัง แล้วปลอบใจเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“เย้นหว่าน สำหรับผมแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญเท่าความปลอดภัยของคุณหรอกนะ”
ก็แค่กินยาแค่นี้ เขาไม่มีอะไรต้องลังเลเลย
พูดจบ เขาก็เปิดขวดยาแล้วเทยาที่มีอยู่เม็ดเดียวเข้าไปในปากโดยตรง
ลูกกระเดือกขึ้นลงแล้วกลืนลงไปทันที
เย้นหว่านลืมตาโตแล้วมองเขาอย่างตกใจทำอะไรไม่ถูก ตัวเธอแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ไปทั้งคน
เขากลืนมันเข้าไปแล้ว！
กลืนโดยไม่ลังเล！
กลืนต่อหน้าของเธอแบบนี้！
หัวใจของเย้นหว่านราวกับหยุดเต้นในทันที ตรงหน้าเธอมืดไปหมด
โห้หลีเฉินรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่หรือเปล่า เขาต้องแรกกับอะไรเขารู้มั้ย？！
เธออ่อนแรงไปทั้งคน ร่างกายเซไปมาจะล้มมิล้มแหล่ แทบจะยืนไม่ไหว
โห้หลีเฉินรีบจับเธอไว้ แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา ราวกับว่าคนที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่ตัวเขาอย่างงั้น แถมเขายังปลอบโยนเธออย่างอ่อนโยน
“ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ผม…….เออ…….”
สีหน้าของเขาขาวซีดทันที แล้วเหงื่อก็ไหลท่วม
รูปร่างที่สูงใหญ่ของโห้หลีเฉินเสียการทรงตัว ท้องของเขาๆทันใดนั้นร่างกายของเขาก็โค้งงอแล้วขดตัวทันที
เย้นหว่านรีบพยุงเขาไว้อย่างแตกตื่นเขาถึงไม่ได้ล้มลงที่พื้นโดยตรง
เย้นหว่านไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน
เธอกลัวมาก น้ำเสียงที่แตกตื่นก็สั่นไปหมด “โห้หลีเฉิน คุณเป็นอะไรไปคะ？คุณอย่าทำฉันตกใจได้มั้ย คุณเป็นอะไรคะ？”
“ฮ่าๆๆ ยาของเขากำลังออกฤทธิ์แล้ว！”
หยูซือห้านหัวเราะอย่างได้ใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความโหดร้ายและสะใจ
“เมื่อกี้ฉันลืมบอกไป ยานี้ออกฤทธิ์เร็วมาก ผลข้างเคียงก็เห็นได้อย่างชัดเจน ก็คือจะเจ็บปวดทรมานเหมือนตายทั้งเป็นแบบแกในตอนนี้”
เพราะฉะนั้น ตอนนี้โห้หลีเฉินเลยจู่ๆมีสภาพหน้าซีดเหงื่อแตก เจ็บจนเขาทนไม่ไหวคดงออยู่แบบนี้
เขาเป็นคนที่ทนกับความเจ็บได้อย่างดี ที่เขาดูเจ็บถึงขนาดนี้ เห็นชัดว่าตอนนี้เขาคงเจ็บปวดทรมานอย่างมาก
เย้นหว่านเจ็บจนหัวใจแทบจะฉีกขาด
เธอด่าด้วยความโกรธ“หยูซือห้าน คุณมันไม่ใช่คน！”
เธออยากจะล่าหยูซือห้านให้ตายไปพร้อมเธอไปซะจริงๆ
หยูซือห้านหัวเราะอย่างได้ใจ ท่าทางดูโอหังมาก
“ถึงโห้หลีเฉินจะตามมาถึงที่นี่แล้วไงล่ะ ตอนนี้ก็แพ้ให้ฉันอยู่ดีไม่ใช่หรอ？ถึงฉันจะไม่ได้ตัวเธอ แต่ฉันก็ทำให้โห้หลีเฉินเสียความเป็นชายไปได้เช่นกัน
ถ้าไม่มีโห้หลีเฉินแล้ว ตำแหน่งคนรับช่วงต่อของตระกูลหยู ฉันก็ยังคงมีสิทธิ์อยู่！”
เย้นหว่านโกรธจนตัวสั่นและตาก็แดงไปหมด
เพื่อตำแหน่งคนรับช่วงต่อของตระกูลหยูแล้ว หยูซือห้านได้กลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว ไม่เหลือแม้แต่ความเป็นมนุษย์
หยูซือเฉินเห็นโห้หลีเฉินที่เจ็บปวดทรมานแล้ว รู้สึกสะใจมีความสุขอย่างมาก
แต่เขาก็ยังคงระมัดระวังรอบคอบอย่างมาก
เขาสั่งให้ลูกจ้างสาวที่หลบอยู่ในมุมข้างๆ
“ไป เธอไปตรวจดูว่าฤทธิ์ยาของเขาออกฤทธิ์เต็มที่หรือยัง？”
แม่บ้านของข้างกายเขาต่างก็ถูกฝึกฝนมาเป็นพิเศษ มีทักษะรอบด้าน
ตอนนี้ สถานการณ์อันตรายมาก เดินออกไปแล้วอาจถูกนักแม่นปืนยิงตายได้เลย แต่เป็นคำสั่งของหยูซือห้าน เธอเลยต้องทำตามคำสั่ง
ลูกจ้างสาวกัดฟันแล้วรีบเดินออกจากมุมหลบ เดินเข้าไปหาโห้หลีเฉินทีละก้าวๆอย่างระมัดระวัง
เย้นหว่านที่ยืนอยู่ข้างกายของโห้หลีเฉิน จ้องลูกจ้างสาวด้วยสองตาที่แดงก่ำ
“แกไสหัวไปเลยนะ อย่าเข้ามา！”
โห้หลีเฉินเป็นถึงขนาดนี้แล้ว หยูซือห้านยังไม่วางใจ ยังจะส่งคนมาตรวจดูเขาอีก
จะให้โห้หลีเฉินสาหัสขนาดไหน เขาถึงจะยอมเลิกลา？
หยูซือห้านหัวเราะประชดอย่างเย็นชา“เย้นหว่าน ถอยไป ให้เธอตรวจซะ แล้วฉันก็จะยอมปล่อยโห้หลีเฉิน”
คุณจะยอมปล่อยเขาจริงหรอ？
ตอนนี้ เย้นหว่านไม่เชื่อคำพูดของหยูซือห้าน
เวลานี้ ฝ่ามือใหญ่ที่เย็นเฉียบของโห้หลีเฉินได้จับแขนของเย้นหว่านไว้แล้วผลักเธอไปข้างๆ
เสียงของเขาดูอ่อนแรงมาก“เย้นหว่าน ให้เธอตรวจเถอะนะ”
“เรื่องหนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว จะกลัวอะไรกับการแค่เขาตรวจ”
ระหว่างพูด โห้หลีเฉินจู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมา จ้องหยูซือห้านด้วยสายตาแหลมคมและดวงตาที่แดงก่ำ
“หวังว่านายพูดคำไหนคำนั้น ปล่อยเย้นหว่านไปซะ ไม่อย่างนั้น ฉันให้นายได้ตายไม่มีศพแน่”
เห็นโห้หลีเฉินที่เหงื่อท่วมหน้า สีหน้าดูแห้งเหี่ยวซีดเหมือนจะเป็นลมอยู่แล้ว หยูซือห้านก็ยิ่งรู้สึกวางใจมากขึ้น
ตอนนี้ เขาก็ใกล้จะหมดฤทธิ์แล้ว ยังกล้าคิดจะขู่เขาอีก？
น่าขำ！
หลังจากวันนี้แล้ว ถึงเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินยังมีชีวิตอยู่ต่อแล้วไง สุดท้ายแล้ว โห้หลีเฉินก็แพ้ให้กับเขาในที่สุด！
หยูซือห้านมุมปากยกขึ้นแล้วยิ้มอย่างเย็นชา รับปากทันที
“ได้！”
แม่บ้านเดินไปถึงตรงหน้าของโห้หลีเฉินอย่างไว
เธอหยิบเครื่องมือวัดพิเศษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เป็นแท่งยาวสีเงินที่รูปร่างคล้ายปากกา มีอุปกรณ์วัดทดสอบอยู่บนหัว
เธอจับอุปกรณ์ไว้แล้ววัดที่คอของโห้หลีเฉินอย่างระมัดระวังและตื่นเต้น
อุปกรณ์ที่แนบติดกับคอของโห้หลีเฉิน บนแท่งสีเงินมีไฟสีแดงขึ้นในทันที กะพริบต่อเนื่องสามที
หยูซือห้านถามอย่างอดใจรอไม่ไหว “เป็นไง？”
