บทที่599 เดินละเมอ
ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกและมีเสียงทุ้มต่ำในลำคอของเขา
“ตื่น?แล้วเหรอครับ”
เย้นหว่านมองไปที่เขาอย่างอ่อนโยนและสนิทสนมมากเธอไม่สามารถตื่นจากภวังค์ได้ ราวกับว่าเธอคิดว่าเธอยังคงฝันอยู่
เธอตื่นขึ้นมาโดยนอนอยู่ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน
การมองเห็นของโห้หลีเฉินค่อยๆชัดเจนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากมองไปที่เธอด้วยความงุนงง
พร้อมหัวเราะเบา ๆ “ละเมอ?”
กลางวันแสกๆละเมออะไร
แก้มของเย้นหว่านมีสีแดงเล็กน้อยและเธอมองเขาด้วยแววตา
กล่าวว่า “ทำไมฉันถึงมานอนที่นี่?”
“ผมมาที่เพื่อกอดคุณนอน”
โห้หลีเฉินพูดอย่างเป็นธรรมชาติ
เย้นหว่านตะลึงไปสักพัก แต่ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจมือเล็ก ๆ ของเธอเอื้อมไปที่เตียงและคว้าแขนของโห้หลีเฉินมาจับไว้
เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสีหน้ากังวล“คุณยังมีแผลที่แขน คุณจะอุ้มฉันได้อย่างไรกัน แผลเป็นยังไงบ้าง”
เมื่อเห็นการกระทำของเย้นหว่าน แสงที่อ่อนโยนส่องผ่านดวงตาของโห้หลีเฉิน
เขาลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าเธอและพับแขนเสื้อของชุดนอนขึ้น
“ ดูสิครับ”
บาดแผลที่แขนของเขาถูกพันไว้อย่างดีสีขาวและไม่มีร่องรอยของคราบเลือด
เย้นหว่านได้เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่บาดแผลของเขายังดีอยู่
แต่เธอหันหน้าไปมองเขาด้วยความโกรธและพูดว่า “ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน”
โห้หลีเฉินเอาแต่ยิ้ม“ คุณหลับลึกปลุกยาก”
“จริงหรือหลอกกันคะ”
การแสดงความสงสัยของเย้นหว่าน ค่อนข้างไม่น่าเชื่อ
ที่จริงแล้วเธอมักจะหลับไม่ลึกมากเธอไม่ควรจะเป็นถึงขนาดนี้นี่นา?
แขนอีกข้างของโห้หลีเฉินวางลงบนเอวของเย้นหว่านและดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
เขาขยับหน้าเข้าหาเธอและพูดอย่างสนุกสนาน
“แน่ผมกอดคุณไว้ไม่ใช่ไม่เบาๆเลยนะ”
เขาอุ้มเธอขึ้นมาและวางไว้บนเตียงอีกครั้ง เน้นหว่านขยับทั้งตัวของเธอและการเคลื่อนไหวนั้นไม่น้อยเลย
แต่เธอกลับไม่รู้สึกเลย.
แก้มของเย้นหว่านเป็นสีแดงเพราะเธออายมาก แต่เธอก็นอนหลับมากเกินไป
“ ถ้าอย่างนั้นคราวหน้าถ้าคุณเขย่าฉัน แล้วมันไม่ได้ผลก็ให้ฉันนอนยาวหนึ่งคืน”
เขายังเจ็บอยู่และฉันก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาเข้ามามีส่วนร่วม
นอกจากนี้เธอยังเป็นคนตัวใหญ่ขนาดนี้ ถ้าอุ้มเธอจะหนักแค่ไหน
หลังจากได้เห็นความคิดของเย้นหว่านรอยยิ้มของโห้หลีเฉิน ก็ดีขึ้น
เขากล่าวว่า “คุณควรกินมากขึ้น”
“หือ?” เย้นหว่านดูตะลึงทำไมจู่ๆเขาถึงพูดเรื่องกิน
แขนของโห้หลีเฉินกระชับเอวของเธอและพูดอย่างไม่พอใจ “ผอมเกินไป!”
ดังนั้นกินมากขึ้นเพื่อเพิ่มน้ำหนัก
เย้นหว่านรู้สึกหวานเหมือนน้ำผึ้งที่หวานและเลี่ยน
อยู่ต่อหน้าเขา เขาสามารถหาเหตุผล ที่เย้นหว่านยากจะโต้แย้ง
โชคดีที่อาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉินไม่แตกหักและ เย้นหว่านไม่ได้พูดถึงหัวข้อนี้ต่อไป
เธอ ตัดสินใจอย่างลับๆว่าในช่วงเวลานี้ โห้หลีเฉินกำลังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บเธอไม่สามารถหลับไปข้างเขาได้อีกต่อไป
เกรงว่าเขาจะได้รับอนุญาตให้กอดเธออีกครั้ง
เธอเงยหน้าขึ้นมองเวลาที่แขวนอยู่บนผนังมันเป็นเวลาเก้าโมงครึ่งของตอนเช้า
เธอบอกว่า “เมื่อคืนคุณมานอนดึกมากไหม”
คำถามสองสามข้อติดต่อกันเต็มไปด้วยความกังวล
โห้หลีเฉินมองเธออย่างลึกซึ้งทันใดนั้นก็ก้มศีรษะลงแล้วจูบริมฝีปากบางของเธอกับที่หน้าผากของเธอ
เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสุขและผ่อนคลาย “เย้นหว่าน ผมชอบแบบนี้ที่สุดเลย”
เย้นหว่านตกตะลึงไปทันที
ตั้งแต่ผิวหน้าจนถึงแก้มของเธอมันเป็นสีแดงไปหมด
เป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้จริงๆเหรอที่จู่ๆก็พูดแบบนี้ แต่เช้า?
เย้นหว่าน มองออกไปอย่างเขินอายและพูดติดอ่าง
“ถ้า ถ้าอย่างนั้น กะ ก็ลุกขึ้น”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงเป็นผู้นำในการคลานลงจากเตียง
เมื่อแขนของเขาว่าง โห้หลีเฉินก็ไม่พอใจเล็กน้อยเขากำลังถือของกินที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ในตอนเช้าและเขาต้องการที่จะทำให้มันกลิ่นโชยมากขึ้น
เขายื่นมือออกไปและดึงกลับมา แต่ทันทีที่เขายื่นมือออกไปราวกับว่าคิดถึงอะไรบางอย่างดวงตาของเขาก็หรี่ลงและเขาก็พาเธอกลับไป
เย้นหว่านลุกจากเตียงนอนหน้าแดงมองไปที่โห้หลีเฉิน
“เกิดอะไรขึ้น?”
โห้หลีเฉินฟื้นยิ้มและส่ายหัว “ไม่เป็นไร”
ท่าทางกำลังจะลุกขึ้น แต่เขาโบกมืออย่างรวดเร็วหลังจากพูดแบบนั้น
“นั่งลงก่อน เดี๋ยวฉันจะไปเอาเสื้อผ้าให้คุณ”
หลังจากพูดเสร็จ เย้นหว่านก็วิ่งเข้าไปในห้องใส่ชุด และเลือกเสื้อผ้าให้โห้หลีเฉิน
เธอจำได้เสมอว่า โห้หลีเฉินมีอาการบาดเจ็บที่ร่างกายและตอนนี้เขาควรจะเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุดและพักผ่อนให้เพียงพอ
ตราบเท่าที่มันอยู่ในหน้าที่การดูแลของเธอ เธอจะทำให้มันได้ดีที่สุด
โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ริมฝีปากของเขายกสูงโดยไม่สามารถระงับได้
ถ้าเป็นไปได้แบบนี้จะดีแค่ไหน …
สักพัก เย้นหว่านก็หยิบชุดลำลองหลวม ๆ ที่เธอเลือกออกมา
ชุดนี้จะสวมใส่สบายกว่า
โห้หลีเฉินมักสวมชุดที่เป็นทางการและไม่ค่อยสวมเสื้อผ้าประเภทนี้ หากมีคนอื่นนำมาให้ก็จะปฏิเสธโดยไม่ต้อง
แต่เย้นหว่านหยิบชุดนั้นแล้วเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีขี้เล่น เขาลุกจากเตียงและยืนอยู่ข้างเตียง
เขามองไปที่เย้นหว่านพูดว่า “อาการบาดเจ็บที่ร่างกายของผมยังไม่หายดี ใส่เสื้อผ้าไม่ค่อยสะดวก คุณช่วยใส่เสื้อผ้าให้ผมหน่อยจะได้ไหม”
เขาพูดอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ
แต่เย้นหว่านกลับเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก
เธอถือเสื้อผ้าไว้ในมือและร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ
เขาใส่ชุดนอนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนเขาเปลี่ยนเองทำไมเช้านี้ถึงเปลี่ยนไม่สะดวก
นี่เขาจงใจใช่ไหม อยากจะกลั่นแกล้งเธออีกแล้วสินะ ให้เปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาเนี่ยนะ
เย้นหว่านหน้าแดงและโต้กลับ“คุณไม่ได้เปลี่ยนเองได้เหรอคะ”
โห้หลีเฉินมองไปที่ชุดนอนของเขาและมุมปากของเขาก็ยกขึ้นมา
พูดอย่างจริงจังว่า“ถอดชุดนอนมันง่ายมากเพราะเป็นชุดนอนกระดุม แต่ระดับความยากจะแตกต่างกันกับการใส่เสื้อผ้าที่ต้องยื่นมือออกไปนี่ครับ”
เย้นหว่านอ้าปากจะตอบกลับ แต่เธอพบว่าเธอหาเหตุผลมาหักล้างประโยคนี้ได้
ดูเหมือนจะมีเหตุผลมาก
โห้หลีเฉินยิ้ม นิ้วของเขาค่อยๆถอดชุดนอนบนตัวออกที่จะกระดุม
“คุณช่วยผมแต่งตัวก็พอครับ เดี๋ยวชุดนอนผมถอดเอง”
ในขณะที่พูดเขาปลดกระดุมชุดนอนหนึ่งสองหรือสามตัวอย่างเรียบร้อย
คอเสื้อเปิดออกเผยให้เห็นภาพภายใน
การหายใจของเย้นหว่านติดขัด
แก้มของเธอแดงระเรื่อ เธอจ้องไปที่คอเสื้อของเขา จากนั้นเธอก็เห็นผ้าสีขาวที่พันอยู่
ไม่ใช่ฉากที่จะมีเลือดกำเดาไหล
จริงสิ เขาได้รับบาดเจ็บและมีผ้าก๊อซพันอยู่ทุกที่บนร่างกายของเขาซึ่งมีกล้ามเนื้อหน้าอกไหปลาร้าปรากฏให้เห็น
เย้นหว่านนึกถึงเรื่องนี้ แก้มของเธอแดงระเรื่ออีกครั้ง พระเจ้านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
ทำไมฉันถึงเห็นโห้หลีเฉินถอดเสื้อผ้า ความคิดแรกในใจของฉันคือกระดูกไหปลาร้าและกล้ามเนื้อหน้าอกซิกแพค
ลามกจริงๆเลยเรา
เย้นหว่านรู้สึกอายมากจนแทบรอไม่ไหวที่จะปิดหลบหน้าเขาและเดินไปข้างหน้าโห้หลีเฉิน พร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อและริเริ่มที่จะเอื้อมมือไปจับชุดนอนของเขา
