บทที่594 ไม่เข้าใจความรัก
ดวงตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
ก่อนหน้านี้ที่เย้นโม่หลินยินยอมให้เธอดูแล โห้หลีเฉินแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากพูด แต่เธอก็เห็นถึงความหวังแล้ว
เธอคิดว่าเย้นโม่หลินจะยอมให้เธอกับโห้หลีเฉินคบกันไม่ช้าก็เร็ว
แต่ตอนนี้ทำไมถึงยังดูต่อต้านอย่างหนักแบบนี้อีก
เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดอย่างมาก และเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอจับมือของโห้หลีเฉินแน่นขึ้น
โห้หลีเฉินจับมือเล็กของเธอ และยังคงมองไปที่เย้นโม่หลินนิ่ง
“ผมไม่ไป ผมจะรอคำยินยอมจากคุณ”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว นี่ โห้หลีเฉินคิดจะใช้ข้ออ้างเรื่องอาการบาดเจ็บ ไม่ยอมไปไหนอย่างนั้นเหรอ
แต่ถ้าอาการบาดเจ็บของเขาหายดี ไม่ว่าโห้หลีเฉินจะพูดอะไร เขาก็จะพาเย้นหว่านจากไปทันที
โดยไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย
เย้นโม่หลินกำลังจะพูดขู่ แต่เขาได้ยินเสียงต่ำของโห้หลีเฉินพูดขึ้นมาก่อน
“ คุณชายเย้น อย่ารีบร้อนที่จะบอกว่าไม่ดีกว่าครับ ตอนนี้พวกคุณอาจจะไม่คิดว่าผมเป็นเพียงคนเดียวที่เหมาะสมกับเย้นหว่านเป็นคนเดียว เพราะว่าคุณยังไม่รู้จักความรัก
เมื่อคุณรู้จักกับมัน คุณจะเข้าใจ ว่าผมกับเย้นหว่านแยกจากกันไม่ได้ “
หลังจากคำพูดนี้จบลง เย้นโม่หลินก็ชะงักงัน
โห้หลีเฉินเป็นคนแรกที่กล้าพูดว่าเขาไม่เข้าใจความรัก
แต่เมื่อเขาได้ยิน ปฏิกิริยาแรกที่ได้ยิน มันไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความรู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ ในใจ
สิ่งที่ตามมาคือรูปของ โห้หลีเฉินฉายผ่านเข้ามาในใจของเขา
ให้ตายเถอะ เขาคิดถึง โห้หลีเฉินในเวลานี้ได้ยังไง
ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเต็มอกของเขา ทำให้ เย้นโม่หลินรู้สึกรำคาญ แต่ก็หาที่ระบายไม่ได้
เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ ตายใจเถอะ ถ้าหายเจ็บ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ”
เขาพูดเสียงมุ่งมั่น ไม่ยอมให้โอกาสอีกฝ่ายปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย
หลังจากพูดจบ เย้นโม่หลินไม่เปิดโอกาสให้ใครโต้เถียงอีกต่อไป เขาเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
รอบตัวเขา เต็มไปด้วยไอสังหารที่แสนน่ากลัว
เย้นหว่านมองตามแผ่นหลังของเย้นโม่หลินความวิตกกังวลและความหดหู่ในใจ
เธอไม่คิดเลยว่า เย้นโม่หลินจะต่อต้านมากถึงขนาดนี้
แม้แต่ด่านของเย้นโม่หลินยังผ่านไปไม่ได้ นับประสาอะไรกับด่านพ่อแม่ พวกเขาผ่านอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันมากมาย หรือว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยไม่ได้จริงๆ
“ ไม่ต้องกังวลครับ”
โห้หลีเฉินจับมือของเย้นหว่าน และมองไปที่เธออย่างอ่อนโยน “วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี ก็เลยมีท่าทางแบบนี้”
อารมณ์ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ
จะว่าไปแล้วมันก็ดูไม่เป็นมิตรจริงๆ เหมือนมีหนามแหลมคมอยู่ทั่วร่างกายของเขา
แต่ใครจะกล้ายุ่งกับเขา
เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างสงสัย แต่สายตาของโห้หลีเฉินกลับหันไปที่ป่ายฉี
ป่ายฉีถูกสายตาของทั้งสองคนจ้องเขม็ง เขาตกใจจนรีบวางตะเกียบลง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆและเขาพูดด้วยรอยยิ้มแหยๆ
“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ยังมีบางอย่างที่สำคัญต้องทำ พวกคุณกินตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนและก้าวเท้ากำลังเตรียมจะหนี
มุมปากของโห้หลีเฉินกระตุก ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าผมเดาไม่ผิด คงเป็นเพราะเรื่องกู้จื่อเฟยใช่มั้ย?”
ทันใดนั้นฝีเท้าของป่ายฉี ก็หยุดชะงัก และหยดเหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเธอ
โห้หลีเฉินเดาแม่นขนาดนี้ได้ยังไง!
ถ้าเขารู้ว่า โห้หลีเฉินพูดจารุนแรง คงจะพาเขาควรเพิ่มยาเพื่อป้องกันไม่ให้ โห้หลีเฉินตื่นเร็วขนาดนี้
เย้นหว่านตกใจ
เธอขมวดคิ้วและเอ่ยถามด้วยความสับสน “มีอะไรเกิดอะไรขึ้นกับจื่อเฟยคะ”
เธอยังอยู่ในบ้านตระกูลเย้นไม่ใช่เหรอ?
ป่ายฉีตากะพริบและเขาพูดด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก อีกไม่กี่วันมันจะดีขึ้นเอง”
แค่ฟังก็รู้ว่าโกหก
ป่ายฉียิ่งเป็นแบบนี้ หัวใจของเย้นหว่านก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น
เธอรีบลุกขึ้นเดินไปหาป่ายฉี และขวางทางของเขาไว้ แล้วถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“ป่ายฉีคุณบอกความจริงกับฉันมาเดี๋ยวนี้ ว่าเกิดอะไรขึ้น?”
หลังจากหยุดนิ่งไปสักพัก เย้นหว่านก็พูดเพิ่มอีกประโยคว่า “อย่าโกหกฉันนะ ไม่อย่างนั้นถ้าฉันรู้ความจริงแล้ว ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณแน่นอน ฉันจะแกล้งคุณทุกวันเลยคอยดู”
มุมปากของป่ายฉี กระตุกอย่างรุนแรง คิดจะแกล้งเขา เย้นหว่านกลายเป็นคนขี้แกล้งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ในอดีตเขาไม่กลัว เย้นหว่านเลย แต่ตอนนี้เย้นหว่านเป็นถึงคุณหนูของตระกูลเย้น หลังจากเหตุการณ์นี้เย้นโม่หลินก็ยิ่งประคบประหงมเธอมากขึ้นไปอีก
ถ้าเขาพูดอะไรที่ไม่พอใจ เย้นโม่หลินต้องส่งเขาไปแอฟริกาเพื่อสัมผัสประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือนแน่ๆ
ป่ายฉีไม่อยากไปที่แบบนั้นอีกแล้ว
เขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูด
อย่างไรก็ตาม โห้หลีเฉินก็ตื่นขึ้นแล้ว อาการบาดเจ็บของเย้นหว่านก็ไม่ร้ายแรง แม้จะรู้มันก็คงไม่ก่อให้เกิดปัญหาใหญ่อะไร
ป่ายฉีเอ่ยพูด“กู้จื่อเฟยหายตัวไป และ คุณชายเย้นกำลังออกตามหาเธออยู่”
“อะไรนะ”
เย้นหว่านเบิกตากว้างด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ
จากนั้นหัวใจของฉันก็ลุกเป็นไฟด้วยความกังวล
เธอถามอย่างร้อนใจ “เธอไม่ได้อยู่ในตระกูลเย้นเหรอ เธอหายไปได้อย่างไร หรือว่าเป็นหยูซือห้าน หยูซือห้่นยิง กู้จื่อเฟยใช่ไหม
เมื่อนึกถึงกู้ซึงที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดียัง ในตอนนี้รวมทั้งกู้จื่อเฟย เย้นหว่านรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังจะตกอยู่ในความมืด
เมื่อเห็นท่าทางตกใจของเย้นหว่าน ป่ายฉี ก็อธิบายอย่างรวดเร็ว
“ ไม่ใช่หยูซือห้านหรอก มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลย ไม่สิ มันมีความสัมพันธ์ทางอ้อมกับเขา”
“ตอนที่ผมมาช่วยคุณในวันนั้น กู้จื่อเฟยตามมา และหลังจากที่คุณกระโดดลงไปในทะเล คุณชายเย้นเสียใจมาก เขาจึงพูดโหดร้ายกับ และไล่กู้จื่อเฟยไป
เดิมทีคิดว่า กู้จื่อเฟยจะกลับไปที่ ประเทศจีน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้กลับไป และไม่ได้กลับไปบ้านตระกูลเย้นด้วย “
เธอไม่ได้กลับประเทศ แต่กลับใช้ชีวิตอยู่ในที่อันตรายแบบนี้คนเดียว
เย้นหว่านคว้าข้อมือของป่ายฉี อย่างเคร่งเครียดและถามอย่างกังวลใจ
“เป็นไปได้ยังไง พวกคุณว่ามีคนจำนวนมากและเครือข่ายข่าวกรองที่เก่งกาจเหรอ ทำไมถึงยังหากู้จื่อเฟยไม่เจอได้อย่างไรมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้างนะ
โห้หลีเฉินมองไปที่มือของเย้นหว่านที่กำลังคว้ามือของป่ายฉี ก่อนจะส่งออร่าแห่งความอันตรายออกมา
ป่ายฉีรู้สึกได้ทันทีว่ามีแววตาที่น่ากลัวมองมาที่เขา
อันตราย!
มีสัญญาณเตือนครั้งใหญ่ดังขึ้น ในใจของเขา และดึงมือของตัวเองออกและถอยหลังสองก้าว
จากนั้นเขาก็พูดอย่างรวดเร็ว “ผมยังไม่พบใครและผมไม่สามารถพูดได้ว่า กู้จื่อเฟยจะไม่เจอกับอันตราย
ก็ตาม เธอไม่ได้ใช้บัตรของเธอมาเป็นเวลานานและไม่มีแนวโน้มที่จะมีเงินเข้าออก แล้วอีกอย่าวที่นี่อยู่ต่างประเทศข้อมูลประจำตัวของเธอยังไม่สมบูรณ์จึงตามหายากขึ้น
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณได้ออกไปหากู้จื่อเฟย เป็นการส่วนตัวและยังขยายขอบเขตและกำลังคนในการค้นหา ไม่น่าแปลกใจที่ กู้จื่อเฟยจะกลับมาพบในไม่ช้า “
ป่ายฉีพยายามปลอบใจเย้นหว่านอย่างเต็มที่
ไม่เช่นนั้นเขาก็กังวลเล็กน้อย ว่าโห้หลีเฉินจะหันกลับมาและฆ่าเขาเพราะเขาทำให้เย้นหว่านเสียใจ
แม้ว่าเขาจะไม่กลัวโห้หลีเฉิน แต่ออร่าของเขา มันช่างแข็งแกร่งจริงๆ
เขาเป็นแค่หมอตัวเล็กๆเองนะ
