บทที่598 มีลูกไม่ได้ ลูก
สายตาของเขามองไปที่แขนซ้ายของโห้หลีเฉินมีเลือดไหลลงมาที่ข้อมือ ทำให้เปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาว
เขาพูดเยาะเย้ย “ทำไมเพื่อที่จะอยู่ที่นี่สักพัก จงใจทำให้แผลเปิดอีกหรือไง”
โห้หลีเฉินมองลงไปที่หลังมือของเขาสีหน้าไม่แยแส
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อเช็ดเลือดที่แขนอย่างลวก ๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“การบาดเจ็บเล็กน้อยนี้หากฉีกขาดอีกสิบครั้งจะหายเร็วกว่าการบาดเจ็บอื่น ๆ “
ดังนั้นจะไม่ทำให้ระยะเวลาในการรักษาของแผลหายช้าลงเพราะมัน
เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายตัวเองเพียงเพื่อชะลออาการหายดีของได้ เขาแค่อยากให้เย้นหว่านได้นอนสบาย
ใบหน้าของเย้นโม่หลินเข้มขึ้นและดวงตาของเขาก็กะพริบอย่างไม่ชอบใจ
เขาพูดขึ้นเสียงอย่างเย็นชาและเพียงแค่มองออกไป
โห้หลีเฉินไม่ต้องการที่จะชะลอเวลาในการรักษาบาดแผล แต่ด้วยความจริงใจเพื่อให้คืนนี้เย้นหว่านนอนหลับสบายขึ้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะแยกบาดแผล
พฤติกรรมของเขาแทบจะตีความได้อย่างชัดเจนว่าหมายถึงอะไรโดยการเอาใจใส่
เพียงแค่สิ่งเล็กน้อยนี้ไม่เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไร
มองที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาที่บึ้งตึงและพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณส่งใครมาทำอะไร คุณไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น ผมจะตามหากู้จื่อเฟยเอง คุณไม่จำเป็นต้องแทรกแซงในเรื่องนี้ “
ไม่น่าแปลกใจๆ โห้หลีเฉินไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เย้นโม่หลินพูด
เขากล่าวว่า “ช่วยกันอีกแรงจะได้หาเธอเจอเร็วขึ้น”
หลังจากหยุดชั่วขณะ โห้หลีเฉินก็พูดอีกครั้ง “นอกจากนี้ที่ผมกำลังตามหากู้จื่อเฟย ก็เพื่อเย้นหว่านด้วยเหมือนกัน”
กู้จื่อเฟยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเย้นหว่าน ถ้าหาก กู้จื่อเฟยประสบอุบัติเหตุ เย้นหว่านจะต้องคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่อง เธอจะยิ่งรู้สึกโทษตัวเองมากแน่ๆ
เขาไม่อยากให้เย้นหว่านรู้สึกโทษตัวเอง
เย้นโม่หลินผงะไปชั่วขณะด้วยความประหลาดใจ โห้หลีเฉินทำทุกอย่างก็เพื่อเย้นหว่าน ทุกอย่างก็เพื่อเย้นหว่าน เธอสำคัญที่สุด
เย้นหว่านเองก็เหมือนกัน เธอทำอะไรต้องคิดถึงโห้หลีเฉินก่อนเหมือนกัน
เขาไม่เย้นโม่หลิน เข้าใจความรู้สึกระหว่างพวกเขาเลย
มองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาที่เคร่งเครียดลังเลก่อนจะพูดเบาๆ
“โห้หลีเฉินอันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากเลย ด้วยเรื่องที่คุณเคยช่วยชีวิตเย้นหว่านไว้ ทางตระกูลเย้นของเราจะสนับสนุนคุณจนคุณได้เป็นผู้นำตระกูลหยู หาหญิงสาวที่เหมาะสมกับคุณให้ได้แต่งงานกับคุณในอนาคต ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีกต่อไป
เมื่อเทียบกับการแต่งงานกับเย้นหว่าน ปล่อยไปตอนนี้คุณจะได้รับข้อดีมากกว่า”
เย้นโม่หลินมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างจริงจังและพูดด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจัง
นี่เป็นการวิเคราะห์และเป็นคำแนะนำสำหรับโห้หลีเฉิน
พ่อแม่ของเขาไม่เห็นด้วย เขาเองก็ไม่เห็นด้วย แต่โห้หลีเฉินก็ยังยืนกรานที่จะแต่งงานกับเย้นหว่าน แต่สำหรับนักธุรกิจแล้ว แบบนี้มันไม่เป็นผลดีเอาซะเลย
สูญเสียการสนับสนุนที่ได้รับจากคนที่เคยช่วยชีวิตไว้และสูญเสียโอกาสที่จะนั่งในฐานะหัวหน้าตระกูลหยู
สำหรับนักธุรกิจแล้วมันไม่คุ้มค่าเลย
ถ้าเป็นหยูซือห้านเขาคงยอมรับเงื่อนไขนี้โดยไม่ลังเล
การแสดงออกบนใบหน้าของโห้หลีเฉินไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขามองไปที่เย้นโม่หลินด้วยสีหน้าจริงจัง
ก่อนจะพูด“สำหรับผมมันโอเคที่จะสูญเสียผู้นำตระกูลหยูไป ผมแค่ต้องการเย้นหว่านคนเดียวเท่านั้น”
น้ำเสียงของเขาดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่มันกลับหนักแน่นและไม่สั่นคลอนเลยแม้แต่น้อย
เย้นโม่หลินมองหน้าโห้หลีเฉินอย่างไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะพูดคำเช่นนั้น
และดูเหมือนว่ามันจะมาจากก้นบึ้งของหัวใจจริงๆ
จริงๆแล้วเขารู้สึกว่าตำแหน่งหัวหน้าตระกูลหยูไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาเท่าเย้นหว่าน ระหว่างสาวงามกับตำแหน่ง เขาเลือกสาวงาม หรือจะเลือกทั้งสองอย่างเลยดี
แต่ไม่มีเรื่องง่ายเช่นนี้
เย้นโม่หลินมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาที่หนักหน่วงและพ่นออกมาทีละคำจากริมฝีปากของเขาอย่างเย็นชา
“คุณชายโห้ ดูเหมือนจะลืมไปว่าคุณกินยาของหยูซือห้านไปแล้ว ชั่วชีวิตนี้จะมีลูกไม่ได้แล้ว “ ตระกูลหยูผู้สืบทอดตระกูลจะต้องเป็นเลือดเนื้อเชื้อของคนในตระกูล ต้องเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ หากพวกเขารู้เรื่องที่คุณกินยาจนมีลูกไม่ได้อีกแล้ว ตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูล.”
หากไม่มีคุณสมบัติในการให้กำเนิดทายาทในตระกูลหยูก็เท่ากับคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง
“นอกจากนี้.”
ทุกคำพูดของเย้นโม่หลินเฉียบคมมาก “ชีวิตของเสี่ยวหว่านยังอีกยาวไกลและเธอต้องมีลูก ๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข แต่ตอนนี้คุณไม่สามารถให้เธอได้แล้ว
แม้ว่าคุณจะต้องการ แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วย คุณคิดจะให้เธอไม่มีลูกหลานไปตลอดชีวิต ต้องทนทุกข์จากความเหงาหรือไง. “
ใบหน้าของโห้หลีเฉิน มืดมน ดวงตาของเขามองไปที่เย้นโม่หลินอย่างเศร้าหมอง
“ผมจะแน่ใจได้อย่างไรว่าผมถูกกำหนดให้ไม่มีลูกไปตลอดชีวิต”
ใบหน้าของเย้นโม่หลินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาก็ตระหนักถึงบางสิ่งได้ทันที
เขาถามอย่างกระตือรือร้น “คุณหมายถึงอะไร?”
“ ผมดื่มยาก็จริง แต่ยังไม่รู้ว่ามีปริมาณในร่างกายมากเท่าไหร่ หลังจากผมได้รับผลการตรวจพิสูจน์จากป่ายฉีถึงจะสามารถพูดได้ว่าผมจะสามารถมีลูกได้หรือไม่”
โห้หลีเฉินอธิบายด้วยเสียงที่จริงจัง
ในขณะที่เขาพูดมือของเขาสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และกำหมัดแน่นเผยให้เห็นความกังวลใจ
เย้นโม่หลินมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสีหน้าสับสน แต่เขายังไม่รู้ว่ามีอะไรอีก
หลังจากที่ยาลดลงมันไม่ได้ส่งผลหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ในร่างกายของเขาด้วยซ้ำ
แบบนี้ถือเป็นจุดพลิกผันในสถานการณ์สิ้นหวังนี้ได้
แต่ผลลัพธ์ออกมาเป็นแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ก็มีโอกาสไม่เป็นอะไร
เย้นโม่หลินจ้องไปที่โห้หลีเฉินอย่างบีบคั้นและถามว่า
“ ถ้าผลการตรวจพิสูจน์ออกมาว่าคุณจะมีลูกไม่ได้อีกตลอดชีวิต คุณจะทำยังไง จะดึงเสี่ยวหว่านให้อยู่โดยไม่สามารถมีลูกมีหลานได้ จะยอมปล่อยเธอไปหรือเปล่า”
คำถามพวกนี้เฉียบคมกระทบจิตใจโดยตรง
ข้อสมมุติแบบนี้แม้แต่โห้หลีเฉินก็ยังไม่เคยคิดถึงมาก่อนเลย
เขาไม่เคยคิดเรื่องแยกทางกัน
แต่ถ้าเขามีลูกไม่ได้ เขาจะไม่สามารถมีความสุขจากความสัมพันธ์ในครอบครัวได้ แม้จะผ่านไปนานแค่ไหน…
โห้หลีเฉิน ขมวดคิ้วแน่น ดวงตาของเขาเคร่งขรึมและทรงพลัง
เสียงของเขาทุ้มและหนักแน่นและเขาพูดทีละคำ
“ผลการตรวจสอบออกมาแล้วผมจะบอกคำตอบให้คุณได้รู้ครับ”
หลังจากพูดจบเขาก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องควบคุม
เย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงจุดนั้นมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยท่าทางเย็นชา
เมื่อเย้นหว่านลืมตาตื่นขึ้นและเห็นเพดานที่คุ้นเคย
เธอปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก นี่คือห้องที่โห้หลีเฉินนอน!
แต่เธอไม่ได้อยู่กับโห้หลีเฉินในการศึกษาเมื่อคืนนี้หรือ?
เธอมาที่ห้องนอนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แล้วโห้หลีเฉินล่ะ?
เย้นหว่านมีหลายสิ่งที่กังวลใจของเธอและเธอก็ไม่คิดจะหลับอีกต่อไปเธอยื่นมือออกไปๆเพื่อดึงผ้าห่มลงและกำลังจะลุกขึ้นนั่ง
ทันทีที่เธอขยับตัว เธอก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กดทับร่างกายของเธออยู่
มันอบอุ่นเหมือนแขนคนคน
เธอหันหน้าไปมองก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นมีบุคคลที่หน้าตาดีใบหน้าที่หล่อเหลานอนอยู่ข้างๆ
เขาก็คือโห้หลีเฉินนั่งเอง
ดูเหมือนเขาจะเพิ่งตื่นตาของเขายังดูง่วงและเบลอเล็กน้อยจ้องมองตรงมาที่เธอ
