บทที่597 คุยกัน
เมื่อบุคคลในวิดีโอได้ยินคำถามของเย้นหว่าน ชายผิวดำก็พูดอย่างภาคภูมิใจทันที
“ กองกำลังของนายใหญ่พลัง ยิ่งใหญ่ มากครับ … ”
ผ่านไปครึ่งทางของการสนทนา ในขณะนี้จู่ๆก็มีเสียง “ติ๊ดๆ” ดังขึ้นในคอมพิวเตอร์
ทุกคนในวิดีโอได้รับไฟล์ข้อมูลกันพร้อมหน้า
ในเวลาเดียวกันเสียงของเว่ยชีก็ดังมาจากคอมพิวเตอร์ “คุณชายครับ ข้อมูลทั้งหมดของกู้จื่อเฟยผมส่งให้แล้วนะครับ และได้รับการอัปโหลดแผนที่ และได้ทำการระบุตำแหน่งที่ถูกต้องการตรวจสอบครอบคลุมอย่างเต็มที่และการเตรียมการ พร้อมแล้ว “
เมื่อเสียงลดลงทุกคนพากันจ้องมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่ตั้งตารอ พวกเขาทั้งหมดกำลังมองไปที่บางสิ่งด้วยสีหน้าจริงจัง
โห้หลีเฉินยังกดแป้นพิมพ์และข้อมูลเกี่ยวกับกู้จื่อเฟยก็ปรากฏบนคอมพิวเตอร์เครื่องอื่นทันที
มันเป็นภาพถ่ายชีวิตของกู้จื่อเฟย ที่มีทั้งแต่งหน้าและไม่แต่งหน้า
ด้านล่างเขียนถัดจากข้อมูลพื้นฐานส่วนสูงน้ำหนักงานอดิเรกการแต่งตัวและนิสัยเป็นต้น
เย้นหว่านติดตามและเข้าใจทันทีว่า โห้หลีเฉินได้ตรวจสอบข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับกู้จื่อเฟย แล้วสั่งให้พวกเขาค้นหา
เป็นที่คิด โห้หลีเฉินสั่งคนในวิดีโอ
“ดูข้อมูลให้ดีๆแล้ว เริ่มลงมือค้นหาได้ ภายในสามวันจะต้องตามหาเธอให้เจอ”
“รับทราบ!”
คนเหล่านั้นอ้ารับคำอย่างจากนั้นพวกเขาก็ตัดสายไปทีละคน
ภาพประจำตัวกล้องวิดีโอขนาดเล็กหายไปทีละภาพ และในที่สุดก็หายไปทั้งหมด
อย่างไรก็ตามในหน้านั้นถูกแทนที่ด้วยจุดสีเขียวเล็ก ๆ ที่มีสัญลักษณ์จัดเรียงและแสดงบนคอมพิวเตอร์
ดูเหมือนว่าจะเป็นการแสดงตำแหน่งของคนเหล่านั้น
โห้หลีเฉินพูดอธิบาย“นี่คือไฟสัญญาณของพวกเขามันออนไลน์และสามารถติดต่อได้ตลอดเวลา แต่ถ้าไฟเป็นสีแดงแสดงว่ามีเหตุฉุกเฉินและรายชื่อติดต่อทั้งหมดจะถูกตัดการติดต่อจากกันทันที”
เนื่องจากคนเหล่านี้มีฐานะพิเศษ พวกเขาจึงอยู่ในตำแหน่งต่างๆที่ซ่อนอยู่ในทุกที่และทุกอาชีพและยังเป็นตำแหน่งสำคัญอีกด้วยเมื่อพวกเขาเริ่มลงมือทำพวกเขาอาจถูกเปิดเผย
ถ้าถูกจับจะทำลายการติดต่อทั้งหมดทันที เพื่อไม่ให้ทั้งกลุ่มต้องเดือดร้อนไปด้วย
และยังต้องตัดการติดต่อกับเขาทั้งหมดอย่างรวดเร็วเพื่อรักษากองกำลังทั้งหมดไว้
เป็นเรื่องที่โหดร้าย ดังนั้นต้องรักษาความระมัดระวังให้ดีที่สุด
นี่เป็นเหตุผลที่โห้หลีเฉินจะไม่ใช้กองกำลังนี้อย่างโจ่งแจ้ง เพราะไม่ว่าใครจะหายไปมันก็เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่
คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกน้องระดับสูงที่เขาทำการการปลูกฝังมาเป็นเวลาหลายปี
เย้นหว่านพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นกองกำลังของเย้นโม่หลินหรือโห้หลีเฉินเธอแทบไม่สนใจเรื่องเกี่ยวกับกองกำลังเหล่านี้เลย
สิ่งเดียวที่เธอยืนยันได้อย่างชัดเจนคือพวกเขาจะปกป้องเธอด้วยชีวิตพวกเขาแน่นอน
นอกจากไฟเขียวแล้ว ข้อมูลมากมายบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็เริ่มเต้นรัว
โห้หลีเฉินหันมาสบตากับเย้นหว่าน“ ผมอาจจะต้องยุ่งสักพัก ถ้าคุณง่วงก็ไปนอนก่อนได้เลยนะครับ”
ในขณะที่พูดสายตาของโห้หลีเฉิน ก็ดูหดหู่เล็กน้อย
เดิมทีเขาวางแผนที่จะนอนกอดเธอทั้งคืน
ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะต้องเลื่อนออกไปก่อนซะแล้ว
เย้นหว่านไม่กล้าคิดได้ว่า โห้หลีเฉินกำลังคิดเรื่องแบบนี้อยู่
เธอส่ายหัวและยังคงเอื้อมมือไปปอกองุ่นต่อไป
“คุณยุ่งของคุณไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนคุณที่นี่”
นอกจากนี้เธอยังต้องดูแลโห้หลีเฉินไม่ให้ทำงานหนักเกินไปและไม่นอนดึกเกินไป
หลังจากนั้นเขาเพิ่งตื่นและร่างกายของเขาไม่สามารถรองรับได้
โห้หลีเฉินมองไปที่ดวงตาที่เป็นกังวลของเย้นหว่านแล้วอบอุ่นในใจ
เขาไม่ได้พูดอะไรนิ้วของเขาขยับไปมาอยู่บนแป้นพิมพ์เหมือนกำลังเต้นรำอีกครั้งและเขาก็เริ่มใช้งานอย่างชำนาญ
เย้นหว่านกำลังปอกองุ่น และมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
เธอไม่เข้าใจเนื้อหาเหล่านั้นเลย
ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นห่วงเรื่องของกู้จื่อเฟย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถูกสะกดจิตตอนที่ดูมัน ทำให้เธอง่วงจนฟุบหลับไปบนโต๊ะ
โห้หลีเฉินหันศีรษะและเห็นว่าเย้นหว่านนอนอยู่ด้านข้างและหลับสนิทไปแล้ว
ดวงตาของเขาอ่อนโยนและมุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก เขาคิดว่าเธอจะอดทนต่อไปอีกสักพัก
เขายื่นมือออกไปและฝ่ามือกว้างก็ตกลงบนผมของเธอเบา ๆ
เสียงของเขานุ่มนวลราวกับขนนกที่ร่วงหล่น “เย้นหว่านครับ”
เธอหลับไปอย่างสบายใจ
ดูเหมือนว่าจะหลับสนิทมากด้วย
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอเฝ้าดูแลเขาตลอดทั้งวัน และนอนหลับไม่ค่อยสนิท ตอนนี้เธอหลับได้ลึกแบบนี้แสดงว่าก้อนหินที่ทับอกเธอไว้ได้หายไปแล้ว
เธอควรจะนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่
โห้หลีเฉินพิมพ์ชุดคำสั่งบนแป้นพิมพ์จากนั้นยืนขึ้นและอุ้มเย้นหว่านขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
การเคลื่อนไหวของเขาเบามากและเขาไม่ได้ปลุกเธอเลย
เย้นหว่านอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉินเหมือนว่าจะพบแหล่งที่มาของความอบอุ่น หลับตาเหมือนลูกแมวกอดอกนอนหลับอย่างสบายอารมณ์
โห้หลีเฉินมองไปที่ท่าทางของเธอ ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากของเขาก็ฉีกกว้าง
เขาชำเลืองมองไปที่แขนซ้ายและขวาดู ว่าบาดแผลหายดีหรือยัง
แต่เขาไม่สนใจ ก่อนจะอุ้มเธอเดินออกไปอย่างใจเย็น
คืนนี้เขาอาจจะยุ่งจนดึก
เพราะเพื่อความปลอดภัยของเทอร์มินอลหลัก จึงมีแต่เขาอยู่ควบคุมที่นี่ ควบคุมสถานการณ์โดยรวม เพื่อจัดการกับเหตุการณ์ฉุกเฉินต่างๆที่อาจเกิดขึ้นได้
ให้ดีที่สุดคือเขาได้ตลอดเวลา
เย้นหว่านควรพากลับไปและนอนหลับให้สบายบนเตียงดีกว่า
ห้องอยู่ไม่ไกลจากห้องนี้ ฝีเท้าของโห้หลีเฉินนั้นเบามากและมั่นคงเขาจึงพาเย้นหว่านกลับไปที่ห้อง หลังจากนั้นไม่นาน
เขาวางเธอลงบนเตียงเบา ๆ
ทันทีที่ดึงมือออกไปมือเล็กก็คว้าข้อมือเขาไว้
โห้หลีเฉินตกตะลึงไปชั่วขณะและมองไปที่เย้นหว่านเพียงเห็น เย้นหว่านยังคงหลับตาและขมวดคิ้วแน่น
ก่อนที่ตื่นเธอกอดเขาไว้โดยสัญชาตญาณ
มุมปากของโห้หลีเฉินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข และดวงตาของเขามองไปที่เย้นหว่าน
ถ้าไม่ใช่เรื่องของกู้จื่อเฟยเขาก็ไม่อยากให้เธอนอนคนเดียว
เขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ในผ้าห่ม งอตัวลงและจูบเธอเบา ๆ ที่หน้าผาก
ก่อนจะกระซิบเบาๆ “ฝันดีครับคนดี”
เสียงหวานพูดขึ้น
ทำให้คิ้วขมวดของเย้นหว่านค่อยๆคลายลง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอสงบอีกครั้งและเธอดูเงียบและสวยงามมาก
โห้หลีเฉินมองเธออย่างรักใคร่เอ็นดู
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็สอดมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าไปในผ้านวมด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อย จากนั้น ก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก
เขาเดินไปที่ประตูกำลังจะปิดประตูเงยหน้าขึ้น แต่ไม่คาดคิดว่าเย้นโม่หลินกำลังยืนพิงราวบันไดด้านนอกประตู
เขายืนตัวตรงด้วยดวงตาที่เคร่งขรึมมองตรงไปที่โห้หลีเฉิน เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังรอเขาอยู่
โห้หลีเฉินหยุดชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ขยับเบา ๆ เพื่อปิดประตูของเย้นหว่าน
จากนั้นเขาก็เดินไปหา เย้นโม่หลินด้วยท่าทางที่สง่างามและก้าวที่หนักแน่น
พูดอย่างไม่สนใจว่า “คุณชายเย้น คุณมีอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
ใบหน้าหล่อเหลา พูดน้อย เย็นชาและดวงตาของเขาคมคายเหมือนใบมีด
