บทที่ 63 เขาตามหาเธอตลอด?
“แควก ———“
โอวน่อหย่าตัดรูหนึ่งรูบนเสื้อผ้า จากนั้นก็ใช้แรงกระชาก ก็ฉีกทึ้งเสื้อผ้าลงมาราวกับเศษผ้า
เธอเหวี่ยงมือโยนไปบนหน้าของเย้นหว่าน ท่าทางที่อวดดี เย่อหยิ่ง
“ยังมีเวลายี่สิบนาทีก็จะเปิดการแสดงแล้ว ตอนนี้ก็เอาเศษผ้าของเธอแล้วออกไปเถอะ”
กอดเสื้อผ้าที่ฉีกขาดไว้ เย้นหว่านเย็นไปทั้งตัว ราวกับเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง
เธอเป็นคนที่น่าจะชนะการแข่งขันชิงแชมป์มากที่สุดในครั้งนี้ ความฝันของเธอตั้งแต่เด็กจนโตก็อยู่ตรงหน้า ขาดเพียงอีกก้าวเดียว เธอก็จะเป็นจริงแล้ว เธอก็จะยืนเปล่งประกายอยู่บนเวทีแล้ว และกลายเป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง
แต่ว่าตอนนี้……
ทั้งหมดพังทลายแล้ว เธอไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว
เย้นหว่านไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากการแข่งขันการออกแบบได้ยังไง สายลมยามค่ำคืนพัดอยู่บนตัวเธอ เธอรู้สึกแค่ว่าหนาวไปจนถึงกระดูก
ร่างกายที่แข็งกระด้างของเธอเดินไปข้างหน้า เดินอย่างไร้จุดหมาย ไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับ
เวทีการแข่งขัน
การแข่งขันกำลังเริ่มขึ้น นางแบบต่างสวมใส่เสื้อผ้าของนักออกแบบ เดินไปบนเวทีทีละคนๆ
และที่อยู่ในหอประชุมนั้น มีผู้ชมจำนวนมากในขณะนี้ที่คอยเชียร์เย้นหว่าน พวกเขายังยกป้ายไฟกระพริบไว้ในมือ บนป้ายเขียนชื่อของเย้นหว่านเอาไว้
และการแข่งขันครั้งนี้ เย้นหว่านก็เป็นอีกคนที่ถูกคาดหวังไว้มากที่สุด ผู้คนต่างรอคอยผลงานการออกแบบอันน่าทึ่งของเธออีกครั้ง
แต่ว่า เมื่อถึงคิวนางแบบของเย้นหว่านในการเดินโชว์ตัว กลับว่างเปล่าอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนางแบบของเย้นหว่านถึงยังไม่ออกมา?”
“หรือว่ามีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
ผู้คนอดไม่ได้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์ บรรยากาศค่อนข้างกระสับกระส่าย
บนที่นั่งคณะกรรมการ คณะกรรมการทั้งสามอดไม่ได้ที่จะมองไปทางโห้หลีเฉิน
คณะกรรมการผู้ที่นั่งใกล้กับโห้หลีเฉินที่สุดพูดเสียงเบา “คุณโห้ มันนานแล้วนะ เย้นหว่านยังไม่ออกมาเลย ให้คนไปตามเธอ หรือว่าดำเนินการแข่งขันต่อ?”
แม้ว่าพวกเขาอยากจะพูดว่า ผู้เข้าแข่งขันที่ไม่ตรงต่อเวลาควรถูกตัดสิทธิ์โดยตรง และปล่อยให้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆทำการแข่งต่อ
แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ที่คลุมเครือระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน พวกเขาจึงไม่มีใครกล้าพูดเช่นนั้น
ตั้งแต่เวทีเริ่มว่างเปล่า สีหน้าของโห้หลีเฉินก็ไม่ค่อยดีนัก และดวงตาที่คมลึกก็เฝ้ามองไปที่ทางออกของเวที
เขานั่งอย่างสง่า รอบกายแผ่กระจายด้วยบรรยากาศที่อันตราย
เว่ยชีเดินเข้ามา และพูดกระซิบที่ข้างกายของโห้หลีเฉิน:
“คุณชาย ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มีคนเห็นว่าคุณเย้นได้ออกจากด้านหลังของเวทีเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ดูเหมือนว่าเธอ……สละสิทธิ์การแข่งขันในครั้งนี้”
ใบหน้าของโห้หลีเฉินมืดครึ้มลงเรื่อยๆ
จากนั้น เขาก็ยืนขึ้น ขาเรียวยาวเดินจ้ำอ้าวออกไปจากสถานที่จัดงาน
คณะกรรมการทั้งสามท่านเต็มไปด้วยความมึนงง “คุณโห้ คุณจะไปไหน?”
การแข่งขันยังคงดำเนินอยู่ คณะกรรมการออกไปกลางคันได้อย่างไรกัน?
แต่คำพูดของพวกเขา ถูกเพิกเฉยโดยตรงจากโห้หลีเฉิน เงาของร่างสูงใหญ่หายไปอย่างรวดเร็ว
กรรมการทั้งสามท่านเธอมองฉัน ฉันมองเธอ คุณโห้ไปแล้ว กรรมการขาดไปหนึ่งคน การแข่งขันจะดำเนินต่อไปได้อย่างไร?
เย้นหว่านหยิบกระเป๋าเดินทางจากโรงแรมแล้ว และขึ้นรถประจำทางที่จะกลับไปเมืองเฉิงหนาน
ที่นั่งเธอนั่งติดอยู่ริมหน้าต่าง หน้าผากพิงหน้าต่างไว้ สายตาที่หม่นหมองมองไปนอกหน้าต่าง ราวกับตุ๊กตาผ้าที่สูญสิ้นจิตวิญญาณ ความกระปรี้กระเปร่าสักนิดก็ไม่มี
รถโดยสารใกล้ที่จะจอดป้ายถัดไป เด็กสาวสองคนยืนขึ้นเพื่อเตรียมลงจากรถ
ตอนที่พวกเขาเดินผ่านเย้นหว่านนั้น มองดูอีกครั้ง จู่ๆก็รู้สึกคุ้นเคยไม่น้อย
เด็กสาวหนึ่งในนั้นหันมาถามขึ้น: “คุณคะ คุณคือเย้นหว่านใช่ไหมคะ?”
เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองที่พวกเขาอย่างสงสัย
เด็กสาวทั้งสองคน แปลกหน้ามาก ไม่เคยพบกันมาก่อน
หญิงสาวรีบนำมือถือของตัวเองที่กำลังฉายวิดีโอไลฟ์สดยื่นไปตรงหน้าของเย้นหว่าน
“ฉันเป็นผู้ชมตัวยงของการประกวดการออกแบบเครื่องแต่งกายOvi ตั้งแต่การแข่งขันรอบที่แล้วก็กลายเป็นแฟนคลับของเย้นหว่านแล้ว คุณดูเหมือนเธอมาก คุณคือเย้นหว่านใช่ไหม?”
มองดูเวทีการแข่งขันที่คุ้นเคยบนหน้าจอ แคทวอล์คของนางแบบ ตาของเย้นหว่านก็แดงทันที
เธอกัดริมฝีปากแน่น ฝืนบังคับกดทับความรู้สึกเสียใจนั้นเอาไว้
“พวกเธอทักผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่”
หญิงสาวมองไปที่เย้นหว่านอีกครั้งด้วยความสงสัย ยังคงรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ
หญิงสาวอีกคนพูดขึ้น: “ตอนนี้เย้นหว่านต้องอยู่ที่การแข่งขันอย่างแน่นอน กำลังจะถึงคิวของเธอออกมาแล้ว”
“ก็ใช่”
หญิงสาวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย และส่งยิ้มไปให้เย้นหว่าน “ขอโทษด้วยนะคะ พวกคุณดูคล้ายกันจริงๆ ฉันทักผิดแล้ว”
เย้นหว่านเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร ในใจเต็มไปด้วยความขมขื่น
ที่แท้หลังจากการแข่งขันรอบที่แล้ว แม้แต่แฟนคลับเธอก็มีแล้ว แต่ว่าหลังจากคืนนี้ ทุกอย่างที่เธอทุ่มเทสร้างมันมาอย่างหนัก ต้องกลายเป็นแค่ฟองอากาศ
หลังจากหญิงสาวทั้งสองคนลงรถแล้ว บนรถโดยสารก็เงียบลงอีกครั้ง
ในใจเย้นหว่านรู้สึกแย่ พิงไปบนกระจกหน้าต่างอย่างไร้เรี่ยวแรง และหลับตาลงเพื่อพัก
เธอกำลังนั่งสะลึมสะลือ ครึ่งหลับครึ่งตื่น ก็ได้ยินเสียงของชายวัยกลางคนพูดเสียงดัง
“คุณ ถึงสถานีปลายทางแล้ว ควรลงจากรถแล้ว”
สถานีปลายทาง?
เย้นหว่านลืมตาขึ้น สะลึมสะลือเล็กน้อย สถานีที่เธอจะลงไม่ใช่สถานีปลายทาง
นั่งเลยสถานีแล้ว?
คนมันจะซวย ดื่มน้ำเย็นยังติดร่องฟัน
เย้นหว่านลากกระเป๋าเดินทางลงจากรถ ทันใดนั้นลมเย็นๆก็พัดมา หนาวเย็นจนเธอจาม
มองไปรอบๆอีกครั้ง เหมือนเป็นพื้นที่ชนบทห่างไกล ป้ายรถประจำทางสักป้ายก็ไม่มี และยิ่งไม่มีรถคันอื่นๆให้เห็น
เย้นหว่านรีบถามขึ้น: “ขอโทษนะคะ ฉันนั่งเลยสถานีมาแล้ว ขอถามหน่อยค่ะรถคันที่จะกลับไปขึ้นที่ไหนคะ?
คนขับสตาร์ทรถไปด้วย ตอบไปด้วย
“ผมเป็นรอบสุดท้าย ไม่มีรถขากลับไปแล้ว ถ้าคุณต้องการที่จะกลับไป โทรให้เพื่อนมารับดีกว่า แถวนี้มันห่างไกล และข้างหน้าก็เป็นฌาปนสถาน ปกติก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านมา”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย้นหว่านมึนงงไปชั่วขณะ และยังรู้สึกขนพองสยองเกล้าเล็กน้อย
เธอมองไปที่ด้านหน้า และเห็นบ้านหลังใหญ่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตร โดยมีตัวหนังสือขนาดใหญ่อยู่ที่ประตู: ฌาปนสถานXXX
รถบัสขับไปข้างหน้าแล้ว รอบด้านเงียบสงบในฉับพลัน ไม่มีแม้แต่เงาของคน
เงียบจนทำให้คนรู้สึกกลัว
การมีอยู่ของฌาปนสถานที่อยู่ไม่ไกลนั้นก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
ในใจเย้นหว่านกลัวจนขนลุกขนพอง รีบลากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม ขณะเดิน เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทร
เธอกำลังจะโทรให้กู้จื่อเฟย ตอนนี้เอง เบอร์โทรศัพท์ของโห้หลีเฉินก็เด้งอยู่บนหน้าจอ
เย้นหว่านลังเลครู่หนึ่ง แล้วจึงรับสาย
เสียงทุ้มต่ำที่แหบห้าวของชายหนุ่มส่งมาตามสายโทรศัพท์นั้น “คุณอยู่ที่ไหน?”
เย้นหว่านมองดูเวลา การแข่งขันได้จบลงไปแล้ว โห้หลีเฉินน่าจะรู้แล้วว่าเธอจากมา
เธอพูดอย่างไม่มั่นใจ: “อยู่ระหว่างทางกลับเมืองเฉิงหนาน”
“ทำไมถึงละทิ้งการแข่งขัน?”
โห้หลีเฉินถามขึ้นด้วยเสียงที่กระชับ
ความรู้สึกไม่สบายใจวิ่งเข้ามาที่หัวใจอีกครั้ง เย้นหว่านกัดฟันแน่น น้ำเสียงเบามาก
“เหตุผลส่วนตัว”
เหตุผลส่วนตัว และก็คือเหตุผลที่ไม่ต้องการพูด
สายเงียบไปหลายวินาที และเป็นตอนที่เย้นหว่านคิดว่าโห้หลีเฉินวางสายไปแล้ว โห้หลีเฉินก็ส่งเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง
“บอกตำแหน่งของคุณแก่ผม”
เย้นหว่านมองดูบรรยากาศรอบๆ มีความลังเลเล็กน้อย ตอนนี้ถ้าให้เขามาหาเธอเกรงว่าจะไกลเกินไป
“อยู่บนท้องถนน ฉันก็ไม่รู้แน่ชัดว่าอยู่ที่ไหน ถ้าคุณต้องการเจอฉัน พรุ่งนี้เช้าพวกเราเจอกันที่บริษัท?”
“ระหว่างทางที่กลับตรวจสอบรถยนต์ทุกคันแล้ว ไม่มีคุณ”
น้ำเสียงของโห้หลีเฉินค่อนข้างแข็งและเย็นชา
เขาตรวจสอบรถยนต์ทั้งหมดหรือ? เย้นหว่านอึ้งไปพักหนึ่ง ถึงนึกอะไรบางอย่างได้ รีบเปิดโทรศัพท์มือถือดูสายที่ไม่ได้รับ เห็นแต่สายโทรเข้าหลายสายที่โห้หลีเฉินโทรหาเธอ ทุกๆสิบนาทีต่อหนึ่งครั้ง
หรือว่า หลังจากที่เธอออกจากการแข่งขัน เขาก็ตามหาเธอแล้ว?
