บทที่555 ผมเคยพูดไปแล้วว่าจะร่วมเป็นร่วมตายไปกับคุณ
“วิ่ง!”
ช่วงเวลาที่ชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย จู่ๆโห้หลีเฉินก็อุ้มเย้นหว่านขึ้นมา วิ่งออกไปทางด้านนอก
ด้านหลังของเขา คานหลังคาพังตามลงมาติดๆ
ฝุ่นปลิวว่อน
โห้หลีเฉินวิ่งไปเร็วมาก แทบจะเหมือนกับกำลังยื้อเวลาอยู่กับมัจจุราชอยู่เลยทีเดียว ทันทีที่เท้าข้างหน้าวิ่งออกไปจากห้อง ด้านหลังของเขา ก็มีเสียง “ตูม” ดังขึ้น พร้อมกับการพังถล่มลงมา
เพียงแค่ช้าไปสักวิ เขากับเย้นหว่าน ต่างก็ได้ถูกอาคารที่ทรุดตัวลงมาฝังไปเสียแล้ว
แต่ถึงแม้ว่าจะรอดพ้นจากอันตรายมาได้ แต่ความเร็วของโห้หลีเฉินก็ไม่ได้หยุดลงเลย
เขาอุ้มเย้นหว่านเอาไว้ มุ่งไปทางทะเลที่อยู่ด้านหน้า วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
และในอ้อมแขนของเขา สีหน้าของเย้นหว่านเองก็ซีดอย่างกับกระดาษ มองดูเวลาที่นับถอยหลังที่ขยับร่นขึ้นมาอีกครั้งไปด้วยความสิ้นหวัง
08,07,06…
ระเบิด มันจะระเบิดออกมาแล้ว
ไม่มีโอกาสได้หยุดมันอีกแล้ว
ถึงแม้ว่าจะหลบการถูกทับเป็นเนื้อแผ่นออกมาได้ แต่ก็หนีจากการถูกระเบิดจนกลายเป็นเนื้อบดไปไม่พ้น
เย้นโม่หลินเองก็รีบวิ่งออกมาจากด้านในโบสถ์ที่ถล่มลงมา แต่เขายังไม่ทันจะได้หอบหายใจออกมา ก็เห็นภาพที่ทำให้โกรธจนดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า โห้หลีเฉินอุ้มเย้นหว่าน พุ่งไปทางชายหาดเหมือนอย่างกับเสียสติไปแล้ว
ถึงแม้ว่าจะมีเสียงดังขึ้นจากทั่วทุกทิศทาง แต่เขากลับได้ยินอย่างชัดเจนเหมือนกัน เสียงที่ดังขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่านั้น ติ๊ดๆๆ——
ระเบิดทำงานขึ้นมาอีกครั้ง!
เครื่องปรับสมดุลยังไม่ได้ปลดออก อะไรมันก็ไม่ทันแล้ว
เย้นหว่านจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
“เสี่ยวหว่าน!”
เย้นโม่หลินคำรามออกไปเสียงดัง ตามมาด้วยดวงตาแดงก่ำ
ในหัวของเขาว่างเปล่าไปหมด สถานการณ์ที่ฉุกเฉินที่ถึงชีวิตที่ได้เคยพบเจอมา ไม่ได้ทำให้รู้สึกหวาดกลัวเท่าตอนนี้เลย
น้องสาวแท้ๆของเขา กำลังจะถูกระเบิดตาย
เธอเป็นที่รักของตระกูลเย้นนะ!
เขากลับทำได้เพียงแค่ดู ไม่อาจช่วยเธอได้ ระเบิดในตอนนี้เย้นโม่หลินแทบจะผูกมันเข้าไปบนร่างของเขาเอง ตายไปแทนเธอ
กู้จื่อเฟยคอยเฝ้ารออยู่ไกลๆมาโดยตลอด ได้ยินเสียงระเบิด จึงได้ไม่สนใจการห้ามปรามของบอดี้การ์ด รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เธอเพิ่งจะวิ่งเข้าไป ก็เห็นสามคนที่วิ่งออกมาจากในโบสถ์ที่ถล่มลงมา
และบนร่างของเย้นหว่านนั้น นึกไม่ถึงว่าจะมีระเบิดเวลามัดติดอยู่ด้วย
เธอตกใจจนกรีดร้องออกมา จิตใจล่องลอยไปหมดแล้ว
มองโห้หลีเฉินอุ้มเย้นหว่านไปทางทะเลไปอย่างตื่นตกใจ
ระเบิดมัดอยู่บนร่างของเย้นหว่าน เธอ…
เธอกลัวจนสั่นไปทั้งร่าง และก็ได้วิ่งตามเข้าไป
ในสมองของเย้นหว่านว่างเปล่าไปหมด เหมือนกับว่าอะไรๆที่อยู่รอบๆมันได้หายไปหมด
เธอมองโห้หลีเฉินไปด้วยแววตาที่สั่นไหว นิ้วมือกุมแขนเสื้อของเขาเอาไว้ พูดเสียงสั่นจนแทบจะขอร้องกันออกมา
“อย่าสนใจฉันอีกเลย”
ยังมีอีกห้าวิ เขายังหนีออกไปทัน
เธอจะต้องตายอยู่แล้ว แต่โห้หลีเฉิน ยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่
เย้นหว่านไม่อยากลากเขาให้ตายไปด้วยกัน
โห้หลีเฉินกลับนิ่งไม่ไหวติง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ความเร็วก็เร็วขึ้นมาเรื่อยๆ
ตรงหน้าของเขา อีกไม่กี่ก้าวก็จะเป็นโขดหินที่พังทลาย น้ำทะเลที่อยู่ด้านล่างนั้นมีคลื่นสูงหลายสิบเมตร
เขาจึงได้ก้มหน้าลงมองเธอ สายตาลุ่มลึกประหนึ่งหุบเหวลึก กำลังจะพัดพาเธอเข้าไป
แต่ละคำที่เขาพูดออกมา พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
“เย้นหว่าน ผมบอกแล้วว่า จะร่วมเป็นร่วมตายไปพร้อมกับคุณ”
ร่วมเป็นร่วมตาย
ยอมทิ้งโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ จะมาตายไปพร้อมกับเธอ
หัวใจของเย้นหว่านสั่นแรงออกมา ทั้งซาบซึ้งใจ และทั้งหวาดกลัว
เธอไม่อยากให้เขาตาย
แต่เธอถูกโห้หลีเฉินอุ้มอยู่ในอ้อมแขน ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องที่เธอจะตัดสินใจเองได้
เธอมองเขา กระโดดโผเข้าไป พาเธอกระโดดลงไป
ข้างๆใบหู เสียงลมพัดผ่านไป
ร่างของเย้นหว่านร่วงตกลงไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกของความไร้น้ำหนักโจมตีลงมา ทำให้หัวใจของเย้นหว่านแทบจะรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาไม่หยุด
กระโดดลงทะเล
ระเบิดระเบิดออกมา
เธอกับโห้หลีเฉิน จะไม่รอดกันเลยสักคน
ตายกันอยู่ในทะเล
หัวของเย้นหว่านว่างเปล่าขึ้นมา นึกอะไรไม่ออกเลย มองชายคนตรงหน้าไปด้วยสายตาที่ดูอาลัยอาวรณ์ คิดอยากจะมองเขาให้นานๆก่อนที่จะถึงเวลา จดจำใบหน้าของเขาเอาไว้ในส่วนลึกของจิตวิญญาณ ชาติหน้าตอนที่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง จะได้จำได้ง่ายๆแล้วไปหาเขาได้
ทั้งสองคนร่วงตกลงไปอย่างรวดเร็ว เวลาชั่วพริบตา ก็ใกล้จะตกลงไปในทะเลแล้ว
หนึ่งวินาทีก่อนที่จะตกลงทะเลไป เย้นหว่านก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของโห้หลีเฉินดังออกมาอย่างแผ่วเบา เหมือนกับเสียงจากธรรมชาติที่กำลังดังขึ้นมาข้างๆใบหูของเธอก็ไม่ปาน
“เย้นหว่าน ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณตาย”
หมายความว่าอะไร?
เย้นหว่านแทบจะไม่ทันจะได้เข้าใจคำพูดของเขา เสียง “จ๋อม” ร่างของเธอก็ร่วงตกลงไปในทะเลอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้ ทันใดนั้นก็ถูกน้ำทะเลกลืนกินเข้าไป
ส่วนเธอและโห้หลีเฉิน เหมือนจะเป็นเพราะว่าการกระแทกจากน้ำทะเล เลยแยกกันออกไป
ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงระเบิดดัง “ตูม” ก็ดังอยู่ในน้ำ
น้ำกระเซ็นออกไปรอบทิศ
การกระทบกันอย่างรุนแรงคลื่นก็ซัดเข้ามาเต็มๆ ตรงหน้าของเย้นหว่านดำมืดไปหมด ทันใดนั้นก็หมดสติไป
บนฝั่ง
เสียงร้องเรียกที่ฟังดูน่าเจ็บปวดดังเสียดหูเข้ามา
“เสี่ยวหว่าน!”
“เสี่ยวหว่าน——“
เย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยวิ่งกันมาถึงตรงชายฝั่ง ทั้งสองคนเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าบนพื้นทะเลมีน้ำกระเซ็นขึ้นสูงออกมา
นี่ก็คือระเบิดได้ระเบิดไปแล้ว!
ส่วนเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินทั้งสองคนนั้น ได้ถูกซัดเข้าไปในน้ำทะเล หายไปไม่เหลือแม้แต่เงา
หรือไม่ก็ได้ถูกระเบิดไปจนไม่เหลือแม้กระทั่งศพ
สีหน้าของกู้จื่อเฟยซีดอย่างกับกระดาษ ทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
น้ำตาเธอไหลพรากออกมา มองพื้นทะเลที่กำลังซัดไปมาด้วยสายตาที่พร่าเลือน เย็นเฉียบไปทั่วทั้งร่างไม่กล้าที่จะเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น
เป็นไปไม่ได้?
โห้หลีเฉินกับเย้นโม่หลินเตรียมการกันมาตั้งขนาดนี้ ลอบกำจัดลูกน้องของหยูซือห้านทั้งหมด แล้วค่อยเข้าไปฆ่าเขาอีกที ตามแผนที่วางไว้ มันจะต้องช่วยเย้นหว่านออกมาได้สิ
ถึงแม้ว่าจะคิดอยู่แล้วว่าหยูซือห้านจะสู้อย่างไม่คิดชีวิต ก็เลยให้เย้นโม่หลินแอบมองอยู่ในความมืด ในกรณีที่ยูซือห้านลงมือ ก็ค่อยออกไปควบคุมเขาเอาไว้
แต่ทว่าตอนนี้…
ทำไมบนตัวของเย้นหว่านถึงได้มีระเบิดได้!
ทำไมพวกเขาถึงทำลายกันไม่ได้ ทำไมโห้หลีเฉินถึงต้องอุ้มเย้นหว่านกระโดดลงทะเล
ระเบิดในทะเล ทั้งสองคนตกลงไปก็จะไม่เหลือแม้แต่กระดูก
เธอไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเย้นหว่านจะตายขึ้นมาจริงๆ โห้หลีเฉินเป็นคนที่แข็งแกร่งเหนือใครเสียขนาดนั้น ก็ตายตามไปด้วย
“ไม่ ฉันไม่เชื่อ ไม่ ไม่เชื่อ”
กู้จื่อเฟยร้องไห้พร้อมตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น มือกำดินที่อยู่บนพื้น ทำเล็บหักจนมีเลือดไหลออกมา
สีหน้าเธอซีดเผือด ส่ายหน้าออกมาไม่หยุด พูดพึมพำออกมาคำแล้วคำเล่า “เสี่ยวหว่านจะต้องไม่เป็นอะไร เสี่ยวหว่านจะต้องไม่เป็นอะไร!”
“เสี่ยวหว่าน…”
เย้นโม่หลินยืนตัวตรงอยู่บนหน้าผา น้ำเสียงแหบแห้งอย่างมาก
เขาอยากพูดไปว่าเย้นหว่านจะต้องไม่เป็นอะไร แต่เสียงของเขา ยังไม่ทันได้พูดออกไป ก็ถูกสายลมพัดแยกจากกันไปเสียก่อน
สูงขนาดนี้กระโดดลงไป ตกน้ำแล้วระเบิด เย้นหว่านไม่มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่เลย
น้องสาวที่เขาตามหามายี่สิบกว่าปี ได้รับสิ่งที่สูญหายไปกลับคืนมาไม่ใช่ง่ายๆเลย รักใคร่ทะนุถนอมมาอย่างดี ได้ตายไปต่อหน้าต่อตาเขาโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างนี้ สุดท้ายก็ยังตกลงไปจนไม่มีเหลือแม้แต่กระดูกอย่างน่าเวทนา
ดวงตาของเย้นโม่หลินแดงก่ำออกมา มองท้องทะเลผืนใหญ่แห่งนี้ เหมือนราวกับว่าได้อาบย้อมไปด้วยสีแดงเลือดไปทั้งผืน
น้ำทะเลนี้ ถูกเลือดของเย้นหว่านอาบย้อมจนมีสีแดงออกมา
พ่อแม่ยังรอเย้นหว่านอยู่ที่บ้าน เขาจะพาเย้นหว่านกลับบ้านไปยังไง? เขาจะอธิบายให้กับพ่อแม่ฟังยังไง?
ลมทะเลพัดหวิว ๆ เหมือนกับว่าได้อาบย้อมไปด้วยความรู้สึกที่ใกล้จะขาดใจของความตาย
ร่างสูงใหญ่กำยำของเย้นโม่หลิน แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็กลายมาเป็นอิดโรยและดูหดหู่ใจออกมา ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะคอยค้ำยันเอาไว้…
ร่างโงนเงนทรงตัวไม่อยู่
