บทที่ 581 ดูแลเธอให้ดี
เย้นโม่หลินสาวเท้าก้าวเดินรวดเร็วดั่งดาวตกไปตรงหน้าเย้นหว่าน
สำรวจให้แน่ใจว่าเธอปลอดภัยดีแล้วจริงๆ สิ่งมีชีวิตที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้ เลือดแกร่งเหมือนผู้ชายอย่างเขา แต่ดวงตาที่ค่อนข้างแดงและร้อนระอุในขณะนี้กลับขี้ขลาด
โชคดีที่เย้นหว่านไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่
ผีรู้ว่าเมื่อเขาได้รับข้อความขอความช่วยเหลือจากสายแปลกๆ นั้นเครียดมากแค่ไหน และไม่สบายใจมากเพียงใด
เขารู้ดีว่าระดับข่าวเท็จอาจสูงถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ แต่มันก็เป็นความหวังเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทั้งหมดทำให้เขารีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุดด้วยความมุทะลุ
โชคดีที่เขามาถึงเร็ว ในที่สุดเขาก็หาน้องสาวของเขาพบ
เย้นโม่หลินมองเย้นหว่านอย่างตื่นเต้น และพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “เธอเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เย้นหว่านส่ายหน้า และตอบอย่างตื่นเต้นว่า “เป็นโห้หลีเฉินค่ะ เขากำลังจะตาย คุณรีบหาทางช่วยเขาหน่อยค่ะ ช่วยเขาด้วยนะคะ”
เย้นโม่หลินมองดูท่าทางกังวลของเย้นหว่านด้วยขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างไม่เต็มใจ
เห็นเขาเลือดท่วมตัว สีหน้าซีดเผือดตัวเกร็ง หัวใจเต้นอ่อนแรง
ตอนที่เขาเพิ่งมาถึง ได้มองทางด้านนี้จากในระยะไกลด้วยกล้องส่องทางไกลในขณะที่ยังมาไม่ถึง เห็นร่างโห้หลีเฉินที่สาหัสพยุงตัวเองปกป้องเย้นหว่าน
ถึงแม้มันจะไกล แต่เขายังมองออกว่าเป็นโห้หลีเฉินที่ชีวิตรวยริน
ตอนนี้โห้หลีเฉินเพียงกลัวว่าจะหมดแรงจนเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต
สายตาโห้หลีเฉินจ้องหนักที่เย้นโม่หลิน และพูดเสียงแผ่วว่า
“คุณชายเย้น รบกวนคุณ ดูแลเย้นหว่านให้ดีด้วย”
เย้นหว่านใจสั่นรุนแรง โห้หลีเฉินที่ลักษณะเช่นนี้ เขาเป็นหนักขนาดนี้แล้ว เขาไม่สนตัวเอง แถมยังมีแก่ใจเป็นห่วงเธองั้นเหรอ
แล้วยัง…
เย้นหว่านคิดถึงตรงนี้แล้วหัวใจก็พลันสะดุดไป
โห้หลีเฉินมอบความไว้วางใจให้กับพี่ชายของเธองั้นเหรอ งั้นสถานการณ์ของเขาก็เลวร้ายจนประคองไว้ไม่ไหวแล้วใช่ไหม
ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้น เย้นหว่านก็หวาดกลัวจนหน้าซีดเผือด
กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ช่วงแขนที่พึ่งพิงไหล่ จู่ๆ กลับเกิดอาการหนักอึ้ง
โห้หลีเฉินหลับตาลง ร่างกายสูงใหญ่สูญเสียพลังประคับประคองตัวเอง น้ำหนักทั้งหมดของร่างกายกดทับตัวเย้นหว่าน
เย้นหว่านตกใจมาก รีบกอดเขาไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี
ในขณะเดียวกัน เย้นโม่หลินก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบยื่นมือไปช่วยประคองโห้หลีเฉินที่โซเซ น้ำหนักกว่าครึ่งกดทับมาที่ตัวเขา
เขาถือโอกาสดึงโห้หลีเฉินมาตรงหน้าตัวเอง “เสี่ยวหว่าน เธอปล่อยมือ ฉันเอง”
แต่เย้นหว่านกลับไม่คลาย จับแขนของโห้หลีเฉินเอาไว้แน่น ใบหน้าเล็กขาวซีดตื่นตระหนก
“พี่คะ คุณรีบช่วยเขาเร็ว ช่วยเขาด้วย”
“เธอไม่ต้องรีบร้อน ป่ายฉีกำลังอยู่ระหว่างทางรีบมาที่นี่ โห้หลีเฉินจะไม่เป็นอะไร”
เย้นโม่หลินพูดแล้วโบกมือ ทันใดนั้นก็มีคนเอาเปลมา
เขาจับประคองโห้หลีเฉิน “เราเอาเขาวางบนเปล แบบนี้น้ำหนักตัวเขามันจะง่ายขึ้น”
เพื่อประโยชน์ของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านจึงพยักหน้าตกลงทันที
แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะส่งให้ด้วยมือ จึงใช้กำลังทั้งหมดของตัวเอง ประคองโห้หลีเฉินนอนเปลอย่างระมัดระวัง
เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อรอช่วยเหลือ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะยื่นมือเข้าไปยุ่ง
เย้นโม่หลินมองไปที่ท่าทางตึงเครียดของเย้นหว่านโดยไม่ได้มีการห้ามใดๆ เพียงรู้สึกซับซ้อนและค่อนข้างหนักใจเล็กน้อย
หลังจากนั้น เขาให้คนรีบนำกล่องแพทย์ฉุกเฉินมา แล้วลงมือปลดกระดุมโห้หลีเฉินด้วยตัวเอง
“ฉันจะห้ามเลือดฉุกเฉินให้เขาก่อน”
ถึงแม้ว่าเย้นโม่หลินจะไม่ได้เป็นหมอ แต่เป็นคนที่เสียเลือดด้วยคมมีด การรักษาบาดแผลฉุกเฉินเหล่านี้ จึงมีทักษะที่ดี
ที่เย้นหว่านมอบให้เขา โดยธรรมชาติแล้วก็เพราะวางใจ
เพียงแต่เธอขมวดคิ้ว มองไปรอบๆ อย่างใจจดใจจ่อ “ป่ายฉีอยู่ไหน อีกนานแค่ไหนเขาจะมาถึง ทำไมเขาไม่มากับพวกคุณคะ”
เย้นหว่านกังวลจนร้อนเป็นไฟ หนึ่งวินาทีก็ไม่เต็มใจจะล่าช้า
เย้นโม่หลินปลดเสื้อผ้าของโห้หลีเฉินเรียบร้อยแล้วจึงอธิบายกับน้องสาวตัวเองอย่างอดทน
“ตอนที่ป่ายฉีได้ข่าว ก็รีบออกจากบ้านทันที แต่ไม่ใช่ทางเดียวกับฉัน มันเป็นแค่การมาก่อนมาหลังเท่านั้น”
เขามาจากฝั่งทะเลที่เย้นหว่านตกลงไป แล้วพุ่งตรงมาที่นี่ทันที
เขามามากกว่าหนึ่งวันแล้ว สองวันนี้ แค่เพราะข้อมูลนั่น ได้ทำการค้นหาทั่วทั้งเมือง เหมือนขุดดินสามฟุตเพื่อหาเย้นหว่าน
และก็เพราะอย่างนั้น จึงได้พบหยูซือห้านที่แข็งแกร่งหมอบอยู่ที่นี่
และพบว่าทันใดนั้นพวกเขาก็มีแรงกระตุ้นรุนแรงให้มาที่นี่ ดังนั้นเขาถึงได้ตามมา
หัวใจของเย้นหว่านผ่อนคลายลงเล็กน้อย ตราบใดที่ป่ายฉีมาถึง ต้องช่วยโห้หลีเฉินเอาไว้ได้แน่
แต่หัวใจเธอเพิ่งคลายลง ในชั่วพริบตาเดียว ทันใดนั้นมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
เธอเห็นว่า หลังจากปลดเสื้อผ้าโห้หลีเฉินแล้ว แผลที่อกของเขามันสาหัสเกินจะมอง
บาดแผลบนร่างกายเขาเดิมทีก็สาหัสอยู่แล้ว หลังจากการต่อสู้เมื่อครู่ ตอนนี้ทุกบาดแผลเปิดมันยิ่งฉีกปริแตกไปอีก และพบว่ารอยเลือดยิ่งลึกหนัก
มีบางที่แทบเห็นถึงกระดูก
รอยเลือดทำให้เปลใต้ตัวเขาแดงฉาน ถึงขนาดเป็นกองรวมกันแล้วไหลหยดลงมา
การมองเห็นของเย้นหว่านพร่ามัวในทันที เธอรู้สึกแย่จนแทบหายใจไม่ออก
เธอห่วงใยดูแลโห้หลีเฉินมาสามวันแล้ว การปล่อยให้เขาบาดเจ็บนั้นยากยิ่ง จนกระทั่งดีขึ้นนิดหน่อย
แต่หลังจากเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น เมื่อย้อนไปก่อนที่จะปล่อยเรียกได้ว่ามันยิ่งร้ายแรงกว่า!
สถานการณ์สภาพร่างกายของโห้หลีเฉินในตอนนี้ จะทนอาการสาหัสหนักแบบนี้ได้อย่างไร
“ฮ่าๆๆ สาหัสแบบนี้ ต่อให้ป่ายฉีมา โห้หลีเฉินก็ไม่รอดหรอก!”
หยูซือห้านที่คุกเข่าบนพื้น เงยหน้าขึ้นมาหัวเราะชั่วร้าย
สภาพของเขาน่าสยดสยองมาก แต่กลับยังยกหัวขึ้นอย่างยากลำบาก สายตาดุร้ายมองไปยังโห้หลีเฉินที่อยู่บนเปล
เห็นสภาพของโห้หลีเฉินแบบนี้ มันเหมือนกับการได้พบกับสิ่งที่มีความสุขมาก อารมณ์ดีอย่างหาที่เปรียบมิได้
“ฉันตกอยู่ในมือของพวกแก ก็มีทางเดียวคือตาย ฮ่าๆ โชคดีที่ยังมีโห้หลีเฉินไปเส้นทางยมโลกเป็นเพื่อนฉันด้วย”
“หุบปาก!”
เย้นหว่านตะโกนด้วยอารมณ์ปั่นป่วนรุนแรง เสียงแหลมดังเหมือนจะฉีกลำคอ
เธอจับมือโห้หลีเฉินแน่น ตัวสั่นเทาเล็กน้อยอย่างทนไม่ไหว
เธอพูดทุกคำราวกับเค้นออกมาจากฟัน “โห้หลีเฉินจะไม่เป็นไร เขาต้องไม่เป็นไรแน่นอน!”
“เย้นหว่าน คุณหลอกตัวเองทำไม คุณแหกตาดูบาดแผลของเขาโน่น สาหัสขนาดนี้ แถมยังอ่อนแอแบบนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรอด”
หยูซือห้านตะโกนอย่างมุ่งร้าย “คุณลืมไปแล้วเหรอ เมื่อครู่โห้หลีเฉินก็บอกเองว่าให้เย้นโม่หลินดูแลคุณ นี่หมายความว่าคุณยังไม่เข้าใจ เขารู้ตัวแล้วว่าไม่รอด!”
ทุกคำพูดราวมีดคมที่ตัดเส้นประสาทเย้นหว่านไปทีละเส้น
เธอมองโห้หลีเฉินที่เลือดท่วมตัว ทุกที่ที่เห็นล้วนถูกย้อมสีเลือด เลือดแดงฉานไปทั่ว
